คุณหมอหัวใจแหวว

ชายหนุ่มพาวีรญาเข้ามาในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ข้าวของเก็บเป็น

ระเบียบเรียบร้อยจนหญิงสาวชักอาย หน้ากระจกมีกระปุกครีมบำรุงผิว

แปลกๆที่วีรญาไม่เคยเห็น เมื่อเห็นยัยหมวยมองด้วยความสนใจ ชาย

หนุ่มจึงรีบบอกสาวช่างจิ้นถึงที่มาที่ไปของบรรดาครีมเอย โลชั่นเอย

 ทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้ก่อนที่วีรญาจะคิดไปไกล

 

แต่ก็คงไม่ทันซะแล้ว...ก็วีรญาเชื่อแบบฝังหัวมาตั้งนานแล้วนี่นา

...ว่าหมอตรัยน่ะเป็นเกย์

 

"ของพวกนี้หมอแอ๊ดเค้าเป็นคนยัดเยียดมาแจกเพื่อนๆน่ะ หมอปิง

หมอเจ พวกนั้นก็ได้ไปเหมือนกันนะ แต่หมอก็ไม่ค่อยได้ใช้หรอก

เห็นว่าภริยาหมอปิง หมอเจ ชมว่าใช้ดีอยู่เหมือนกัน หนูวีจะลองไหม

พวกนี้สูตรหมอแอ๊ดเองเลยนะ ในคลินิกก็ขายแพงเอาเรื่องเชียวละ"

 

ชายหนุ่มส่งให้ วีรญาจึงรับครีมกระปุกน้อยมาถือไว้ เมื่อเห็นหญิงสาว

ยังเฉยๆ คุณหมอของเราจึงหันมาจับโน่นแตะนี่ เตรียมเครื่องนอนบน

เตียงให้เรียบร้อย

 

"เดี๋ยววีนอนตรงนี้นะ หมอจะนอนฝั่งนี้เอง ได้ข่าวว่านอนดิ้นไม่ใช่

เหรอ นอนข้างในแล้วกันนะครับ"

 

อะนะ...หมอตรัยก็แผนสูงไม่ใช่เล่น ที่จริงตัวเองนอนห้องหมอริน

ก็ได้อยู่หรอก ชั้นสามก็พอจะมีห้องรับรองแขกเหลืออีกตั้งห้องนึง

แต่ก็อยากนอนกับยัยหมวยซะงั้น

ถามจริ๊ง..คิดอะไรป่ะเนี่ย

 

วีรญาเองก็คิดแบบนั้น แม้เจ้าหล่อนจะเชื่อสุดจิตสุดใจมาตั้งแต่แรก

ว่าหมอตรัยของเรานั้นเป็นเกย์ แต่เมื่อสังเกตุกริยาท่าทางที่ชายหนุ่ม

แสดงต่อหล่อนเริ่มจะมีอาการแปลกๆไปในช่วงเดือนที่ผ่านมา

 ยัยหมวยเองก็หวั่นไหวอยู่เหมือนกัน

 

"เอ่อ...คุณหมอจะ..จะนอนด้วยกันเหรอคะ.."

 

หญิงสาวอึกอัก มือไม้อยู่ไม่นิ่งจนทำกระปุกครีมหล่นกลิ้งไปอยู่ใต้

โต๊ะทำงาน ทั้งหมอตรัยและวีรญาต่างก็มุดเข้าไปใต้โต๊ะเพื่อจะเก็บ

กระปุกเจ้ากรรมศรีษะของทั้งคู่จึงชนกันพอดี

 

"เจ็บอ่ะ"

 

หญิงสาวบ่นอุบในขณะที่หมอตรัยก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ

 

"หัวแข็งจังเลย หนูวีเนี่ย"

 

วีรญาและชายหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาให้กับความ

ซุ่มซ่ามของตนเอง และฝ่ายตรงข้าม แก้มขาวๆที่อยู่ตรงหน้าช่าง

ยั่วใจเหลือเกิน หมอตรัยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาทอประกายปรารถนา

ลึกล้ำ

 

 เมื่อวีรญาสบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของคุณหมอตรัย

ก็ทำเอาหัวเราะไม่ออก หญิงสาวรู้สึกสองร้อนแก้มร้อนวูบ ในใจรู้สึก

วาบหวามแปลกๆ ท่าทางเขินอายของวีรญายิ่งปลุกเร้าให้หมอตรัย

ของเราอารมณ์เตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ คุณหมอตรัยพูดขึ้นเบาๆด้วยน้ำ

เสียงวิงวอนอ่อนหวาน

 

