Sonia เจ้าหญิงกับความรัก

            ดินแดนอันแสนสงบเหมือนโลกเนรมิตร ในคืนไร้จันทร์เงียบเหงาเย็นเยียบสายลมพัดพริ้วไปอย่างไม่มีจุดหมายใบไม้ปลิวไสวไปตามกระแสของสายลมเสียงต้นไม้เสียดสีกันดังครืดๆเป็นจังหวะ ไร้ผู้คนพุกพ่านในยามราตรีหากแหงนมองบนท้องฟ้าก็จะพบดวงดาวเปล่งประกายเต็มไปหมดทั่วทุกทิศทางอย่างไม่มีสิ้นสุด..และเมื่อมองเข้าไปในปราสาทอันกว้างใหญ่ที่ซึ่งเต็มไปด้วยไปสลัวๆระยิบระยับแวววาวในยามค่ำคืนของโครมไฟชั้นดีที่ทำจากคริสตัลและหินอ่อน แนวหน้าปราสราทเต็มไปด้วยทหารซึ่งยืนนิ่งราวกับหุ่นปั้นไม่ขยับกายแม้แต่นิด รอบ ๆ ปราสราทตกแต่งด้วยหินแร่ต่างๆนานาชนิดที่มีสีสันพราวระยับดุจเพชรนิลจินดา
      ในห้องหนึ่งของปราสาทมีราชานั่งหน้าตรึงจนเห็นรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้านั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะทำงานใหญ่พอตัวที่ทำจากไม้อย่างดีเมื่อมองดูซึ่งบนโต๊ะมีแผนที่ผืนใหญ่กางอยู่ตระหง่านอยู่ในแผยที่แลดูเก่าพอสมควรแต่ทว่ารายละเอียดกลับชัดเจนมากทีเดียวและข้างกายของราชามีสาวน้อยผู้สวยงามนั่งอยู่ ผมของนางมีสีน้ำตาลสว่างพริ้วหยักนิดหน่อยดุจเส้นไหม ร่างน้อยอรชรอ้อนแอ้นน่าอิจฉา ใบหน้าของนางมีดวงตากลมโตสีฟ้าอ่อนๆราวกับคริสตัล ปากน้อยเรียวหยักอวบอิ่มมีสุขภาพด้วยสีส้มธรรมชาติใสระเรื่อ แก้มนวลขาวผ่องน่าหลงไหล ผิวพรรณดุจน้ำนมของนางทำให้ดูเด่นตระหง่านตา ถัดไปด้านทางเข้าห้องหน้าประตูมีทหารยืนนิ่งคอยรักษาการอยู่ด้านหน้า ห้องนั้นอยู่ในความเงียบกริบราวห้านาที ก่อนที่เสียงของราชาจะเอ่ยขึ้น
 " ตอนนี้เมืองของเราดูเปลี่ยนแปลงไปมากจากเมื่อก่อนและพ่อเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้า พ่อเหนื่อยและอ่อนแรงนักในยามนี้ พ่อเองก็แก่ลงมากลูกสาวของพ่อก็โตเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบมากพอกับทุกๆสิ่งที่พ่อได้มอบให้แต่คราวนี้พ่อคิดว่าเห็นทีเจ้าจะต้องรีบสมรสมีสวามีเพื่อปกครองเมืองแทนพ่อและพ่อเองก็อยากอยู่รอเพื่อได้เห็นหลานตัวน้อยๆ เจ้าเองตอนนี้ก็มีอายุครบตามคุณสมบัติที่จะสามารถสมรสและปกครองเมือง หากเจ้ายอมตกลงตามที่พ่อได้กล่าวไป พ่อเองก็จะได้พักผ่อนละวางมือและใช้เวลาที่เหลือตามประสาคนชราคนนึง "
    หญิงสาวทอดมองบิดานิ่งด้วยความอ่อนโยนและเข้าใจในสิ่งที่บิดาหมายถึงก่อนเสียงใสจะตอบบิดา....
 " ค่ะ ลูกรู้และเข้าใจท่านพ่อถ้าหากท่านพ่อเหนื่อยและอยากพักผ่อนลูกก็เห็นด้วยและจะทำตามที่ท่านพ่อคาดหวังไว้ ลูกเองก็อยากช่วยแบ่งเบาพาระจากท่านพ่อบ้างไม่อยากให้ท่านพ่อต้องมาเหนื่อยเพราะท่านพ่อเองก็มีอายุที่สมควรจะหยุดทำงานและพักผ่อนเหมือนคนอื่นๆ "
   ราชายิ้มบางๆตอบลูกน้อยก่อนจะโอบร่างบางเข้ามากอดเหมือนเมื่อครั้งนางยังเด็ก..  บิดาของนางจะกอดนางทุกครั้งเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจหรือคิดถึงมารกดาของนาง บิดาบอกนางว่าแม่ของนางกล้าหาญและเป็นคนฉาดมากและนางก็ยังเหมือนมารดาของนางมากอีกด้วย.. สองร่างกอดกันนานราวสิบนาทีก่อนชายชราจะคลายอ้อมกอดออกจากสาวน้อยร่างบางและกล่าวต่อ
 ' พรุ่งนี้จะมีบุตรชายของราชาเมืองโอดัชมาที่ปราสราทของเรา และ เจ้าจะได้เห็นชายหนุ่มที่พ่อได้เลือกและคิดว่าเหมาะสมกับเจ้าที่สุดแล้ว '
   หญิงสาวทำหน้าตาครุ่นคิดแกรมสงสัยแต่ก็ตอบบิดาอย่างไม่ขัด
'"ค่ะ ท่านพ่อ '" เสียงใสตอบบิดาหนักแน่น แต่ในใจขุกคิดอยู่กับเรื่องราวที่บิดาได้กล่าวมา นางไม่ได้ต้องการแต่งงานแต่ถึงกระนั้นเพื่อช่วยแบ่งเบาสิ่งต่างๆและเห็นแก่ความสุขของบิดา
'"นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าไปนอนพักผ่อนเถิดพ่อจะเคลียร์สารอีกนิดแล้วก็จะเข้านอนเช่กัน" บิดากล่าวบอกบุตรสาวด้วยความห่วงใยพร้อมมือหนารูปผมของบุตรสาวราวกับนางเป็นเด็กตัวน้อยๆที่ยังไม่โต
"ค่ะท่านพ่อ ท่านพ่อเองก็อย่างหักโหมมากนะคะ ข้าเป็นห่วงท่านพ่อค่ะ " เสียงใสตอบกลับบิดาอย่างเป็นห่วง
'" จ้ะลูกสาวสุดที่รักของพ่อ " ชายชราตอบเช่นกัน
'"ราตรีสวัสดิ์นะคะท่านพ่อ" โซเนียกล่าว
" ราตรีสวัสดิ์จ้ะ "    สิ้นเสียงบิดากล่าว ร่างบางเดินออกจากห้องไปช้าๆโดยมีสาวใช้หนึ่งคนที่พึ่งมารออยู่หน้าห้องเมื่อครู่นี้ ตามไปช้าๆ จนกระทั่งถึงห้องนอนของนาง นางนั่งฟุบลงบนเตียงใหญ่นุ่มและทอดสายตามองออกไปที่หน้าต่างซึ่งมีดวงจันทร์สวยสะหง่า ด้วยสายตาค้นหาในใจนางยังครุ่นคิดเรื่องสมรสซึ่งนางไม่เคยพบชายผู้นั้นมาก่อน เขาจะเป็นใครกัน ... นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนหญิงสาวจะหลับและกลืนความคิดไปกับห้วงนิทรา
 
1.2
 
