คดีจำเป็น ตอน คดีไข่มุกคาบสมุทร

        ตกเย็น หยินนำสร้อยไข่มุกเส้นนี้ตามคำบอกเล่าของผม ไปพิจารณาด้วยสารเคมีของมัน เออ คุ้มดีนะเพื่อน ที่เรียนมาไม่เคยสูญเปล่า 

"ตอนไม่เรียนน่ะ รู้ไปหมด แต่พอเรียนๆไป กลับกลวงโบ๋ ไม่รู้อะไรเลย" ผงะเลยอ่ะ พอมันฉีดกรดเหวอะไรของมันนี่แหละั บึ้มมมมมมมม โหยยย นึกว่าไฟไหม้

        ผมกับหยินโชคดีมากที่วิ่งออกมาทัน และนำอุปกรณ์ดับเพลิงเข้าฉีดตรงจุดเกิดเหตุ เมื่อไฟดับสนิทแล้ว ก็ได้กลิ่นเขียวๆ เหม็นๆ จะอ้วกแล้วโว้ยยยยยยย ทุกคนเพิ่งวิ่งมา

"เกิดอะไรขึ้น อูแหวะ" ไอ้โต๊ะอ้วกก่อนเลยครับ ไอ้ป้อมอ้วกตามมา เฮ้ย แวบ นิดเดียว เฉียดนะเนี่ย เกือบหัวหลุด ผมเลยวิ่งไปดู มีมีดปักติดกับกำแพงแถมกระดาษใบหนึ่ง แถมรู้ว่าจะวางตำแหน่งกระดาษยังไง ดี๊ ที่ยังไม่ตายเพราะมีด มันเขียนอะไรหว่า

'ตาย'

        คำเดียวสั้นๆ แต่มีความหมาย....ลึกซึ้งถึงชีวิต อื้มหืมม

"ภีม มันเขียนว่าอะไรวะ" ผมชูกระดาษให้หยินดู หยินอ้าปากหวอทันที

------------------------------------------------------------------------------------------------

         ผมคิดว่า คดีนี้ชักจะก่อกวนประสาทผมไปไม่รู้จบเสียแล้ว ผมเริ่มแกะรอยผู้ต้องหาภายในคืนนั้นเลย รอยเท้าเหรอครับ หึๆ มันจางหายไปตั้งแต่เย็นของเมื่อวานแล้วครับ ผมค่อยๆนึกเรื่องที่เจอรอยเท้าแปลกๆ วันนั้น เอ๋... ใครวะ เฮ้ยยยย รอยเท้านั้น มันมาอีกแร้ววววว  จ๊ากกกกก แหงะ แกเองเหรอออ  ไอ้กล้วย

"คุณภีมมีอะไรรึเปล่าฮะ"

"ไม่มีอะไรหรอกกล้วย ไม่มีอะไร" เฮ้ออออ  ผมโล่งอกนึกว่าคนร้ายปามีด กะเอาชีวิตผม กล้วยถามผมต่อว่า

"คุณเป็นทนายหรือว่านักสืบครับ" 

"ทั้ง 2 อย่างแหละแก" กล้วยจึงพาผมมาหาคนแปลกหน้าที่ชายหาด เป็นชายร่างสูง ผิวคล้ำนิดนึง สูงนิดๆ เขาคือใครหวาาาา 

"สวัสดีครับคุณภีม หวังว่าจำกันได้นะครับ" 

          ใช่ครับ เขาชื่อคุณสมรภูมิ ศรีภูมิรบ ซึ่งผมก็เคยพบเขาในบริษัทเกรซเพิร์ล เขาเป็นคนดูแลจัดหาที่พักให้กับพวกเราในงานครั้งนั้นครับ ซึ่งพวกเราเคยไปตั้งแง่สังเกตชื่อเขาและสันนิษฐานไปต่างๆนานา แต่ปรากฎว่า เขาบอกผมว่า เขาเกิดวันที่พ่อเขา เป็นทหารผ่านศึก คือตายนั่นแหละครับ เขาอยากเป็นทหารมาก เพราะพ่อเขาเป็นทหารอย่างชายชาตรี โอ้ววววว ช่างดีแท้ และแน่นอน นายคนนี้เป็นทหาร ครับผมมมมม

          ผมพาเขามาที่ห้องของกับเพื่อนๆ ซึ่งไอ้ป้อม โป๊ไม่รู้จักกาละเทศะ

"ฮัลโหล ว่าไง ภีม เฮ้ยยยยย" ปิดลำเทียนแทบไม่ทัน มันยังด่าผมอีก "ไอ้ภีม ทำไมไม่เคาะประตูก่อนวะ"

"ก็กรูเคาะจนมือกรูพองแล้วเนี่ย ก็ไม่เห็นมีใครมาเปิดประตู ฮ่วยย" ผมเดินเข้าห้องอย่างเซ็งๆ ไอ้ป้อมหน้าฮึ่มๆๆๆกรอดๆๆๆใส่ผม ถ้าใครดูการ์ตูนญี่ปุ่นแบบตลกโปกฮา คงจะรู้นะครับว่าไอ้ป้อมทำหน้าอะไรใส่ผม ไม่ถีบเมิงออกจากห้องก็บุญหัวเท่าไหร่แระ เฮ้อออ  ไอ้โต๊ะเหมือนรู้ครับ จึงหยิบน้ำมาเสิร์ฟแถมตบกบาลผมดังแป๊ะ 

"ไม่เชิญเขานั่งก่อนล่ะ ไอ้เบื๊อก" และหันไปด่าไอ้ป้อม "ไอ้นี่ก็วิปริตไม่รู้จักกาละเทศะ"

          เมื่อเรียบร้อยแล้ว ผมจึงขอร้องให้คุณภูมิพูดทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับที่นี่

"เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อน มีคนใส่ร้ายคุณนิลว่า คุณนิลอยู่เบื้องหลังขององค์กรสีน้ำเงิน ซึ่งจะขโมยสร้อยไข่มุกที่มาจากสแกนดิเนเวียไปขายให้กับองค์กรสีน้ำเงิน เจ้านายจึงบังคับให้คุณนิลลาออก ทั้งๆที่ไม่มีส่วนร่วมอะไรเลย และพอผมไปช่วย บริษัทก็ใส่ร้ายผม ว่าผมก็สมรู้ร่วมคิด งานนี้พวกผมก็หัวซุกหัวซุนที่เมืองนอก เพราะพวกนั้นได้เซ็นว่าผมออกจากประเทศไทยไปตลอดชีวิต นั่นผมไม่สามารถกลับมาเมืองไทยได้ ผมเลยจึงต้องการหาหลักฐานเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ให้กับคุณนิลว่า คุณนิลไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น" ผมจึงถามว่า

"แล้วคุณคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังทั้งหมด" คุณภูมิถอนใจ แล้วตอบว่า

"ผมไม่ทราบครับ ผมไม่ทราบ มืด 8 ด้านเลยครับ" มืด 8 ด้าน ชักจะไม่ดีแล้วสิ และอยู่ดีๆ ไฟดับหมด ทุกคนตกใจมาก ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนผม จึงมาอยู่ห้องรวมกันทั้งหมด พวกเราถูกฉีดแก๊ส ฮีเลียม ไม่ไหวแล้ว ต่อมา พวกผมสลบลงไป

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -