สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ
แสงจันทรา
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสายธารตั้งใจเข้าครัวและทำอาหารใส่กล่องก่อนจะขึ้นไปแต่งตัว มีนารู้สึกแปลกใจเมื่อเพื่อนสาวดูสดใสอีกครั้ง แต่เมื่อมองเห็นข้าวกล่องเธอก็เข้าใจทันที มีนาแอบยิ้มอยู่นานจนสายธารสงสัย
“เธอยิ้มอะไรนักหนา ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”สายธารพูด และเร่งเพื่อนสาว มีนามองดูนาฬิกา
“เรามีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ นี่พึ่งจะ 11 โมงเอง”มีนาพูดสายธารมองนาฬิกาอีกครั้ง
“นั้นแหละรีบเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเที่ยง”มีนาพอจะเข้าใจแล้วเธอจึงออกรถไปเมื่อมาถึงหน้าโรงพยาบาลเธอจอดรถให้สายธารลง และดูท่าทางเหมือนกับว่ามีนาจะไม่ลงไปด้วย สายธารถามว่าทำไมเธอจึงไม่ลงไปด้วยกัน
“เดี๋ยวฉันจะไปที่ชมรมสักหน่อย เธอก็ให้คุณหมอไปส่งแล้วกันนะ”มีนาตอบ ก่อนจะออกรถไป สายธารเดินตรงเขาไปยังห้องตรวจประจำของสุธีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เมื่อเธอเคาะประตูและเดินเข้าไป และสายธารต้องตกใจเมื่อเห็นนิษากำลังนั่งอยู่ด้านใน สุธีดูจะตกใจพอๆ กัน แต่นิษากับยิ้มทักทายสายธารหน้าตาเฉย
“สวัสดีจ๊ะน้อง สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ”นิษาพูด สายธารมองดูสุธี สีหน้าของเธอดูจะโกรธและโมโหไม่น้อย
“น้องเอาข้าวมาส่งพี่หรือจ๊ะ พอดีเลยพี่กำลังหิวพอดี”สุธีพูดเมื่อเห็นท่าทางของสายธารดูจะไม่พอใจนัก
“เราจะออกไปทานข้างนอกกันไม่ใช่หรือค่ะ”นิษาพูดขึ้นยิ่งทำให้สายธารกวาดสายตาดุมาที่สุธีอีกครั้ง สุธียิ้มและรีบหยิบเอาข้าวกล่องจูงมือสายธารเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานของเขา นิษามองตามเธอด้วยสีหน้าโกรธ และโมโหที่สุธีไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยหล่อนฝืนยิ้มให้ทั้งคู่
“ก็ทานด้วยกันซะที่นี่แหละ”สุธีว่างท่าทางไม่ถูกด้วยความอึดอัดใจ
“คงจะไม่ได้หรอกจะ น้องไม่ได้เตรียมมาเผื่อคนอื่น”สายธารพูดน้ำเสียงเย็นชา นิษามองตาโตด้วยความโกรธ
“ถ้าอย่างนั้น ผมคงไปส่งคุณไม่ได้หรอกครับ”นิษาทนต่อไปไม่ไหว เธอฝืนยิ้มและขอตัวกลับ
“ยายน้อง เสียแรงที่เอ็นดูมาโดยตลอด ที่แท้ก็แอบมีใจให้สุธีงั้นเหรอ”นิษาพูดกับตัวเองด้วยความโมโห เมื่อเดินออกมาพ้นจากห้องสุธี ส่วนด้านในสายธารยังคงนั่งเงียบ ใบหน้าตึงเครียดจนสุธีรู้สึกใจหาย
“คือว่า..นิษาเขามาที่นี่บ่อยๆ พี่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไงดี พี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับเขาหรอกนะ”สุธีพยายามแก้ตัว
“พี่ไม่เห็นต้องบอกหรือแก้ตัวกับน้องหรอก น้องขอตัวกลับก่อนนะ”สายธารกำลังจะลุกขึ้นสุธีดึงให้เธอนั่งลง
