ดาบสะท้านยุทธภพ

พอเหลียงจิ้งกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้วจึงไม่สะดวกต่อการขุดหาของที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้ เหลิยงจิ้งจึงขึ้นไปหลับที่ห้องนอนของตัวเอง แม้แต่หลับน้ำตาของเขาก็ยังไหลออกมาไม่หยุดด้วยความเจ็บปวดที่ต้องเสียแม่ไปอีกคน
 
เช้าวันใหม่กับโลกใบใหม่
เหลียงจิ้งตื่นขึ้นพร้อมแสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างมา เหลียงจิ้งตื่นสายมากเพราะวันนี้ไม่มีแม่ของเขาคอยมาปลุกเหมือนทุกวัน เหลียงจิ้งก็เดินไปล้างหน้า แล้วก็รีบทำตามสิ่งที่แม่เขาสั่งทันที พอเหลียงจิ้งหาเสาหลังบ้านเสาที่ 2 เจอแล้วเขาก็เดินห่างจากเสาไปข้างหน้าประมาณ 2 ศอกตามที่แม่ของเขาบอก เหลียงจิ้งทำตามขั้นตอนต่อไปทันที รีบขุดลงไปให้ได้ 4 ศอกพอดี แล้วก็ไปตักน้ำมา 5 ถัง แล้วเทลงไปตามที่แม่ของเราบอกไว้ก่อน 3 ถัง เหลียงจิ้งก็ไปนอนรออีก 1 ชั่วยาม แล้วมาเทอีก 2 ถังตามไป พอเทเสร็จเหลียงจิ้งก็รีบวิ่งหาที่หลบทันที
‘รอนานแล้วนะไม่เห็นจะมีอะไรเกินขึ้นเลย’
เหลียงจิ้งรอนานมากประมาณ 5 นาทีแล้ว เหลียงจิ้งจึงคิดที่จะออกไปดูแต่ทันได้นั้นเอง ศรธนูนับพันก็พุ่งจากหลุมที่เขาขุกไว้นั้นออกมาปักกระจายไปทั่วบ้านของเหลียงจิ้งทันที
‘เกือบไปแล้วเรา’
“เห้อ”
เหลียงจิ้งถอนหายใจ พอเหตุการเริ่มสงบลงเหลียงจิ่งก็เดินเขาไปดูก็พบว่ามีหีบอยู่ใบหนึ่งขนาดพอๆกับตู้เย็นในปัจจุบันแต่หีบนั้นมีรวดรายที่สวยงามมีรูปหัวมังกรอยู่บนหีบ เหลียงจิ้งจึงหาวิธีเปิดหีบนั้น เหลียงลองเอามือไปจับที่หัวมังกรดูอาจจะมีปุ่มกด แต่เหลียงจิ้งรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างไหลเข้ามาให้ตัวของเหลียงจิ้ง สิ่งที่ไหลเข้ามานั้นทำให้เหลียงจิ้งเจ็บไปหมดทั้งตัวเหลียงร้องเสียงดังมากชาวบ้านที่อยู่รอบๆต่างตกใจแตกตื่นกันหมด เหลียงจิ้งพยายามดึงมือออกแต่ก็ดึงไม่ออกเพราะว่ามันดูดมือของเหลียงจิ้งไว้แน่นมากๆ พอผ่านไปสักพักเหลียงจิ้งรู้สึกว่าสิ่งที่มันไหลเข้ามาในตัวเหลียงจิ้งได้หมดไปแล้ว แล้วหีบก็เปิดออก ในนั้นมีดาบ คำพีเพลงดาบ และ จดหมายอยู่ เหลียงจิ้งจึงหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน
‘ลูกเหลียงพอลูกได้อ่านจดหมายนี้พ่อคงไม่ได้อยู่กับลูกแล้ว ก่อนที่พ่อจะตายพ่อได้ทิ้งดาบร้อยวิญญาณกับคำพีดาบมายาล่าวิญญาณให้กับเจ้า หิบใบนี้พ่อได้อัดกำลังภายในของพ่อไว้ 5 ส่วนถ้าไม่ดูดกำลังภายในของพ่อให้หมดก็จะไม่สามารถเปิดหีบได้  กำลังภายในที่พ่ออัดไว้นั้นสามารถรวมตัวกำลังกำลังภายในของสายเลือดของพ่อเท่านั้นหรือพูดง่ายๆคือต้องเป็นลูกของพ่อเท่านั้นจึงจะสามารถนำมันไปรวมกับกำลังภายในของตัวเองได้ หากไม่ใช่สายเลือดของพ่อคนที่ดูดกำลังภายในนี้ไป ธาตุไฟจะเข้าแทรก ลมปราณแตกซ่าน จิตมารกำเริบ สุดท้านก็จะกลายเป็นมารไป เมื่อลูกเรียนเพลงดาบสำเร็จแล้วลูกจะต้องนำมันไปใช้ในทางที่ถูกต้องนะ เข้าใจมั้ย’
