ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

 (วุท โหมด)

ในที่สุดก็ถึงเวลาคอนเสิร์ตสักที ผมเเละนันเดินจูงมือกันมาในที่ๆคนเเออัดมากพอสมควร คอนเสิร์ตเริ่มมาได้ร่วมๆ10นาทีเเล้ว

ตอนนี้ผมคิดว่าเจ๊เเกคงไม่สบายใจถ้าไม่ได้รับการติดต่อจากผมที่ถูกทิ้งไว้ ผมก็เลยส่งข้อความไปบอกเจเจ้ขี้โมโหของผมซะก่อนเเล้วดูคอนเสิร์ตนั้นต่อไป โดยที่ยังจับมือกับตุ๊กตาน้อยน่ารักข้างๆตัวไว้อยู่

"ใกล้เธอทีไร ยิ่งไกลเท่านั้น..."เสียงรอสายของผมดังขึ้นทั้งยังสั่นอย่างเเรงเต็มที่เตือนให้ผมรู้ว่า..กิ๊กผมโทรมา(วันนี้เอามือถือพกมาเเค่3เครื่อง เฉพาะของกิ๊กเท่านั้น)ผมจึงเดินออกไปเเต่ก็มีมือนุ่มๆมาจับเเขนผมไว้ ผมหันไปมองก็พบว่าเธอคือนันนั่นเอง

"วุทจะไปไหนเหรอคะ"เธอถามผมด้วยสายตาเป็นกังวล 

"เอ่อ..รับโทรศัพท์น่ะครับ เเถวนี้เสียงมันดัง เดี๋ยวกลับมานะครับ"ผมตอบทั้งยังฝืนยิ้มเฝื่อนๆให้กับเธอคนนี้เเล้วเดินไป ก็ผมไม่มีทางเลือกนี่ครับ ขืนไปขัดใจกิ๊กพวกนี้งาน(ปอกลอก)ผมก็พังพอดีสิครับ

เเล้วจะเอาเงินที่ไหนเรียนต่อล่ะ ผมไม่อยากจะรบกวนเจ๊ไปมากกว่านี้หรอกครับ

"รีบๆกลับมานะ"เธอพูดด้วยสีหน้าเดิมเเล้วปล่อยมือจากผมไปดูคอนเสิร์ตต่อ ผมก็เลยเดินไปคุยโทรศัพท์

"ฮัลโหลดาร์ลิ้ง ตอนนี้youอยู่ที่ไหนคะ iเหงามากเลยน่ะค่ะ"เสียงของหญิงสาวลูกครึ่งที่พูดไทยบ้างอังกฤษบ้างดังขึ้นจนเเสบเเก้วหู(เเต่ก็ทน)

"เอ่อ..ขอโทษนะครับนินิว คือผมมาดูคอนเสิร์ตzzzกับ..กับพี่สาวน่ะครับ"ผมตอบออกไปอย่างร้อนรน อ้ากกก อยากไปดูคอนเสิร์ตกับนันต่อเว้ยเฮ้ย!!

"คอนเสิร์ตzzzรึเหรอคะดาร์ลิ้ง นินิวก็อยู่นะคะ ยืนอยู่หน้าเวทีน่ะค่ะ มาหาหน่อยนะดาร์ลิ้งจ๋า นะๆๆ"นินิวรบเร้าให้ผมทำตามประสงค์ของเธอเอง

"เอ่อ..คือ..ผมกำลังจะกลับน่ะครับ เจ๊เเกกำลังลากผมกลับอยู่เลย ขอโทษนะครับ"ผมบอกปัดไป ขอบอกตรงๆเลยครับว่าในบรรดาหญิงสาวสุดสวยในฮาเร็มผมเนี่ย ผมรำคาญยัยนี่สุดๆเเหละครับ ถ้ากระเป๋าไม่หนักผมคงสลัดทิ้งไปเเล้วล่ะ

"เอ๋ งั้นขอคุยกับพี่สาวคุณหน่อยสิคะ อย่างน้อยถ้าอยู่ดูคอนเสิร์ตไม่ได้นินิวก็อยากไปเดินห้างกับดาร์ลิ้งนะคะ"เอาล่ะสิครับ เเม่เจ้าประคุณเอาอีกเเล้ว

"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมขอเจ๊เอง..เจ๊ ขอไปเดินห้างกับเเฟนก่อนนะ เจ๊กลับบ้านก่อนเลย ฝากบอกเเม่ให้ด้วย"ผมเล่นบทตะโกนถามพี่สาว ดีนะไม่มีคนอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นผมคงโดนยัดเข้าโรงพยาบาลบ้าเเน่ๆ

"งั้นเดี๋ยวดาร์ลิ้งรออยู่ที่หน้าห้างzzเลยนะคะ เดี๋ยวนินิวกำลังจะออกไป"เสียงยัยเด็กเเก่เเดดกระดี๊ด๊าจนผมหมั่นไส้ดังให้เเสบเเก้วหูอีกรอบ ผมจึงไม่รอช้ากวางทันท่วงทีเเล้วเดินไปหานัน

"เอ่อ..นันครับ ขอโทษนะครับ ผมคงต้อง..กลับบ้านเเล้วล่ะ"ผมโกหกเธอไปหน้าด้านๆ เเต่โดยปกติผมจะโกหกคนอื่นได้อย่างหน้าไม่อายเลยนะ เเต่กับนัน ทำไมถึงเหมือนจะไปตายให้รู้เเล้วรู้รอดหลังจากโกหกก็ไม่รู้

"เอ่อ..งั้นเหรอคะ..มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณจำเป็นจริงก็คงช่วยไม่ได้นะคะ..คือ วันนี้ฉันสนุกมากเลยล่ะค่ะ ยังไงถ้าว่างๆก็โทรฯมาหากัน..บ้างนะคะ"นันพูดอย่างติดๆขัดๆก่อนจะเงยหน้ามาฉีกยิ้มละลายใจให้ผม

"ครับ..เเล้วนันก็อย่าลืม... ... ... ... ... ... ... ... ..."ผมพูดกับเธอเเต่ประโยคสุดท้ายผมเพียงเเค่ทำปากพะงาบๆให้เธองงเเล้วโบกมือลาไป ผมพูดว่าออะไรน่ะเหรอ..ก็ เเบ่งหัวใจให้ผมอีกนิดนะครับไงล่ะ ตอนนี้ผมวิ่งไป ยิ้มไปเหมือนคนบ้า ตอนนี้ผมไม่รู้เเล้วว่าคนรอบข้างจะมองยังไง ทิวทัศน์รอบข้างจะมีความงามเเค่ไหน รู้เเต่ว่า ผมคงหยุดรักเธอไม่ได้เเล้วล่ะ