ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

(วุทโหมด)
"บ้าเอ๊ย พี่ผมไปจริงๆซะเเล้วสิ"ผมพูดกับใส่เด็กสาวผู้สวย น่ารัก ตาโตบ้องเเบ้วผมยาวปะบ่า เสียอย่างเดียวปากห้อยไปนิด เเต่ว่า..อ้ากกก น่ารักกว่ากว่าตุ๊กตาอีก ทั้งน่ารักเเละน่าลาก(ไปกินในน้ำ) เสป็กผมเลยเเหละ ไม่เคยเจอใครน่ารักเเบบนี้
ขอบอกไว้ก่อนว่านิสัยเธอเข้ากับหน้าตาสุดๆเลยครับท่าน เเล้วผมเจอกับเธอได้ยังไงน่ะเหรอ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังคร้าบบบ
   ตอนเเรกที่ผมขึ้นรถมากับพี่ ผมก็ชวนพี่นัทคุยๆๆ เเละก็คุยเพื่อเเกล้งไม่ให้เจ๊มิ้นท์เเกคุยกระหนุงกระหนิงกับพี่นัทมากนักหุๆ โคตรหนุกเลยครับท่าน
เเต่ใครจะไปรู้ว่าผมจะถูกทิ้งเพราะตอนที่มากินข้าวกลางวันกันเเล้วผมไปเข้าห้องน้ำตอนเขาเช็กบิลกันเสร็จเเล้วเเละผมก็พูดกะเจ๊ว่า
'ถ้าเกิน5นาทีเจ๊เชิญทิ้งผมไปได้เลยครับท่าน'ที่ผมพูดไปเพราะผมกะเเค่ไปล้างหน้าเเต่บังเอิ้ญบังเอิญว่าตอนที่เดินออกจากห้องน้ำมา
"พรืด/ว้าย"เสียงลื่นเเละเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้นขณะที่ผมเดินออกจากห้องน้ำชายได้เเค่ครึ่งก้าว เเละสิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดลงก็คือร่างบางของสาวน้อยที่ลื่นล้มมาทางผม เธอเกาะเสื้อผมเเน่นมากเเละยังดึงตัวเองเข้ามาอีก
ทำเอาเสื้อผมเเเทบขาดเเละยังทำให้หัวใจผมหลุดลอยอีก เพราะว่าตอนที่เธอดึงตัวเองมาหาผมทั้งตัวเเละใบหน้าของเธอก็มาชิดอยู่ที่เเถวๆอกของผม
ยิ่งกว่านั้นเธอยังเงยหน้าขึ้นมาอีก ถึงสาวๆในฮาเร็มเเละเเม่ยกของผมจะมีเเต่น่ารักเซ้กซี่ก็จริงเเต่ผมยอมรับจริงๆว่าเกิดมาผมไม่เคยเจอใครน่ารักเเบบเธอเลย ไม่สิ ผมไม่คิดว่าจะได้เจอสาวสวยน่ารักขนาดนี้เลยด้วยซ้ำไป
"เอ่อ..ขอโทษค่ะ"เสียงหวานนนน(ลากเสียงซะยาวเหยียด)ดังขึ้นเเต่ก็ยังไม่สามารถปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ได้ เธอพูดเเละดันตัวออกจากผม ทำไมไม่ค้างอีกสักพักล่ะครับที่รักจ๋า(ใครที่รักเเกวะ)
"ไม่เป็นไรครับ เเหะๆ เเต่คุณทำให้เเจ็คเก็ตผมเสียหายไปนิดนึงนะครับเนี่ยๆ หะหะ"ผมพูดเล่นๆติดตลกกะจะล้อเธอเล่นเฉยๆเเต่ว่าคำพูดนั้นกลับทำให้เธอก้มลงมองที่เเจ็คเก็ตของผม ว้าก เชื่อด้วยล่ะครับ
"อืม..ก็ไม่เสียหายอะไรนี่คะ เเล้วคุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ"เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกกับผม ดูเเววตาเเล้วเธอไม่ได้โกหกเเน่ๆ หลอกง่ายเเบบนี้ก็เข้าทางผมสิ(ไอ้ชั่ว)
"ก็ตกใจนิดหน่อยน่ะครับ เอ่อ..ว่าเเต่คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อวุทนะครับ"ผมหลอกถามเธอไป ปกติผมจะใช้เเผนที่ลึกลับซับซ้อนกว่านี้นะ เเต่คนนี้ไม่ต้องซับซ้อนหรอกคับ กลัวเธอจะงงกับมุกผมซะด้วยซ้ำไป
"นันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอเเนะนำตัวเเละยิ้มให้ผมอย่างน่าร้ากกกกกก
"เอ่อ..ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาน่ะครับ ขอเบอร์คุณไว้คุยหน่อยได้มั้ยครับ"ผมขอไปโต้งๆเพราะว่าเธอสุดเเสนจะใสซื่อ บื้อ น่ารัก
"อ่อ ได้ค่ะ 08x-xxxxxxx"เธอบอกเบอร์มาโดยง่ายดาย ไม่ใช่เพราะเธอใจง่าย เเต่เธอ น่าร้ากกก(เอะอะอะไรก็น่ารัก)
"ขอบคุณครับ เอ่อ คุณได้มาดูคอนเสิร์ตcccรึเปล่าครับ"ผมลองถามนันดู เพราะถ้าเธอมาดูก็ลงตัวครับท่าน
"ค่ะ ฉันชอบวงcccนี้มากเลยเเหละค่ะ ที่จริงพี่ชายก็มาด้วย เเต่ฉันไม่อยากไปเป็นกขคของเขากับว่าที่พี่สะใภ้น่ะค่ะ ก็เลยเเยกมาคนเดียว คุณก็มาดูเหรอคะ"เธอพูดอย่างร่าเริง พูดพลางยิ้มพลาง น่ารักเหลือเกินครับท่าน
"ครับ คุณจะไปกับผมมั้ยล่ะครับ ผมมากับพี่อีก2คนน่ะครับ"ผมชวนนันเพราะผมว่าป่านนี้พี่ผมทั้ง2คงทิ้งผมไปเเล้วเเหงๆ ถ้าเป็นงั้นก็เข้าเเผนครับท่าน
"จริงเหรอคะ งั้นก็ดีเลยค่ะ"เธอตอบตกลงผมเลยเดินจูงมือเธอโดยไม่ให้เธอทันตั้งตัวเเล้วเดินมาที่โต๊ะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดเด๊ะ อาเจ๊ทิ้งผมไปเเล้ว ไชโย(โดนเขาทิ้งนะเนี่ย)เเละทีนี้ก็มาถึงตอนปัจจุบันเเล้วล่ะครับท่าน ขอข้ามบทพูดที่ผมพูดมาเเล้วไปเลยนะครับท่าน
"เเย่จังเลยนะคะ หมายความว่าเราต้องไปกัน2คนงั้นเหรอคะ"เธอหันมาถามผมอย่างไร้เดียงสา
"ก็คงงั้นเเหละครับ เเล้วคุณทานอะไรรึยังครับ"ผมถามอย่างสุภาพ
"ก็ยังหรอกค่ะ เเต่กระเป๋าดันหายไปทั้งใบนี่สิคะ ในนั้นมีทั้งมือถือ กระเป๋าสตางค์ บัตรประชาชน บัตรประจำตัวนักเรียน เเล้วก็ของสำคัญอีกเยอะเลยน่ะค่ะ"เธอพูดเเล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เดี๋ยวผมช่วยหานะครับ เเต่ตอนนี้คุณสั่งอาหารมากินเถอะครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง"ผมบอกให้เธอคลายกังวลไปช่วงหนึ่ง
"เอ่อ..ต้องขอบคุณจริงๆนะคะ..น้องคะ ขอเมนูอาหารหน่อยค่ะ"เธอขอบคุณผมเเล้วไปนั่งสั่งอาหารที่โต๊ะอาหาร
"เดี๋ยวผมมานะครับ มีธุระกับเพื่อนนิดหน่อย เเหะๆ รอสักครู่นะครับ"ผมพูดกับเธอทันทีที่รู้สึกถึงการสั่นของมือถือที่ปิดเสียงไว้เเล้วรีบเดินออกไปด้านนอกทันที
"ฮัลโหลครับ น้องพิ้งค์ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ..อ้าว..เเค่คิดถึงเองเหรอครับ..555+..เอ่อ จะเป็นอะไรมั้ยครับถ้าพี่จะขอยืมเงินซักพันน่ะครับ พอดีพี่สาวเค้าทำรถพังน่ะครับ พี่ก็เลยต้องช่วยหน่อย..ขอบคุณมากครับ โอนมาได้เลยครับ เเค่นี้จ้า"ผมพูดมุสาไปมากมายก่ายกองไม่หยุดเพื่อขอยืมเงินของสาวน้อยในฮาเร็มของผม
ทันทีที่จบบทสนทนาผมก็วางสายเเละไปหาตู้เอทีเอ็มใกล้ๆนี้เพื่อนำเงินออกมาใช้ พอเป้าหมายสำเร็จเรียบร้อยผมก็เดินกลับไปหานันนนน(ลากเสียงยาวเหยียด)ยอดยาหยีที่ร้ากกกก(ลากเสียงยาวเหยียดเช่นเคย)
