ดาบสะท้านยุทธภพ

“เหลียงจิ้งบ้านเจ้าก็เป็นแบบนี้แล้ว ข้าว่ามาอยู่ที่บ้านข้าดีกว่านะบ้านข้าน่ะ ใหญ่โตมากเลยนะ”

ไป่พอเห็นบ้านของเหลียงจิ้งแล้วถึงชวนให้ไปอยู่ด้วย

“ขอบใจนะ แต่ข้าคิดไว้แล้วละข้าจะไปอยู่ในถ่ำบนภูเขา ข้าจะได้มีเวลาฝึกยุทธด้วย”

เหลียงจิ้งพูดออกมาพร้อมชี้ไปที่ภูเขาลูกหนึ่งที่หลังบ้านเขา

“เหลียงจิ้งข้าว่า เจ้าอยู่กับไป่พอดีกว่านะ”

เซียวอี้หลิงพยายามพูดให้เหลียงจิ้งใจอ่อนไปอยู่กับไป่พอเพราะว่าถ้าเหลียงจิ้งออกไปอยู่คนเดียวมันอันตราย

“ข้าขอบใจพวกเจ้าทั้งสองคนจริงๆนะแต่ข้าตัดสินใจแล้ว”

พอเหลียงจิ้งพูดจบเราก็รีบใส่วิชาตัวเบาที่ยังไม่ค่อยคล่องกระโดดออกไป แต่ดั้นบินไปชนต้นไม้นี่สิ

“เหลียงจิ้งไม่เป็นอะไรแน่นะ”

ไป่พอตะโกนเรียก

“ข้าไม่เป็นไรสบายดี”

เหลียงจิ้งลุกขึ้นมาแล้วตะโกนกลับ

“พี่ไป่เราจะไม่ตามไปดูเหลียงจิ้งเขาจริงๆหรออาการหน้าเป็นห่วงนะ”

เซียวอี้หลิงมองตามเหลียงจิ้งแล้วพูดกับไป่พอ

“ไม่เป็นไรหลอกน่ะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักคงจะดีขึ้นเอง เอาล่ะเรากลับกันเถอะ”

แล้วไป่พอก็จูงมือเซียวอี้หลิงเดินกลับบ้านไป

‘ถ่ำนี้เหละ’

เหลียงจิ้งคิดในใจแล้วก็รีบเข้าไปในถ่ำทันที พอไปถึงเหลียงจิ้งก็รีบก่อไฟทันทีเพราะว่ามันมืดมาก แล้วก็หยิบเพลงดาบของพ่อเขามาอ่านแล้วเริ่มฝึกยุทธทันที เหลียงจิ้งฝึกจนเช้ายังไม่ได้นอนหลับเลย

‘อะไรกันเช้าแล้วหรอ’

เหลียงจิ้งเห็นว่าเช้าแล้วจึงรีบแต่งตัวไปเรียนวรยุทธที่สำนักฮ่อนบันทันที พอเหลียงจิ้งไปถึงศิษย์ทุกคนก็มาเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ เหลียงจิ้งจึงเดินไปหาไป่พอแล้วถามไป่พอ

“ไป่พอมีงานอะไรหรอ”