“ครับท่านพ่อลูกจะเอาไปใช่ในทางที่ถูกต้อง”
เหลียงจิ้งพูดออกมาเบาๆ พอเหลียงจิ้งอ่านจดหมายจบแล้วก็มองลงไปในหีบอีกครั้งเหลียงจิ้งมองไปที่ดาบ เหลียงจิ้งตกใจมาก
‘ดาบเล่มใหญ่ขนาดนี้ใครจะถือไหว’
เหลียงคิดในใจ เหลียงจึงลองยกดู มันใช่เป็นอย่างที่เขาคิดไม่ เขากลับยกดาบขยาดใหญ่หนักพันชั่ง ได้อย่างสบายๆเลยทีเดียว เป็นเพราะว่ากำลังภายใน ในตัวของเขาตอนนี้เทียบเท่ากับจอมยุทธระดับคราส 5 เลยก็ว่าได้ด้วยกำลังภายในที่มากมายขนาดนี้ดาบขนาดใหญ่ก็เบาเหมือนดาบไม้ไปเลยล่ะ
‘ดาบชั้นดี จริงๆ เล่มใหญ่ขนาดนี้แต่กลับเบาเหมือนดาบไม้เลย’
เหลียงจิ้งคิดว่าเป็นเพราะดาบชั้นดีถึงได้เบาอย่างนี้ เขาไม่รู้เลยว่ากำลังภายในของเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ปกติกำลังภายในของเขาก็มากอยู่แล้วยังมีกำลังภายในของพ่อเขามารวมอีก
 
ส่วนทางด้าน เซียวอี้หลิง กับ ไป่พอ
“ไป่พอเจ้าเห็นเหลียงจิ้งมั้ย”
เซียวอี้หลิงถามไป่พอเพราะว่านางเป็นห่วงเหลียงจิ้งเรื่องเมื่อวานกลัวเขาจะคิดสั้น
“ไม่เห็นเลย วันนี้เหลียงจิ้งก็ไม่มาเรียนวรยุทธ”
ไป่พอตอบไปเท่าที่รู้
“แล้วรู้มั้ยว่าบ้านของเหลียงจิ้งอยู่ที่ไหน”
เซียวอี้หลิงก้มหน้าแล้วถามไป่พอ
“อ่ออยู่หลังหมู่บ้าน หลังหมู่บ้านก็มีบ้านเขาแค่หลังเดียวน่ะ”
ไป่พอชี้ไปทางบ้านของเหลียงจิ้ง
“อื่มขอบใจนะ”
เซียวอี้หลิงขอบคุณแล้วก็รีบวิ่งไปหาบ้านของเหลียงจิ้งทันที
‘เจ้าเหลียงจิ้งมันเป็นอะไรนะ แปลกๆตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ไปดูด้วยดีกว่า’
ไป่พอคิดในใจ แล้วก็เดินตามเซียวอี้หลิงไป
พอเซียวอี้หลิงไปถึงที่บ้านของเหลียงจิ้งแล้วนางตกใจมาก
“มันเกิดอะไรขึ้น”
เพราะว่าภาพที่เขาเห็นนั้นคือบ้านของเหลียงจิ้งเต็มไปด้วยศรธนูนับพัน เซียวอี้หลิงตกใจมากจึงรีบเข้าไปดูในบ้านแต่ก็ไม่พบใครอยู่เลย จึงวิ่งออกมาดูรอบๆบ้านพอไปถึงหลังบ้านก็พบเหลียงจิ้งนั่งกอดดาบของพ่อเขาอยู่
“เหลียงจิ้งเกิดอะไรขึ้น ทำไม่ถึงได้มีลูกธนูเต็มบ้านเจ้าอย่างนี้”
เซียวอี้หลิงถามด้วยความเป็นห่าวและสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เหลียงจิ้งกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เซียวอี้หลิงเลยเดินเข้ามาใกล้ๆเหลียงจิ้งแล้วก็คุกเข่าลงถามอีกครั้ง
“บอกข้าหน่อยได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เซียวอี้หลิงพูดออกมาเบาๆพร้อมกับเอามือข้างซ้ายมาจับที่ไหล่ของเหลียงจิ้ง เหลียงจิ้งหันมามองหน้าเซียวอี้หลิงแล้วพูดออกไปเบาๆว่า
