Bad Boy [ zu' ] แรงอย่างเธอต้องเจอมาเฟีย !

"นี่ตูมตาม! ผุ้หญิงคนนี้เป็นใคร"
 
"เปนคน"
 
"อย่ามากวนประสาทฉันนะตาบ้า!"
 
"โว้ย น่ารำคาญ! นี่ยัยโง่ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะเกี่ยวกับมรดกน่ะ"
 
มันจะหน้าเงินไปไหนเนี่ย แต่เอาเถอะ! เขากลับมาแล้ว
 
"ว่าไง ปากอมอะไรอยู่ พูดออกมาดิ"
 
"นายควรจะพูดกับว่าที่ผุ้หญิงของนายให้ดีกว่านี้หน่อยนะ!"
 
"เธอพูดว่าไงนะ!"
 
หมอนี่ถามเสียงสูง
 
"ฉันคือคนที่นายกำลังตามหาอยู่ไงละ!"
 
"เหอะ....ฮ่าๆๆ เธอเนี่ยนะที่ฉันกำลังตามหา เธอรู้หรอว่าฉันตามหาอะไรอยู่ =_="
 
"ไม่รู้"
 
"โง่! ดูจากหนังหน้าก้พอพาไปวัดไปวาได้อยู่หรอก แต่กำพืดนี่สิ..."
 
แรงอ่ะ! ใช้คำว่าหนังหน้า คำว่ากำพืด ปากจัดมาก นึกว่าเมาส์อยู่กับกระเทย T^T
 
"นี่มันอะไรกันตูมตาม นายเพิ่งมาขอฉันเปนแฟนนะ แล้วยัยนี่เปนใครเนี่ย!"
 
"ฉันก้....กำลังจะ...เปนแฟนเขา!!"
 
ฉันชิงตอบอย่างหน้าไม่อายยัยแปดหลอดชุดสีทองนี่กรี้ดลั่นพรางกระทืบเท้ากับพื้น ส่วนตูมตามมองหน้าฉันแล้วก้ขมวดคิ้วแบบงงๆประมาณว่ายัยบ้านี่พ่นอะไรออกมาเนี่ย
 
"นายยอมให้ยัยนี่มาเปนแฟนงั้นหรอฮะตูมตาม!"
 
"คงงั้นมั้ง -_-"
 
"อะไรนะ! นี่นายทำแบบนี้ได้ไง ฉันไม่ใช่ผุ้หญิงที่นายจะมาทำชุ่ยๆแบบนี้นะย่ะ"
 
"ไม่ใช่เธอหรอกเหรอที่เดินมาขอเบอร์ฉัน"
 
"ก้นายเอาแต่มองฉัน"
 
"เธอมีผักชีติดฟัน ฉันเลยสงสัยว่าไม่มีใครบอกเลยหรอ"
 
"กรี้ดดดดดดดด"
 
กรี้ดด้วย!! แรงอ่ะ แรงมาก T0T
 
"ตกลงว่านายจะเลือกยัยกุ้งแห้งที่ยืนซื่อบื้ออยู่ข้างเค้กนี่ใช่มั้ย"
 
หมอนี่เงียบกริบ....
 
เขามองฉัน มองยัยชุดทองมองสลับไปสลับมาอยู่สักพักแล้วก้เปิดปากถามฉันก่อนว่า
 
"นี่ยัยซื่อบื้อ"
 
"ฉันชื่อแอปเปิ้ลย่ะ"
 
"อย่ามาเรื่องเยอะ -_- เธอนามสกุลอะไร"
 
"ฉันหรอ"
 
"บอกว่าอย่าซื่อบื้อ"
 
ไอ้...
 
"หงษาอมรินทร์"
 
"โอ๊ะโอ -O-"
 
หมอนี่อุทานออกมาอย่างพอใจ ส่วนยัยชุกสีทองก้ยืนมองฉันเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่านี่หรือคือคนของตระกูล   หงษาอมรินทร์
 
"นี่ แล้วเธอละ"
 
"บวบบ๊วบตระกูล"
 
"-_-"
 
"ดังน่ะย่ะ!"
 