ไป่พอก็ดึงเหลียงจิ้งอยู่ข้างหน้าตัวเอง

“วันนี้พวกเราเรียนจบแล้ว อาจารย์จะให้เราพวกเราไปท่องยุทธภพเพื่อนฝึกฝนตัวเองแล้วอีก 6 เดือน จะมาสอบเลื่อนระดับ คราส 2 กัน ถ้าใครจิตใจดีช่วยเหลือคนอื่น ในนั้นจะมีอาจารย์ของพรรคฮ่อนบันอยู่เต็มไปหมดเลยและแต่ละคนก็จะมีบททดสอบของตัวเองบางทีเราคิดว่าทำอย่างนี้ถูกแต่มันก็ไม่ใช่ถึงเราจะคิดว่าถูกแต่ในสายตาคนอื่นมันคือการทำผิดอย่างมหัน ถ้าใครทำตามบททดสอบของพวกเขาผ่านก็จะได้ป้ายความดีจากอาจารย์เหล่านั้นมา ให้ไปรวบรวมมาให้ได้มากที่สุดเพื่อจะได้เข้าสอบคราส 2 ฝ่านธรรมะ ส่วนใครที่ไม่ทำความดีก็จะไม่มีป้ายความดีก็ไม่สามารถมาสอบเลื่อนระดับเป็นคราส 2 ฝ่ายธรรมะได้ ต้องรอปีหน้าถึงจะมีสิทธ์ไปรวบรวมป้ายความดีมาใหม่ หรือคนที่มีจิตใจชั่วร้ายก็อาจจะหลงผิดไปเข้าร่วมกับพวกอธรรมเลยล่ะ ข้าหวังว่าเจ้าคงไม่เป็นเหมือนพวกนั้นหรอนะ”

ไป่พออธิบายอย่างละเอียดให้ฟัง

“อื่มข้าไม่เป็นพวกอธรรมแน่นอนเจ้าวางใจเถอะ”

เหลียงจิ้งพูดออกมาอย่างหมั้นใจ

“อ่าวเหลียงจิ้งเจ้าก็มากับเขาด้วยหรอ”

เซียวอี้หลิงทักทานเหลียงจิ้ง

“งานสำคัญอย่างนี้ข้าจะไม่มาได้ยังไง ข้าต้องเป็นจอมยุทธผู้ทรงคุณธรรมให้ได้”

เหลียงจิ้งพูดออกมาแล้ว ยกดาบขึ้นมาชี้ไปบนฟ้าด้วยมือเดียว นักเรียนทุกคนเห็นต่างตกใจกันยกใหญ่

“นั่นมันเหลียงจิ้งเจ้าเด็กไม่เอาไหนหนิมันเอาแรงที่ไหนมายกดาบเล่มใหญ่ขนาดนี้”

นักเรียนคนหนึ่งพูดออกมา เซียวอี้หลิงได้ยินเข้านางโกรธมาก

“ใครว่าเพื่อนข้าไม่เอาไหน แน่จริงก็ออกมาสู้กับเพื่อนข้าสิ”

เซียวอี้หลิงตะโกนออกมาเสียงดัง

“น้องหลิงใจเย็นๆก่อน เหลิยงจิ้งเป็นวรยุทธที่ไหนกัน”

ไป่พอพูดออกมา

“ชั่งเหอะๆ แค่นี้ไม่เห็นจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตเลย”

เหลียงจิ้งพยายามพูดให้เซียวอี้หลิงสงบลง

“คิดว่าข้ากลัวเพื่อนเจ้าหรอไอ่เหลียงจิ้งกระจอก ไอ่ลูกไม่มีพ่อ พ่อแกไปไหนว่ะทำไมไม่มาสอยวรยุทธให้แก่ ฮ่าๆ ๆ”

เด็กหนุ่มถือทวนพูดออกมาพร้อมกับชี้หน้าเหลียงจิ้ง เหลียงจิ้งกำหมัดแน่นเหลียงจิ้งไม่พอใจมากๆที่มาว่าเราแบบนี้

“ทำไมๆ แค่นี้โกรธๆ ฮ่า โกรธแล้วไง มาสู้กันสักตั้งมั้ยเอาป่าวๆ”

เด็กหนุ่มยกทวนของเขาขึ้นมา เหลียงจิ้งโกรธมากเขาจับดาบของเขาออกมาแล้วจู่โจมใส่ทันทีแค่กระบวนท่าเดียวทวนของชายหนุ่มก็หักเป็นสองท่อน ชายหนุ่มตกใจถึงกับผมตั้งเลยที่เดียว นักเรียนทุกคนที่เห็นเหตุการก็ไม่มีใครกล้าว่าเหลียงจิ้งอีกเลย