“ไม่ให้ไป! ทานข้าวเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ แล้วน้องมาอย่างไง”สุธีไปนั่งที่ของผู้ตรวจและรีบจัดแจงอาหารใส่จาน
“มีนามาส่ง...”สายธารพูดจบและนึกขึ้นได้ว่าเธอจะกลับอย่างไง สุธียิ้มเมื่อเห็นท่าทางลุกรนของสายธาร
“เอาเถอะน่า เดี๋ยวพี่ไปส่งไม่ต้องกังวลหรอก”สุธีพูดขึ้น สายธารรู้สึกหน้าแตก เมื่อถูกสุธีรู้ทัน เธอมองดูเขาทานข้าวด้วยท่าทางที่มีความสุข อาหารคงอร่อยและถูกปากเขามาก เพราะอาหารที่เธอทำเป็นขอโปรดเขาทั้งนั้น
มีนาซ้อมยูโด ที่ชมรม เธอกำลังทุ่มคู่ซ้อมอยู่นั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นแอนนา ที่กำลังนั่งมองเธออยู่เพียงลำพัง ซึ่งโดยปกติแล้วแอนนาจะตามติดเจนจิตรและเพื่อนๆ เสมอ มีนาขอตัวลาคู่ซ้อมและเดินตรงมา
“แอนนาเธอมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า หรือเพราะเจนสั่งให้มาดูฉัน”มีนาถามขึ้น แอนนาไม่ใช่ศัตรูของเธอ
“เปล่าๆ ฉันแค่อยากเก่งเหมือนเธอ ฉันอ่อนแอนจนถูกเจนข่มขู่มาตั้งแต่เด็กแล้วหละ”แอนนาพูดน้ำเสียงเศร้า
“อื้อ เธอมีชมรมหรือยังหละ”มีนาถามด้วยรอยยิ้ม แอนนามองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะส่ายหน้า
สุธีขับรถมาส่งสายธารที่หน้ามหาวิทยาลัย เธอยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะลงจากรถไป สุธีมองตามไม่ละสายตา
“น้องมีอะไรแปลกปลอมหรือเปล่าค่ะพี่สุธีถึงได้มองแปลกๆ แบบนั้น”สายธารถามและสำรวจตัวเอง
“อ่อ..เปล่าๆ เอ่อเย็นนี้มีนัดที่ไหนหรือยัง”สุธีถามเสียงแผวเบา สายธารแทบไม่ได้ยิน
“พี่ว่าอะไรนะค่ะ อ่อก็ไม่รู้สิวันนี้ยังไม่ได้เจอใครเลย และจะมีใครนัดไปไหนได้หละ แต่หลังเลิกเรียนก็ไม่แน่ แล้วพี่จะถามไปทำไมกัน”สายธารพูดจบ และเธอกำลังจะเดินไปทั้งๆ ที่ยื่นคำถามให้กับสุธี
“เดี๋ยวเย็นๆ พี่มารับนะ”สายธารหันกลับมามองหน้าฉงน สุธียิ้มและออกรถไป บ่อยให้สายธารมองอย่างฉงนใจ
หลังเลิกเรียนกลุ่มของมีนาเดินออกมาจากชั้นเรียน และตรงไปยังม้านั่งตัวโปรด มินทร์ตาขอตัวกลับก่อนเพราะเธอมีนัดกับเพื่อนชาย เหลือแต่สายธารและมีนา แต่แล้วม้านั่งตัวโปรดก็มีใครบางคนมาจับจ้องไว้แล้ว
“นั่นหมอสุธีใช่หรือเปล่า น้อง”มีนาถามขึ้นสายธารแน่ใจได้เลยว่าใช่ เพราะวันนี่เขาสวมเสื้อเชิ้ดสีฟ้าอ่อน
“พี่สุธีมาทำอะไรตรงนี้ค่ะ”สายธารถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง สุธีหันกลับมายิ้มด้วยความดีใจ แต่เมื่อเห็นมีนา เขากับยิ้มไม่ออกเพราะความรู้สึกบางอย่างมันทำให้สุธีสับสนจนเห็นได้ชัดจากสีหน้า สายธารมองมีนา เธอเข้าใจมันดี
“คือพี่นัดเราเอาไว้ไง”สุธีตอบช้าๆ และเสียงเบา สายธารมองหน้าเพื่อนรักอีกครั้ง มีนายิ้มพยักหน้าให้สายธาร
“ดีสิเพราะวันนี่ฉันก็มีนัดสำคัญที่ชมรมพอดี งั้นฝากคุณสุธีไปส่งน้องที่บ้านด้วยนะค่ะ อาจจะกลับดึกหน่อยนะฝากบอกคุณลุงคุณป้าด้วยแล้วกัน”มีนาพูดจบเธอก็ลาจากไป ทั้งสองมองตามจนมีนาเดินลับตาไป