"วุท กลับมาเเล้วเหรอคะ ไปไหนมาน่ะ นานจังเลย"เธอที่นั่งอยู่ที่เดิมถามผมอย่างห่วงใย น่าร้ากกก(เเละก็ยังลากเสียงยาวเหยียด)
"ก็พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะครับ นันกินอิ่มรึยังล่ะครับ"ผมถามเธออย่างสนิทชิดเชื้อมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ค่ะ เเล้วเราจะไปไหนต่อเหรอ อีกตั้งครึ่งชม.เเน่ะ"เธอถามผมด้วยเสียงอ่อนโยน น่าร้ากกกก(พอได้เเล้วมั้ง ไอ้บ๊อง)
"เอ่อ..ก็ไปเดินห้างดีมั้ยครับ ผมเลี้ยงเอง"ผมบอกกับเธอเเต่ดูเหมือนเธอจะเกรงใจไม่น้อยเลยทีเดียว น่าร้ากกกกก(บอกว่าให้พอไงไอ่เบื้อกนี่)
"เอ่อ..มันจะดีเหรอคะ เเค่นี้ฉันก็รบกวนวุทมามากเเล้วนะคะ"เธอก้มหน้าเเละพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ น่าร้ากกก(เอ๊ะ ไม่หยุดอีก เดี๋ยวปั๊ด) ผมเลยกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ที่สุดให้มาเก็บเงิน ตอนนี้รวมเงินที่ผมปอกลอกมาจากสาวในฮาเร็มกับที่มีอยู่เเล้วก็เป็น6พันบาท(เพิ่งปอกลอกเเม่ยกประมาณ5คนมาเมื่อ2-3วันก่อน)
เสียค่าอาหารไปเเค่120บาท(ว่าเเต่ร้านนี้มันเเพงจัง นี่กินคนเดียวนะนี่)จากนั้นผมก็ฉุดมือนันไปโดยไม่พูดไม่จา เธอเองก็คงงงอยู่เเต่ก็วิ่งตามมาโดยดี จนกระทั่งถึงห้างเเห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆนั้น
"นี่ วุทเเน่ใจนะว่ามีเงินพอจะซื้อของให้ฉันได้น่ะ"เธอพูดอย่างอายๆโดยที่ผมไม่รู้เหตุผลเเน่ชัด
"เเน่นอนครับ เมื่อ2-3วันก่อนผมเพิ่งไปทำงาน(ปอกลอก)มาได้เงินตั้งเยอะเเยะเเน่ะ"ผมหันไปพูดกับเธอเเล้วเดินเข้าห้างทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือเธอ นุ่มจางงงง(พอเลย)
"อยากได้อะไรรึเปล่าครับ"ผมถามเธอที่หันซ้ายเเลขวาอยู่นานพอสมควร
"เอ่อ..ก็อยากได้เสื้อผ้าน่ะค่ะ เเต่ว่า ฉันติดนิสัยคุณหนูที่ว่าเวลาได้เข้าร้านเสื้อผ้าจะเลือกเเล้วเลือกอีกชนิดหยุดไม่อยู่น่ะค่ะ"เธอสารภาพถึงนิสัยออกมา
"ช่างเถอะครับ ผมจ่ายให้อยู่เเล้วล่ะ อยากเข้าร้านไหนล่ะครับ"ผมหันไปบอกกับเธอ นันถึงได้เดินนำผมเข้าไปที่ร้านgoing shop เท่านั้นเเหละก็มีพนักงานมากมายมาทักทายเธออย่างสนิทสนม
"น้องนันจ๋า วันนี้มีเสื้อผ้ามาใหม่เเน่ะ เเบรนเนมของเเท้จากเกาหลีเลยนะ"เสียงของพี่สาวพนักงานมากมายเดินเข้ามาพูดกับนันทำนองนั้นทั้งหมด ผมพอจะรู้เเล้วล่ะว่าำทำไมเธอถึงมีนิสัยเเบบที่สารภาพมากับผม
ดูพนักงานเเต่ละคนสิครับ เเทบจะดันนันไปห้องลองชุดเลยนะนั่น ช่วยไม่ได้นะ ผมก็คงต้องตามไปเเล้วล่ะ
"อ้าว น้องมากับน้องนันเหรอจ๊ะ งั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่จะให้น้องได้เห็นนางฟ้าเลยล่ะ"พี่สาวอีกคนที่เป็นพนักงานเข้ามาคุยกับผมว่าให้รอที่หน้าห้องลองชุด เเหม ถ้าไม่มีคนอยู่ล่ะก็ผมคงปีนไปดูเเล้วล่ะนะ(วิตถาร)
