Rommate229 รุ่นพี่ครับ...รับรักผมหน่อย

6.7

เขียนโดย Blacksecret

วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2554 เวลา 15.22 น.

  2 chapter
  3 วิจารณ์
  11.42K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ห้อง 229 กับ ความน้อยใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"พี่ไม่คิดกับผมแบบรักหรือชอบบ้างหรอ!!"

 

"..." ผมเงียบ ...ตอนนี้ผมไม่รู้จะตอบเขายังผมมีความรู้สึกว่าเวลาเขาอยู่ใกล้ๆผมสนุก ผมดีใจที่ได้ยินเสียงน่ารำคาญ ผมไม่อยากให้เขาเมินผม หรือเกลียดผม...นี้น่ะเป็นความรู้สึกอะไร...

 

".....ผมเข้าใจแล้วละ....ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย..."

 

"เดี๋ยว!ณัฐ" ผมเรียกเขาก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปแต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่ยอมหยุดจนลับตาไป

 

 

"วันนี้นายดูแปลกๆนะโย" เปรม เพื่อนสาวแว่นขาซ่าทักขึ้นเมื่อจบคลาส

 

"...ไม่มีอะไรหรอก แกไม่ต้องกลับหอหรือไง"

 

"ฉันมีหน่วยกิตที่ต้องล่าอีกเพียบยะ!เชิญนายกับไปนอนกอดพ่อหนุ่มน้อยคาลาเมลเถอะ ไม่ต้องไปรอฉันหรอก"

 

".........."

 

"....เฮ้....เป็นอะไรทะเลาะกันหรือไง" ยัยนี้น่าจะเข้าคณะเจ้าแม่ดูดวงมากกว่าคณะวิศวนะ

 

"นิดหน่อย"

 

"โถ่ๆๆๆๆๆๆๆ" โถบ้าโถบออะไรของยัยนี้วะ คนยิ่งเครียดๆอยู่....เอ๊ะ....จะเครียดทำไม !? ผมไม่ได้เป็นอะไรกับหมอนั้นนิ ดีแล้ว จะได้ตัดเรื่องรำคาญไปได้หนึ่งเรื่อง....

 

"ปวดขี้ก็ไปขี้ดิวะ ร้องหาโถแล้วมันจะวิ่งมาหาแกไหม"

 

ผวัะ!

 

"โอ๊ยยย มือหนักเป็นบ้าผู้หญิงเชี่ยไรเนี่ย!!"

 

"อย่าลามปามนะยะ นายทะเลาะกับน้องหนูคาลาเมลของฉันทำไม ไปทำอะไรเขาหะ!!!"

 

อ๋อหรอยะ!!(ทำเสียงกระแดะ = =) ดูเหมือนยัยนี้จะชอบไอ้เด็กหื่นนั้นจริงๆนะตั้งแต่เห็นครั้งแรกก็บ่น จาอาวกลับบ้านนน อยู่นั้นแหละมันน่ารักตรงไหนฟระ!! (จะว่าไปก็น่ารักนะ) ไม่!ไม่น่ารักเฟ้ย

เจ๊เคยถามผมก่อนหรือป่าวว่าไอ้เด็กนั้นทำอะไรผม อะไรๆก็มองว่าผมไปแกล้งเขาตลอด !! ยัยเจ๊แก่กินหญ้าอ่อน!!

 

"นี่แก ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันสักเรื่องได้ปะวะ เชิญไปสับหน่วยกิตของแกไป" ผมพูดก่อนที่จะเดินออกมา

 

"จำไว้นะ ไอ้ตูด!ห้ามทำอะไรคาลาเมลน้อยนะเฟ้ยยยย!!" บ่นจังยัยนี้ ผมไปรู้จักผู้หญิงอย่างนี้ได้ไงฟระ !

 

 

 

"เอาไงดีวะ"

 

ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง229ประตูที่พอเปิดไปก็จะเจอ'มัน'แน่ๆผมจำเวลานี้ได้...

 

"จะกลัวอะไรละวะไอ้โย!นั้นก็แค่เด็ก!!" ผมพูดกับตัวเองก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป

 

"...."

 

ไม่มี...

ไม่มีใครอยู่ในห้อง ......

 

ผมเอนกายลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยล้า

 

....โกรธจริงๆหรอเนี่ย....

 

ติ๊ด

ผมตัดสินใจโทรหาเขา แต่เขาไม่รับ มันเป็นอย่างนี้ทำให้ผมไม่สบายใจเท่าไร...หมอนั้น...

 

ผมตัดสินใจเดินหาในมหาลัยสะ เขาไม่มีทางออกไปข้างนอกแน่...ถ้าไม่มีผม

 

"เห็นเขาเดินไปกับผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ" คนขายน้ำที่รู้จักกันดีบอกผม

 

"ในสวนร้างๆเนี่ยนะ!?"

 

"ใช่ๆ ดูเหมือนจะไป...เอ่อ...ไปปลดปล่อยกันมั้ง"

 

"บ้าชิป!!" ผมสถบก่อนที่จะวิ่งไปตามทางที่ลุงคนนั้นบอก

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา