สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

ธนาขับมาจนถึงหน้าบ้านของนิษา โดยทั้งสองนั่งเงียบมาตลอดทาง เมื่อเขาจอดรถและหันไปมองแฟนสาว

     “พรุ่งนี้ผมจะมาหามีอะไรก็ค่อยพูดกัน เข้าบ้านเถอะดึงมากแล้ว”ธนาพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย เขาไม่คิดแม้แต่จะถามว่าเธอเจ็บมากไหม เป็นอะไรหรือเปล่า นิษาคิดในใจด้วยความเจ็บปวด เธอเก็บของและเตรียมตัวจะลงจากรถ

     “ไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้ฉันพอจะรู้คำถามแล้วหละว่าคุณไม่เคยรัก ไม่เคยคิดถึงใจฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนก็ไม่ต้องมารับฉันอีก ลาขาดค่ะ ฉันคงทนอยู่กับผู้ชายแสนดีกับทุกๆ คนอย่างคุณไม่ได้แล้ว”นิษาพูดทั้งน้ำตาและวิ่งลงจากรถไป ธนาถึงกับช็อก เขาไม่ได้ตั้งตัวมาก่อนว่า เรื่องมันจะจบลงแบบนี้ ธนารีบลงจากรถและวิ่งตามเธอไป

     “นิษา มันไม่ใช่แบบนั้น คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะ”ธนาพยายามอธิบาย นิษาหันกลับมาสะบัดมือออกจากธนา

     “พอที คุณเป็นแฟนประสาอะไร ทิ้งให้ฉันรอเวลาที่ฉันเหงา ฉันต้องการใครสักคนคุณอยู่ไหน ฉันรอคุณเสมอ แต่สุดท้ายก็เป็นฉันที่เป็นฝ่ายไปหาคุณเอง”นิษาพูดถูกทุกอย่าง ธนารู้สึกผิดจริงๆ เขาได้แต่นิ่งและฟังเธอพูดต่อเท่านั้น

     “อนาคตของคุณหละ จะเป็นครูอยู่บนดอยใช่ไหม แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ตรงไหน อยู่บนนั้นงั้นหรือ ปลายดอยหาความสะดวกสบายไม่มี ในที่แบบนั้น... คุณไม่เคยสนใจความต้องการของฉันเลยสักนิดเดียว”นิษาเช็ดน้ำตา

     “ผมขอโทษนะ คุณพูดถูกทุกอย่าง ต่อไปนี้ผมจะทำตัวดีกับคุณให้มากๆ ผมสัญญา”ธนาอ้อนวอนให้นิษาเข้าใจ

     “ฉันว่าเราจบกับแค่นี้เถอะ ถึงฉันรักคุณแต่ฉันกับรู้สึกว่าเหงา อ้างว้าง เดียวดายอยู่ลำพัง เพราะมัวแต่รอ รอว่าเมื่อไหร่คุณจะว่าง และฉันคงไม่ทนอีกต่อไป”นิษาพูดจบเธอเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ธนายืนอึ้งด้วยความรู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดเขาที่หัวเต็มๆ แรง มันรู้สึกมึนๆ และงงๆ แทบไม่รู้เลยว่านี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

     “ไม่จริงใช่ไหม นี่มันเป็นแค่ความฝัน เรากำลังฝันร้ายอยู่”ธนาทรุดตัวลงนั่งมองหน้าบ้านของนิษาน้ำตาลูกผู้ชายกำลังไหลออกมา เพราะความรู้สึกที่เจ็บปวดลึกลงไปข้างใจหัวใจ นิษามองจากหน้าต่างเห็นธนานั่งลงกับพื้นด้วยท่าทางเศร้าและเหม่อลอย เธอทำใจแข็งกั้นใจปิดหน้าต่างและปิดไฟ ปล่อยให้ธนานั่งเสียใจอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง

                เช้าอีกวันมีนาเดินผ่านห้องรับแขกไป เธอรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ตรงนั้น และเมื่อเดินกับเข้ามาดูจึงได้เห็นว่า ธนานอนหลับที่โซฟา และมีกลิ่นเหล้าโชยมาจนมีนาต้องปิดจมูก และสีหน้าตกใจเมื่อเห็นสภาพของธนา

     “มีอะไรเหรอมีนา” เสียงของสายธารเดินมาจากด้านหลัง และมองดูสภาพของพี่ชายไม่ต่างอะไรกับขี้เมาไร้สติ