"ลาก่อน"
 
"นี่นายคบผุ้หญิงด้วยการดูจากนามสกุลงั้นหรอ!"
 
"ใช่ -_-"
 
"งั้นเราคงไม่มีไรต้องพูดกันอีก ฮึ่ยยย"
 
"บายยยยย"
 
เอากันง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ ยัยชุดสีทองกระทืบเท้าทำเสียงฮึดฮัดแล้วก้เดินออกจากห้องเย็นนี่ไปพร้อมกับเสียงปิดประตูดังปัง! เหลือฉัน เหลือเขา เหลือเค้กเฮงซวยนี่
 
"เธอได้สิทธิ์เปนแฟนฉันแล้ว ไม่ต้องดีใจถึงขั้นร้องไห้หรอกนะ"
 
"ฉันไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย นายจะบ้าหรอ"
 
"ก้เหนตัวสั่นๆ นึกว่ากลั้นน้ำตาอยู่"
 
ตูหนาวว้อยยย!! ไม่ไช่จะร้องไห้
 
"ได้ยินว่านายกำลังหาแฟนอยู่ไช่มั้ย ไม่งั้นนายจะอดได้มรดก"
 
"รู้ได้ไง เรื่องชาวบ้านคืองานของเธอเรอะ!"
 
ไอ้... -_-
 
เอาน่า! คนหล่อส่วนใหญ่มักจะปากหมา มันเป็นของคู่กัน อดทนไว้ก่อน รีบทำการตกลงให้เรียบร้อย
 
"งั้นเราต่างมีจุดหมายเดียวกันตูมตาม"
 
"จุดหมายของเธอคือต้องการจะเปนแฟนกับตูมตามผู้ยิ่งใหญ่ไม่ไช่หรอ ก้สมใจอยากแล้งนี่"
 
"ไม่ไช่ย่ะ" ฉันเหวใส่เสียงแหลม อะไรมันจะหลงตัวเองได้ขนาดนี้ -_-หนังหน้าดีแต่ไม่มีออฟชั่นเสริมฉันก้ไม่เอาหรอนะโว้ย อีกอย่างฉันก้มีพี่เนสอยู่แล้วทั้งคน *O* พี่เนส พี่เนสสส
 
"เพราะฉันกับนายมีจุดประสงเดียวกันต่างหาก เราพึ่งพากันได้! นายตั้งการผุ้หญิงซักคนเพื่อจะได้มรดก ฉันก้ต้องการผุ้ชายที่มีชาติตระกูลดีๆ ซักคน เพื่อเปนฉากบังหน้า"
 
"บังหน้าทำไม"
 
 "อันที่จริง...ฉันมีแฟนอยู่แล้ว แต่พอดีว่าคุณแม่ฉันไม่ปลื้มเขาเท่าไหร่ แต่ซักวัน...เออชั่งเหอะ! เอาเปนว่าฉันไม่เปลี่ยนไปคบผู้ชายที่มีชาติตระกูลดีๆ ในเรววันนี้...ฉันโดนเด้งแน่"
 
"แล้วไง ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย อยากมีแฟนกระจอกเองช่วยไม่ได้"
 
ปากหรอนั่นนน!!!
 
"ก้เพราะฉันจะช่วยแกล้งเปนแฟนนาย เพื่อช่วยให้นายได้มรดกหกพันล้านนั่นไง"
 
"เหอะ! คนอย่างฉันไม่จำเปนต้องให้ใครช่วย แล้วก้ไม่มีวันลดตัวไปช่วยไครเรื่องผู้หญิงฉันหาเองได้เปนร้อย! มีแต่คนซมซานก้มกราบอยากจะเปนแฟนฉันทั้งนั้น!"
 