"มาเเล้วๆ กรี๊ดดด น่ารักจังเลยจ้ะ น้องนัน"พวกพนักงานกรี๊ดใส่นันที่เพิ่งเปิดประตูออกมา นันถูกผลักให้เดินออกมาด้านหน้าผม
เเละมันก็จริงอย่างที่พี่สาวพวกนั้นพูด นางฟ้าชัด ตอนนี้ใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของนันซึ่งเข้ากับทุกสไตล์ ถูกเปลี่ยนเป็นตุ๊กตาเกาหลีด้วยชุดเดรสผ้าวูลคอกว้างเเขนยาวสีดำเเละรองเท้าส้นสูง เเม่เจ้า
"อ๊ะๆ น้องจ๋า อย่าเพิ่งตะลึง มีอีกเเยะ"พี่สาวพนักงานคนเดิมพูดกับผมเเละให้นันลองชุดอีกมากมายก่ายกอง ไม่ว่าจะชุดไหนก็เข้ากับเธอทั้งหมด ยิ่งชุดสุดท้ายที่เป็นเดรสโลลิต้านี่สิ ทำให้เธอเป็นตุ๊กตายุโรปเลยที่เดียว ตัวชุดเป็นเเบบเเขนยาวสีขาวดำให้ความรู้สึกคลาสสิค ประดับโบว์ที่ช่วงอก ร้อยริบบิ้นพาดที่ช่วงคอด้านหน้า
น่ารักชนิดที่ว่าผมไม่คิดเลยว่าเธอมีตัวตนอยู่บนโลกนี้จริงๆ นันคุยอยู่กับพวกพี่สาวพนักงานอย่างสนุกสนานเเล้วหันมามาองผมก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้ ทำเอาใจผมละลายไปกองกับพื้นเลยทีเดียว
"ฉันขอซื้อชุดเเรกกับชุดนี้นะคะ ได้รึเปล่าคะ"เธอพูดกับผมด้วยรอยยิ้มเดิม
"ทุกชุดเลยก็ได้ครับ ผมว่าคุณเหมาะอยู่เเล้วเเหละ ฮะๆๆ"ผมยิ้มเเห้งๆในขณะที่พูดเเละคิดในใจว่า ตังค์ตรูจะพอมั้ยน้อ
"งั้นเหรอคะ เเต่ชุดที่ลองมามีทั้งหมด20ชุดเลยนะคะ"เธอยิ้มเเห้งตอบมาให้ผมอย่างเกรงใจ
"เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ จะกี่ชุดผมก็ซื้อได้"ผมตอบรับคำไปเพราะกลัวจะเสียหน้า เเล้วเดินไปที่เค้าน์เตอร์เพื่อเตรียมต่อราคากับพี่สาวทั้งหลาย
"น้องหนักใจเรื่องเงินอยู่ใช่มั้ยล่ะคะ พี่ช่วยได้นะ วันนี้ถือซะว่าเป็นเซอร์วิส พี่จะไม่คิดเงินค่าชุด คิดเเค่ค่าบริการทั้งหมด1พันบาท โอเคมั้ยคะน้อง"พนักงานสาว(เหลือน้อย)คนหนึ่งยื่นข้อเสนอสุดคุ้มให้กับผม เเล้วดับเบิ้ลควายที่ไหนจะปฏิเสธล่ะคร้าบบบบ
"ครับๆ ขอบคุณพี่มากครับ"ผมขอบคุณพี่สาว(เหลือน้อย)คนเดิมไป
"ไม่เป็นไรค่ะ เพราะน้องนันก็ลูกค้าประจำพี่อยู่เเล้ว ชุดที่น้องเค้าซื้อไปน่ะ ยอดทะลุเเสนไปเเล้วล่ะ ยังไงก็ฝากดูเเลน้องนันดีๆนะจ๊ะ นันน่ะอ่อนต่อโลกเเบบสุดๆ น้องได้เป็นเเฟนก็ดูเเลให้เต็มที่นะ"พนักงานคนเดิมพูดกับผมเเละยื่นมือมาที่ผม ผมจึงรู้หน้าที่เเละยื่นเเบงค์พันออกไป นันก็เดินมาพอดี
"เอ่อ..ผมจ่ายเงินไปเรียบร้อยเเล้วนะครับ เดี๋ยวก็ฝากชุดไว้ที่นี่ก่อน เเล้วไปเดินช็อปปิ้งอีกสักพักก็เตรียมไปดูคอนเสิร์ตได้เลยนะครับ"ผมอธิบายยาวเหยียดให้กับนันที่เพิ่งมาฟัง
"อ่อ จ้ะ"เธอรับคำกับผมเเล้วเดินตามออกมาอย่างว่าง่าย เเต่รู้สึกจะทิ้งห่างจากผมซะเหลือเกิน ผมจึงเดินกลับไปจูงมือนันมาเดินข้างๆอย่างง่ายดาย เเต่เธอก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร ชอบเด็กอินโนเซนต์+ไร้เดียงสาก็ตรงนี้เเหละครับ หุหุ