     “อี้!  ทำไมถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ มีนา! รีบช่วยฉันแบกพี่ชายเข้าห้องก่อนที่พ่อกับแม่จะมาเห็นเถอะ”สายธารพูด

     “ฉัน.. ฉันเหรอ มันคงไม่ดีหรอกมั้ง”มีนาส่ายหน้า เธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้ สายธารพยักหน้าด้วยท่าทางรีบร้อน มีนาเห็นท่าทางหนักของเพื่อนสาวจึงต้องเข้าไปช่วย ทั้งที่เธอรู้สึกแปลกๆ เมื่อมองหน้าของธนามีสภาพแบบนี้

     “ช่วยเช็ดตัวให้พี่ชายฉันที ฉันจะไปรับหน้าพ่อกับแม่ก่อน เธออย่าพึ่งออกมานะ จนกว่าพ่อกับแม่จะออกจากบ้าน เดี๋ยวฉันจะบอกว่าเธอออกไปตลาดกับพี่ธนา ตกลงนะ”ไม่ทันที่มีนาจะตอบอะไรสายธารก็รีบวิ่งออกไปล็อกประตูห้อง ทำเอาเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ ครั้นจะปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว

     “ยายน้อง..! เดี๋ยวก่อนสิ...นี่กรรมอะไรของฉันเนี่ย..เกิดมาก็ไม่เคยเช็ดตัวให้ใคร นายเป็นคนแรกเลยนะ”มีนายืนบ่นกับร่างที่ไม่ได้สติของธนาอยู่ครู่หนึ่ง

     “ฮื้อ...ต้องทำอย่างไงก่อนนะ” มีนาคิดก่อนจะหาอุปกรณ์ และเดินหายไปในห้องน้ำสักครู่ใหญ่ และออกมาพร้อมอ่างน้ำที่มีผ้าชุบน้ำอยู่ เธอบิดผ้าก่อนจะเช็ดตัวให้ธนา มีนาทำไปบ่นไปด้วยความหมั่นไส้ชายหนุ่มที่หลับไม่ได้สติ

     “ไม่นะ นิษาคุณอย่าพึ่งทิ้งผมไป”เสียงเพ้อของธนาที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก มีนาตะแคงหูฟังใกล้ๆ

     “เขาพูดเรื่องอะไรของเขานะ”มีนาแอบฟังอย่างสงสัย ธนาเพ้อเป็นระยะๆ และมือเขาก็คว้าตัวของเธอเข้ามากอดไว้จนแน่น มีนาตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอพยายามดิ้น และดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ

     “ปล่อยนะ..ปล่อยฉันก่อน”มีนาทั้งผลักทั้งทุบทั้งตี แต่ธนาก็ไม่ยอมรู้สึกตัวสักที แถมยังเพ้อไม่หยุด และหลับไม่รู้เรื่อง มีนามองหน้าของเขาจึงเห็นว่าความเศร้าบนใบหน้าเมื่อสักครูเปลี่ยนไปแล้ว เขายิ้มด้วยท่าทางมีความสุข

     “นิษาผมขอโทษ ต่อไปนี้ผมสัญญาว่าจะให้เวลาคุณ แต่คุณอย่าทิ้งผมไปได้ไหมสัญญากับผมสิ”ธนาพูดน้ำเสียงอ้อนวอนและเศร้าอ้อมกอดของเขาอ่อนโยน และทะนุถนอมนัก แต่คนที่เขาตั้งใจจะทำอย่างนั้นไม่ใช่เธอ...

     “ที่แท้นายก็รักเขามากขนาดนี้เชียวหรือ”มีนาพูด และอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ เธอรีบเช็ดมัน

     “แล้วนี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไม่ต้องร้องไห้ออกมาด้วยนะ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย”มีนาลบอยู่กับความคิดของเธอ และปล่อยให้ธนากอดเธอไว้อย่างนั้น จากรอยยิ้มของเขาดูจะมีความสุขเพราะคิดว่าได้กอดคนที่เขารัก

จนมีนาเห็นว่าเขาสงบลงแล้ว เธอพยายามผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดของธนาอีกครั้ง แต่ธนากับดึงเธอเข้ามากอดไว้จนแน่นสนิทอีกครั้ง

     “โอ้ย..! ตาบ้าเอ้ย”มีนาเริ่มโมโห ขึ้นมาทันที เธอทุบลงที่ท้องของธนาอย่างแรงจนเขาร้องขึ้นเพราะจุก

