Bad Boy [ zu' ] แรงอย่างเธอต้องเจอมาเฟีย !

ฉัยค่อยๆเดินเตาะแตะเหมือนเดกสาบขวบ แอร๊ยยย น่าดื่มไปหมดเลยยย มีแต่ยี่ห้อเจ๋งๆทั้งนั้น!

 

เฮือกกกก O_O

 

นะ...นั่นมัน Perrier Jouet Belle Epoque Blanc Blanc!!

 

งง....งงอ่ะดิว่ามันคืออะไร -_-

 

ไอ้ที่ชื่อยาวๆนั่นมันคือแชมเปญที่แพงอับดับต้นๆของโลก ราคาประมาณห้าหมื่นยูโรO_O เท่านี้พอ! ฉันน้ำตาจะไหล...ฮึก....จะได้ลองจิบมันแล้วโว้ยยย >O<

 

ฮึก!

 

ไอ้แชมเปญนี่เปิดยากจิงๆ โชคดีนะที่ไม่มีไครอยู่ในห้องนี้เลย ฉันได้ไม่ต้องกังวลว่าจุกคอร์จะกระเด็นไปเฉาะหน้าใครเข้านะสิ -..-

 

ฮึ่ยยย ฮึบบบ ฮับบบ แฮก >_<

 

ป๊อก!!

 

ครืดดด เคร้ง

 

อะไรมันดังเคร้ง ชั่งหัวมันก่อน จุดคอร์กหลุดแล้ว! วู้ฮู้ ฮ้าาา ขอเจ้จิบหน่อยน้ะจ้ะ

 

ครืดดดดด

 

เสียงอะไร ไครขัดเจ๊! เดี๋ยวโดนตบ

 

ฉันกวาดสายตามองไปทั่ว ก้อนเค้กขนาดมหึมานั่นกำลังเอนมาทางฉันช้าๆ และช้าๆ อา....

 

เกิดความสำเร็จทางกระบวนการความคิดภายในสามวินาที

 

อิ๊บอ๋ายแล้ว!! T0T กรีดร้องง กรี้ดดดดดดด!!

 

ครืดดด

 

ฉันวางแก้วแชมเปญแล้วรีบวิ่งปราดเข้าไปประคองขาตั้งเค้กที่หักเอาไว้ TT0TT โอ้ยยยย เกือบแล้วมั้ยล่า ไอ้ก้อนหายนะนี่โงนเงนโซเซอยู่สองสามวินาทีก่อนจะกลับมาตั้งตรงเช่ลเดิมอีกครั้ง

 

ฟู่!!!

 

ฉันถอยหายใจอย่างโล่งอก.....อุ๊ย!! แชมเปญที่รัก O_O ยังไม่ได้จิบเลยนี่

 

ฉันกำลังเดินไปหยิบแชมเปญที่อยู่ห่างออกไปสามก้าว แต่ทันทีที่ฉันปล่อยมือ

 

ครืดดด ไอ้เสียงบ้านี่มาอีกแล้วหรอ!

 

คะ...เค้กเอียงกระเท้เร่อีกแล้วว T0T

 

ฉันรีบจับขาตั้งเค้กไว้อีกรอบ โอ้ว เกือบไปแล้ว เอ๊ะ...แล้วแบบนี้ฉันไม่ได้ไปไหนกันพอดีนะสิ ไม่นะ!

 

ขวับๆๆ (-_-))(( -_-) ฉันมองรอบตัว....

 

นิ่งสงบ... ไม่มีอะไรมารองขาตั้งเค้กได้เลย แงงง T___T

 

อะไรจะซวยขนาดนี้วะเนี้ย นี่เท่ากับว่าฉับขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยหรอไง ถ้าปล่อยมือเค้กก้คว่ำ ถ้าเรียกให้คนมาช่วยล่ะ เอิ่ม....เค้าก้รุ้นะสิว่าฉันทำอะไรบ้าง

 

หวืดดด

 

หนาววว (พึ่งจะรู้สึก) โอ๊ย!!!ขนลุกไปหมดแล้ว จะเย็นไปไหนแค่แช่เหล้ากว่าร้อยขสดเอง ไม่ได้เลี้ยงนกแพนกวินซักหน่อยนะ หิมะจะตกแล้วโว้ยยยย!

 

ใครก้ได้ช่วยด้วยย!!! (ช่วยลับๆ แต่ห้ามไปฟ้องแม่เค้าน้าT^T)

 

"คิกๆๆ จะดีหรอ"

 

"น่า...ห้องนี้ไม่มีไครอยู่หรอก แถมไม่ร้อนด้วย"

 

"พูดอย่างเคยมา"

 

"เคยสิ เมื่อปีก่อนมั้ง ก้วันเกิดยัยแก่นั่นปีที่แล้วไง"

 

"งั้นแปลว่าปีที่แล้วเคยพาผู้หญิงมาห้องนี้ด้วยนะสิ"

 

เสียงคนคุยกันอยู่ที่หน้าประตู O_O เอาไงดี! จะเรียกให้ช่วยดีมั้ยหรือว่า....

