My Secret ความลับคือรักเธอ

ฉันนั่งรอขนมที่แอปกำลังไปซื้อให้ ทำไมช้าจังนะ ส่วนเสียงโทรศัพท์จากเนียร์ก็ยังดังไม่หยุด ฉันไม่อยากรับสาย ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยไม่อยากอะไรทั้งนั้น ก๊อกๆๆ ! ใครมานะ อ้อ ยัยแอปแน่ๆ ทันทีที่ฉันเปิดประตู คนมากลับไม่ใช่แอป แต่เป็นเนียร์ …จูเนียร์ : ทำไมไม่รับสายเรานท : ก็ไม่อยากรับ…จูเนียร์ : กวนละนท แล้ววันนั้นทำไมไม่มากินข้าวกับเรานท : ก็นายมีคนไปด้วยแล้วนี่…ฉันพึมพัมเบาๆแต่เจ้าตัวกลับได้ยินซะงั้นจูเนียร์ : เนียร์ไม่มีซักหน่อยนะนท…?: จูเนียร์ เค้าไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงหวานๆดังขึ้น เผยโฉมหน้าหญิงสาวหน้าใสแล้วก็สวยมากๆ ราวๆแอปเปิ้ลได้เลย …จูเนียร์ : แกรนด์ !แกรนด์ : อ้าว เนียร์คุยกับคนอื่นอยู่หรอ แกรนด์ขอโทษที ขอโทษนะคะคุณ ฉันชื่อแกรนด์คะ ! ^^คนชื่อแกรนด์ยิ้มให้ฉันน้อยๆ นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลย ฉันจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้…กอดเนียร์เมื่อวันก่อน…แต่ฉันก็ฝืนยิ้มตอบไปแบบเจือจางนท : ค่ะ แกรนด์ ฉันชื่อนทนะคะ จูเนียร์ : แกรนด์ไปรอเนียร์ที่ห้องได้มั้ย เนียร์ต้องคุยกับนท แกรนด์ : (- -) (_ _) (- -) (_ _)แล้วแกรนด์ก็เดินเข้าห้องของเนียร์ไป ตอนนี้น้ำตาของฉันมันก็เริ่มรินไหลลงมาช้าๆแบบกลั้นไว้ไม่ได้อีกแล้ว ฉันปล่อยโฮอย่างน่าอายที่สุดนท : ฮือๆ นะ นายกลับไปซะ !จูเนียร์ : นท ฟังเนียร์บ้างได้มั้ย !!!นท : ไม่ ! กลับไปซะ !ฉันปิดประตูใส่หน้าเนียร์ แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลอย่างน่าอับอาย…เสียงเคาะประตูยังคงดังด้วยฝีมือจูเนียร์แต่ฉันไม่สนใจมันอีกแล้วฉันคงไม่ต้องแคร์คนที่มีคนแคร์อยู่แล้วหรอใช่มั้ย TOT