ดาบสะท้านยุทธภพ

“ลูกเหลียง วันนี้เราจะไปไหว้พ่อกันนะ”

แม่ของเหลียงจิ้งตะโกนเรียกเหลียงจิ้งตื่นเช่นเคย

“คราบบบบบบบบบบบบบบ แม่”

เหลียงจิ้งลากเสียงยาวอย่างคนขี้เกียด

“เร็วลูกเตรียมตัวนะเดียวจะไปกันแล้ว”

“รู้แล้วครับแม่”

‘เบื่อจริงๆเลยไม่ว่าโลกไหนๆก็ต้องมีแม่ที่น่าลำคาณอย่างนี้ใช่มั้ยเนี่ย’

เหลียงจิ้งรู้สึกเบื่อๆขึ้นมาแล้วสิ

“เสร็จยังลูกแม่”

แม่ของเหลียงจิ้ตะโกนเรียก

“เสร็จแล้วครับ”

เหลียงจิ้งตอบรับแล้วก็วิ่งลงมาหาแม่ พอเหลียงจิ้งมาถึงแม่ของเหลียงจิ้งก็ล็อคประตูแล้วพาเหลียงจิ้งเดินขึ้นเขาไป

“ท่านแม่เมื่อไหร่จะถึงเราเดินมาไกลแล้วนะ”

เหลียงจิ้งบ่นเพราะว่าเดินมาไกลมาแล้วกว่า 20 กีโลแล้ว

“เดินข้ามเขาลูกนี้ไปก็ถึงแล้วลูก”

แม่ของเหลียงจิ้งพยายามพูดปลอบใจ

เหลียงจิ้งก็เดินต่อไปแล้วรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังมองเขากับแม่อยู่

“ท่านแม่ข้ารู้สึกไม่ดีเลย จะมีโจรป่ารอปล้นเรามั้น”

เหลียงจิ้งพูดออกมาด้วยความกังวล

“ไม่มีหลอกลูก ลูกระแวงไปเองแม่ก็พาลูกมาทุกปีไม่เห็นมีอะไรเลย”

ที่จริงแม่ของเหลียงจิ้งก็สัมผัสได้แต่เธอไม่พูดออกไปเพราะกลัวว่าลูกของเธอจะตกใจ

“ถึงแล้วลูก”

แม่ของเหลียงจิ้งนั่งลงกำลังเตรียมของเพื่อเซ่นไหว้สามีของนาง เหลียงจิ้งก็นั่งลงเพราะว่าเหลียงจิ้งเหนื่อยมาก

และแล้วก็มีชายหนุ่ม อายุราวๆ 20 ปีใส่ชุดดีดำหน้าตาพอดูได้มีแผลเป็นที่แก้มซ้ายยาว 3 นิ้ว

“ฮ่าๆ ๆ ไอ่หนุ่มเจอกันอีกแล้วนะ”

“จำข้าได้มั้ย ข้าคือ เซียวเหลิ่งไงจำข้าได้หรือเปล่า”

เซียวเหลิ่งพูดออกมาพร้อมมองเหลียงจิ้งกับแม่ด้วยสายตาดูถูกเหยียบหยาม

“อ่าว วันก่อนแพ้ข้ายังมีหน้ามาหาข้าอีกหรอ”

เหลียงจิ้งหัวเลาะและชี้หน้าเซียวเหลิง

“วันก่อนข้าประมาทไปหน่อยเลยเสียท่าให้เจ้าใช่ว่าข้าจะแพ้ให้กับเจ้า”

“รับมือ”

สิ้นเสียงเซียวเหลิ่งก็กระโดดเข้ามาหาเหลียงจิ้งทันที

“หยุดนะ”

แม่ของเหลียงจิ้งดึงเหลียงจิ้งเข้ามาหาตัวเองเพื่อนหลบการโจมตี

“เจ้าเป็นใคร”

เซียวเหลิ่งหันหน้ามาหาแม่ของเหลียงจิ้งแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโมโห

“ข้าชื่อเหลียงมิ้งหลาน”

แม่ของเหลียงจิ้งพูดกับเซียวเหลิ่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกันกับเป็นคนละคนกันเลย

เซียวเหลิ่งได้ยินคำว่า เหลียงมิ้งหลาน ถึงกับขาสั่นเลยทีเดียว

"เทพกระบี่แสนราตรี"

“ข้าน้อยผิดไปแล้วที่บังอาจมาหาเรื่องท่าน โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย”

เซียวเหลิงคุกเข่าลงร้องขอชีวิต

“ได้ ครั้งนี้ข้าจะให้อภัยเจ้าแล้วอย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก ไปซะ”

แม่ของเหลียงพูดออกมาอย่างเย็นชาแล้วไล่เซียงเหลิ่งไป

เซียวเหลิ่งลุกขึ้นมาพร้อมสาดผงสีขาวใส่เหลียงจิ้ง แม่ของเหลียงจิ้งจึงเอาตัวเข้าไปบังทำให้แม่ของเหลียงจิ้งถูกผงสีขาวของเซียวเหลิ่งไปเต็มๆเลย

แม่ของเหลียงจิ้งได้เก็บลูกไม้ขึ้นมา

“วิชาวิญญาณรวมปราณ”

แล้วก็ดิดลูกไม้ใส่เซียวเหลิ่ง  มีแสงดีแสงออกมาจากลูกไม้พุ่งใส่เซียวเหลิ่งลูกไม้ถูกที่แขนซ้ายของเซียวเหลิ่งแขนซ้านของเซียวเหลิ่งแตกกระจายเป็นชิ้นๆ แล้วเซียวเหลิ่งก็ใช่วิชาตัวเบากระโดดหนีไป

“ท่านแม่ ท่านเป็นไรมั้ย”

เหลียงจิ้งถามอย่างตื่นตกใจ

“พิษสิงห์คลั่งกลืนฟ้า”

แม่ของเหลียงจิ้งพูดขึ้นมาเบาๆ

“ท่านแม่ ท่านถูกพิษหรอ”

“ใช่แม่ถูกพิษ พิษชนิดนี้ต้องใช้ผลของต้นไม้เลือดเท่านั้นถึงจะรักษาหาย”

แม่ของเหลียงจิ้งหน้าดำและค่อยๆรามไปทั่วทั้งตัว

“เหลียงจิ้งแม่ไม่ไหวแล้วที่หลังบ้านเสาที่ 2 ลูกเดินออกห่างจากเสาหลังบ้านเสาที่ 2 ไปข้างหน้า 2 ศอกแล้วขุดลงไป 4 ศอกแล้วก็ไปตักน้ำ มา 5 ถัง เทน้ำ 3 ถังลงไปก่อน รอ 1 ชั่วยามแล้ว เท อีก 2 ถังตามลงไป แล้วกับดักจะทำงานลูกหาที่หลบให้ดีๆ ในนั้นจะมีวิชาเพลงดาบของพ่อเจ้าจดหมายและดาบของพ่อเจ้าอยู่ ฉายาของพ่อเจ้าคือดาบร้อยวิญญาณ”

พอแม่ของเหลียงจิ้งพูดจบนางก็สิ้นใจทันที

“ท่านแม่ท่านอย่าจากข้าไปนะ ท่านแม่”

เหลียงจิ้งร้องให้นานมาก พอเขาตั้งสติได้เขาก็ขุดหลุมฝังศพแม่ของเขาไว้ที่ข้างๆหลุมศพของพ่อตัวเอง

“ท่านแม่ลูกจะแก้แค้นให้ท่านเอง หากลูกฆ่าเซียวเหลิ่งไม่ได้ลูกจะไม่มาเขียนชื่อป้ายศพให้ท่าน”

เหลียงจิ้งก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินกลับบ้านไปเพื่อทำตามกำสั่งเสียของแม่ตัวเอง

โปรดติดตามตอนต่อไป