“ข้าไปเหลือใครแล้ว”
แล้วหยดน้ำตาของเหลียงจิ้งก็ไหลออกมา เซียวอี้หลิงเห็นก็เลยเข้ามากอดเหลียงจิ้งแล้วพูดกับเหลียงจิ้งว่า
“ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่ข้าก็รู้สึกสนิทกับเจ้านะ ถึงเจ้าจะไม่เหลือใครแล้วแต่ข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอนะ”
ไป่พอก็มาถึงบ้านของเหลียงจิ้งนานแล้วแล้วก็แอบฟังอยู่นานแล้วด้วยไป่พอได้ยินดังนั้นจึงออกจากที่ซ่อนมา
“ใช่แล้วเหลียงจิ้ง เจ้ายังเหลือข้ากับเซียวอี้หลิงไง”
ไป่พอเดินเข้ามาหาเหลียงจิ้งกับเซียวอี้หลิง แล้วก็เข้ามากอดคอเหลียงจิ้งกับเซียวอี้หลิงพร้อมกัน
“ข้าขอบใจเจ้าทั้งสองคนมากเลยนะ”
เหลียงจิ้งลุกขึ้นแล้วพูดออกมาเบา
“เหลียงจิ้งเพื่อนรัก เจ้าไม่เคยปิดบังอะไรข้าเลยช่วยบอกข้าหน่อยได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
ไป่พอลุกขึ้นมาแล้วพูดกับเหลียงด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องมันยาว”
เหลียงจิ้งพูดออกมาเบาๆพร้อมยกดาบจึ้นมามัดไว้กลางหลัง
“ยาวแค่ไหนข้าก็จะฟังมันให้จบ เล่ามาเถอะ”
ไป่พอสนใจแต่เรื่องของเหลียงจิ้งเลยไม่ทันดูดาบข้างหลังของเหลียงจิ้ง
“เรื่องมันมีอยู่ว่า.........................”
เหลียงจิ้งก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“ไอ่พวกหมาลอบกัด ข้าไป่พอจะเอาหัวของพวกเจ้ามาให้เหลียงจิ้งเพื่อนข้าให้ได้”
พอไป่พอพูดจบเขาก็หันมามองเหลียงจิ้ง เขาตกใจมากที่เหลียงจิ้งแบกดายขนาดใหญ่ได้อย่างสบายๆ แล้วไป่พอก็หันมามองเซียวอี้หลิงก็พบว่านางตัวแข็งอย่างกับก้อนหิน(สามารถดูรูปดาบร้อยวิญญาณได้ในตัวระครนะครับ)
“ดาบ ๆ ดาบ ๆ ดาบบบบบ”
ไป่พอพูดตะกุตะกัก
“ดาบอะไร”
เหลียงจิ้งถามไป่พอ
“ดาบบนหลังเจ้า”
ไป่พอพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา
“อ่อดาบของพ่อข้าเอง”
เหลียงจิ้งรีบตอบออกมาทันที
“มันใหญ่แต่ว่ามันเบามากๆเลยนะ ไป่พอของยกดูสิ”
เหลียงจิ้งก็ยื่นดาบให่ไป่พอ แล้วหันไปมองเซียวอี้หลิง
“เซียวอี้หลิงเป็นไรไป”
ไป่พอก็รับดาบ เหลียงจิ้งปล่อยดาบแล้วเดินมาหาเซียวอี้หลิง ส่วนทางด้านไป่พอที่รับดาบถึงกับล้มลงไม่เป็นท่าเลย พอดาบตกลงพื้นถึงกับพื้นดินสั้นสะเทือนเลยที่เดียวพอๆกับฝูงกระทิงนับร้อยวิ่งแข่งกันเลยทีเดียว ด้วยเหตุนี้เซียวอี้หลิงจึงเรียกสติกลับมาได้
“ไป่พอ”
เหลียงจิ้งและเซียวอี้หลิงตะโกนเรียก ไป่พอพร้อมกัน
“ข้าไปเป็นไร”
ไป่พอลุกขึ้นมาแล้วตอบกลับ
“ไหนเจ้าบอกว่าเบามากเลยไง ข้าถือนิดเดียวเองหลังแทบหัก”
ไป่พอบ่นใหญ่เลย แล้วทั้งสามก็หัวเราะกันอย่างมีความสุจ
 
โปรดติมตามตอนต่อไป