อย่าด่วนรักพิศวาส

         จิรฐาพานิกานดาไปยังชลชาติ รีสอร์ท จิรฐาพาเธอไปกินกาแฟที่ บัวตอง คาเฟ่ ร้านของไปรเวท ที่ไปรเวทนั่งกินขนมปังก้อนโตๆอยู่ตรงนั้น วันนี้ก็เช่นกัน จิรฐาจึงแอบแซวไปรเวท

"อ้าว ไอ้เปา ลื้อจะกินบ้านกินเมืองไปไหน"

"ไอ้ยะ กิงคาหนมปางโว้ย กิงคาหนมปาง" และสักพักไปรเวทอึ้งเมื่อเจอนิกานดา 

"ลื้อเป็นบ้าอะไร ห๊ะ!!! ไอ้เปา" และเขาหันไปมองนิกานดา เขาเลยเข้าใจ "อ๋อ นี่คุณนิกานดานะ เธอเป็นพี่ฝาแฝดของนุชกานดาน่ะ" นิกานดาไหว้เขา

"สวัสดีค่ะ คุณเปา"

"อ้อ อาคุงนิ ซาหวักลีคับ" ไปรเวทจึงลากจิรฐามาที่โต๊ะอีกตัว แต่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจนิกานดา ที่เดินไปรอบๆรีสอร์ทแห่งนี้

         นิกานดาเดินไปรอบๆรีสอร์ท จนไปถึงทะเล เมื่อไปถึงทะเล ก็พบว่ามีผู้หญิงกำลังจะจมน้ำ ก็รีบไปช่วยเหลือด่วน

"คุณคะ คุณ" เธอเรียกไปแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจ เธอจึงเรียกไปเรื่อยๆ "คุณคะ คุณ ตรงนั้นมันอันตรายค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ฟังเสียงทัดทานใครเขาเลย เธอได้แต่เดินไป "คุณคะ ว้าย!!!" นิกานดาจมลงไปในน้ำทะเล "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!" เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครช่วยเหลือเธอ จนกระทั่งน้ำทะเลพาเธอจมลงไปในน้ำ เธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังว่ายน้ำมาช่วยเธอ แต่ด้วยดวงตาที่พร่ามัว ทำให้เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร รอยจูบนั้น ไม่คุ้นเลย....

"คุณ คุณ คุณ ไม่เป็นอะไรนะ คุณ คุณ" เสียงนั้น ทำให้เธอฟื้นขึ้นมา 'ยังไม่ได้ไปยมโลกล่ะสินะ' เธอคิดในใจ และสายตาคู่นั้นกระทบกับชายหนุ่มอย่างแรง

"คุณเจ้ย" และเธอก็จามออกมา "ชั้นนึกว่าชั้นตายไปแล้วซะอีก"

"คุณยังไม่ตายหรอกน่า มีคนไปช่วยเหลือคุณ" เธอประหลาดใจ

"จริงเหรอคะ คุณเจ้ย ขอบคุณค่ะ" เธอโผเข้ากอดจิรฐาอย่างแรง แต่เจ้ากรรม สายตาของชลชาติในพุ่มไม้บริเวณหนึ่ง ที่มองเห็นภาพนั้น กลับแค้นเพื่อนรัก ที่นึกว่าแย่งแฟนของตนไป

          ชลชาติต้องการไปหาตัวจิรฐาเพื่อมาสะสางเรื่องที่เพื่อนของเขาแย่งนุชกานดาไปจากตน พร้อมเอายกทรงใส่ถุงสีน้ำตาลไปให้นิกานดา เขาลัดเลาะที่สระว่ายน้ำของรีสอร์ท เพื่อจะได้ไปห้องโถงได้เร็วกว่าต้องอ้อมสวน แต่บังเอิญว่าเดินชนสลิ่มอย่างจัง เมื่อเขานึกว่าสลิ่มจมน้ำ ก็ถามทันที

"เป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ" สลิ่มตกใจ และรีบถอยห่างจากชลชาติ เพราะเธอจำเรื่องเมื่อคืนได้ ที่ชลชาติบุกทำร้ายเธอถึงเตียง ชลชาติบอกว่า

"เฮ้ย คุณ ผมมาดี จะเอาไอ้นี่มาให้คุณ" เขาเอายกทรงใส่ถุงมาให้สลิ่ม สลิ่มรีบรับไว้ และพูดสั้นๆว่า

"ขอบคุณค่ะ" และวิ่งหนีไป เขาแปลกใจว่าที่เห็นนุชกานดาจมน้ำ กับสลิ่มที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกันมาก

          วชิรญาณ์กับเขมินทร์ทราบเรื่องที่นิกานดาจมน้ำก็รีบรุดมาทันที ก็พบว่านิกานดาดื่มน้ำชาอุ่นๆที่จิรฐาเตรียมให้ไว้ และจิรฐานำเสือผ้ามาให้เธอเปลี่ยน

