คดีจำเป็น ตอน คดีฆาตกรรมรางรถไฟ

      ผมแทบไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเลยในคืนนี้ ครั้นจะไปออฟฟิศก็ไปไม่ได้ เพราะเล่นลางานกันหมด ผมเลยต้องเศร้าาาาาาา แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ  ผมไม่รู้ว่าใครจะช่วยผมได้ เปิดเน็ตก็มีแต่ความว่างเปล่า เพื่อนๆๆๆไม่ยอมออนง่าาาาา เออ จะนอนที่ไหนดีหว่าาาา นอนคนเดียวก็ไม่กล้าอ่ะ เพื่อนผมก็มีอยู่นะ แต่เล่นลากันไปหมดเลย เฮ้ออออ แทบเรียกได้ว่า ไม่มีใครให้นอนเป็นเพื่อนเรยยยย ทำไงดี 
       ผมเลยตัดสินใจมานั่งข้างร้านบัวลอยริมถนน กะนั่งกินบัวลอยให้ฉ่ำอุรา แต่ฉ่ำไม่ลง ครั้นไปก่อกวนไอ้ป้อมไอ้โต๊ะ ก็ทำได้ยากยิ่ง เฮ้ออออ  นั่งเขี่ยข้าวของไป เขี่ยอะไรไป สักพัก ชอปเปอร์คันดำทะมึนเข้ามาหาผม ผมไม่สนใจหรอก ว่าเขาคือใคร
"นี่คุณ ลุกขึ้นมาเหอะ นอนไม่หลับสิท่า"
"ใช่ ผมนอนไม่หลับ"
"ไปนอนคุกไหมล่ะ"
"ดีแน่ ถ้าหากว่าคุณนอนเป็นเพื่อนผม" มันหัวเราะก๊าก
"ผมตำรวจนะ ตำรวจไม่ได้ทำร้ายประชาชน จะไปนอนในนั้นได้ยังไง" ถุ๊ยยยยย ปากร้ายเหลือออออ  
"แล้วให้ไปนอนในคุกเนี่ย เขาเรียกว่าอะไร" หัวเราะอีกรอบ
"ผมล้อเล่นน่ะ ถ้าคุณนอนไม่หลับ ไปนอนบ้านผมไหมล่ะ ที่บ้านผมไม่มีใคร ผมอยู่คนเดียว" ผมตาลุกวาวอีกครั้ง คราวนี้ไม่ผิดหวังแน่ๆ
"จริงเหรอ ผมไม่ได้หูตึงนะ"
"ก็จริงนะซี่ และผมก็จะขอพูดถึงเรื่องคดีนี้ด้วย"
"ได้ๆๆๆๆ" ผมดีใจมว๊ากกกกกก จนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
       บ้านคุณหมวดหมูฉึกๆเนี่ย เป็นบ้านเดี่ยว 2 ชั้น เป็นบ้านไม้ทาสีเขียว ดูน่ารัก อบอุ่นมว๊ากกกกกก รายล้อมไปด้วยกล้วยไม้ หมวดหมูฉึกๆพาผมลงจากรถชอปเปอร์ จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมและหมวดหมูฉึกๆ
"อู๊ดคะ" รูปร่างดูบอบบาง อุ้ยอ้ายเพราะตั้งท้อง กำลังพยายามเดินหาหมวดหมูฉึกๆ หมวดหมูฉึกๆรีบตระกองกันเลย
"นี่ เดี๋ยวจะแท้งเอา คุณไม่ต้องออกมารับผมถึงหน้าบ้านนะ ไม่เห็นแก่คุณ ก็โปรดเห็นแก่ลูก" เธออ่อนน้อมมากๆๆ ปล่อยให้หมูฉึกๆ อุ้มตัวเข้าบ้าน และมันก็เอี้ยวมาหาผม
"ก่อนเข้าบ้านผม คุณช่วยปิดประตูบ้านให้ผมที ผมขอบคุณๆมาก" ผมก็รีบปิดประตูล็อกกลอน และตามหมวดหมูเข้าบ้าน