“ไปกันเถอะ วันนี้น้องอยากไปที่ไหนพี่ตามใจเต็มที่”สุธีพูด แต่สายธารยังคงดูงง ซึ่งผิดนิสัยของสุธี และมันก็เป็นอย่างที่เขาได้บอกเธอไว้จริงๆ สุธีตามใจสายธารและเอาใจใส่มันดูเหมือนแต่ก่อน แต่มันก็มากกว่า ถึงแม้ สายธารจะรู้สึกต่อต้านในใจลึกๆ เพราะเธอไม่อยากจะหลวมตัวเพราะกลัวว่าจะเผลอใจเหมือนครั้งก่อน แต่อีกใจของเธอ ก็คิดว่าได้รักและคิดถึงใครสักคนถึงแม้จะไม่ได้ครอบครองแต่ได้ยังคงมองเห็นและทำให้เขามีความสุข มันก็เกินพอแล้วสำหรับความรู้สึกดีๆ ของเธอแค่ได้เห็นรอยยิ้ม และรู้ว่าเขามีความสุข เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
สุธีมาส่งสายธารเวลาเกือบ 3 ทุ่ม เมื่อสายธารเดินผ่านห้องรับแขกเพียงลำพังด้วยท่าทางที่มีความสุข
“น้องทำไมกลับมาคนเดียวหละ”เสียงของธนาถามทำให้สายธารตกใจเล็กน้อย เธอเดินเข้ามาหาพี่ชาย
“มีนา ยังไม่กลับอีกหรือค่ะ”สายธารถามและมองดูนาฬิกา เธอชักจะเป็นห่วงเพื่อนสาว เสียงหน้าเป็นกังวล
“มีนาไม่ได้ไปกับน้องหรอกหรือ”ธนาถามด้วยความแปลกใจ ผู้เป็นน้องส่ายหน้า ยิ่งทำให้ธนาตกใจไปใหญ่
“มีนาบอกว่ามีนัดที่ชมรม แต่ก็น่าจะกลับมาได้แล้วนะ”สายธารนั่งลง ธนาดูจะเป็นกังวลหยิบกุญแจรถ
“พี่จะไปไหนค่ะ”สายธารถาม เมื่อเห็นท่าทางรุกรนและกำลังจะเดินออกไป
“พี่จะไปตามมีนา ทางเข้ามาที่ไร่เปลี่ยวจะตาย”ธนาตอบและกำลังจะเดินไปก็ได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน ไม่นานนักมีนาก็เดินมาถึง และรู้สึกแปลกใจที่เห็นสองพี่น้องกำลังยืนอยู่ที่ห้องรับแขกและกำลังจ้องมองเธอ
“มีอะไรกันหรือค่ะ”มีนาเดินเข้ามาเพราะทั้งสองกำลังมองเธออยู่ เธอยิ้มให้ ทำให้ธนารู้สึกโล่งอกก่อนจะยิ้มตอบ
“ไม่มีอะไรหรอก พี่กำลังจะขึ้นห้องนอน ราตรีสวัสดิ์นะ”ธนารีบเดินขึ้นห้องไป สายธารนึกขำพี่ชายตัวดีของเธอ
“มีอะไรกันหรือเปล่า พี่ชายเธอมองฉันแปลกๆ ว่าไหม”มีนาจ้องมองรอคำตอบจากสายธาร
“ไม่รู้สิ อยากรู้ก็ถามกันเองดิ”สายธารทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินจากไป
เช้าวันหนึ่งที่โต๊ะอาหารเช้าทุกคนกำลังรับประธานอาหารเช้ากันอยู่ธนาก็พูดขึ้น
“คุณพ่อคุณแม่ครับ พรุ่งนี้ผมจะต้องกลับมหาวิทยาลัย เพื่อทำเรื่องจบหลังจากส่งวิทยานิพนธ์คงอยู่ที่นั้นสักอาทิตย์นะครับ”ธนาพูดทุกคนดูจะไม่แปลกใจอะไรนอกเสียจากมีนา กำลังจ้องหน้าธนาสายตาไม่กระพริบ
“จบแล้วเราจะไปเป็นครูอยู่บนดอยจริงๆ งั้นเหรอ”ผู้เป็นพ่อถามขึ้นด้วยเสียงเรียบสุขุม
“ครับ ก็ผมตั้งใจอย่างนี้มาตั้งแต่แรก แล้วนี่ครับคุณพ่อจะค้านอีกหรือครับ”ธนาพูด
“ค้านแล้วแกจะฟังหรือเปล่าหละ อื่อไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอย่างเห็นลูกลำบากหรอกนะ”พ่ออาทรอธิบาย