เหอะ พอรู้ว่าตัวเองก้ถูกใช้ประโยชน์เหมือนกันไอ้บ้านี่ก้ทำท่าอวดดียิ่งในศักดิ์ศรีขึ้นมาเชียว หยี! หมั่นไส้ ทว่าตอนที่เขาถามนามสกุลของฉันกับของยัยชุดทองเมื่อกี้ มันพอจะทำให้ฉันรู้ว่าผุ้หญิงที่หมอนี่กำลังต้องการต้องไม่ใช่ระดับรากหญ้า! แต่ต้องเปนระดับรากแก่น อิอิ
 
และฉันคือใครกันละ
 
ฉันคือแอปเปิ้ลแห่งหงษาอมรินทร์น การันตีความเลิศจากนานาชาติและนอกโลก ว้าวววว
 
คิดดู! แล้วคนชั่วๆ อย่างไอ้บ้านี่จะไปหาผู้หญิงชั้นดีแบบฉันได้ที่ไหน!!
 
(ถ้าฉันไม่เสนอหน้ามาเองแบบเน้!=_=)
 
"งั้นนายก้กลับไปขอยัยตระกูลบวบบ๊วบมาเปนแฟนละกัน ยัยนั่นคงจะทำให้นายเชิดหน้าชูคอกับพ่อแม่ได้:)"
 
"ชิ! -_- ยังมีผุ้หญิงอีกเยอะแยะ ใครจะสนบวบบ้าบออะไรนั่น"
 
"หรอ...ผุ้หญิงสติดีที่ไหนเขาจะยอมให้นายหลอกใช้เปนแฟนกันย่ะ! คิดหน่อยเถอะ ผุ้หญิงชาติตระกูลดีๆคงจะเล่นตัวจนนายไม่ทันได้ยืมตัวเอาไปอ้างเปนแฟนหรอก แถมพวกหล่อนคงไม่ยอมให้นายเขี่ยทิ้งเหมือนเขี่ยขี้หมาด้วย นอกซะจากว่านายจะลดเกรดเอายัยตระกูลบวบบ๊วบโกกินั่น"
 
"(=_=)"
 
"หึ =^= ก้บอกแล้วไงว่าเราต่างก้มีจุดหมายเดียวกัน ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์ พอจบเรื่องก้ลาขาดจากกันทั้งชาติ ไม่ต้องมาตามเช็ดตามล้างให้วุ่นวาย นี่ฉันมาเสนอสิ่งดีๆ ให้นายแบบนี้ นายยังจะเรื่องมากอีกหรอ"
 
"(-_-)"
 
"บอกให้รู้เลยว่า คนที่เหมาะกับนายที่สุดตอนนี้คือฉัน!"
 
ฉันบอกอย่างมั่นใจ ก้คิดดูซิ ใครล่ะที่จะมีความต้องการได้คล้องจองกันกับเขา ก้มีแค่ฉันเนี่ยละ
 
หมอนี่มองฉันแล้วก้ยิ้มที่มุมปาก
 
"เออ....ตกลง"
 
"ฮ่ะ จิงป่ะ!"
 
ทำไมบทจะง่าย ก้ง่ายเอาดื้อๆอย่างงี้เลยว่ะ O_o
 
"ฉันกับเธอเปนแฟนกันแล้ว"
 
หวานชื่นซะไม่มี TT^TT
 
"ไม่ต้องมาดีใจจนร้องไห้"
 
"ก้บอกว่าไม่ได้ร้องไห้ไง"
 
"โฮ่...ผิวหนังของเธอพองอย่างกับคางคก นี่หรอไม่ดีใจ"
 
"นี่มันอาการหนาวจนขนลุกต่างหากย่ะ นายไม่เคยเรียนวิทยาศาสตร์หรือไงย่ะ เวลาที่คนเรารู้สึกหนาว        รูขุมขนตามร่างกายอาจจะ..."
 
ฉันหยุดชะงุกเพราะไอ้บ้านี่ส่ายหน้าแล้วเอามือปิดจมูก
 
"นี่เธอ....กลิ่นปากไม่ใช่เรื่องตลกนะ"
 
=O=!!
 
ไอ้....อาเมน T^T