ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย

“ฉันขอโทษษษษษ ต่อไปฉันจะไม่ว่า ไม่ด่า ไม่ทำร้ายคุณ……”

“ผมชื่อธงรบ”

ปิ่นปักคิดในใจ “อ่อ นายธงรุ่ย” คุณธงรบ

หญิงสาวตะโกน จบครบ 10 รอบ แทบจะแทรกแผ่นดินหนี เนื่องจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาทางนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนเวียดนาม หรือนักท่องเที่ยวต่างชาติต่างหันมามองหญิงสาว บางคนถึงกับมุงดูแล้วหัวเราะ โดยที่ข้างๆ หญิงสาว มีธงรบ ยืนหัวเราะจนตัวงอ ที่สามารถแกล้งหญิงสาวได้

“พอใจคุณหรือยัง ที่ทำให้ฉันขายขี้หน้าประชาชีได้” หญิงสาวคิดในใจ “ฝากไว้ก่อนเหอะ เฮ้อ แต่ก็นะปิ่นปักพวกที่มองเราอยู่ไม่มีใครรู้จักเธอนิ อย่าคิดมาก” ในใจหญิงสาวพยายามคิดแบบนั้น แต่ตนเองกลับหน้าแดง แบบอายสุดๆ “แล้วนี่ฉันจะไปพักได้หรือยังคุณธงรุ่ย”  หญิงสาวถามชายหนุ่ม

“ธงรบ” ชายหนุ่มบอกชื่อกับหญิงสาวเมื่อได้ยินเธอเรียกขาว่าธงรุ่ย “นี่คุณ สัญญากับผมว่าไง เดี๋ยวก็ให้ตะโกนอีกซัก 10 รอบหรอก”

“ไปยายปิ่นหัก”

“ฉันชื่อปิ่นปักย่ะ” หญิงสาวรีบสวนกลับ เมื่อชายหนุ่มแกล้งเรียกชื่อหญิงสาวแบบนั้น แล้วก็นึกสงสัยว่า “เอ๊ะ! คุณรู้ชื่อฉันได้ไง”

ธงรบตกใจ คิดว่าเผลอเรียกชื่อ ปิ่นปัก โดยที่จริงๆ แล้วชายหนุ่มยังไม่ได้ถามหญิงสาว “อ้าว! คุณก็คุณบอกผมเอง แหม อายุเท่าไหร่เนี่ย ความจำสั้นเหลือเกิน” พลางคิดในใจเกือบหลุดแล้วเรา

หญิงสาวทำหน้างงๆ “ช่างเหอะ! ฉันคงกำลังสับสนตอนที่กระเป๋าหายล่ะมั๊ง”

ชายหนุ่มเดินข้ามถนนนำหน้าหญิงสาวก่อนได้ยินเสียง “ว๊าย ขับรถภาษาอะไร คนข้ามทั้งคน” ชายหนุ่มหันไปมอง พร้อมกับยืนมือมาฉุดหญิงสาวข้ามถนนไปพร้อมกัน

 “นี่คุณปิ่นหัก”

“ปิ่นปักย่ะ”

“อืมนั่นแหละ จะปิ่นปักปิ่นหัก ก็แล้วแต่ แต่ผมจะบอกว่า คุณจะข้ามถนนที่เวียดนามเนี่ย กรุณา ข้ามแบบไม่ต้องยึกๆ ยักๆ ถ้าไม่อยากตาย เพราะที่นี่ วัฒนธรรมการขับรถเขาเป็นแบบนี้ เขาจะหลบคุณเอง  เข้าใจ๋” ชายหนุ่มตั้งใจที่จะแกล้งพูดคำว่า เข้าใจแบบนั้น

“ขอบคุณ” ปิ่นปักเสียงอ่อนบอกชายหนุ่ม และหญิงสาวก็เดินตามชายหนุ่มข้ามถนนเพื่อเข้าที่พัก