     “ปล่อยได้แล้ว..”มีนาตะคอกใส่หูเขา ธนาถึงกับตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง มีนาทำตาโตหน้าดุขึ้นมาด้วยความโกรธ

     “มีนา! มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง”ธนารีบดึงผ้าหุ่มมาปิดตัวของเองเอาไว้ ด้วยความตกใจมีนาลุกขึ้นคว้าผ้าที่ชุบน้ำปาใส่ธนา ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู สวนทางกับสายธารที่ถือชุดข้าวต้มขึ้นมา สายธารเห็นหน้ามีนาก็รู้ทันทีว่า...

     “พี่ชาย! ทำอะไรให้มีนาโกรธขนาดนั้น” สายธารวางข้าวต้มลงและตำหนิพี่ชายเป็นการใหญ่ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ธนาฟัง และมันก็ทำให้เขารู้ทันทีว่า ไออุ่นที่เขาได้สัมผัสนั้น แท้จริงแล้วคือมีนานั้นเอง

                เจนจิตรเดินเข้ามาในห้องเรียนกับเพื่อนๆ และหนึ่งในนั้นก็มีแอนนาที่เดินตามหลังเพื่อนเข้ามา

     “ยายน้อง.. มีนา ดูนั่นสิยายเจนมาเรียนแล้ว”มินทร์ตาสะกิดให้เพื่อนทั้งสองดู มีนาหันไปมองสบตาเข้ากับเจนจิตร

     “เจนจิตร ดาวล้อม สร้อยทอง นิตยา และแอนนา ครบ”สายธารพูดขึ้น มีนากับยิ้มจนเพื่อนทั้งสองแปลกใจ

     “เธอยิ้มเพราะดีใจทั้งพวกนั้นมาเรียนหรือมีนา”เธอพยักหน้าตอบคำถามของมินทร์ตา

                เมื่อหมดวิชาเรียน เจนจิตรและเพื่อนๆ ดักรอกลุ่มมีนาที่หน้าห้อง หล่อนมองมีนาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

     “เป็นไง.. มองดูแล้วเป็นไง”มีนาถามขึ้นและยิ้มให้กับเจนจิตร ที่จ้องมองเธอด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม

     “ถามจริงๆ ที่เธออยู่บ้านยายน้อง มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า”เจนจิตรถามขึ้น มีนาไม่เข้าใจคำถามนั้น

     “ฮื้อ..นั้นสินะฉันมีจุดประสงค์หรือเปล่า แต่ฉันว่าเธอก็มีคำตอบให้ฉันอยู่แล้วนี่ แล้วเธอจะให้ฉันยืนยันกับเธอว่าอย่างไงดีหละ”มีนา ยัวยวนโมโหเจนจิตรไม่น้อย

     “เธอนี่มันน่าเกลียดจริงๆ เป็นผู้หญิงไปอยู่บ้านผู้ชายได้อย่างไง”เจนจิตรพูดด้วยกิริยาที่ดูถูกและตำหนิมีนา

     “มันจะมากไปและนะเจน ฉันเป็นคนชวนให้มีนาไปอยู่ที่นั้นเองไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ชายฉัน”สายธารพูดขึ้น

     “และที่สำคัญมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ”มีนาพูดต่อ และผลักเจนจิตรที่ยืนขวางทางเธออยู่ออกและเดินไป เจนจิตรมองด้วยความโกรธและแค้น เธออย่างจะกรี๊ดเสียให้ดังๆ  

                สุธีถือกล่องตรวจเดินเข้ามาในบ้านโดยมีสายธารเดินนำเข้ามาด้วยความรีบร้อน มีนาขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย

     “ใครเป็นอะไรกัน ดูท่าทางรีบร้อนขนาดนั้น”มีนาคิดและเดินตามไปดูจึงได้รู้ว่าคนที่ป่วยเป็นธนานั้นเอง เธอดูจะตกใจ และรอดูอาการอยู่ข้างๆ แม่ดาวเรืองหมอสุธีตรวจอาการของธนาที่นอนไม่ได้สติอยู่ครู่ใหญ่