        เมื่อเข้าบ้าน หมวดหมูฉึกๆปล่อยตัวสาวท้องผู้ไม่ประสงค์ออกนามลงไป เธอเดินอุ้ยอ้ายไปยังห้องครัว เพื่อหาอะไรมาให้เขากับผมกิน ก่อนจะไป เธอถามผมว่า
"คุณคะ คุณกินอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวชั้นจะเตรียมข้าวของให้"
"เอ่อ....ยังครับ ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมานะคะ" แล้วเธอก็พาร่างอุ้ยอ้ายไปยังห้องครัว
"ให้ตายจริงๆ คนอะไร ดื้อด้านชะมัดยาดเลย" ผมแปลกใจมาก สงสัย ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนใช้ แม่บ้าน พี่เลี้ยง หรือแม่นมของอิ๋วแน่ๆเลย แล้วสามีเธอไปไหนนะ แต่อุ้มกันขนาดนี้คงไม่รอดพ้นน้องสาวแน่ๆเลย ไม่แน่ก็เพื่อน ถ้าแฟนกันจริงๆ คงต้องเข้าพระเข้านาง แต่นี่มันยังสับสนในฐานะทั้งคู่เลยทีเดียว แต่อุ้มก็อาจจะเป็นไปได้ ว่าต้องเป็นสามีภรรยา เอ... ผัวเมียดีกว่า เขียนก็ง่าย อ่านไม่ยาก แต่...
"นี่คุณ สรุปคดีได้ยัง มีอะไรน่าสงสัยมั้ย คุณๆ" ใครจะเขย่าผม ผมไม่สนใจ ผมกำลังนั่งครุ่นคิดกับฐานะของ 2 คนนี้อยู่ จ๊ากกกกกกก  ผมรีบหันมามองเลย โอ้โหววว ถีบกันเลยทีเดียว 
"ว้ายยย" เธอตกใจจึงถลาวิ่งไปดู และหันมาต่อว่าหมวดหมูฉึกๆ "ทำไมทำแบบนี้คะ" และประคองผมลุกขึ้น 
"ขอบคุณครับ" 
"ให้ตาย เรียกตั้งนานก็ไม่รู้สึกตัว มัวแต่พะวงอยู่นั่นน่ะ เดี๋ยวให้นอนกับศพให้เข็ด" 
"อย่านะ" ผมทะลึ่งพรวดมาเลย 2 คนนี้ตกใจแน่นอน "ผมไม่ไปอ่ะ"
"ใจเย็นๆนะคะ ดื่มน้ำก่อนนะ" เธอรีบคว้าน้ำลืมว่าตัวเองท้องอยู่เลย "นี่ค่ะ" ผมรีบมารับดื่มทันที
         เข้าเนื้อคดีซะที หมวดหมูฉึกๆนั่น เอารูปถ่ายศพมาให้ผมดู โอ้โหววว อยากจะอ้วกมว๊ากกกกกก ชะรอยศพนี้ไม่ใช่ผู้หญิงครับ เป็นผู้ชายรูปร่างอวบอ้วน รับรองว่าอ้วนกว่าหมูฉึกๆแน่นอน ท่าทางเศรษฐีนะนั่น มีสร้อยเพชรเต็มตัวเลย สงสัย ฆ่าปิดปาก หรือว่าฆ่าชิงมรดก ซึ่งเกิดกับชีวิตจริงได้นะครับ ไม่ใช่แค่ละครนะ ผมถึงได้บอกไงว่า 'ชีวิตจริง มันยิ่งกว่านิยาย'
"ดูจากรูปคดีแล้ว ผมคิดว่า คนร้ายอาจจะฆ่าด้วยการนำศพไปที่รถไฟ ผมสังเกตเห็นการรัดอยู่ การรัดข้อมือแบบเงื่อนลูกเสือ ซึ่งในที่นี้ ผมยังไม่อยากสรุปว่ามันคือการ ฆาตกรรม จนกว่าผมจะได้ข้อสังเกตเพิ่ม" ผมนั่งดูรูปนี้ไป และสังเกตจุดที่ต้องสงสัยหลายๆจุดของเหยื่อนั้น
"มีเหมือนไม่มีนะ เงื่อนงำ" ผมพึมพำเบาๆ    
โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -