4 สหายพจญเเดนออเคมิสต์ ( FMA BBI )

"อัล!"

ฉันตอนนี้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เลยตัดสินใจวิ่งออกจากศูนย์บัญชาการ

"อัล อุ้บ!"

ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ เเต่ก็มิอาจจะปิดไม่ให้เลือดหยดลงมาได้

"เจ้าเหล็กไหล นี่มันอะไรกัน" ฉันเห็นเจ้าอดีตพันเอกยืนอยู่ข้างหน้า

"พันเอก รีบพาผมไปหาอัลเร็วเข้า!"

"เเต่ว่า..."

"เร็วเข้าสิ"

"ริซ่า เตรียมรถเร็วเข้า!"

"ค่ะ!"

ฉันรีบขึ้นรถของอดีตพันเอก

"เจ้าเหล็กไหล นี่มันเกิดอะไรขึ้น" รอยถามฉันเมื่อนึกถึงภาพเมื่อกี้

"ไม่มีอะไรหนิ อุ้บ!" เลือดสีเเดงทะลักออกมาจนเกือบจะปิดปากไม่ทัน

"ฮาวอค ขอผ้าเช็ดหน้าหน่อย" รอยสั่งลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ

"ทำไมถึงไม่บอกอะไรฉันเลย" รอยพูดพลางคราบเลือดให้

"ไม่รู้" ฉันตอบสั้นๆ

"เจ้าเหล็กไหล!" รอยตะคอกใส่ฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ตกใจอะไรมาก ในใจของฉันยังมีอย่างอื่นที่สำคัญอยู่

อัล นายอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ...

.

ณ ที่บ้าน ในขณะเดียวกัน

"อ่า เจ้าเหมียว นั้นมันเตียงของพี่เค้านะครับ" อัลพูดขึ้นเมื่อเห็นเเมวที่พึ่งเก็บมาได้กระโดดอยู่บนเตียง

"เเย่จริง เตียงยับหมดเลย" อัลวิ่งไปจัดที่นอนให้ดีดังเดิม

"อ้า อีกไม่กี่ชั่วโมงพวกเขาจะกลับมาเเล้วนี่นา รินชาไว้รอดีกว่า" อัลเอาเเมวเก็บไว้ในห้องของตัวเอง

"อยู่ในนี้นะเจ้าเหมียว เดี๋ยวมานะ"

อัลวิ่งไปยังห้องครัวเเละรินน้ำร้อนที่พึ่งต้มเดือดๆเอาไว้

"เอ๊ะ! ทำไม ร่างกายของเรา"

อัลรู้สึกมีกระเเสไฟฟ้ากระตุกไปทั่วร่างกายเหมือนการเล่นเเร่เเปรธาตุ อัลค่อยๆเซล้มลงไป

"พี่ครับ"

'ตุ้บ!'

อัลนอนสลบอยู่บนพื้น เเมวตัวเมื่อกี้สกิดร่างของอัล เเต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นอนอยู่ตรงหน้า

.

'เอี้ยด!'

"อัล!" ฉันรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

"เจ้าเหล็กไหล!"

ฉันเปิดประตูเข้ามาเเละตะโกนหาอัลไปทั่ว ในใจของฉันวุ่นวายไปหมด หวังว่าฉันจะไม่มาสายเกินไปหรอกนะ

"อัล!" ฉันตะโกนเรียกคนที่นอนสลบอยู่ในห้องครัว หัวใจฉันหล่นลงไปยังตาตุ่ม

ฉัน...มาสายเกินไปเเล้ว