"หนูวี...ช่วยมองหมอในฐานะผู้ชายคนนึงสักหน่อยได้ไหม"

 

ชายหนุ่มใช้มือช้อนคางมนของวีรญาขึ้น แล้วประทับจุมพิตแผ่วเบา

ที่ริมฝีปากเล็กๆนุ่มนิ่ม สัมผัสของชายหนุ่มบางเบาและรวดเร็วเหมือน

กับปีกผีเสื้อที่สะบัดลงบนกลีบดอกไม้ อ่อนหวาน นุ่มนวล จนวีรญา

ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นความจริง หญิงสาวรู้สึกคล้ายมีผีเสื้อฝูงใหญ่

กระพือปีกบินว่อนอยู่ในหัวใจ

 

พอเห็นท่าทางงวยงงและตกตะลึงของวีรญา หมอตรัยก็ชักอยากทำ

แบบเมื่อครู่อีกสักครั้ง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นชายหนุ่มก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

ว่าจะหยุดเอาไว้แค่จูบเบาๆเหมือนเมื่อกี้ได้ไหม ชายหนุ่มถอยออกมา

จากร่างวีรญาที่นั่งนิ่ง..กลายเป็นหินไปซะแล้วยัยหมวย

 

"อืมม..เดี๋ยวหมอไปนอนห้องหมอรินดีกว่า ขืนนอนนี่มีหวังพรุ่งนี้

หมอแอ๊ดต้องเล่นงานหมอตายแน่เลย ฝันดีนะครับหนูวี"

 

หมอตรัยพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะบอกกับวีรญาอย่าง

รวดเร็วด้วยเสียงต่ำพร่า ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มรีบก้าวยาวๆออกจากห้องไป

...ก่อนที่จะระงับอกระงับใจไว้ไม่อยู่

 

ที่ห้องของหมอริน คุณหมอตรัยใช้หลังพิงประตูห้องเอาไว้ ชายหนุ่ม

ยกมือขึ้นลูบใบหน้าเรียกสติให้กลับคืนมา ความรู้สึกเตลิดไปไกล 

เฮ้อ...จะเป็นคนดีนี่มันยากจังหนอ กว่ายัยหมวยจะโอเคเซย์เยส

(ตอนนี้เอาให้คุยกันรู้เรื่องก่อนดีกว่ามั้ยคะหมอ)จะต้องรอไปจนแก่

หรือเปล่าก็ไม่รู้

 

รึจะปล้ำเลยอย่างที่หนุ่มอั๋นยุดีนะ แค่เมื่อกี้ถ้าหยุดอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่

ชายหนุ่มยังคิดภาพไม่ออกเลยว่าพรุ่งนี้จะแบกหน้าไปคุยกับหมอแอ๊ด

ยังไง ก็ออกตัวไว้ซะแรงขนาดนั้น

 

แต่ยังไงซะคืนนี้ก็เป็นคืนที่หลับยาก ทั้งๆที่ง่วงแทบตายของทั้ง

คุณหมอตรัยและวีรญาอย่างแน่นอน

 

ราวเจ็ดโมงเช้าคุณหมอตรัยก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

แล้วเดินขึ้นชั้นสามไปเก็บเสื้อผ้าของยัยหมวยที่แห้งสนิท แล้วเดิน

เข้าห้องไปปลุกวีรยาที่ยังนอนหลับอุตุไม่รู้เรื่องท่าทางมีความสุข

อยู่บนเตียงของเขา ดวงหน้าเล็กๆที่หลับตาพริ้มทำให้ชายหนุ่มรู้สึก

อดใจไม่ไหว เขาจรดจมูกโด่งลงบนขมับของคนที่หลับไม่รู้เรื่องเบาๆ

ซึมซับความอ่อนหวานเอาไว้เต็มอก

...ก็ยังไม่ตื่นอีกอ้ะ ลักหลับซะดีมั้ยเนี่ย  นี่มันยั่วกันชัดๆเลยนะ

....ฮว้ากกก....

กุมารแพทย์วัยสามสิบห้าคิดในใจมโนธรรมตีกับอธรรมยุ่งเหยิงไปหมด

 

ความขี้เซาของยัยหมวยนั้นเป็นที่ประจักษ์ดีทั้งที่ทำงานและที่ร้าน

หมอแอ๊ด ชายหนุ่มจำได้ติดตาถึงภาพที่ยัยหมวยนอนกอดผ้าห่มแน่น

ขณะที่หมอดิวในชุดนอนลายหมีน้อยลากขาหญิงสาวไปรอบๆพื้นห้อง

 

สุดท้ายมโนธรรมก็เป็นฝ่ายชนะ(เย้) ชายหนุ่มจับสองไหล่ของวีรญา

ดึงให้ลุกจากที่นอนแล้วเริ่มเขย่าจนอีกฝ่ายทนไม่ได้ต้องปรือตาขึ้นมอง

 

"ตื่นครับหนูวี เดี๋ยวหมอไปทำงานสายนะ เร็วๆ ตื่นๆๆๆ"

 

ปลุกเสียงแข็งแต่ใจน่ะอ่อนยวบไปหมดแล้ว จริงๆถ้าเป็นไปได้

หมอตรัยก็อยากจะลางานแล้วนอนกอดยัยตัวเล็กนี่ทั้งวันเหมือนกัน

พอได้ยินว่าคุณหมอจะไปทำงานสาย ยัยหมวยก็ดีดตัวผึงตาสว่าง

ขึ้นมาทันที

 

"ค่า...ตื่นแล้ว ตื่นแล้วค่ะ ขอเวลาสิบห้านาทีนะคะ"

 

ร่างเล็กๆกระโจนพรวดเดียวถึงหน้าห้องน้ำชั้นสอง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้

ว่าไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาเลย ทั้งผ้าเช็ดตัวทั้งเสื้อผ้าที่จะใช้ผลัด

เปลี่ยน พอกลับหลังหันเพื่อจะเข้าไปหยิบของในห้องก็พบว่า คุณหมอ

ตรัยมายืนรอถือเสื้อผ้าทั้งข้างนอกข้างในและผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างหน้า

แล้ว ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆให้ขณะที่วีรญาหน้าร้อนวาบด้วยความอาย

 

...ก็ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวยัยหมวยวีใส่ชั้นในที่ไหนกันเล่า พอมาเห็น

หมอตรัยมองด้วยสายตาเป็นประกายวิบวับแบบนี้ หญิงสาวก็ถึงกับ

หน้าแดงไปจนถึงหู ยัยหมวยรับเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวที่คุณหมอส่งให้

มากอดแนบอกแน่นก่อนจะผลุบเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

...ได้ยินเสียงคุณหมอลอยมาไกลๆว่า

 

"ว่าแล้ว....ว่าหนูวีต้องลืม ไม่ต้องรีบมากขนาดนั้นก็ได้ครับ

เรายังพอมีเวลา"

 

อาบน้ำไปวีรญาก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนไป ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับ

ความฝัน สัมผัสที่แผ่วเบาทว่าตราตรึงชวนให้วาบหวามยังอยู่ในความ

ทรงจำของหญิงสาวอย่างครบถ้วนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น

 

พอตอนเช้ามาเห็นหน้าคู่กรณีเข้ายัยหมวยจึงวางตัวแทบไม่ถูก ไม่รู้เมื่อ

คืนคุณหมอจะพูดจริงหรือล้อเธอเล่นกันแน่ แต่ตอนนี้ยัยหมวยสับสน

ไปหมดแล้ว

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จวีรญาจึงก้าวขาออกจากห้องน้ำด้วยความประหม่า

ไม่อยากสบตาคุณหมอตอนนี้เลยอ้ะ ..

 

"เอาโอวัลตินหน่อยไหม"

 

เหมือนจะเป็นประโยคคำถาม แต่ถ้วยโอวัลตินอุ่นๆก็ถูกยื่นมาตรงหน้า

วีรญา แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆคุณหมอก็จำแม่นเสมอว่าอีกฝ่ายไม่ดื่ม

กาแฟ ถึงจะชอบกลิ่นของมันขนาดไหนก็เถอะ นานๆจึงจะมีคนเห็น

ยัยหมวยดื่มกาแฟเสียที

 

หญิงสาวรับถ้วยโอวัลตินจากมือใหญ่และอบอุ่น ยัยหมวยกล่าว

ขอบคุณเบาๆก่อนจะจิบโอวัลตินรสชาดเข้มข้น แต่ไม่หวานจัด

ซึ่งเป็นรสชาดที่เธอชื่นชอบ ทั้งคู่ดื่มเครื่องดื่มของตนอย่างเงียบๆ

จนหมดแก้ว หมอตรัยเดินนำพาวีรญาไปยังรถที่จอดอยู่หน้าตึก

วันนี้ไม่มีเสียงพูดคุยหยอกล้อเหมือนปกติ  เพราะต่างคนต่างก็

กำลังใช้ความคิดกันอย่างเต็มที่

 

