คดีจำเป็น ตอน คดีไข่มุกคาบสมุทร

          หลังจากที่ได้ฟังคำตอบของเด็กคนนี้แล้ว น่าใจหายเป็นอย่างมาก ผมเองก็อยากให้เด็กคนนี้ตอบมาตามตรง แต่ใจนึงก็อยากให้ตอบมาเลี่ยงๆ มากกว่า กระนั้นก็ตาม ผมยังคิดว่า แม้แต่เลี่ยงๆ ยังไม่รอดอยู่ดี ผมจึงไม่อยากถามอะไรมาก ได้แต่พูดว่า 

"เออ อยู่ที่นี่ไปก่อนนะ พี่ๆจะคุ้มครองเราเอง ว่าแต่เรา ชื่ออะไร" เด็กคนนั้นเหมือนกับว่าไม่รู้จักชื่อตัวเอง ไอ้โต๊ะก็เร่งน้องจ๊างงง

"บอกมาสิ ชื่ออะไร อย่าบอกนะ จำชื่อตัวเองไม่ได้" เฮ้ยยยย ไอ้ลิงตูดหมึก  ไอ้ Yoyo กวนตรีนนน ไอ้โต๊ะมันชอบโยโย่มากครับ เด็กคนนั้นก็คิดได้

"ผม ผมชื่อ ผมชื่อ กล้วยครับ" อืมมม กล้วย

"โอเค ชื่อกล้วยนะ อืม มีเตียงว่างอยู่ นอนกะไอ้ป้อมก็ได้ ไอ้ป้อมไม่กัดน้องหรอก จริงป่ะไอ้ป้อม" ไอ้ป้อมพยักหน้า มันตึงไปหมดทุกส่วน หน้านี่เหมือนไม่พอใจแฮะ

"ตกลงฮะ" และไอ้โต๊ะถามเด็กต่อไปว่า

"ไอ้หนู มีเสื้อผ้าใส่มั้ย เหมือนเหม็น เหม็นเยี่ยว" เอ้ย ได้กลิ่นจริงๆ เด็กสารภาพว่า

"ก็ใครไม่รู้นี่ฮะ ฉี่ใส่ผมอ่ะ" เรา 2 คนหันไปมองไอ้้ป้อมเป็นสายตาเดียวกัน ไิ้อ้ป้อมบอกเฉยว่า

"กรูไม่รู้ กรูเมา" ผมกับไอ้โต๊ะตบกบาลมันครับ

"นี่ไงล่ะ เมา" ไอ้โต๊ะท่าทางหมั่นไส้นะเนี่ย

         หลังจากที่น้องอาบน้ำเสร็จ เขาก็ออกมาพร้อมชุดไอ้โต๊ะ เด็กหนุ่มหน้าตาคล้ายๆกับคุณนิลเลย เพียงแต่ว่าเด็กชายคนนี้ทำผมซอยเท่านั้นเอง ออกมาอย่างอายๆ ไอ้โต๊ะบอกว่า

"มานี่ ไม่ต้องอายหรอก ผู้ชายด้วยกัน จะอายทำไม" ผมแตะบ่าไอ้โต๊ะ

"เค้าไม่คุ้นกับพวกเรา" และเด็กคนนั้นค่อยๆเดินมาที่เตียงนอนไอ้ป้อม และมองหน้าพวกเราอย่างหวั่นๆ ผมปลอบใจน้องชายคนนี้

"ใจเย็น ไอ้หนู ไม่มีใครทำแกได้ พี่ขอยืนยัน" เท่านั้นเด็กคนนั้นยิ้มและนอนลงไป

          เช้าตรู่ ผมตื่นนอนออกสูดอากาศยามเช้า เดินเล่นกับผืนทรายนุ่มๆ และครุ่นคิดเรื่องเมื่อวานนี้ และอยู่ๆ ผมเห็นเด็กคนนี้นั่งมองทะเลอยู่ที่ชิงช้า ผมจึงแอบถามเขาว่า

"ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ" เด็กคนนี้สะดุ้งโหยงเลยครับ

"อะๆๆๆ เอ่อ... ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงว่า..." ยังไม่ทันตอบ ไอ้ป้อมก็ถามเขา

"เกรงว่าอะไร ไอ้ตัวแสบ" ผมตีแขนไอ้ป้อมดังเผียะ และผมกับป้อมสังเกตสร้อยไข่มุกที่เด็กคนนี้ถืออยู่ ไอ้ป้อมคว้าหมับเลย

"เฮ้ย พี่เอาของผมมานะ" ไอ้ป้อมถามเลยครับ

"สร้อยไข่มุก มันคืออะไร" เด็กคนนั้นเลยตอบว่า

"คือสิ่งที่บริษัทผมต้องการครับ เพราะเป็นไข่มุกที่มาจากคาบสมุทรสแกนดิเนเวีย" ไข่มุกคาบสมุทรสแกนดิเนเวีย ผมกับป้อมตะลึง ตาโตเป็นไข่ห่านเลยครับ "ผมขอนะครับ" สร้อยเส้นนั้นอยู่ในมือผมทันที

"ไอ้หนู รับปากกับพี่นะ 3 หลังนี้ เป็นของพวกพี่ บอกความลับกับเพื่อนๆพี่ซะ แล้วเราจะปลอดภัย ถ้าจะตาย พวกพี่ตายก่อน" ผมสีหน้าจริงจังมากขึ้น เด็กคนนี้รู้สึกชื่นใจอยู่บ้างแต่ไม่ทั้งหมด ไอ้ป้อมเสริมอีกว่า

"ถ้าหนูจะตาย หนูต้องตายเป็นคนสุดท้าย" เด็กเลยมั่นใจยิ่งขึ้น และจับมือผม ทั้งน้ำตา

"ขอบพระคุณ พวกคุณมากนะฮะ ที่กรุณา และผมเชื่อว่า การที่ผมบอกความลับกับพวกคุณครั้งนี้ ส่งผลให้พวกคุณต้องปลอดภัยแน่นอนครับ" ผมพยักหน้า ไอ้ป้อมบอก

"นี่ๆ ไอ้หนู แกไม่ต้องมาอวยพรชั้นหรอก พวกชั้นกระดูกเหล็กโดยเฉพาะไอ้ภีม..." เฮ้ยย หันควับมาเลย "มันทั้งกระดูกเหล็ก หนังเหนียว เคี้ยวไม่เข้า ไม่ตายง่ายๆหรอกน้อง" ผมตีแขนด้วยความหมั่นไส้ ไอ้ป้อมมันไล่ถีบผมง่าาาาา

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -