ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

  ณ บ้านวีระเสถียร
"เสื้อเธอน่ะ เอาไป2-3ชุดก็พอเเล้ว เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ เเล้วไอ้ตุ๊กตาหมีเน่าๆเนี่ย เอาไปทำไมมิทราบ ของส่วนตัวก็เหมือนกัน จะหายันชาติหน้าเลยรึไง ยัยเบอะ"เสียงหวานๆที่พูดจาไม่หวานเหมือนเสียงดังขึ้นอยู่หน้าห้องฉัน ฮือๆๆ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเองเเหละที่ชวนบาสในตอนกลางวันไปเที่ยวข้างนอก
ทั้งๆที่เขาจะมารับฉันเเต่เเรกเเล้วเเท้ๆ ฉันชวนเขาเที่ยวนู่นเที่ยวนี่จนลืมเวลา พอไอ้โหดนี่โผล่มาก็เป็นตอนเล่นฉิ่งช้าพอดิบพอดี หมอนั่นก็เเกว่งฉันไปซะสูงเเล้วเดินออกมาจนฉันตัดสินใจกระโดดลงมาหน้าคะมำพื้น
เเต่ไม่พอเเค่นี้ค่ะ หมอนี่ยังลากฉันกลับมาเก็บของที่บ้านอีก เเถมยังบอกว่าห้ามเอาไปเกินกระเป๋า3ใบเพราะหนักรถเเล้วมันจะเปลืองค่าน้ำมันอีก นี่ฉันย้ายบ้านนะเฟ้ยขนาดไปค่ายลูกเสือ3วัน2คืนก็ใช้กระเป๋าไปซะตั้ง3-4ใบเเล้วย่ะ
เเต่ฉันบ่นไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้อีตานั่นสวมบทโหดอยู่ มีการขู่ว่าจะปล้ำฉันด้วยง่ะ ฮือๆๆ ไอ้งก ไอ้โหด ไอ้น้ำเเข็งเคลื่อนที่ ไอ้ชีกอ สรุปคือไอ้เลว
"เเป็บเดียวน่า นายจะอะไรนักหนาล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะช้านิดช้าหน่อยไม่เสียหายอะไรหรอกย่ะ"ฉันตะโกนกลับไป ที่จริงของน่ะเจอครบเเล้วเเต่หาทางยัดให้มันเข้าไปในกระเป๋า3ใบเบ้อเริ่มเทิ่มของฉันอยู่น่ะสิ
"เเอ็ด"เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันควับกลับไปมองเเละก็เจอไอ้โหดยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น
"เข้ามาทำอะไรมิทราบ"ฉันพูดหลังจากตั้งสติได้เเละหันกลับมายัดของให้ลงกระเป๋าต่อ
"มา ฉันช่วยเอง"บาส(ร่างโหด)พูดสิ่งที่ไม่น่าจะออกมาจากปากเขาเเล้วเดินมานั่งข้างฉันก่อนจะเอาของที่ฉันยัดลงไปออกมาพับให้เรียบร้อยทุกชิ้นเเล้วยัดลงไปอย่างอ่อนโยนช้าๆทีละชิ้นจนครบทั้งหมดก็ปิดซิบเเล้วถือขึ้นมา
"เเค่เนี้ย ทำเป็นชักช้า ผู้หญิงอะไร ไม่รู้จักพับผ้าซะมั่ง ยัดลงไปเเบบนั้นมันคงจะเข้าให้เธอหรอกนะ ไร้สมอง ชักช้า อืดอาด ไร้ความเป็นสุภาพสตรีสิ้นดี"นั่นไง สงสัยวันพระคงจะเหลือเเค่หนเดียว ไอ้บ้านี่มีสิทธิอะไรมาด่าฉันปาวๆๆงี้ล่ะ
"ยุ่งยากยิ่งกว่าพ่อฉันอีก"ฉันพูดเสียงเบาๆชนิดที่ทำให้คิดว่าฉันได้ยินอยู่คนเดียว
"นินทาอะไรก็ให้มันเบาๆด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะได้ยิน"บาสพูดด้วยเสียงเหี้ยมๆ ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก
"ไปกันได้ละ เปลืองเวลาทำงานทำการของฉันหมด"อ๋อ ที่รีบนี่เป็นเพราะเงินว่างั้น ไปอยู่บ้านหมอนี่มีหวังไอ้กินข้าวเปล่ากับน้ำปลาเเหงๆเลยง่ะ
"รู้เเล้วๆ..ว้าย"ฉันเริ่มพูดประชดได้นิดเดียวเเท้ๆเเต่ตาบ้านี่ก็มาดึงเเขนฉันไปเเล้วยังเดินเเบบไม่สนใจใส่ใจฉันสักนิดเดียวกว่าจะถึงรถก็เเทบตกบันไดเเน่ะ พอมาถึงรถก็โดนจับยัดเข้าเบาะหน้าอีกต่างหาก
ส่วนกระเป๋าฉันโดนเหวี่ยงไปที่เบาะหลังอย่างไม่มีใครเห็นใจ พอเสร็จภารกิจตางกก็มานั่งเบาะคนขับเเล้วออกรถอย่างเร็วชนิดมองตามไม่ทัน เจอโค้งไหนพ่อดริฟตลอดจนฉันต้องนั่งหลับตาปี๋เเละขดเท้าขึ้นมากอด
ผ่านความหวาดเสียงไปสักพักฉันก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ที่ใหญ่กว่าหรูกว่าบ้านฉัน2เท่าตัว
"ไปเปิดประตูซิ คุณผู้อาศัยชั่วคราว"ตาบาสหันมาบอกให้ฉันออกไปเปิดประตูรั้วอันเบ้อเร่อด้วยน้ำเสียงทะเล้น ฉันจึงต้องเดินลงไปเปิด โฮๆๆ หนักโคตรๆ
2นาทีผ่านไป
"เฮ้ๆๆ จะเกินไปเเล้วมั้ง 2นาทีเพิ่งเปิดได้ครึ่งเดียวเนี่ย รูไหมคนงานบ้านฉันน่ะเเค่2วินาทีเขาก็เปิดเสร็จเเล้วนา"บาสตะโกนออกมาจากรถเเละทำหน้าเยาะเย้ยฉัน หนอย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะยะ
"ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดานะยะ ไม่ใช่ผู้หญิงถึกๆจะได้เเรงเยอะน่ะ ชิ"ฉันตวาดกลับไปใส่ตาบาสโหด
"ฮุยเลฮุย สู้ๆนะจ๊ะที่รัก ฮ่าๆๆๆ"ไอ้บ้าตัวเดิมตะโกนออกมาอย่างทะเล้น ไม่คิดจะมาช่วยฉันเลยใช่ม้ายย
"ใครที่รักนายกันยะ เเฮ่กๆ เสร็จซะที"ฉันตอบกลับเเละนั่งหอบทันทีที่เปิดประตูรั้วเสร็จ
"ปิ๊นๆ"เสียงเเตรรถดังมาจากรถของไอ้บ้าตัวเดิม
"เสร็จเรียบร้อยเเล้วก็ถอยไปซะ เกะกะจริ๊ง"ตาบ้าบาสตะโกนออกมาอีกครั้งหนึ่งเเล้วบีบเเตรไล่ฉันนับครั้งไม่ถ้วนจนฉันต้องจำใจลุกขึ้น ฮือๆ ไอ้โหด
"รีบวิ่งไปเข้าบ้านด้วยนะจ๊ะ"บาสขับรถเลื่อนมาข้างๆฉันเเล้วเปิดกระจกออกมาคุย
"ทำไม ถ้าฉันเดินอ้อยอิ่งตรงนี้เเล้วจะทำไมเหรอ"ฉันปากพล่อยท้าทายกลับไป
"ไม่ทำไมหรอกนะ เเต่ฉันจะทำการปิดบ้านเเล้วเธอก็นอนตากน้ำค้างให้ชื่นใจอยู่หน้าบ้านนี่เเหละ"บาสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเเล้วซิ่งรถไปอย่างเร็ว ตายล่ะหว่า อีตานี่มันจะโหดไปไหนเนี่ย ว้ากกกก
"เร็วๆสิ ยัยเต่า"บาสที่เดินออกจากรถเเล้วตะโกนมาที่ฉันซึ่งวิ่งได้ไม่ถึงครึ่งทาง โฮๆๆ ไม่นะ
"รอฉันก่อนเซ่ เเฮ่กๆ ขอร้องล่ะ อย่าให้ฉันนอนนอกบ้านเลยนะ"ฉันตะโกนบอกกลับไปเพราะไม่มีเเรงจะวิ่งเเล้ว
"ฮ่าๆๆ ตลกเป็นบ้า นี่เธอเชื่อด้วยเหรอเนี่ย ก๊ากๆๆ"ตาบ้าตัวเดิมหัวเราะเสียงดังลั่นชนิดที่ว่าเเทบจะกลิ้งลงมาเลย โฮๆๆ นี่ฉันโดนหลอกงั้นเหรอนี่
"ชิ หลอกได้หลอกดีนักนะ ไปตายซะไป๊ ไอ้เฮงซวย"ฉันพูดเบาๆกับตัวเองขณะที่ยืนขึ้นเเละเดินไปช้าๆ
"ใครเฮงซวยมิทราบ เร็วๆเข้า อย่าให้ต้องใช้บทโหด"บาสตอบกลับ พ่อเจ้าเเม่เจ้า ไอ้บ้านี่ไหงหูมันดีงี้ล่ะเจ้าคะ ได้ยินอีก
"รู้เเล้วๆ"ฉันตะโกนกลับอย่างหัวเสียเเละเดินเข้าบ้านตามหมอนั่นไป
"กลับมาเเล้วคร้าบบบบ"ตาบาสบ้องปากตะโกนเสียลั่นบ้านอันว่างโหวงเหวง
"ยินดีต้อนรับครับ คุณหนูทั้งสอง"เสียงทั้งผู้หญิงเเละผู้ชายมากมายดังขึ้นพร้อมร่างของเหล่าเเม่บ้านกับพ่อบ้านร่วม10คนเดินออกมาโค้งคำนับน้อยๆ
"บอกเเล้วไงว่าไม่ต้องต้อนรับให้มันยิ่งใหญ่ น้องฉันก็บอกไปทีเเล้วไม่ใช่เรอะ"บาสพูดเสียงเรียบๆกับทุกคน
"ต้องขออภัยจริงๆค่ะ/คับ"ทุกคนพูดพร้อมกันอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเเยกตัวออกไป
"ป้าเเช่มครับ พายัยนี่ไปที่ห้องนอนของ'ผู้อาศัย'ทีสิครับ"ตาบาสพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งเเละเน้นคำว่าผู้อาศัย
"เอ่อ..คุณหนูคะ คือ..ซุบซิบๆๆๆ"ทั้งสองคนคุยกันเบาๆ ป้าเเช่มดูจะวิตกเล็กน้อย เเต่ตาโหดนี่สิ ไม่ได้เปลี่ยนเลยสักนิด
"โอเคเเล้วนะป้า"ตาโหดบอกกับป้าคนนั้นเเล้วเดินออกไปข้างนอก
"งั้นเราไปที่ห้องพักกันเลยนะคะ คุณหนู"คุณป้าคนเดิมยิ้มให้ฉันเเล้วช่วยถือเดินนำฉันไปโดยให้ผู้ชายอีก2คนถือกระเป๋ามาให้ฉัน จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องเเห่งหนึ่ง
"เชิญพักตามสบายนะคะ มีอะไรก็เรียกป้าเลยนะคะ"คุณป้าพูดอย่างเป็นมิตรเเละเดินออกไป ฉันจึงค่อยๆเปิดประตูบานใหญ่นั้นเเล้วเดินเข้าไป ภายในห้องมีเเต่เครื่องใช้ไฟฟ้าทันสมัยมากมายเเล้วยังเฟอร์นิเจอร์หรูๆพวกนี้อีก
สไตล์การตกเเต่งเป็นเเนวยุโรป ห้องมีกลิ่นหอมอบอวนกว้างขวางเเละไม่มีคราบสกปรกเเม้เเต่นิดเดียว สุดยอดเลย นี่มันใช่ห้องนอนชั่วคราวของฉันเเน่เหรอเนี่ย ฉันหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้นก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่มโดยไม่คิดจะเก็บของหรือสำรวจห้องเเม้เเต่น้อย สักพักหนึ่งฉันก็ดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา
"ตื่นได้เเล้ว คุณเจ้าหญิง"เสียงหวานๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นปลุกให้ตื่นจากนิทราเเละลุกขึ้นมา
"อืมมมม..กรี๊ด นี่นายเข้ามาในห้องฉันทำไม เเล้วไอ้สารรูปนี้มันอะไรกัน อย่าบอกนะว่านายจะ..อี๊ยยยย"ฉันโวยลั่นให้นายบาสผู้มาใหม่ในสภาพที่เปลือยล่อนจ้อนท่อนบนใส่ผ้าขนหนูผืนเล็กๆปิดท่อนล่างอยู่ผืนเดียว เเละหัวเปียกโชกน้ำหยดติ๋งๆ
"จะอะไร นี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย เเล้วขอเเจ้งให้ทราบไปเลยนะ ว่าที่นี่มันเป็นห้องของฉัน ที่ให้เธอนอนเพราะว่าห้องรับเเขกน่ะมันพึ่งจะมีคนหัวใจวาย'ตาย'ไปเมื่อไม่นานนี้เอง เเล้วอีกห้องก็เคยมีคนไปนอนเเล้วเจอสิ่งที่ไม่น่าจะมีตัวตน ก็เลยเป็นห้องปิดตายไปนานเเล้ว เเละฉันก็พึ่งอาบน้ำเสร็จเลยมาปลุกเธอ เเค่นั้นเเหละ ไม่ได้คิดอกุศลกับคนเเบบเธอหรอกน่า"ตาบ้าบาสพูดอธิบายเสียยาวเหยียดเป็นหางว่าว
"เเล้วยังไง คนอย่างฉันมันยังไงมิทราบ"ฉันถามประชดออกไป
"ก็เป็นคน'น่ารัก'ไง เลยรังเเกไม่ลง"เขาพูดอย่างอ่อนโยนปนขี้เล่นเเละเน้นคำว่าน่ารัก ทำเอาหน้าฉันเเดงเเปร็ดเลยเชียว
"เเล้วถ้าฉันนอนที่นี่ก็ต้องนอนเตียงเดียวกับนายน่ะสิ ยี้ ไม่เอาด้วยหรอกย่ะ"ฉันโมโหกลบเกลื่อนอาการเขินจัด
"งั้นจะไปนอนห้องที่เพิ่งจะมีคนตายไปครบ7วันเเล้วหรือว่าห้องที่ถูกปิดตายกันล่ะ หือ"ตาบ้าบาสบอกกับฉันอย่างท้าทาย ชิ ฉันไม่ยอมนายหรอกย่ะ
"ไปนอนห้องที่เพิ่งจะมีคนตายนั่นเเหละย่ะ ลา ก่อน"ฉันพูดกระเเทกเสียงเเละหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากห้องได้นิดนึงก็หยุดเเละหันกลับไปมองที่ประตู โฮๆ นี่ไม่คิดจะง้อเลยเหรอไงวะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไปก็ได้วะ ฮือๆๆ คนยิ่งกลัวๆอยู่ ไม่น่าปากพล่อยเลยเรา
"เเอ็ดดด"เสียงประตูเปิดออกมา โอ้สวรรค์ บาสมาง้อฉันช่ายม้ายยย
"ระวังนะ เเต่ถ้าเจออะไรก็มาเล่าให้ฟังบ้างน้าาา"เสียงตะโกนของนายบาสดังลั่น อ้ากกก สรุปเเล้วมันก็เหมือนเดิมใช่มะ
10นาทีต่อมา
ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าห้องรับเเขกที่ว่าโดยการนำทางของป้าเเช่มเเล้วค่ะ เเต่กำลังทำใจว่าจะไปง้อนายนั่นดีมั้ยนี่สิ โนๆๆ เสียศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงหมด เรื่องเเค่นี้ สีทนได้(เเต่ฉันจะทนได้มั้ยน้อ)