“ถ้าทุกคนมัวแต่กลัวลำบากอย่างนี้แล้วอนาคตของชาติ เด็กน้อยตาดำๆ บนดอยก็คงไม่มีอนาคต เขาเกิดมาก็ลำบากอยู่แล้ว ผมอยากยื่นโอกาสให้เขาบ้าง” ธนาพูดเสียงแข็ง เพราะทั้งสองมักจะทะเละกันกับเรื่องนี้อยู่บ่อย ๆ
“พ่อลูกคู่นี่พูดกันเรื่องนี้ที่ไร เป็นมีปากเสียงกันทุกที เกรงใจหนูมีนาบ้างนะไว้พูดกันทีหลังเถอะ”แม่ดาวเรืองพูด ทั้งสองหันไปมองมีนาที่ดูท่าทางจะเกรงๆ จนยิ้มไม่ออก
สายธารนั่งรถไปที่มหาวิทยาลัยกับมีนาที่ยังคงนั่งเงียบ สายธารมองดูก็พอจะรู้ว่าเธอกำลังคิดเรื่องเมื่อเช้า
“ไม่ต้องห่วงพี่ชายหรอก พวกเขาทะเละกันทุกครั้งที่พูดกันเรื่องนี้ไม่มีอะไรมากหรอกอย่ากังวลไปเลย”มีนาหันมามองหน้าเพื่อนสาว ที่ดูจะสบายๆ มันคงจะบ่อยมากจริงๆ ถึงทำให้สายธารรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติ
“งั้นเหรอ..ฉันก็ไม่ได้กังวลอะไรสักหน่อย”มีนาทำไม่รู้ไม่ชี้
“เธอคิดว่าจะหลอกฉันได้งั้นเหรอ”สายธารพูดและยิ้ม มีนาทำหน้าสงสัยกับคำพูดของเพื่อนสาว
“ไหนๆ แม่นิษานั่น ก็ทิ้งพี่ชายฉันไป เธอก็ช่วยๆ ดูแลหัวใจของพี่ธนาด้วยนะ”สายธารยิ้มเมื่อมีนาทำหน้าตกใจ
“เธอพูดอะไรบ้าๆ พี่ชายของเธอไม่ได้อยู่ในสายตาฉันหรอกยะ ความจริงแล้วที่พวกเราดีๆ กันอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะสัญญาสงบศึกเท่านั้นเอง ใครจะรู้หละถ้าหมดสัญญาฉันกับพี่ชายเธออาจจะเป็นคู่อริกันเหมือนเดิมก็ได้”มีนาพูด
“สัญญาสงบศึกงั้นเหรอ... คืออะไร”สายธารมองอย่างสงสัย เพราะคำพูดที่ไม่ทันได้คิดของมีนา
“เอ๋..ฉันพูดอะไรออกไปนะ อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจเลย”มีนารีบแก้ต่างทันที เธอทำไม่รู้ไม่ชี้
“ที่พวกเธอดีกับเพราะสัญญางั้นหรือ ฉันนึกว่าเธอกับพี่ ดีกันจริงๆ ซะอีก”สายธารพูด
“รู้แล้วก็เงียบไว้หละ ไม่งั้นสัญญาเป็นโมฆะแน่ ฉันขี้เกียจทะเละกับพี่ของเธอแล้ว”มีนาจำใจต้องพูดความจริง
สายธารเดินออกมาจากห้องเรียนเธอมองดูเจนจิตรและเพื่อนๆ กำลังยืนล้อมข่มขู่แอนนาอยู่
“หยุดทำไมหละน้อง ฉันเกือบเดินชนเธอแล้วนะ”มินทร์ตาพูด มีนาและมินทร์ตามองตามสายธารจึงพบต้นเหตุ
“ดูพวกนั้น เหมือนกำลังจะแตกคอกันนะ”มินทร์ตาพูด แต่มีนากลับเดินเข้าไปยังกลุ่มเจนจิตร ทั้งสองวิ่งตามไป
“เธอนี่ดีแต่กลั่นแกล้งคนที่เขาอ่อนแอกว่าเสมอนะ”เสียงของมีนาพูดขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง
“แล้วเธอ มาเกี่ยวอะไรด้วย หรือจะให้พวกฉันแกล้งเธอดี”เจนจิตรเปลี่ยนเป้าหมายหันมาเล่นงานมีนา
“มีนา อย่างไปยุ่งกับพวกเขาเลยนะ”สายธารดึงมีนาเอาไว้เพราะท่าทางเธอจะไม่ยอม ทั้งสองประชันหน้ากัน
“เจน อย่าเอาเรื่องมีนาเลยนะฉันแค่ไปทำงานพิเศษตอนเย็น เธอรู้แล้วนี่อย่างมีเรื่องกันเลยนะ”แอนนาขอร้อง
“อย่างนั้นก็แล้วไป ฉันนึกว่าเธอคิดจะเป็นกบฎ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”เจนจิตรหันไปขู่แอนนาที่รีบหลบสายตา ก่อนที่เจนจิตรและพวกจะเดินจากไป
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาธนากลับมาจากมหาวิทยาลัยในต่างประเทศช่วงเย็นๆ ของวันนั้น ธนาเฝ้ารออยู่นาน และเมื่อเห็นรถมาจอดหน้าบ้าน ธนารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นสายธารกลับบ้านเองโดยมีสุธีมาส่ง ซึ่งไร้เงาของมีนา
“ยายน้อง! นี่หมอสุธีมาส่งเราทุกวันเหรอ”ธนาถามขึ้น เมื่อสายธารเดินเข้ามานั่งข้างๆ พี่ชาย
“ค่ะ ช่วงนี้พี่สุธี เขาเข้าเวณเช้าก็เลยมาส่งน้อง มีอะไรหรือเปล่า”สายธารสงสัยเมื่อเห็นพี่ชายถามแปลก ๆ
“แล้วเพื่อนเราหละเขาไปไหน ถึงไม่กลับมาพร้อมกัน”ธนาพูดด้วยท่าทางกล้าๆ เกรงๆ จนฟังไม่ชัดเจนนัก
“เราก็นึกว่าเป็นห่วง ที่แท้ก็เป็นห่วงคนอื่นหรอกหรือนี่”สายธารแกล้งทำน้ำเสียงน้อยใจ
“คนอื่นที่ไหน เพื่อนรักของเราไม่ใช่หรือ”ธนารีบแก้ตัวมีท่าทางตกใจ
“น้องถามพี่จริงๆ นะ พี่คิดอย่างไงกับมีนา”สายธารจ้องตาพี่ชาย ธนารีบหลบสายตาและปฏิเสธเสียงแข็ง
“เปล่า...คิดอะไรอย่างไงหละ แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา”ธนาขึ้นเสียงสูงหันมาต่อว่าน้องสาวที่กำลังหัวเราะอยู่
“เหมือนกันทั้งคู่เลย อย่างให้รู้ที่หลังแล้วกัน”สายธารพูดแปลกๆ ทำเอาธนาฉงนเขาพยายามเข้นถามผู้เป็นน้อง
แต่สายธารทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
ในวันหยุดมีนาเดินลงมาจากห้องท่าทางดูอ่อนเพลียจนหน้าขาวสีด ธนามองดูถึงกับตกใจ
“มีนาไม่สบายหรือเปล่า ทำไมดูหน้าสีดๆ อย่างนั้น”มีนาขมวดคิ้วก่อนจะจับดูหน้าตัวเองอย่างสงสัย
“เปล่านี่ค่ะ แค่รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย หน้าสีดมากเลยหรือ”มีนาตอบและเดินเขาไปในห้องครัวหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ไปทำอะไรมาหละถึงได้เป็นแบบนี้ รู้สึกว่าพักหลังๆ มาเนี่ย จะกลับดึกบ่อยหรือว่ากำลังมีแฟน”ธนาพูดขึ้นลอยๆ ทำให้มีนารู้สึกไม่พอใจ เธอไม่เคยได้ยินเสียงอันกวนประสาทแบบนี้มาตั้งนานแล้วไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีก
“นี่คุณกำลังจะหาเรื่องฉันอยู่หรือเปล่า”มีนาเสียงแข็งขึ้นมา ธนางง เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
“เปล่านี่...แค่สงสัยเท่านั้นเอง”ธนาทำหน้าตาเฉย แกล้งทำไม่สนใจก่อนนะเดินออกไป มีนาทำท่าลิงหลอกเจ้า กำหมัดหมายจะทุบเขา แต่เมื่อธนาหันกลับมาเธอรีบทำทีเฉยไม่รู้ไม่ชี้
“พี่จะไปเรือนดอกไม้ จะไปด้วยกันไหม”ธนาพูดขึ้น มีนาพยักหน้าด้วยความดีใจ จนลืมไปเลยว่าเมื่อสักครู่เธอกำลังแผลงฤทธิ์ใส่เขาไปอยู่... มีนาให้ธนารอสักครู่เธอวิ่งขึ้นบ้านไปสักเดี๋ยวก็กลับมาพร้อมกล้องถ่ายรูปตัวโปรด
“ไปกันเถอะ”มีนาพูดเมื่อธนายังคงเอาแต่มองเธอด้วยรอยยิ้ม เธอต้องสำรวจตัวเอง
“มีอะไรผิดปกติหรือค่ะ”มีนาทำหน้าฉงน ธนายิ้มและเดินนำมีนาด้วยท่าทางชอบอกชอบใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
