อย่าด่วนรักพิศวาส

         ตกดึก จิรฐากำลังเดินเล่นอยู่ที่สวนดอกไม้ใกล้ๆชายหาด เขาเดินดูดอกไม้นานาพันธุ์ จนกระทั่งเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนเยื้องถัดไป เขารู้ว่าเป็นเพื่อนของเขา จึงเดินเข้ามาทัก
"อ้าว เช็ง ยืนคนเดียวไม่เหงาเหรอ" เมื่อจิรฐาเดินมาเกือบจะถึงตัวเขา ชลชาติหันหน้ามาชกเพื่อนเปรี้ยงเดียวล้ม เมื่อถูกชก จิรฐางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น "มึงต่อยกูทำไมวะ เช็ง" 
"มึงรู้มั้ย วันนี้กูเจออะไรบ้าง" ชลชาติแสยะยิ้ม และพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อจิรฐา เขย่าคอเสื้อ ตะคอกเสียงดังใส่เื่พื่อน "มึงทำแบบนี้ได้ไง มึงทำแบบนี้ได้ยังไง มึงกอดกับคุณนุชของกูเหรอ" จิรฐายิ่งฟังยิ่งงงหนักไปอีก จึงขอร้องเพื่อนฟังเขาก่อน
"เฮ้ย ใจเย็นก่อน ไอ้เช็ง เค้าไม่ใช่คุณนุช"
"โกหก!!!" และชลชาติผลักเพื่อนล้มลงกับพื้น "ตอนแรก กูไม่คิด ว่ามึงจะรักคุณนุช แต่วันนี้ ที่กูได้เห็น ทำให้กูรู้ว่าที่ผ่านมา กูเข้าใจผิด!!!!" เสียงของประโยคหลังคือตะคอก จิรฐายิ่งไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนของเขาทำ 
"มึงคิดเหรอ ว่าที่ผ่านมา กูรักคุณนุช ถุย!!!!" และจิรฐาลุกขึ้น "นอกจากว่ามึงโง่ มึงก็บ้าด้วยอีกตางหาก" จิรฐาผลักอกเพื่อน จนชลชาติแทบเซ "กูเหรอ ให้คุณนุชมากอดกู ไม่มีวันซะล่ะ เพราะกูไม่ได้พิศวาส คนชื่อนุชกานดาหรอก!!!!!" ชลชาติชกเพื่อนร่วงอีกที
"ไอ้เจ้ย!!!!" จิรฐาค่อยๆลุกขึ้นยืน และชกเพื่อนกลับไป กลายเป็นว่า เป็นสงครามของเพื่อนระหว่าง ชลชาติกับจิรฐา ทั้งคู่ในเวลานี้ เรียกได้ว่าตัดคำ่ว่าเพื่อนออกไปโดยสิ้นเชิง จิรฐากับชลชาติเกินเส้นคำว่า 'ให้อภัย' กันแล้ว จริงๆแล้วทั้งคู่มีเรื่องกันบ่อย แต่ไม่แรงเท่าครั้งนี้ ถึงกับจะตัดขาดคำว่าเพื่อนเพราะ 'ผู้หญิง' คนเดียว
           วชิรญาณ์กับเขมินทร์มาเห็นเพื่อนทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย ถึงกับต้องออกโรงห้ามกันเลยทีเดียว
"เฮ้ย หยุด!!! กูบอกให้หยุด ไอ้เจ้ยไอ้เช็ง!!!" เขมินทร์พูดจบล็อคตัวจิรฐา ส่วนวชิรญาณ์ล็อคตัวชลชาติเอาไว้ ชลชาติแทบกระโดดถีบจิรฐา ดีที่ว่า วชิรญาณ์ลากเขาออกห่างจากจิรฐาไปเสียก่อน
           วชิรญาณ์เค้นเพื่อนที่มีเรื่องกัน 2 คนขนาดหนัก ในห้องของเขาเอง
"ไหนใครบอกกูหน่อยสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" 2 ตัวการนิ่งเงียบ เมื่อเพื่อนจะเอาเรื่องทั้ง 2 เมื่อไม่เป็นผล เขาจึงเค้นอีกครั้ง "บอก มา" พร้อมด้วยสายตาที่ดุดัน ทำให้ทั้งคู่ตัวสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็น จิรฐายอมบอกเขาก่อน
"ไอ้เช็งมันหึงคุณนุชไม่เข้าเรื่อง" ชลชาติทุบโต๊ะ 
"ไม่จริง!!! ถ้าไม่ใช่มึง กูคงไม่เชื่อหรอก ว่ามึงลอบแทงข้างหลังกู" จิรฐาลุกขึ้นยืน 
"แทงข้างหลังตรงไหนไม่ทราบ ฮะ!!!!" ชลชาติลุกขึ้นยืนบ้าง
"ก็มึงกอดเค้า จะให้กูคิดยังไง" จิรฐาทุบโต๊ะดังลั่น
"มึงประสาทใหญ่แล้ว กูจะไปรักเค้าได้ไงวะ ไอ้บ้า!!!!" 
"เฮ้ย!!!" ทั้งคู่จะชกต่อยกันอีกแล้ว วชิรญาณ์เห็นท่าจะไม่ดี จึงตะโกนลั่น 
"หยุด!!!" ทั้งคู่หันมามองเสียงที่ก้องที่สุด วชิรญาณ์ดุคนทั้ง 2 "ไม่พอใช่มั้ยที่ต่อยกันในสวนน่ะ ไม่พอใช่มั้ย!!!" ทั้งคู่นิ่งเงียบ นั่งลงอย่างเก่า วชิรญาณ์มองหน้าจิรฐา "เจ้ย คราวต่อไป อย่าต่อว่าคุณนุชทั้งต่อหน้าและลับหลัง" และหันมาทางชลชาติ "เช็ง หัดมีสติ คิดให้รอบคอบเสียก่อน" และมองหน้าทั้งคู่ "คราวต่อไป คงไม่มีเรื่อง อุบาทว์โลกพรรค์นี้อีกนะ ขี้เกียจจะแก้" และวชิรญาณ์ก็เดินออกไปจากห้อง ชลชาติมองจิรฐาเหมือนว่าเรื่องจะไม่จบง่ายๆ จิรฐาเองก็เช่นกัน 
           วชิรญาณ์พอออกจากห้องก็หัวเสียสุดๆ เมื่อมาถึงห้องโถง นิกานดาเห็นสีหน้าหงุดหงิดของเขา จึงเอ่ยถามอย่างเกรงใจว่า
"เอ่อ... คุณวุ่นคะ คุณวุ่นเครียดเรื่องอะไรเหรอคะ" วชิรญาณ์เดินมานั่งโซฟาเดียวกันกับเธอ เขาตอบว่า
"ก็.... เพื่อนทะเลาะกันครับ ผมเบื่อ" และเธอนำน้ำเปล่ามาให้เขาดื่ม "ขอบคุณครับ" พอเขาดื่มเสร็จ จึงถามเธอว่า "ยังไม่นอนอีกเหรอครับ คืนนี้" นิกานดาดื่มนมร้อน และตอบว่า
"ยังหรอกค่ะ รู้สึกว่าจะห่วงยัยนุช เจอกันเมื่อตอนกลางวัน ป่านนี้เป็นไงบ้างไม่รู้" เขายิ้มและถามเธอว่า
"เจอคุณนุชด้วยเหรอครับ" นิกานดายิ้มให้เขาและตอบว่า
"ค่ะ ยัยนุชแปลกๆ ดูท่าทางลุกลี้ลุกลนชอบกล" เขาพยักหน้า และถามต่ออีก
"เอ่อ... ขอโทษนะครับ แล้วทำไมคุณนุชเขาลุกลี้ลุกลนอยางนั้นล่ะ" นิกานดาตอบเขาว่า
"แกมีความลับค่ะ ตอนนี้ยังบอกใครไม่ได้ นิเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าความลับที่ว่า คืออะไร" วชิรญาณ์เองก็อยากรู้เช่นกัน ว่า 'ความลับ' ที่ว่าคืออะไร
โปรดติดตามตอนต่อไป