My Secret ความลับคือรักเธอ

ฉันนั่งรอขนมที่แอปกำลังไปซื้อให้ ทำไมช้าจังนะ ส่วนเสียงโทรศัพท์

จากเนียร์ก็ยังดังไม่หยุด ฉันไม่อยากรับสาย ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย

ไม่อยากอะไรทั้งนั้น ก๊อกๆๆ ! ใครมานะ อ้อ ยัยแอปแน่ๆ ทันทีที่ฉันเปิด

ประตู คนมากลับไม่ใช่แอป แต่เป็นเนียร์ …

จูเนียร์ : ทำไมไม่รับสายเรา

นท : ก็ไม่อยากรับ…

จูเนียร์ : กวนละนท แล้ววันนั้นทำไมไม่มากินข้าวกับเรา

นท : ก็นายมีคนไปด้วยแล้วนี่…

ฉันพึมพัมเบาๆแต่เจ้าตัวกลับได้ยินซะงั้น

จูเนียร์ : เนียร์ไม่มีซักหน่อยนะนท…

?: จูเนียร์

เค้าไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงหวานๆดังขึ้น เผยโฉมหน้าหญิงสาวหน้าใส

แล้วก็สวยมากๆ ราวๆแอปเปิ้ลได้เลย …

จูเนียร์ : แกรนด์ !

แกรนด์ : อ้าว เนียร์คุยกับคนอื่นอยู่หรอ แกรนด์ขอโทษที ขอโทษนะคะ

คุณ ฉันชื่อแกรนด์คะ ! ^^

คนชื่อแกรนด์ยิ้มให้ฉันน้อยๆ นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลย ฉันจำได้ว่าผู้หญิง

คนนี้…กอดเนียร์เมื่อวันก่อน…แต่ฉันก็ฝืนยิ้มตอบไปแบบเจือจาง

นท : ค่ะ แกรนด์ ฉันชื่อนทนะคะ

จูเนียร์ : แกรนด์ไปรอเนียร์ที่ห้องได้มั้ย เนียร์ต้องคุยกับนท

แกรนด์ : (- -) (_ _) (- -) (_ _)

แล้วแกรนด์ก็เดินเข้าห้องของเนียร์ไป ตอนนี้น้ำตาของฉันมันก็เริ่มริน

ไหลลงมาช้าๆแบบกลั้นไว้ไม่ได้อีกแล้ว ฉันปล่อยโฮอย่างน่าอายที่สุด

นท : ฮือๆ นะ นายกลับไปซะ !

จูเนียร์ : นท ฟังเนียร์บ้างได้มั้ย !!!

นท : ไม่ ! กลับไปซะ !

ฉันปิดประตูใส่หน้าเนียร์ แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลอย่างน่าอับอาย…

เสียงเคาะประตูยังคงดังด้วยฝีมือจูเนียร์แต่ฉันไม่สนใจมันอีกแล้ว

ฉันคงไม่ต้องแคร์คนที่มีคนแคร์อยู่แล้วหรอใช่มั้ย TOT