                รุ่งช้าวมาถึงดวงตะวันใกล้จะโผล่ขึ้นลับผืนดินเสียงนกร้องจอแจกระริกกระรี้ลอดผ่านมาอย่างไพเราะแสงแดดอ่อนๆสีทองทอประกายลอดผ่านหน้าต่างหินบานใหญ่ซึ่งมีร่างหนา คิ้วเข้มเป็นรูปดูเด่น ปากหยักอมชมพูจืดราวกับนารีแต่ไรหนวดจางๆทำให้ดูสมชายชาตรี ผมสีดำดกสลวยมีทรงงามตา นอนบนเตียงนุ่มกำลังยกแขนขึ้นป้องแสงแดดและหรี่ตามองออกไปที่หน้าต่าง ก่อนชาหนุ่มผู้หล่อเหลาดุจเทพจะกล่าวกับตัวเองเบาๆ
" ช้าวแล้วหรอเนี่ย "  เสียงเข้มอุทานกับตัวเอง ทันใดนั้นเองเสียงประตูไม้บานใหญ่ก็ดังขึ้น ก๊อก ๆๆ !! ชายหนุ่มนิ่วหน้าอย่างสงใสว่าใครกันมาเคาะหน้าประตูแต่ช้าวตรู่ก่อนจะเอ่ยปากอนุญาติคนข้างนอกให้เข้ามาได้
" ขอประทานอภัยค่ะ แต่พระราชาให้ดิฉันมาเจ้าชาย อาสการ์ ว่าวันนี้มีกิจสำคัญจะให้เจ้าชายติดตามไปด้วยค่ะ "  สาวใช้กล่าวและกล้มหน้าคำนับอย่างเรียบร้อย
" ไปบอกท่านพ่อว่าข้าขอเวลาไม่นาน เสร็จแล้วจะตามไปพบ "
" เจ้าชายคะ อีกอย่างพระราชายังบอกอีกว่าให้เจ้าชายตามไปพบที่หน้าปราสาทไม่ต้องรอที่ห้องพระโรงค่ะเพราะว่าพระราชาได้เตรียมทหารและม้าที่โรงม้ามารอแล้วค่ะ "
" ตกลง " เสียงทุ้มตอบน่าเรียบ สาวใช้โค้งคำนับอีกครั้งและปิดประตูอย่างเบามือเดินออกจากห้องไป
" ท่านพ่อมีกิจอันใดสำคัญนักจึงให้คนมาเรียนแต่เช้านะ " เจ้าชายท้วงกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกออกจากเตียงไปแต่โดยดี
  
 
           ณ รานน้ำพุใหญ่หน้าปราสาทแห่งเมือง โอดัช เจ้าชายอาสการ์เดินออกจากประตูกว้างของปราสาทซึ่งเปิดไว้โดยมีทหารสองนายเฝ้าอยู่ โดยสวมชุดสีน้ำเงินเข้มรวดรายเสื้อปักระยิบระยับไปด้วยเพชรสีขาวอมฟ้าจางๆเดินมายังรถม้าซึ่งรออยู่แล้ว สาวใช้ที่เดินผ่านไปมามองเจ้าชายอาสการ์ด้วยสายตาตกตะลึงกับร่างสูงใหญ่งามตาและยังมีหน้าตาหล่อเหลา ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแพรวพราวสะดุดตา อีกทั้งยังปากชมพูจืดเรียวหยักที่รอบๆมีไรหนวดจางๆแลดูหน้าตาคมคายดุจดังเทพ
" ไง อาสการ์ เราจะไปกันได้หรือยัง" เสียงชายชราซึ่งดูเหมือนรออยู่นานแล้วกล่าวทักทายเมื่อ เจ้าชายเดินมาถึงรถม้า และชายชราผู้นั้นคือ พระราชา บิดาของเจ้าชายเอง
" ครับท่านพ่อ ข้าต้องขอโทษที่ทำให้รอ " ชายหนุ่มหน้าหล่อดุจเทพตอบก่อนจะกล่าวถามต่อ
" วันนี้ท่านพ่อมีกิจอันใดจึงต้องการให้ข้าตามไปด้วยหรือครับ "
" เมื่อเจ้าไปถึงที่นั่นเจ้าจะพบคำตอบ " บิดาตอบชายหนุ่มใบหน้ายิ้มแย้มแต่แฝงด้วยดวงตาที่มีเลศนัยอย่างยากจะคาดเดา
" ครับท่านพ่อ แล้วที่ใดกันเล่าที่เราจะไป "
