สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา สุธีรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่วันนั้นเวลาก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่เขากับไม่เห็นแม้เงาของสายธาร เพราะโดยปกติแล้ว สายธารจะแวะมาหา และทำกับข้าวมาส่งเขาเสมอ อย่างน้อยอาทิตย์ละ 3 ครั้ง

     “น้อง! จะเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ”สุธีพูดอยู่ลำพัง ก่อนนะถอดชุดกาวและเดินออกไปจากห้องตรวจ

     ในขณะเดียวกันมีนาและมินทร์ตานั่งมองดูสายธาร เธอกำลังนั่งใจลอย ด้วยสายตาเศร้าจนจับใจ

     “มีนา ที่บ้านเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ฉันเห็นยายน้องเป็นอย่างนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ”มินทร์ตาถาม

     “ฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากหรอก แต่ตัวต้นเรื่องเดินมาโน้นแล้วหละ”มีนามองไปเห็นสุธีกำลังเดินมาพอดี

     “หมดสุธีนะเหรอ เขาเดินตรงมาทางนี้แล้วหละ”มินทร์ตาพูด มีนาเดินเข้าไปหาสุธีก่อนที่สายธารจะรู้ตัว

     “คุณมีนา สวัสดีครับผมมาหาน้อง”สุธีทักทายและตอบขึ้นมาทันที ที่มีนาเดินมายืนขวางทาง

     “ฉันอยากจะคุยกับคุณสักครู่ได้ไหม” มีนาพูดจบเธอเดินนำเขาไปอีกทาง มินทร์ตามองตามจนทั้งคู่เดินหายไป

     “วันนั้นเกิดอะไรขึ้นค่ะ คุณพูดอะไรที่ทำให้น้องเสียใจ”มีนาพูดขึ้น เมื่อสุธีเดินมาถึงเธอ

     “ผมก็ไม่แน่ใจ ผม..ไม่รู้จริงๆ ว่าน้องคิดอะไรอยู่ แล้วตอนนี้น้องเป็นอย่างไงบ้าง”สุธีพูดน้ำเสียงเศร้าเสียใจ

     “คุณไม่รู้หรือค่ะ คุณดูไม่ออกหรือว่าใครรักคุณหรือไม่รักคุณ”มีนาถามขึ้น แต่สุธีถึงกับเจ็บแป๊บที่หัวใจกับสายตาครู่นั้นของมีนา นัยตามีแต่ความว่างเปล่า ไร้ซึ้งความอาทร

     “แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วหละครับ ว่าใครที่ไม่รักผม...ขอบคุณนะครับที่บอกผมตอนนี้”สุธีพูดขึ้นก่อนจะเดินจากไป มีนาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็ปล่อยให้เขาเดินจากไป

                วันต่อมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องตรวจ สุธีหันมองก็พบว่าผู้หญิงที่เดินตรงเข้ามานั้นสวมชุดสีขาวกระโปรงสั้นจนมองเห็นขาที่ยาวเรียว

     “นิษา หวังว่าคุณคงไม่ได้ป่วยนะที่มาถึงนี่”สุธีพูดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายนั่งลงตรงหน้าของเขา

     “ป่วยที่ใจ หมออย่างคุณจะรักษาได้ไหมค่ะ”นิษาพูดขึ้น สุธีนึกขำขึ้นมา

     “ผมคงรักษาไม่ได้หรอกครับ คุณมีธุระอะไรงั้นหรือ”สุธีถามขึ้นเมื่อท่าทางของนิษาดูจะไม่ร้อนรนอะไรนัก

     “ไม่หรอก ฉันก็แค่มาต่อความสัมพันธ์ของเราเท่านั้นเอง”นิษาพูดจาออดอ้อนทอดสะพายให้สุธี แต่เขากับเฉย

     “คุณอย่าพยายามเลยนะ คุณไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติของผมหรอก คงมีแต่เจ้าธนาเท่านั้นแหละที่มันชอบผู้หญิงอย่างคุณ”สุธีพูดขึ้นทำใน้นิษาถึงกับตาโตด้วยความโกรธ

     “คนอย่างฉัน หมายความว่าอย่างไง”นิษาเสียงแข็งขึ้นมาทันที สุธีมองหน้านิษาและยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

     “ก็ผู้หญิงอย่างคุณไง ผมขอทายว่าตลอดเวลาที่เจ้าธนาคบกับคุณ มันคงไม่รู้จักธาตุแท้ของคุณหรอกใช่ไหม”สุธีพูดจบ จึงเดินออกไปจากห้องตรวจปล่อยให้นิษายืนกระทืบเท้าไปมา ในใจอยากจะกรี๊ดให้ดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้

                ธนาขับรถเข้ามาในมหาวิทยาลัย และกำลังมองหาอะไรบางอย่าง แต่เช่นเดียวกันเมื่อดาวล้อมมองเห็นผู้ชายที่หน้าตาคมเข้ม แต่ผิวพรรณดี แต่งตัวดูดีจนแทบหัวใจละลาย ดาวล้อมสะกิตให้เจนจิตรมองดู เธอดูจะดีใจมากกว่า และรีบวิ่งเขาไปหา จนธนาตกใจเมื่อเจ้าหล่อนโผเข้ามาเกาะแขน

     “พี่ธนานั้งเอง มาหาเจนหรือเปล่าค่ะ”เจนจิตรพูด เธอยังคงหน้าบานและลากธนาเดินเข้าไปยังกลุ่มของเธอ

     “พี่กำลังมองหายายน้อง เจนเห็นบ้างไหม”ธนาฝืนใจเดินตามเจนจิตรไปเจ้าหล่อนแทบจะลากเขาไปด้วยซ้ำ

     “ยายน้องเหรอ คงอยู่ที่ไหนสักที่แหละค่ะ เจนว่าเราไปทานข้าวกันเถอะค่ะเจนกำลังหิวพอดี”เจนจิตรพูดขึ้น เพื่อนสาวทั้ง 3 คนดูจะตื่นเต้นไม่น้อยธนายังคงมองหา และต้องเดินตามแรงฉุดของเจนจิตร เจ้าหล่อนแนะนำเพื่อนให้ธนาทราบ และเดินเชิดหน้าชูตาเกาะแขนของธนาแจ เพราะทุกสายตาที่กำลังมองตามเธอด้วยความอิจฉา

     “น้อง..น้องนั้นมันพี่ชายเธอไม่ใช่เหรอ”มินทร์ตาถามขึ้น แต่คนที่หันมองคนแรกกับเป็นมีนา เธอรู้สึกดีใจในนาทีแรก แต่เมื่อเห็นท่าทางของเจนจิตรกับธนาเหมือนคนรักกัน สายธารจับมือมีนาและส่งยิ้มให้เธอ

     “อื่อ..อย่าคิดมากเลยยายเจนก็ตามพี่ธนามาแบบนี้ตั้งนานแล้วหละ พี่ชายฉันไม่ตาต่ำขนาดนั้นหรอก”สายธารพูด มีนารีบเปลี่ยนท่าทางไม่สนใจเลยทันที

     “บอกฉันทำไม ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด ฉันขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ” มีนาพูดหน้าตื่นก่อนจะหลบไปเข้าห้องน้ำ เมื่อเธอเดินออกไปธนามองมาพอดี เขาแกล้งขอตัวไปเข้าห้องน้ำเจนจิตรลุกขึ้น หมายจะเดินตาม

     “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่มารออยู่ตรงนี้แหละ”ธนาหลอกล่อเจนจิตรอยู่นาน กว่าเขาจะหลบออกมาได้ เขายืนดังรอ มีนาอยู่หน้าห้องน้ำได้สักครู่เธอก็เดินออกมาโดยไม่ทันได้มอง ธนาฉุดเธอเดินออกไปอีกทาง

     “นี่คุณ ปล่อยนะฉุดฉันมาทำไม”มีนาถูกลากให้เดินตามออกมาด้านนอกเขาหยุดเดินเมื่อมีนาสลัดมือออกได้

     “พี่แค่อยากหลบ..เอ่อ เอาเถอะเดี๋ยวมีนาโทรบอกน้องให้ตามไปที่ลานจอดรถ เอ๋เอาอย่างนี้ให้น้องขับรถตามไปดีกว่าไม่งั้นพวกเจนคงไม่ปล่อยพี่ง่ายๆ แน่”ธนาพูดเองตอบเองและฉุดมีนาเดินต่อจนมาถึงรถ เธอเองก็ยังงง แต่ก็เดินตามเขามาอยู่ดี ธนาโทรหาสายธารและให้เธอกลับบ้านไปก่อน มีนาดูจะตกใจไม่น้อย

     “ไหนคุณบอกว่าจะรอยายน้องที่นี่ไง”มีนาโต้งแย้งทันที ที่ธนาพูดจบและกำลังออกรถไป

     “ช่วยพี่แค่นี่ไม่ได้หรือไง เอาเถอะเดี๋ยวพี่จะเลี้ยงหนังตอบแทนแล้วกัน”ธนาเจ้าเล่ห์เขาแอบอมยิ้มเมื่อมีนาหยุดโวยวาย แต่หน้าบึ้งขมวดคิ้วแทน

                ธนาหาที่จอดรถได้และเขาลงจากรถแต่มีนายังคงนั่งหน้าบึ้งกอดอกไม่ยอมลงมา ธนายิ้มและเปิดประตู

     “เชิญครับคุณผู้หญิง เดี๋ยววันนี้องค์รักษ์คนนี้จะบริการอย่างเต็มที่”ธนาทำหน้าทะเล้น มีนามองดูแล้วนึกขำ

     “เวลามีนายิ้มก็น่ารักอยู่แล้วไปกันเถอะ”ธนายิ้มและยื่นมือให้มีนา เธอมองมือของเขา ธนาเปลี่ยนจากยืนมือรอเป็นจับมือของเธอและเดินเข้าไปยังห้างสรรพสินค้ามีนามองด้านหลังของเขา และมือที่กำลังจับมือเธอไว้จนแน่น ด้วยความรู้สึกที่แสนจะอบอุ่นจนเธอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายออกมาได้

     “คุณ เดี๋ยว ขอดูชุดนี้ก่อนได้ไหม” มีนาหยุดและดึงมือเขาไว้จนธนามองตาม

     “ชุดนั้นนะเหรอ สวยดี ปะเข้าไปลองกันดีกว่า”ธนาดึงเธอเข้าไปในร้าน แต่เธอไม่ยอมเดินและส่ายหน้าใหญ่

     “ฉันไม่ได้เอากระเป๋าสตังค์มาด้วย ไว้ก่อนเถอะ” มีนาพูด แต่ธนายิ้มให้โอบไหล่เธอเดินเข้าไป จนมีนาตกใจ

     “คุณครับขอลองชุดนี้ได้ไหมครับ”ธนาหันไปพูดกับพนักงานในร้าน ไม่นานนักพนักงานก็ยื่นชุดให้เขา

     “ถ้ามีนายอมแทนชื่อตัวเองว่ามีนา แทนคำว่าฉัน และเปลี่ยนจากคำว่าคุณ กับนาย เรียกพี่ หรือพี่ธนาแทนพี่จะยอมซื้อชุดนี้ให้ตกลงไหม”ธนาต่อรอง มีนานั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะหยิบชุดเข้าไปลองโดยที่ไม่พูดอะไร

     “เอ้ายังไม่ตอบพี่เลยนะ” ธนาตะโกนตามหลัง พนักงานในร้านต่างพากันยิ้มและซุบซิบความน่ารักของทั้งคู่ ธนา มองตามเสียงนั้น ก็พบว่าทุกคนในที่นั้นกำลังมองดูเขาอยู่ จนทำให้เขารู้สึกเขินและนั่งรอที่โซฟานิ่งๆ ไม่นานนัก...

     “พี่ค่ะ ดูสิว่าเป็นอย่างไร”เสียงแววๆ มาจากด้านหลัง ธนาหันไปมองพบว่าหญิงสาวที่สวมชุดสีฟ้าอ่อนๆ กำลังส่งยิ้มให้เขา ธนาตกตะลึงในนาทีแรกที่ได้มองเธอช่างสวยและน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเมื่อสวมชุดนี้ ธนาคิดอยู่ในใจ

     “ดูไม่ได้หรือค่ะ ถ้างั้นมีนาเปลี่ยนกับดีกว่า”มีนาเห็นธนายืนนิ่งไปนานและไม่ยอมพูดอะไร เธอกับทำหน้าบึ้งหันกลับ ธนาได้สติ รีบคว้าเธอเอาไป และหัวเราะขึ้นมาแทนจนมีนาหน้าบึ้งยุ้งไปกว่าเดิม

     “มันคงตลกสินะ พี่ถึงหัวเราะอยู่ได้”มีนาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ ธนาเรียกพนักงานและยื่นบัตรเครดิตให้เขา

     “พี่บอกมีนาหรือยัง ตอนที่มีนายิ้มดูน่ารักมาก”ธนาพูด ทำเอามีนายิ้มและเขินอาย

     “แต่เวลามีนางอน ดูตลกมากว่า ฮื่อๆ”ธนาพูดจบ จากรอยยิ้มเมื่อสักคู่เธอกับทำหน้าบึ้งด้วยความผิดหวัง

     “มีนาไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”เธอจะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด แต่ธนาฉุดเอาไว้จนเธอหันกลับมา

     “ไม่ต้องหรอก เราไปดูหนังชุดนี้แหละ พี่ไม่อยากถูกใครมองว่ามาดูหนังกับน้องสาว”มีนามองหน้าธนา เขาหันมายิ้มให้มีนา ธนาไม่ทันคิดถึงคำพูดของเขาเมื่อสักครู่มันจะมีความหมายว่าอย่าง แต่มีนากับรู้สึกแตกต่างจากเขา

     “ไปเถอะ เดี๋ยวจะดูหนังรอบบ่ายไม่ทัน”ธนาจับมือของมีนาเดินต่อ พนักงานต่างพากันยิ้มกับความน่ารักของทั้งคู่ มีนาพยายามที่จะบังคับไม่ให้หัวใจเต้นแรงจนดูประหม่า เธอมองดูธนาที่ดูจะสบายๆ นั้นคงเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรเหมือนๆ กับเธอ มีนาคิดผิดหวังอยู่ในใจลึก ๆ

     “แบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วหละ อย่างน้อยพี่ก็มีท่าทางสดใสมีความสุขต่างจาก 2 อาทิตย์ ที่ผ่านมา”มีนาคิดอยู่ในใจ

     “เราจะดูเรื่องอะไรดีหละ มีนาว่าอย่างไง”ธนามาหยุดดูโปรแกรมหนัง และหันมายิ้มให้มีนา ที่กำลังจ้องเขาอยู่

     “ไม่รู้สิ มีนาไม่รู้ว่าหนังเรื่องไหนเข้ามาใหม่”มีนารีบตอบและเปลี่ยนท่าทีอย่างตกใจ จนธนาสงสัยในตัวเอง

     “พี่ไม่มีอะไรแปลกๆ ใช่ไหม”ธนาถามและสำรวจตัวเอง มีนามองต่ำไปจนถึงมือที่เขาจับเธอไม่ยอมปล่อย

     “อ่อ..โทษทีพี่กลัวว่าใครจะฉุดเราไปนะ”ธนาพูดเล่นและหัวเราะไปด้วย ทำให้มีนายิ้มไปกับเขา ไม่นานนักทั้งสองก็ได้หนังเรื่องที่น่าสนใจและเขาไปดู ทั้งสองดูจะสนุกและมีความสุข ธนาคอยแกล้งมีนาให้เธองอน บ่อยๆ แต่นั้นแหละ ท่าทางอันแสนงอนของเธอออกจะตลกมากกว่า มีนารู้ตัวทันทีเมื่อเห็นเขาหัวเราะทุกทีที่เธอโกรธเขา

                ผู้คนมากมายทะยอยออกมาจากโรงหนัง เบียดกันจนมือมองมีนาหลุดออกจากมือของธนา เธอหันกลับไปมองหา แต่ด้านในโรงหนังทั้งมืดจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร และธนาเองรู้สึกร้อนรนมองดูทุกคนที่เดินผ่านไปมาจนไม่เหลือใครในโรงหนังแล้วเขาจึงเดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวัง

     “พี่ธนา! ทางนี้ค่ะ”เสียงนั้นดังอยู่ข้างหน้าโรงหนัง มีนากำลังยิ้มและโบกมือให้เขา ธนามองดูชัดๆ และดีใจจนรีบวิ่งโผเข้าไปกอดเธอ มีนาตกใจตัวแข็งทื่ออยู่ครู่ใหญ่จนทุกสายตามองมาที่เขาและเธอ

     “พี่..พี่เป็นอะไร”มีนาพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นท่าทางของธนาแปลกไป ธนานึกขึ้นได้เขาเห็นหลายๆ สายตากำลังมองมา บ้างก็ยิ้ม บ้างก็ซุบซิบกัน ธนายิ้มและฉุดมือของมีนาออกจากที่ตรงนั้น มีนาเดินตามมาจนมาถึงรถ เธอแอบมองดูท่าทางของเขา รอฟังว่าธนาจะพูดอะไรตั้งแต่เมื่อครู่ แต่เขากับเอาแต่นิ่งจบดูเงียบเกินปกติ

     “หนังสนุกดีนะค่ะ”มีนาพูดขึ้นและหันไปยิ้มให้ธนาที่กำลังหน้าเครียดอยู่ เขาหันกลับมายิ้มให้เธอ

     “พี่ขอโทษนะ ที่จับมือเธอไว้ไม่ดีพอ ทำให้เธอหลุดมือไป”ธนาพูดน้ำเสียงดูเศร้า จนมีนารู้สึกได้

     “โอ้ย..ไม่เป็นไหร่หรอกค่ะ..มีนาเอาตัวรอดได้น่า ก็ออกมารอพี่ที่หน้าโรงหนังงัย”มีนาพูดด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

     “พี่สัญญาว่าจะจับมือเธอให้แน่นกว่านี้ จะไม่ให้หลุดมืออีกเด็ดขาด”ธนายังคงมีสีหน้าจริงจัง ก่อนที่เขาจะออกรถไปคำพูดขอเขา ทำเอาหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ มีนาเฝ้ามองใบหน้าที่จริงจัง ระหว่างทางกลับบ้าน

                ในวันหยุดสายธารกำลังนั่งเขียนรายงานที่สวนหลังบ้านอยู่ลำพัง ที่บ้านไม่มีใครอยู่ เพราะธนาขับรถให้พ่อกับแม่ออกไปบ้านญาติ ส่วนมีนาไปเอารายงงานที่บ้านมินทร์ตา ที่บ้านจึงไม่มีใครอยู่นอกจากสายธาร

     “มีนากลับมาแล้วเหรอ”สายธารได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ แต่กับไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงหันไปมอง

     “พี่สุธี..!”สายธารดูจะตกใจมาก เธอลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินหนีไปด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนักสุธีเดินมาขวางทาง

     “เกลียดพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ น้องถึงอยากจะเดินหนีพี่”สุธีถามขึ้น เขามองดูด้วยสายตาที่จริงจังและรอคำตอบ

     “เปล่าสักหน่อย น้องจะเกลียดพี่ทำไม แต่น้องจะไปเอาน้ำมาให้ต่างหาก”สายธารกั้นใจพูดและยิ้ม สุธีจึงวางใจ

     “โล่งอก พี่นึกว่าเราโกรธเกลียดพี่เสียแล้ว ไม่เห็นเอาสะเบียงไปให้ พี่รอจะเป็นเดือนแล้วนะ”สุธีพูดน้ำเสียงน้อยใจ สายธารหันกลับมามองท่าทางของสุธีก็อดใจอ่อนไม่ได้

     “ร้านอาหารที่โรงพยาบาลมีตั้งเยอะแยะ อย่ามาหลอกซะให้ยาก”สายธารถือน้ำส้มมาวางไว้ตรงหน้าสุธี ใบหน้าของเธอยังดูจริงจังและเครียดผิดปกติ สุธีไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้มาก่อนมันทำให้เขารู้สึกใจไม่ดีนัก

     “คนบ้านนี้ไปไหนกันหมด”สุธีมองดูบ้านเงียบๆ ผิดปกติ สายธารมองด้วยห่างตาและทำรายงานต่อ

     “หมายถึงใครหละค่ะ พี่ไปกับพ่อแม่ ส่วนมีนาไปบ้านมินทร์ตากลับค่ำโน้นแหละพี่รอหรือเปล่า” สายธารพูดน้ำเสียงประชดประชันจนสุธีรู้สึกอึดอัดใจ เขาลุกขึ้นและกำลังจะเดินกลับ สายธารมองด้วยความน้อยใจ

     “รอไม่ไหวสินะ ไม่มีความอดทนเอาเสียเลย”สายธารพูดตามหลัง ทำให้สุธีหันกลับมา

     “ที่พี่จะกลับเพราะว่าน้องไม่อยากคุยด้วย พี่ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”สุธีพูด และกำลังจะเดินกลับ สายธารฉุดมือไว้

     “ใช่น้องเกลียดพี่แล้วก็เกลียดมาก แต่พี่ไม่มีสิทธิ์จะเดินหนีน้องแบบนี้”สายธารผลักสุธีและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้สุธีมองตามด้วยอาการงง สายธารกั้นน้ำตาเอาไว้เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับสุธี ไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไง จะยิ้มอย่างไง ทำตัวแบบเดิมมันทำอย่างไงกันนะ สายธารคิดอยู่ในใจก่อนจะเช็ดน้ำตาเดินออกมา

     “น้องเป็นอะไรหรือเปล่า”เสียงสุธีทำเอาสายธารตกใจ เธอนึกว่าเขากับไปตั้งนานแล้ว สายธารเช็ดน้ำตาอีกครั้ง

     “เปล่า...พี่ยังไม่กลับอีกหรือ จะอยู่รอมีนาใช่ไหม”สายธารยังคงเสียงแข็ง สุธีส่ายหน้าและทำสีหน้าออดอ้อน

     “พี่หิวจัง น้องทำอะไรให้พี่กินหน่อยได้ไหม”สุธีทำน้ำน่าสงสารจนสายธารใจอ่อน

     “สายจนป่านนี้ยังไม่ทางข้าวอีกหรือ”สายธารบ่นแต่เธอก็ยิ้ม สุธียิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มของสายธารอีกครั้ง ถึงเขาจะไม่แน่ใจนักว่าสาย

ธารคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะทำร้ายความรู้สึกของเธอได้ลงคอ สุธีรู้ดีว่าสายธารอ่อนโยนและอ่อนแอมากเกินกว่าที่จะทำร้ายลง และเขาก็ทั้งรักทั้งเอ็นดูเธอมากจนรู้สึกใจหายทุกครั้งที่เห็นเธอเศร้าใจ