"เช้าอย่างงี้ ยัยหมอแอ๊ดยังไม่ตื่นหรอก เดี๋ยวหมอไปส่งที่นักงานเอง

หนูวีจะซื้อมื้อเช้าอะไรไปทานที่สำนักงานไหม หรือจะแวะทานอะไรกัน

ก่อนก็ยังทันนะ เอาไงดีครับ"

 

คุณหมอตรัยถามขึ้นเมื่อออกรถไปได้สักครู่ หันมามองคนนั่งข้างๆ

อื๊อออม์ ยัยหมวยยังหน้าแดงอยู่เลยอ่ะ น่าร้ากกก

 

วีรญาที่ขณะนี้ในหัวสับสนมึนงงไปหมดตอบไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าเป็น

เมื่อก่อนเจ้าหล่อนคงร้องจะกินนั่นจะเอานี่ไม่หยุดแน่ๆ แต่ตอนนี้มัน

เขินๆอายๆยังไงไม่รู้ หญิงสาวจึงพูดไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าลูกเดียว

 

ก่อนจะถึงที่ทำงานยัยหมวยวี คุณหมอของเราก็แวะซื้อต้มเลือดหมูกับ

ข้าวเปล่าให้ตัวเองและวีรญาเพราะปกติเช้าๆยัยนี่ก็ชอบร้องจะกินไอ้นี่

แหละอยู่บ่อยๆ หมอตรัยเองก็เคยเจอยัยหมวยกับแก๊งค์ของเจ้าหล่อน

ที่ถ่อมากินกันตั้งแต่เช้าหลังจากไปใส่บาตรกันเสร็จแล้วอยู่บ่อยๆใน

ช่วงเสาร์อาทิตย์

 

วันเสาร์ที่สำนักงานของวีรญาไม่ค่อยมีคนตื่นเช้าขนาดนี้กันนัก สำนัก

งานจึงดูเงียบๆ ถนนภายในสำนักงานที่เคยแน่นขนัดในวันธรรมดาก็

โล่งโจ้ง หมอตรัยขับรถไปส่งวีรญาถึงบ้านพัก ท่ามกลางสายตาคน

อยากรู้อยากเห็นหลายคู่ที่แอบมองอยู่ไกลๆ..เอากับเค้าสิคนพวกนี้ไม่

ว่าใครเค้าจะทำอะไรจะเช้าขนาดไหนหรือค่ำสักเท่าไรก็ไม่มีวันหลุด

รอดสายตาสับปะรดพวกนี้ไปได้

 

หนึ่งในนั้นก็ไม่พ้นภัทราและสุวัจนีด้วยเช่นกัน ...อ้อ..พี่โจ้อีกคนแต่

ขานี้เขาลุกขึ้นมาใส่บาตรจ้ะ ไม่ได้ลุกขึ้นมาจับผิดใคร ผิดกับบางคนที่

ถ่างตารอดูว่าวีรญาจะกลับมาเมื่อไร

 

ก่อนที่หญิงสาวจะลงจากรถ คุณหมอตรัยก็เอาของบางอย่างใส่ลงไป

ในกระเป๋าสะพายของวีรญา เมื่อยัยหมวยหยิบมาดูก็ปรากฎว่ามันคือ

เจ้ากระปุกครีมเมื่อคืนนี้นั่นเอง

 

"ที่ระลึกครับ หนูวีจะได้ไม่ลืมว่าเมื่อคืนหมอพูดอะไรเอาไว้

อย่าลืมใช้ด้วยล่ะครับ ของเค้าดีจริงๆนะ"

 

พูดจบชายหนุ่มก็ฉกริมฝีปากที่มีไรหนวดเป็นปื้นเบาๆเข้าที่แก้มขาวๆอย่างรวดเร็ว ตอนนี้แก้มยัยหมวยแดงไปหมดแล้วด้วยความเขิน

 

"เดี๋ยวเย็นๆหมอจะมารับไปทานข้าวนะครับ"

 

คุณหมอตรัยยื่นหน้าจากกระจกรถออกมาบอกยัยหมวยที่ยืนงงเอามือ

แตะรอยจูบบนแก้มก่อนจะออกรถไปทิ้งให้คนถูกขโมยจูบแต่เช้ายืนงง

ต่ออยู่อีกพักใหญ่

 

ทั้งยัยหมวย หมอตรัย และพี่โจ้ ต่างก็ไม่เห็นสายตาที่มองอย่าง

ประสงค์ร้ายหมายมาดของภัทราที่แอบมองอยู่จากมุมหนึ่งของ

บ้านพักของเจ้าตัว