ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย
9.0
กะทิแก้ว
แชร์นิยาย
7) ข้อเสนอพิเศษ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในเมื่อตอนนี้อาหารอยู่ในมือปิ่นปักแล้ว เธอก็นำมากินอย่างหิวโหย ชายหนุ่มแอบมองเธอแล้วเผลอยิ้มออกมา พลางนึกในใจว่า “ที่จริง ยัยปิ่นหักนี่ก็น่ารักดีนะ เสียอย่างเดียวปากเสียไปหน่อย”
ปิ่นปักหันไปเห็น ก็พูดใส่ชายหนุ่มว่า “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ”
“ถ้าอย่างเธอเรียกว่าสวย ผู้หญิงในโลกนี้คงไม่มีใครขี้เหร่หรอกคุณ”
“นี่นาย นายว่าฉันขี้เหร่เหรอ”
“เอ๊า คุณ ผมยังไม่ได้พูดนะ อย่าใส่ความกันสิ ว่าแต่คุณกินอิ่มแล้ว งั้นผมไปดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะกับนางงามตุ่มสามโคก แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มใส่ตาของหญิงสาว”
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ และบอกกับชายหนุ่มเสียงอ่อนว่า “เดี๋ยวสิคุณ”
“เรียกทำไม หรือว่าชักจะหลงเสน่ห์ผมเข้าแล้วล่ะสิ”
“แหวะ!!”
“แหม กินเข้าไปเดี๋ยวเดียว อาหารเป็นพิษซะแล้ว เอ๊ะ...หรือว่าท้องไม่มีพ่อเลยมาชุบตัวที่เวียดนาม” ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วหญิงสาว
“ป่าว! ไอ้....บา" หญิงสาวกำลังจะด่าชายหนุ่ม แต่นึกได้ เลยแค่พูดว่า "ฉันแหวะคนมีเสน่ห์น่ะ”
“อ่ะ มีอะไรก็ว่ามา ผมเหนื่อย อยากจะพักผ่อนในห้องแอร์เย็นๆ แล้วล่ะ” ชายหนุ่มแกล้งพูดให้หญิงสาวอิจฉา
หญิงสาวทำน้ำเสียงน่าสงสาร แล้วบอกกับชายหนุ่มว่า “ไหนๆ เราก็เป็นคนไทยเหมือนกัน นายเห็นฉันเดือดร้อนขนาดนี้ นายไม่คิดจะช่วยเหลือกันบ้างเหรอ”
“ก็แล้วทำไมผมต้องช่วยคุณ คุณทำอะไรให้ผมรู้สึกดีบ้าง นอกจากเที่ยวแขวะกัดชาวบ้านเขาครับคุ๊ณ” ชายหนุ่มแกล้งลงเสียงสูง เพื่อยั่วหญิงสาว
“ใจดำ! ไม่มีน้ำใจ ไอ้…บะ” หญิงสาวกำลังว่าชายหนุ่มว่าบ้า แต่นึกได้ว่ากำลังขอความช่วยเหลือชายหนุ่มอยู่ หญิงสาวทำหน้าเศร้าและตาแดงๆ กำลังจะร้องไห้แบบคนสิ้นหวัง “ไม่เป็นไร ถ้านายไม่ช่วย คนอะไรใจดำ หือ หืออออ หือออออ” หญิงสาวร้องไห้เสียงดัง จนคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นหันมามองชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนอยู่
“นี่! คุณจะบ้าเหรอ ร้องไห้ซะเสียงดัง คนเขามองผมกับคุณกันหมดแล้ว เดี๋ยวเขาก็หาว่าผมทำอะไรคุณ เงียบเดียวนี้นะ” ชายหนุ่มบอกหญิงสาว แล้วหันซ้าย หันขวา เห็นคนที่เดินผ่านไปผ่านมา มองดู หนุ่มสาวอย่างแปลกใจ
แต่แทนที่หญิงสาวจะเงียบ กลับร้องไห้เสียงดังและหนักกว่าเดิม “หือ หือ หือ ก็นายไม่ช่วยฉันนี่ ถ้านายไม่ช่วยแล้วฉันจะทำยังไงละ”
“เอ๊า คุณแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย”
ปิ่นปัก สวนกลับทันที “เป็นสิ ก็ฉันเป็นเพื่อนร่วมโลก เพื่อนร่วมประเทศนายนะสิ นะนาย ฉันขอยืมตังค์หน่อยนะ ถ้านายให้ฉันยืม แล้วฉันจะไม่มาวุ่นวายกับคุณอีก นายมีกระดาษกับปากกามั๊ย ฉันจะเขียนชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ของฉันที่เมืองไทยให้ ฉันรับรองว่าฉันจะคืนนายแน่นอน เมื่อฉันกลับเมืองไทยแล้ว หรือ นายมีโทรศัพท์มั๊ย ขอฉันยืมโทรศัพท์โทรกลับไปที่เมืองไทยหน่อยได้มั๊ย”
“ผมไม่มี" ชายหนุ่มก็ไม่ได้นำโทรศัพท์มาจากเมืองไทยเหมือนกันเพราะต้องการหลีกหนีความวุ่นวาย และต้องการความสงบที่หาไม่ได้จากเมืองไทยนั่นเอง ธงรบบอกกับหญิงสาวว่า “ผมไม่ให้เงินคุณ เพราะผมกลัวไม่ได้คืน สมัยนี้นะคุณจะไว้ใจใครได้ง่ายๆ” ชายหนุ่มแกล้งบอกหญิงสาว
“หมายความว่านายจะไม่ช่วยฉันเหรอ หืออออออออ หืออออ”
“โอ๊ย! หยุดร้องเดี๋ยวนี้ “ผมมีข้อเสนอ” ถ้าคุณอยากรับความช่วยเหลือจากผม ชายหนุ่มบอกหญิงสาว” พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ เพื่อแกล้งหญิงสาว
ปิ่นปักหันไปเห็น ก็พูดใส่ชายหนุ่มว่า “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ”
“ถ้าอย่างเธอเรียกว่าสวย ผู้หญิงในโลกนี้คงไม่มีใครขี้เหร่หรอกคุณ”
“นี่นาย นายว่าฉันขี้เหร่เหรอ”
“เอ๊า คุณ ผมยังไม่ได้พูดนะ อย่าใส่ความกันสิ ว่าแต่คุณกินอิ่มแล้ว งั้นผมไปดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะกับนางงามตุ่มสามโคก แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มใส่ตาของหญิงสาว”
หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ และบอกกับชายหนุ่มเสียงอ่อนว่า “เดี๋ยวสิคุณ”
“เรียกทำไม หรือว่าชักจะหลงเสน่ห์ผมเข้าแล้วล่ะสิ”
“แหวะ!!”
“แหม กินเข้าไปเดี๋ยวเดียว อาหารเป็นพิษซะแล้ว เอ๊ะ...หรือว่าท้องไม่มีพ่อเลยมาชุบตัวที่เวียดนาม” ชายหนุ่มแกล้งพูดยั่วหญิงสาว
“ป่าว! ไอ้....บา" หญิงสาวกำลังจะด่าชายหนุ่ม แต่นึกได้ เลยแค่พูดว่า "ฉันแหวะคนมีเสน่ห์น่ะ”
“อ่ะ มีอะไรก็ว่ามา ผมเหนื่อย อยากจะพักผ่อนในห้องแอร์เย็นๆ แล้วล่ะ” ชายหนุ่มแกล้งพูดให้หญิงสาวอิจฉา
หญิงสาวทำน้ำเสียงน่าสงสาร แล้วบอกกับชายหนุ่มว่า “ไหนๆ เราก็เป็นคนไทยเหมือนกัน นายเห็นฉันเดือดร้อนขนาดนี้ นายไม่คิดจะช่วยเหลือกันบ้างเหรอ”
“ก็แล้วทำไมผมต้องช่วยคุณ คุณทำอะไรให้ผมรู้สึกดีบ้าง นอกจากเที่ยวแขวะกัดชาวบ้านเขาครับคุ๊ณ” ชายหนุ่มแกล้งลงเสียงสูง เพื่อยั่วหญิงสาว
“ใจดำ! ไม่มีน้ำใจ ไอ้…บะ” หญิงสาวกำลังว่าชายหนุ่มว่าบ้า แต่นึกได้ว่ากำลังขอความช่วยเหลือชายหนุ่มอยู่ หญิงสาวทำหน้าเศร้าและตาแดงๆ กำลังจะร้องไห้แบบคนสิ้นหวัง “ไม่เป็นไร ถ้านายไม่ช่วย คนอะไรใจดำ หือ หืออออ หือออออ” หญิงสาวร้องไห้เสียงดัง จนคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นหันมามองชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนอยู่
“นี่! คุณจะบ้าเหรอ ร้องไห้ซะเสียงดัง คนเขามองผมกับคุณกันหมดแล้ว เดี๋ยวเขาก็หาว่าผมทำอะไรคุณ เงียบเดียวนี้นะ” ชายหนุ่มบอกหญิงสาว แล้วหันซ้าย หันขวา เห็นคนที่เดินผ่านไปผ่านมา มองดู หนุ่มสาวอย่างแปลกใจ
แต่แทนที่หญิงสาวจะเงียบ กลับร้องไห้เสียงดังและหนักกว่าเดิม “หือ หือ หือ ก็นายไม่ช่วยฉันนี่ ถ้านายไม่ช่วยแล้วฉันจะทำยังไงละ”
“เอ๊า คุณแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย”
ปิ่นปัก สวนกลับทันที “เป็นสิ ก็ฉันเป็นเพื่อนร่วมโลก เพื่อนร่วมประเทศนายนะสิ นะนาย ฉันขอยืมตังค์หน่อยนะ ถ้านายให้ฉันยืม แล้วฉันจะไม่มาวุ่นวายกับคุณอีก นายมีกระดาษกับปากกามั๊ย ฉันจะเขียนชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ของฉันที่เมืองไทยให้ ฉันรับรองว่าฉันจะคืนนายแน่นอน เมื่อฉันกลับเมืองไทยแล้ว หรือ นายมีโทรศัพท์มั๊ย ขอฉันยืมโทรศัพท์โทรกลับไปที่เมืองไทยหน่อยได้มั๊ย”
“ผมไม่มี" ชายหนุ่มก็ไม่ได้นำโทรศัพท์มาจากเมืองไทยเหมือนกันเพราะต้องการหลีกหนีความวุ่นวาย และต้องการความสงบที่หาไม่ได้จากเมืองไทยนั่นเอง ธงรบบอกกับหญิงสาวว่า “ผมไม่ให้เงินคุณ เพราะผมกลัวไม่ได้คืน สมัยนี้นะคุณจะไว้ใจใครได้ง่ายๆ” ชายหนุ่มแกล้งบอกหญิงสาว
“หมายความว่านายจะไม่ช่วยฉันเหรอ หืออออออออ หืออออ”
“โอ๊ย! หยุดร้องเดี๋ยวนี้ “ผมมีข้อเสนอ” ถ้าคุณอยากรับความช่วยเหลือจากผม ชายหนุ่มบอกหญิงสาว” พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ เพื่อแกล้งหญิงสาว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