" เมือง โซเนีย ซึ่งราชาเมืองมีบุตรสาวที่สวยที่สุดในบันดาเมืองใหญ่ที่ทุกคนต่างรู้จักกันดี "
    บิดาตอบอย่างถาคภูมิทำเอาบุตรชายซึ่งอยู่ข้าง ๆ เริ่มสงใสกับสิ่งที่บิดาพึ่งจะกล่าวแต่กระนั้นร่างสันทัดก็ก้าวตามบิดาขึ้นรถม้าอย่างกระฉับกระเฉงซึ่งมีบิดานั่งอยู่บนนั้นเรียบร้อยแล้ว..  รถม้าแล่นออกจากหน้าปราสาทไปตามทางจนหายไปลับตา นอกกำแพงเมืองใหญ่ที่รถม้าพึ่งแล่นออกไปเมื่อครู่นี้ มีสาวสวยในชุดเสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวสะอาดตากับกระโปรงยาวพริ้วยืนมองตามรถม้าอย่างสงใส
" อาสการ์ กับ พระราชาไปไหนกันนะ " ร่างระหงท้วงกับตัวเองก่อนจะเดินไปถามทหารหน้าวังด้วยความใคร่รู้ 
" นี่ เจ้าทราบหรือไม่ว่าพระราชามีกิจอันใดจึงพา เจ้าชาย อาสการ์ ตามไปด้วย"  สาวสวยในชุดขาวพริ้วถามทหารหน้าประตูเมืองอย่างต้องการคำตอบ
" เอ่อ "     ทหารกระอึกกระอักไม่รู้ว่าควรจะบอกนางดีหรือไม่ในใจเขารู้ดีว่าพระราชามีแผนการอันใดจึงพาบุตรชายไปอาณาจักรโซเนียที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าหญิง โซเนีย บุตรสาวคนเดียวของพระราชาที่นั่น สวยสดงดงามยิ่งนัก ยากจะหาใครเปรียบและว่าเพราะ เจนิส ผู้ที่ถามเขาอยู่นี่นั้นนางเป็นสาวชาวเมือง โอดัช ธรรมดาๆคนนึงแต่ก็มีใบหน้างดงามไม่แพ้กันและมีนิสัยอ่อนน้อม เจ้าชาย อาสการ์จึงหลงใหลในตัวนางและมีความสัมพันธ์กับเจนิเป็นที่รู้ดีของทุกคนภายในปราสาทแต่ด้วยพระราชาไม่เห็นชอบมาโดยตลอดมาวันนี้ได้โอกาสจากราชาแห่งเมืองโซเนียจึงพาบุตรชายไปพบโซเนียและพระราชาซึ่งเป็นบิดาของนางหวังจะจับคู่สมรสให้ทั้งสอง...
" ว่าอย่างไรเล่า เจ้าทราบหรือไม่ " เสียงสาวสวยซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าย้ำถามอีกครั้ง
" พระราชาพาเจ้าชายอาสการ์ไปพบเจ้าเมืองโซเนียและบุตรสาวข้าเองก็ทราบเพียงเท่านี้ "  ทหารหนุ่มตอบอย่างช่างใจ
" ขอบคุณเจ้ามาก "   ร่างงามตอบก่อนจะเดินกลับไปตามทางที่นางเดินมาเพราะเช้านี้นางมีนัดกับเจ้าชายอาสการ์เพื่อเดินเล่นในสวนหลังปราสาทที่มีต้นแอปเปิ้ลกำลังออกผงแดงเต็มไปหมด แทบทุกวันที่นางจะมาพบเจ้าชายและชมสวนไปด้วยกัน เดินเล่นบ้าง วาดภาพบ้าง บ่อยครั้งหากแต่วันนี้เจ้าชายกลับผิดนัดนางแต่ทว่านางกลับไม่โกรธเพราะทราบดีว่าเจ้าชายคงมีกิจสำคัญกับพระบิดาของเขาจึงไม่ได้บอกนางก่อน