shadow of the dormin จะให้เธอเห็นฉันอีกครั้ง

ฮี๊!!

"ย้า!!ไปเลยอาโกร!"เสียงของเด็กหนุ่มพร้อมผู้หญิงในอุ้มมือกำลังสั่งม้าเขาให้ขึ้นเขาสูง วันนั้นเป็นวันที่ฟ้า มืดมน เมฆบดบังแสงสว่าง ซ้ำยังมีพายุ กับ ฝนโปรยปรายลงมาอย่างรุนแรง ถึงกระนั่น เด็กหนุ่มที่หนีออกจากหมู่บ้านนามว่า วานด้า และ คนรักของเขา โมโน ที่ตายไปแล้ว ก็ยังฝ่าฟันอุปสรรคนั้น เขาเดินทางมา3วัน3คืนอย่างเหน็ดเหนื่อย มีกิ้งก่าเขาก็จับกิ้งก่ามาย่างกิน มีอะไรเขาพยายามเอามาเป็นเสบียงทั้งหมด เพื่อให้เขา พิชิตยอดเขานี้และพา โมโน คนรัก ของเขา ไปที่วิหาร Dormin ที่ที่มีความหวังสุดท้ายของเขาอยู่ที่จะให้ โมโนฟื้นคืนชีพ แต่เขาลือกันว่า ที่ยอดเขาแห่งนั่นแม้มีทางเชื่อมเข้าไปในวิหาร Dormin ก็จริงอยู่ แต่มี อสูรกายที่ทุกๆ500ปีมันจะลงมา รับอาหาร และทุกๆวันที่ฝนตกมันจะคำรามกองฟ้าเพื่อแสดงถึงความเกรงขาม เมื่อมันโมโหอากาศจะเริ่มเปลี่ยงแปลง!

"อีกนิดเดียวจะถึงยอดเขาแล้วสินะ"แต่มีไอ้โง่ที่ขี่ม้าชื่ออาโกร ขึ้นไปยอดเขาเพื่อไปวิหารDormin

"โมโนอีกนิดเดียวนะทนหน่อยนะเรากำลังจะไปถึงแล้วนะโมโนเราจะใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข"วานด้าพูดกับร่างที่ไร้วิญญาณของโมโน

"เอาละลุยต่อเราจะไปยอดเขากัน!!"วานด้าลุกขึ้น!

"อาโกรกินไวๆสิหญ้าของแกหนะ!"วานด้าวิ่งไปขึ้นอาโกรม้าคุ่ใจ

ฮี๊!!

"มุ่งหน้าสู่ ยอดเขา Serece!"วานด้าขี่อาโกรออกมาจากถ้ำ ทำให้ฝนที่โปรยปรายลงมาถูกเนื้อตัวที่เปี๊ยกโชกของเขา ทำให้ โคลนที่ติดเสื้อถูกชำระล้าง

ฮู่ม!!~

 

"เสียงอะไรกัน!!"เขาเอามือปิดหูแล้วก็เงยหน้ามองข้างบน

"ยอดเขานั้น!"วานด้ามองยอดเขาอย่างตกตะลึงไม่นึกว่าจะมีอสุรกายอยู่จริง

ยังไงซะเราก็กลับไม่ได้แล้ว และ เราไม่คิดจะกลับ กะอีแค่อสุรกายตัวเดียวด้วย

"อาโกร!!!มุ่งหน้าสู่ยอดเขา!!~"วานด้าควบม้าวิ่งไปที่ยอดเขา

ซ่าๆ

ณ ยอดเขา Serece

ตุบๆ

"ถึงแล้วสินะ!!"วานด้าลงจากม้าแล้วเอาเชือกรัดโมโนไว้กับอาโกรเพื่อที่จะไม่ให้ร่างไร้วิญญาณของโมโนเสียหาย

วิ้ง~

วานด้าชักดาบออกมาแล้วค่อยๆเดินเข้าไปที่สะพานเชื่อมไปยัง วิหาร Dormin เขามองซ้ายมองขวาแล้วมองอีกก็ไม่มีวีแวว ของ อสุรกาย นั้นเลย ทำให้เขา วางใจเก็บดาบเข้าฝักดาบ

ฟุบ

"เฮ้อ...อาโกร!!"วานด้าเรียกอาโกร

.

.

.

"อาโกร!!"วานด้าเรียกอีก

.

.

.

"อาโกร!!!"วานด้าเรียกครั้งสุดท้าย

.

.

.

"ไม่จริง!!"วานด้ารู้ถึงสัญญาอันตรายเมื่อเขาไม่เห็นวีแววของอาโกรเลย

ตุบๆๆๆๆ!!

วานด้ารีบวิ่งไปเขาพบว่า!!~

ฮู่ม!!!~

"อ้าก!!"เสียงคำรามทำให้เขาแสบแก้วหูจนทรุดตัว เขาเงยหน้าขึ้นมา ทำให้เขา ได้ประชันหน้ากับ สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด..มันไม่ใช่ทั้งคนหรือสัตว์ มันคือ อสุรกายจากใต้พิภพ!!

แฮ่!!~

ไอเย็นออกมาจากปากมัน ฝนที่ตกลงมาเพิ่มความน่าเกรงขามให้มันมากขึ้น!!

"อึ้ก!!"วานด้ากลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันคือสุดยอดอภินิหารความมหัศจรรย์เลยก็ว่าได้

"ม..ไม่จริงน่า"วานด้าพูดเสียงสั่น แต่เขายังไม่ได้ตั้งสติ มืออันมหึมาเหวี่ยงลงมาใส่ วานด้า!!

วู่ม!!

ฮี้!!!~

เสียงของม้าคู่ใจ!! อาโกร ยังไม่ตาย อาโกร ได้งับคอเสื้อของวานด้า ทั้งๆที่ปากมันมีนิดเดียว วานด้าก็ตัวเล็กอยุ่แล้วนี้เออ

"อ..อาโกร!!"วานด้าหันไปหาอาโกร

ฮี้!!

"แกจะบอกว่าแกต้องการเจ้านายที่ไม่ขี้ขลาดเหรอ..."วานด้ามองนัตย์ตาของอาโกรก็รู้แล้วว่ามันกำลังพูดอะไร

ฮี๊!

"แกว่าใครขี้ขลาด!!~ได้เวลากำจัดอสุรกายแล้วอาโกร!!~"วานด้าชักดาบท่ามกลางความมืดและสายฝนทำให้

ดาบนั่นส่องประกายระยิบระยับ เป็นดาบที่องอาจที่สุดเท่าที่เคยเจอมา!

"อาโกร!!บุก!!~"วานด้าควบม้าเข้าไปหา อสุรกาย อย่างบ้าคลั่ง อสุรกาย ที่ทั้งร่างมีแต่ปูนที่แกะสลักไว้อย่างสวยงาม ไม่มีจุดอ่อนเลยสักนิด

ตูม!!~

ฮี๊!!~

ตึง!!

เสียงกระแทกพื้นของวานด้าทำให้ฟ้าผ่า!!

เปรี้ยง!!~

"บัดซบเอ๊ย!ไม่มีจุดอ่อนเลยเราบุกไปดื้อๆอย่างงี้มีหวังตายแหง!"วานด้าจับแขนที่บาดเจ็บแล้วลุกขึ้นมือยังกำดาบไว้แน่น!

"ฮึ้ย!!~อาโกรก่อนหมดสภาพแล้วโมโนอาจจะบาดเจ็บเพราะแกก็ได้!!ฉะนั้นมาสู้กันแกกับฉัน!!~"วานด้ามองหน้าอสุรกายที่สูงเป็น10ๆฟุตสูงกว่าตึก7ชั้นอีก!

ตูม!!~

มันไม่รอช้าเหวี่ยงมือไปทุบวานด้าโดยตรงแต่กระถึงกระนั้น วานด้า ก็กลิ้งหลบทัน

!!

วานด้าสังเกตทุกสิ่งรอบตัวมันทำให้เขาพบ!!~

"แขนแกมีขนนี้!!"วานด้ามองที่แขนทำให้เขารู้จุดอ่อนของมันแต่มันจะใช้หรือไม่เราก็ไม่รุ้

"ฮะๆเจอจุดอ่อนแล้วเฟ้ย"อย่าเออ ออ เองได้ไหม

วานด้าวิ่งเข้าไปฟันขาของ อสุรกายตนนั้น!

แก๊ง!

"แข็งชิบ"วานด้าฟันแล้วดาบกระเด้งออกมา!

ฮู่ม!!~

มันเหวี่ยงแขนมาอีกแล้ว!

"ตอนนี้แหละ!!"วานด้าทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เขาวิ่งไป รับท่อนแขนโดยตรง!

ตึง!!~

"อั่ก!!~"วานด้ากระอั่กเลือดแต่เขายังยิ้มอยู่

!!

"เออแกต้องตกใจนั่นแหละ ปกติ เขากระดูกหักกันไปแล้วเฟ้ยแต่ฉันหนะ กินแคลเซียมเยอะเฟ้ย!!~"วานด้าเกาะท่อนแขนของอสุรกายตนนั้น

"ฮุบ!!~"วานด้าปีนขึ้นแขนนั้นและอสุรกายนั้นยกแขนขึ้นสลัด!

"โว้วๆ!!~ลมเย็นชิวเลยแต่เบาๆหน่อยเดะเดี๋ยวฉันตกไปตายห่ากันพอดีเฮ้ย!!~"วานด้าเกาะกำไลของอสุรกายแน่นเนื่องจากทั้งตัวของอสุรกายตนนั้นมีของประดับมากมายของประดาบย่อมตกแต่งลวดลายและลวดลายนั้นเป็นที่เกาะให้วานด้า!!

"อาโกรขึ้นสะพานเร็วฉันจะตามไป!!~"วานด้าปีนขึ้นมือของ อสุรกายตนนั้นแล้วสั่งให้อาโกรขึ้นสะพาน ซึ่งมันก็รักตัวกลัวตายวิ่งขึ้นสะพานนำชิวไปวิหารDormin ทำให้วานด้ายิ้มอีกครั้ง

"แฮ่!"วานด้ามองหน้าของอสุรกายจากฝ่ามือทำให้เห็นหน้ามันชัดแจ๋วเลย

ฮุ?

"ฉันไม่คิดจะตายที่นี่เพราะฉะนั่น!!~"วานด้ายกดาบขึ้น

ฮู่ม!!~

มันดิ้นใหญ่ไม่ให้ใครมาทำอะไรมือมัน!

ฉึก!!!~

โฮ้ก!!!!~

"ลึกอีก!!~"

ฉึก!!~

"ลึกอีก!!!~"

ฉึก!!~

"มิดด้ามเลยเฟ้ย!!!~"

ฉึก!!!!~

โฮก!!!~

เสียงร้องของอสุรกายนั่นทำให้กองท้องฟ้า แต่มันทำอะไร วานด้าไม่ได้เพราะเขาหูอื้อไปแล้ว...

ฉูด!!

เขาดึงดาบออกทำให้เลือดสีดำพุ่งกระฉูดใส่หน้าของเขาและตัวของเขาด้วยทำให้ร่างของเขาตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือดของอสุรกายนั่นแต่ว่า...

ฮู่ม!!~

มันปะทุใหญ่มันเอามือตบวานด้า

"รุ้อยุ่แล้วว่ามันไม่จบแค่นี้!!~"วานด้าวิ่งหลบไปที่กำไลแล้วกระโดดขึ้นกำไลวิ่งไตไปถึงแขน เขาหลบอุปสรรคมือเขาอสุรกายนั่น และปีนปาย วัสดุเครื่องแต่งกายของมันมากมาย จนขึ้นมาบนหัว เขา รุ้อยุ่ว่าหัวของมันเต็มไปด้วยเครื่องป้องกันซึ่งตอนนี้เขาอยู่บนนั่น!!

"เอาละๆมีอะไรแหลมๆบ้างไหมนา~"วานด้าหันไปหาของเขาจับปลายของหมวกป้องกันหัวของอสุรกายนั่นอยู่แต่เขาไม่รุ้เลยว่าเขาห้อยต่องแต้ง อยุ่ด้านหน้าของอสุรกายนั่น มันจ้องมองผมอย่างกระหาย

ฮุ่ม!!~"

"หวาๆจะตกแล้ว!!"วานด้ารับแรงลมของอสุรกายนั่นอยู่แต่เขาไม่ยอมแพ้ เขาจับอย่างแน่นหนา มือเขามีเลือดชุ่มซึ่งเป็นเลือดของเขาเอง เล็บก็ แทบฉีกขาดแล้ว

"ม...ไม่ยอมหรอกเฟ้ย!!~"เขาหยิบดาบมาแทงตาของอสุรกายนั่นทำให้มันเจ็บปวดมาก!!~

โฮ้ก!!~

"ยังไม่จบหรอก!!~"วานด้าแทงไปที่ตาขวา

.

.

.

ติดตามตอนต่อไป