"คุณนิครับ นี่เสื้อผ้าครับ" เขาวางไว้ที่โต๊ะ

"ขอบคุณค่ะ คุณเจ้ย" วชิรญาณ์กับเขมินทร์รีบนั่งลงทันที เขมินทร์ถามอาการเธอต่อ

"เป็นไงบ้างครับ คุณนิ"

"ก็ดีขึ้นค่ะ คุณแขก" วชิรญาณ์โล่งอก

"ผมรู้ว่าคุณปลอดภัย ผมก็สบายใจจัง" จิรฐาถามเขมินทร์ว่า

"เอ้อ ไอ้คุณแขก มึงไปรู้จักคุณนิเค้าตอนไหนวะ" เขมินทร์ตอบมาว่า

"วันนั้น คุณนิเธอมากับคุณวุ่นที่ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง บังเอิญไปเจอเข้าก็ตกใจเหมือนกันนึกว่าเป็นคุณนุช ปรากฎว่าเป็นคุณนิ ก็ทำความรู้จักกันไป"

"อ๋อ" จิรฐาพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ไปรเวทก็มานั่งดู พร้อมกับเอาขนมบัวลอยมาให้เธอกิน 

"อา คุงนิง่า อาคุงนิกิงบัวลอยก่องน้า จาล่ายแข็งแรง" นิกานดาหัวเราะ 

"ขอบคุณค่ะ คุณเปา" นิกานดาก็กินบัวลอยถ้วยนั้นไป ชลชาติที่แอบดูเงียบๆ ก็สงสัยในตัวนิกานดา

"คุณนุช คุณนุชจริงหรือเปล่า" เขาพึมพำเบาๆ

           นิกานดา เมื่อหายดีแล้วเธอก็เดินทอดน่องที่ชายหาด เธอรู้สึกดีมาก เหมือนกับว่าเธอเพิ่งตายแล้วเกิดใหม่ เดินไปได้สักพัก รู้สึกเหงาๆ นึกถึงวันที่มีน้องสาว นุชกานดา เดินเคียงข้างเธอ

"นิ" นุชกานดาเรียกเธอเบาๆ

"อะไรเหรอนุช"

"ถ้านุชตายไป นิจะคิดถึงนุชมั้ย"

"คิดถึงสิ" และเธอก็แปลกใจ "ทำไมเธอถามแบบนี้ล่ะ นุช"

"ก็นุชอยากรู้เฉยๆ" นิกานดาหัวเราะเบาๆ

"อย่าถามแบบนี้สิ ใจแป้วหมด" ทั้งคู่หัวเราะให้กัน ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน นิกานดาถามสายลมเบาๆ ทั้งน้ำตา

"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน นุช" สิ้นคำถามนั้น เธอรู้สึกว่า มีคนกอดเธออยู่ด้านหลัง เธอรู้สึกได้ว่าคนนั้นคือ นุชกานดา

"ชั้น...." เธอสะอึกสะอื้น และนิกานดาหันมาซับน้ำตาของนุชกานดา

"เราจะกลับบ้านด้วยกันนะ นุช นุชอยากกลับบ้านมั้ย"

"อยาก แต่กลับไม่ได้" เธอประหลาดใจ

"ทำไมล่ะ" นุชกานดาปาดน้ำตาก่อนตอบ

"นุชมีหน้าที่ที่นุชควรทำ" นิกานดาคาดคั้นเธอ

"หน้าที่อะไร"

"ชั้นบอกไม่ได้ มันเป็นความลับ"

"ความลับอะไร" ยังไม่ทันจะถามอะไรต่อ นุชกานดาก็รีบวิ่งไป "นุช นุช นุช"

           นิกานดาจึงโทรศัพท์ไปหาบิดาของตน เมื่อเสียงโทรศัพท์บ้านดัง ลุงแท่นรีบรับทันที

"สวัสดีครับ"

"พ่อจ๋า นี่นิเองนะ"

"อ้าว นิ" ลุงแท่นยิ้มดีใจที่สุด "เจอนุชแล้วเหรอลูก" 

"เจอค่ะ แต่กลับมาไม่ได้ค่ะ" ลุงแท่นใจเสีย 

"ทำไมล่ะคะ นิ" นิกานดาถอนหายใจก่อนตอบ 

"นุชเค้ามีความลับที่บอกพวกเราไม่ได้ค่ะ" ลุงแท่นได้ยินดังนั้น จึงกล่าวหาชลชาติทันที

"ไอ้เช็งแน่ๆเลย ไอ้เช็งมันต้องขู่บังคับไม่ให้ยัยนุชกลับมาหาพวกเราแน่ๆเลย"

"นิไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ นิว่าคุณพ่ออย่าด่วนสรุปเรื่องนี้เลยค่ะ ถ้าเรายังไม่แน่ใจ" 

"แต่พ่อว่า...." 

"พ่อคะ นิเชื่อว่า ไม่วันใดวันหนึ่ง ยัยนุชต้องกลับมาหาพวกเราแน่นอนค่ะ นิให้สัญญา" ลุงแท่นได้ยินดังนั้น ก็โล่งอก 

"ค่ะ  ขอบใจจะลูก"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" และเธอวางสายไป เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โปรดติดตามตอนต่อไป