ส่วนไป่พอก็ทำตาโตยืนอ้าปากค้างเลยที่เดียว

“เป็นไงใครจะสู้กับเพื่อนข้าอีกเข้ามา”

เซียวอี้หลิงถ้า แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาสู้ด้วยเลย

“จำไว้อย่ามาว่าข้าไม่มีพ่ออีก”

เหลียงจิ้งใช้ดาบชี้ไปที่หน้าของชายหนุ่มแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา

“ศิษย์ทุกคนอย่างมีเรื่องกันฟังทางนี้ก่อน วันนี้ศิษย์ฮ่อนบันทุกคนเรียนจบแล้ว ทางสำนักจะปล่อยให้ไปฝึกฝนด้วยตัวเอง แล้วอีก 6 เดือน จะมาสอบเป็นคราส 3 กัน แยกย้ายได้”

ชายแก่อายุ 80 กว่าปีผมขาวมีหนวดเครายาวกว่า 10 นิ้ว ใส่ชุดสีฟ้ามาพูดอยู่หน้าสำนักฮ่อนบัน

“พวกเรา เดินทางไปพร้อมกันเลยมั้ย”

ไป่พอชวนเหลียงจิ้งกับเซียวอี้หลิงให้ร่วมเดินทางไปด้วยกัน

“อื่ม ขอบใจมาก แต่ข้าว่าถ้าให้ข้าไปกับพวกเจ้า ข้าก็เป็น...เป็น”

เหลียงจิ้งพูดออกมาพร้อมหันหลังให้ทั้งสองคน

“เป็นอะไร”

ไป่พอถามเหลียงจิ้ง

‘ให้ข้าไปกับพวกเจ้าหรอข้าจะทนดูคนที่ข้ารักอยู่กับเพื่อนที่ข้ารักได้ยังไง ข้าออกเดินทางไปคนเดียวดีกว่า ถึงไปกับเจ้าข้าก็เป็น กขค เปล่าๆ’

เหลียงจิ้งคิดใจใน

“ข้าคิดไว้แล้วว่าข้าจะออกเดินทางไปคนเดียว ถึงไปกับพวกเจ้าข้าก็ได้แต่พึ่งพวกเจ้าแล้วเมื่อไหล่เราจะแกร่งล่ะ”

เหลียงจิ้งไม่อย่างไปกับพวกเขาเลยหาเหตุผลมาอ้าง

“ใช่เจ้าพูดมีเหตุผล”

ไป่พอจับไหล่เหลียงจิ้งแล้วพูดออกมา

เซียวอี้หลิงดูออกว่าเหลียงจิ้งคิดอะไรอยู่

“อื่มข้าก็ว่าอย่างนั้นเราต่างคนต่างไปกันเถอะ จากกันตรงนี้นะ”

แล้วเซียวอี้หลิงกับเหลียงจิ้งก็เดินไปในทิศทางตรงข้ามกัน

“อ่าวเราข้าล่ะ”

ไป่พอพูดออกมาเบาๆพร้อมชี้มาที่ตัวเอง

“เซียวอี้หลิงรอข้าด้วย”

ไป่พอก็วิ่งตามเซียวอี้หลิงไป เหลียงจิ้งก็หันมามองเซียวอี้หลิงสักพักแล้วหันกลับมาเดินต่อ

“เจ้าบ้าเอ้ย”

เซียวอี้หลิงพูดออกมาเบาๆ แต่ไป่พอวิ่งมาถึงพอดี

“อะไรนะว่าข้าบ้าหรอ”

ไป่พอพูดกับเซียวอี้หลิงและชี้หน้าตัวเอง

“ไม่มีอะไร”

เซียวอี้หลิงตอบกลับแล้วก็รีบเดินเร็วเข้าไปอีก

‘อะไรของเขานะ’

ไป่พอคิดในใจ

โปรดติดตามตอนต่อไป