     “เป็นอย่างไงบ้าง ธนาเป็นอะไรมากไหม” ผู้เป็นแม่ถามด้วยความกังวลใจ

     “ไม่เหรอครับคุณอา แค่ไข้หวัดใหญ่ คงตากหมอกมากไปเท่านั้นเอง ผมจัดยาให้เรียบร้อยแล้วครับ”สุธรีตอบและหันมาส่งยิ้มให้มีนาที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ แม่ดาวเรือง สายธารมองตามสายตาของสุธีก็พบว่าเขากำลังแอบมองมีนาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความในใจ จนทำให้เธอรู้สึกซรึมเศร้าขึ้นมาทันที

                สุธีเดินมาที่สวนหลังบ้าน หลังจากสนทนากับผู้ใหญ่ได้ครู่ใหญ่ เขารู้ว่ามีนาต้องนั่งอยู่แถวๆ นี้แน่นอน

     “ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม”มีนาหันกลับไปมองต้นเสียงที่กำลังยิ้มและจดจ้องเธออยู่ เธอยิ้มตอบ

     “พี่ธนาเป็นอย่างไงบ้างค่ะ”มีนาถามขึ้น แต่สุธีทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

     “ผมนึกว่าคุณจะถามว่าผมสบายดีไหม เสียอีก”สุธีทำน้ำเสียงน้อยใจจนมีนานึกขันท่าทางของเขา

     “โธ่คุณหมอ ถ้าคุณป่วยไปสักคนแล้วประชาชนจะพึ่งใครหละค่ะ”มีนาตอบยิ้มๆ

     “บางทีเป็นหมอก็อยากป่วยบ้าง เผื่อจะมีใครเป็นหว่ง”สุธีพูดท่าทางเขินอาย ทำให้ทั้งสองทั้งยิ้มและหัวเราะตลอดเวลาที่สนทนากันอยู่ แต่ภาพนั้นกับทำให้ใครบางคนรู้สึกเศร้า และผิดหวังในใจลึกๆ เมื่อสายธารแอบมอง

                สุธีเดินเข้ามาที่ห้องทำงานหลังจากไปตรวจคนไข้ เมื่อเขาเปิดประตู้เข้ามาก็ต้องแปลกใจที่เห็นผู้หญิงอยู่ในห้อง และดูท่าทางเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ ทันทีที่สุธีแตะตัวหล่อน หล่อนก็โผเข้ากอดจนสุธีตกใจ

     “นิษา.. เดี๋ยวก่อนคุณเป็นอะไรไป”สุธีพยายามแกะมือนิษาออกจากตัวและตั้งหลักคุยกับเธอดีๆ

     “ฉันถูกเขาทิ้ง เขาทิ้งฉันเพราะเด็กที่อยู่บ้านเขาคนนั้น”นิษาคำควรพูดไม่ได้ศัพท์ จนสุธีฟังไม่รู้เรื่อง

     “คุณพูดเรื่องอะไร พูดถึงใคร ผมฟังไม่รู้เรื่อง”สุธีคอยปลอมจนนิษาสงบลงและเล่าเรื่องต่างๆ เพื่อให้สุธีปักใจเชื่อว่าธนาเป็นฝ่ายทิ้งหล่อนไป เพื่อไปหามีนาเด็กในบ้านที่นิษาพูดถึงเมื่อสักครู่

     “คุณเอาอะไรมาพูด ผมไม่มีวันเชื่อ ทั้งเรื่องที่ธนาทิ้งคุณ และคุณมีนาเป็นมือที่สาม”สุธีแก้ตัวให้บุคคลที่เป็นที่รักของเขาทันที นิษาดูออกว่าสุธีเองก็แอบมีใจให้มีนาเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด

     “คุณไม่เห็นหรือไง ว่าตอนนี้ฉันเจ็บปวดแค่ไหน คุณไม่เคยเชื่อใจฉันเลยสักครั้ง”นิษาแกล้งทำเศร้าเสียใจ

     “นิษา ผมว่าคุณไปปรับความเข้าใจกับธนาดีกว่า ถ้าเป็นที่คุณพูดจริงๆ ธนาน่าจะมีความสุขมากกว่านอนโทรมไม่เป็นท่าแบบนี้ บางทีมันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้”สุธีพูด นิษามีอาการตกใจเล็กน้อย แต่เธอต้องทำใจแข็งเข้าไว้

     “อย่างไงซะฉันก็ไม่มีวันที่จะกลับไปหาผู้ชายหลายใจอย่างธนาหรอก วันก่อนเขาปล่อยให้เด็กผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ตบหน้าฉันไม่เพียงแต่ไม่ปกป้อง เขายังพาลโกรธฉัน ที่สั่งสอนเด็กพวกนั้นอีก”นิษาพูดไปร้องไห้ไปเพื่อขอความเห็นใจจากสุธี และหลักฐานที่เป็นลอยนิ้วมือก็พอจะให้เขาเชื่อได้ว่าที่หล่อนพูดมาอาจมีเรื่องจริงอยู่บ้าง

                ตกบ่ายมีนาเดินผ่านห้องของธนา ประตูเปิดไว้จนมองเห็นธนาที่กำลังนอนโทรมอยู่ มีนากั้นใจจะเดินผ่านไป แต่เธอก็อดไม่ได้ที่อยากเขาไปดูเขาใกล้ๆ เธอมองดูรอบๆ จนแน่ใจว่าไม่มีใคร มีนาเดินเข้าไปในห้องธนา

     “คงจะไปยืนที่หน้าบ้านเขาจนเช้าหละสิ ถึงได้ไม่สบายแบบนี้”มีนาพูดขึ้น เธอคิดว่าเขาคงหลับและไม่ได้ยิน

     “รู้ได้อย่างไง..”เสียงที่ดังมาจากคนที่หลับตาสนิท ทำเอามีนาตกใจ เธอตั้งสติได้จะรีบเดินออกไป แต่ธนาคว้ามือเธอเอาไว้ทัน ทำให้เธอยิ่งตกใจไปใหญ่ และเธอหันกลับมาพบว่าธนากำลังมองเธออยู่

     “จะรีบไปไหน พี่ป่วยอย่างนี้ เธอยังจะให้อยู่คนเดียวได้เหรอ”ธนาพูดและไอ มีนาพยามมองดูเขาให้ชัดๆ

     “นายแกล้งฉันหรือเปล่า”มีนาถามหน้าตาใส่ซื่อ ดวงตาอันกลมโตเป็นประกายทำให้ธนาถึงกับยิ้มออก

     “ทำไมไม่ยอมเรียกพี่สักทีนะ..อื้อพี่อย่างไปเรือนดอกไม้”ธนาพูดและมีท่าทีจะลุกขึ้น เขายังไม่มีเรี่ยวแรงนัก

     “จะไปได้อย่างไงนายยังไม่แข็งแรงดีเลย”มีนาพยุงเพราะเขากำลังจะล้ม ธนากอดคอมีนาจนเธอตาโตด้วยความตกใจ มีนาหันมองและสบสายตาของธนาที่กำลังมองเธออยู่

     “แบกพี่ไปทีสิ พี่มีของจะให้เราด้วยนะ”ธนาไม่พูดเปล่าเขาพาเธอเดินออกไปจากห้องและตรงไปยังเรือนดอกไม้ มีนาจำใจเดินตามเขา เธอบอกเขาว่าที่พามานั้นไม่ได้เห็นแก่ของอะไรนั้นหรอกนะ แต่... ธนามองหน้ามีนา

     “แต่อะไรเหรอ..”ธนาดูหน้าตาขาวจนเกือบซีด จ้องมองมีนาที่เธอเงียบไปเมื่อครู่

     “แต่..ฉันก็อย่ามาที่นี่เหมือนกันนะสิ” มีนาตอบด้วยท่างทางทะเล้นกลบเกลื่อนดาวตาที่ซ้อมอะไรบ้างอย่างเอาไว้ นั้นสิเธอจะบอกได้อย่างไงว่าเธอเองเต็มใจที่จะพาเขามา

     “เราก็นึกว่าอยากพามาเสียอีก”ธนาทำน้ำเสียงน้อยใจ และเมื่อมาถึงที่หมาย มีนาปล่อยเขานั่งลงกับโต๊ะ

     “ไหนหละของที่ว่าจะให้นะ” มีนาแบบมือตรงหน้าธนา เขากับเอาแต่หัวเราะท่าทางของเธอ

     “ไหนบอกว่า ไม่ได้เห็นแก่ของแลกเปลี่ยนไง”ธนาย้อนถาม มีนาทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ เธอดีใจที่เขาหัวเราะและยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง มีนาคิดว่าเขาจะเจ็บปวด และเสียใจแค่ไหนกันนะ คนที่อกหักมันจะเศร้าสักแค่ไหนกัน