 

แอ๊ดดดด

 

ยังไม่ทันคิดเลย พวกเขาเปิดประตูเข้ามาแล้ว ขอบใจมาก -_-

 

"ฉันอุตส่าให้โอกาสเธอ....เฮ้ยยยย!!!"

 

"มีอะไรหรอตูม...กรี้ดดด เธอเปนใครมาทำอะไรที่นี่!"

 

ดูท่าพวกเขาจะตกใจที่เหนคนอยู่ในห้องเยนนี่ แถบยังเอามือจับฐานตั้งเค้กไว้ข้างหนึ่ง =_= ฉันหันไม่ยิ้มสวยให้ ภาวนาขอให้ไม่ไช่คนรู้จัก

 

"ดีจังที่พวกคุณเข้ามา...โอ้วววววว O_O"

 

"-_-"

 

"โว้ววววววว...."

 

ฉันร้องค้างเมื่อได้เหนหน้าผุ้ชายที่เข้ามาจะจะคาตา หล่ออ่ะ แงๆๆ เทพเจ้าช่างรังสรรค์ใบหน้าชายคนนี้ราวกับว่านี่คือศิลปะขั้นเทพจริงๆ ตา หู จมูก ปาก มันเป๊ะมากอะเค่อะ!

 

"ยัยนี่ปัญญาอ่อนหรือเปล่าเนี้ย"

 

"ไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ! ฉันแค่...เจอปํญหานิดหน่อย"

 

ฉันโพล่งออกมาผู้ชาย(หล่อมากก)กับนังชะนีชุกสีทองมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก้คง งงสงสัยว่าฉันมายืนซื่อบื้อจับขาตั้งฐานรองไว้ข้างนึงทำไม ในเมื่อคนเขาจะมาจู๋จี๋กันในห้องนี้

 

"ออกไป!" สุดหล่อสั่ง

 

"อยากออก...แต่ออกมะ...ไม่ได้ กึกๆๆ"

 

หนาวจนปากสั่นไปหมดแล้ว

 

"นับหนึ่งถึงสามถ้าเธอยังไม่ออกไป ฉันจะเตะเธอออกไปเองเดี๋ยวนี้ละ"

 

มันแมนจังว่ะ! เตะผุ้หญิงเว้ยเฮ้ย

 

"ฉันยังออกไปไม่ได้ เพราะว่า.....กรี้ดดดดด"

 

ไอ้หน้าหล่อนี่ผลักฉันไปทางประตูทั้งๆที่ฉันยังพูดไม่จบ และทันทีที่มือฉันหลุดจากขาตั้งฐานรองเค้ก สมดุลก้เริ่มเสีย เค้กโงนเงนอีกครั้ง

 

"ตูมตาม! เค้กจะคว่ำแล้ว!"

 

ยัยแปดหลอดชุดทองตะโกนบอกเมื่อเหนเค้กเริ่มเอียงมาทางนี้แทบจะในทันที ไอ้บ้านี่ดึงตัวฉันกลับมาที่เค้กเพราะกลัวว่าจะคว่ำใส่ตัวเอง เลยเกาะฉันเปนโล่เต็มที่สินะ -_- ไอ้นี่มัน...ผุ้ชายจริงเปล่าว่ะ

 

ห้าวินาทีผ่านไป...

 

เค้กกลับมาตั้งตรงเหมือนเดิม

 

ฉันกลับไปยืนจับขาตั้งเค้ดเหมือนเดิม

 

ฉันยังซวยเหมือนเดิม

 

ขอบใจ TOT

 

"ตูมตาม เราออกไปจากที่นี่กันดีกว่า ปล่อยยัยนี่ไว้ในห้องนี้เหอะ"

 

เฮ้ย! เดี๋ยวนะ ตูมตามหรอ O_o

 

ตูม-ตาม ชื่อลูกชายของตระกูลมาเฟียนี่! ฉันหันไปมองไอ้หน้าหล่อนั่นอีกครั้ง-_- เฮ้ย..มันใช่อ่ะเจ้นท         มันช่ายยอ่ะเค่อะ อย่างที่เจ้บอกไม่มีผิด!

 

"เออ -_-ไปเถอะ"

 

"เดี๋ยว!"

 

"-_-"

 

"ถ้านายคือตูมตาม เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

 

"คิวเต็ม"

 

อ้าว ทำไมพูดตัดบทกันงี้ว่ะ! ไอบ้านี่กับยัยชุดทองกำลังเดินออกไปจากห้องเย็น หัวสมองแล่นปรี้ดดด พยายามหาทุกวิถีทางที่จะหยุดเขาให้ได้ ยังไงฉันก้ต้องทำให้เขามาเป็นผัวฉัน เอ๊ย! แฟนปลอมๆ ฉันให้ได้

 

"นี่! นายจะไม่เอามรดกหรือไงย่ะ"

 

ฉันตะโกนดังลั่น ประตูปิดแล้ว

 

พังหมดแล้ว เจ๊งหมด ฉันจะ...

 

แอ๊ดดด

 

เฮ้ย! เขากลับมา วู้ฮู้

 

"ไหน...เธอมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับมรดกของพ่อฉันฮะ!"

 

นี่มันหน้าเงินนี่หว่า -_-