                สุธีมาเยี่ยมธนา แต่กับไม่มีใครรู้ว่าธนาหายไปไหนและไม่นานนักมีนาก็พยุงธนาเข้ามา ใบหน้าของทั้งคู่ยังเหลือล่องลอยของรอยยิ้ม สุธีมองดูทั้งคู่ด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก แต่เขาก็ทำได้เพียงแต่เงียบเท่านั้น

     “นายเป็นอะไรไปสุธี เอาแต่เงียบตั้งแต่เจอหน้าฉัน”ธนาถามขึ้นเมื่ออยู่ตามลำพัง

     “วันนี้ นิษามร้องไห้คำควรกับฉันว่านายทิ้งเขา”สุธีพูดด้วยน้ำเสียงแข็งราว

     “ไม่จริงนะ ที่ฉันไม่สบายขนาดนี้เพราะเขาทิ้งให้ฉันตากน้ำค้างจนเช้า”ธนาอธิบาย

     “ฉันก็ไม่อยากเชื่อหรอก แต่นายลองบอกฉันสิว่านายไม่ได้คิดอะไรกับคุณมีนา”สุธีขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด

     “นาย...ชอบเธออย่างนั้นเหรอ”ธนาถามกลับ และมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาจอดจ้องหาคำตอบ สุธีเงียบอีกครั้ง

     “การที่นายเลิกกับนิษาได้ฉันก็ดีใจ เพราะเธอไม่ได้ดีหรือเหมาะสมกับนาย แต่ฉันหวังว่านายคงไม่ได้ทิ้งเธอเพราะมีคนอื่น”สุธียังคงเลี่ยงที่จะตอบคำถามของธนา แต่แค่นี้เขาก็เดาออกอยู่แล้วว่ามันคืออะไร

     “ถ้านายชอบเธอก็บอกมาตรงๆ เถอะ”ธนายังคงย้ำคำถามเดิม ขณะที่สายธารกำลังเดินเขามาถึงหน้าห้องพอดี

     “ใช่..ฉันชอบคุณมีนา นายรู้แล้วนายจะทำอย่างไงหละ นายจะทำอย่างไง”สุธีขึ้นเสียงอีกครั้ง แต่แล้วแก้วน้ำส้มที่สายธารถืออยู่มันก็หลุดมือตก และแตกกระจายเมื่อได้ยิ้มคำนั้น ทั้งธนาและสุธีตกใจหันไปมอง

     “น้อง..!” สุธีและธนาพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นสายธารกำลังยืนร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู มีนาได้ยินเสียงจึงออกมาดู

     “น้องเป็นอะไรไป”มีนาถาม สายธารผลักมีนาและวิ่งออกไป มีนามองดูสองหนุ่มที่กำลังตะลึงอยู่ตั้งแต่เมื่อครู่ ก่อนจะวิ่งตามสายธารไป เมื่อเธอเห็นสายธารกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่สวนหลังบ้านมีนาจึงเดินไปนั่งข้าง ๆ

     “น้อง เกิดอะไรขึ้น บอกฉันได้ไหม”มีนาถามขึ้น สายธารหันกลับมามองเธอพบว่าสายตาที่มองซื่อและจริงใจ

    “มีนา ฉันไม่โทษเธอหรอกนะ ไม่โทษเธอจริงๆ ฉันไม่เป็นไหร่หรอก เธออย่ากังวลเลย”สายธารกอดเพื่อนสาวและเธอก็ร้องไม่หยุด สายธารไม่อาจห้ามน้ำตาได้ พอๆ กับที่เธอไม่อาจห้ามหัวใจที่จะรักสุธีนั้นเอง

     “ธนา มันไม่จริงใช่ไหมที่น้อง กำลังเสียใจเพราะฉัน”สุธีไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่นั้นเป็นเรื่องจริง

     “ฉัน...คิดว่านายอย่าสนใจเลย น้องคงกำลังสับสน เธอเด็กเกินกว่าจะแยกความผูกพันกับความรักออกจากกันได้ น้องอาจจะแค่ผูกพันกับนายเท่านั้น เดี๋ยวก็ดีเอง”ธนาพยายามที่จะอธิบายให้สุธีเข้าใจอีกอย่าง ทั้งๆ ที่ ธนาก็รู้ดีว่าน้องสาวของเขามีใจให้สุธีมาตั้งนานแล้ว

     “ฉันขอตัวกลับก่อนนะ”สุธีเดินออกไปจากห้องของธนาทั้งที่ยังรู้สึกมึนงง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้