ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

สถานที่ๆฉันพบประจักษ์เเก่สายตานั้นคือ ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ซึ่งมีดอกForget me notอยู่เต็มทุ่ง ข้างๆถัดจากทุ่งไปก็จะมีเเม่น้ำสายน้อยๆไหลเบาๆ อย่างกับมีคนทำให้มันเกิดขึ้น

"ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ นี่นายรู้จักที่นี่เมื่อไหร่เหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"ฉันพูดออกไปอย่างสดใสเเต่นัทที่ได้ยินประโยคของฉันกลับมีความสงสัยงุนงงเเละหันมาถามฉัน

"นี่มิ้นท์..จำที่นี่ไม่ได้เหรอ จำไม่ได้เลยเหรอว่าบรรยากาศที่นี่มีคนเข้ามาช่วยกันสร้าง2คน คนๆนั้นก็คือ...อ๊ะ มิ้นท์ๆ เป็นอะไรไป"เขาพูดรัวออกมาพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากนัยตาคู่งาม เเละคำพูดของเขาที่ว่า 'คนเข้ามาช่วยสร้าง2คน'ทำให้ฉันปวดหัวอย่างรุนเเรงจนยืนไม่อยู่

นัทจึงหยุดพูดเเล้วรับตัวฉันไว้ เขาพยายามเขย่าฉันเบาๆเเต่ฉันกลับไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด จนกระทั่งเริ่มไม่รู้สึกตัวสลบลงไป 

สักพักหนึ่งฉันก็เริ่มเห็นภาพๆหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว สิ่งนั้นคือภาพของเด็กหญิงเเละเด็กชายคนหนึ่งอายุราวๆ13ปีเเต่ใบหน้าของทั้งสองเป็นภาพที่พร่ามัวมองเห็นไม่ชัดเจนนัก

เขาเเละเธอกำลังช่วยกันปลูกดอกไม้อะไรสักอย่างเเละหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เเต่ฉันมองได้ไม่ทั่วถึงภาพเหล่านั้นก็อันตรธารหายวับไปทั้งหมด

"มิ้นท์ มิ้นท์ ไหวรึเปล่าครับ"เสียงของนัทเป็นเสียงเเรกที่ดังเข้าโสทประสาทของฉันปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทราอันไม่พึงประสงค์นี้ ฉันลืมตาขึ้นมาเเละพบว่าร่างของฉันนอนอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างที่เดิมเเละหัวหนุนตักของชายหนุ่มผู้ปลุกให้ฉันตื่นขึ้น

"ก็ไหวอยู่นะ เเล้ว..นี่ฉัน เป็นอะไรไป"ฉันเริ่มคำถามด้วยความงุนงงขณะที่ลูบคลำสำรวจศีรษะของตัวเองว่าปลอดภัยหรือไม่

"มิ้นท์เป็นลมไปน่ะครับ เเต่ตอนนี้น่่าจะพอไหวเเล้วนี่ เดี๋ยวผมพากลับบ้านดีกว่านะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เเต่ใบหน้าที่มักจะยิ้มอย่างร่าเริงเสมอกลับฉายเเววเศร้าโศกอย่างเห็นได้ชัดเจน

ไม่นานจากนั้นนัทก็ลุกขึ้นยืนเเละยื่นมือขวามาให้ฉัน ฉันจึงยึดมือข้างนั้นเเละดึงตัวเองให้ลุก เเล้วรีบเดินตามเขาไปที่รถ

เมื่อพวกเราขึ้นไปบนรถเเล้ว นัทก็สตาร์ทเครื่องทันทีเเละบึ่ง(ขอย้ำว่าพี่เเกบึ่งจริงๆ)รถออกไป ขณะนั้นไม่มีเสียงพูดคุยอะไรทั้งสิ้น ทุกๆเสียงเงียบลงไป ทั้งที่ปกตินัทจะเป็นคนชวนคุยเเต่พอเวลานี้เขานิ่งเงียบไปฉันก็ไม่กล้าชวนคุยหรอก

บรรยากาศกำลังสยอง ฉันนั่งเงียบเเละก้มหน้าไปสักพักนัทก็เริ่มชวนคุยนิดๆหน่อย ที่จริงฉันก็ไม่ใช่พวกมีโอกาศก็เม้าท์เสมอหรอกนะ เเต่พอเขาเริ่มคุยกับฉันมันทำให้รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันก็เลยหาเรื่องคุยยาวจนถึงที่บ้าน เเละบังเอิญฉันดันเม้าท์นานจัด จนลืมห้ามไม่ให้นัทไปส่งถึงในบ้าน หวังว่าเเม่จะยัง(เล่นไพ่)อยู่บ้านเพื่อนนะ สาธุ

"เอ่อ..ขอบคุณนะ วันนี้ฉันสนุกมากเลยล่ะ"ฉันไม่ลืมที่จะขอบคุณเขาก่อนจะเปิดประตูลงรถ

"มิ้นท์..คือ พรุ่งนี้ว่างรึเปล่าครับ เอ่อ เจ๊ผมจองบัตรคอนเสิร์ตzzzไว้2-3ใบน่ะ เเล้วเค้าดันมีนัดด่วนไปไม่ได้เลยมาให้ผมเเทน ประมาณ11โมงน่ะครับ"เค้าพูดไปเขินไป เเต่ถ้าจับมาประติดประต่อกันมันก็กลายเป็นคำชวนเชิญที่สุภาพ

"ได้สิ เเล้วจะหาชุดเตรียมไว้นะ"ฉันตอบเขาไป

"งั้นพรุ่งนี้ผมมารับนะ"เขายิ้นร่าเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา

"นัท..เอ่อ..เคยมีคนบอกนายมั้ยว่านายตัดผมสั้นจะดูดีกว่าน่ะ"ฉันพูดกับเขาไปก่อนจะรีบปิดประตูรถเเล้ววิ่งเข้าบ้านไป นี่ฉันพูดอะไรวะเนี่ย ไม่รู้ๆ เเละเป็นบ้าอะไรเนี่ย

หน้าจ๋าหายเเดงณ บัดนาว อ๊าก 360องศาเเล้วโว้ยยย เลิกคิดๆ เอาล่ะ ใจเย็นเเล้วเดินขึ้นบ้านเงียบๆซะ เพราะถ้าไอ้วุทเห็นในสภาพนี้มันคงขี่เเพะไล่ฉันออกนอกโลกเเหงว่าเเละก็ถอดรองเท้าออก สงบสติ ใช้วิชาย่องเบา เเล้วก้าวขึ้นบันไดขั้นเเรก

"เเอ้ดด"เสียงบันไดดังขึ้นเล็กน้อย ไอ้วุทมันคงไม่หูดีขั้นเทพหรอกนะ สาธุ ต่อไปก็ ขั้นที่2

"เจ๊ทำ'ไรอ่ะ"เสียงที่ดังครั้งที่2ไม่ใช่เสียงบันไดเเต่เป็นเสียงไอ้วุทที่อยู่ใต้ถุนบ้านเเละนอนดูทีวีสบายใจเฉิบ(บ้านฉันมีทีวี2เครื่อง ล่างกะบน)

"หวา ไอ้วุท เเกอยู่ตรงนั้นตั้งเเต่เมื่อไหร่อ่ะ"ฉันถามออกไปอย่างตกใจ

"อยู่ตั้งเเต่เจ๊ยังนอนตีพุงดูทีวีข้างบนนั่นเเหละ"ไอ้วุทพูดปกติเเต่ทำให้ฉันถึงกับหน้าเเดงเเจ๋ยิ่งกว่าสีทาบ้าน

"เเต่ถ้าเจ๊มีตังค์ให้ยืมสักร้อยก็อาจจะไม่บอกเเม่ก็ได้นะ"ไอ้น้องตัวเเสบหันมาพูดเเล้วเเบมือมาที่ฉัน เเล้วจะให้ทำไงฟะ สุดท้ายก็ต้องควักเเบงค์เเดงสุดที่รักออกมาอ่ะดิ ฮือๆ ใบเกือบสุดท้ายเเล้วนะ ไอ้น้องบ้า

"ดีมากๆ เจ๊นี่เป็นพี่สาวที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยนะเนี่ย"วุทพูดชมเเละยิ้มระรื่นกับธนบัตรใบเเดงสุดที่รักของฉัน

"เเหงล่ะ ก็เเกมีพี่อยู่คนเดียวนี่หว่า ถ้าไม่มีอะไรเเล้วฉันขึ้นบ้านก่อนนะ จะได้ไปทำงานต่อ"ฉันพูดพร้อมกับโบกมือลาคุณน้องสุดที่รัก อย่างน้อยๆมันก็คงไม่ล้อชุดฉันเเล้วล่ะนะ

"เออเจ๊ มี'ไรจะคุยด้วยหน่อย"วุทพูดพลางดูทีวีไปพลาง

"อะไร ยังรีดไถฉันไม่พออีกเหรอ ไม่มีตังค์เเล้วนะ"ฉันพูดจาประชดประชันน้องชายโดยไม่มองมัน มองเเล้วเสียอารมณ์ เมื่อก่อนเห็นมันตั้งใจเรียนหยั่งกะไรดี ไม่คิดว่าเดี๋ยวนี้จะกลายเป็นเพล์บอยจอมเที่ยว

เเต่เเม่กลับไม่รู้เพราะคุณน้องเเกก็ยังตั้งใจเรียนได้เกรดดี คุณหญิงเเม่เลยไม่สงสัย เวลามันกลับดึกๆทั้งที่โรงเรียนเลิก4โมงครึ่งก็เเค่บอกเเม่ว่า'ทำงานพาร์ทไทม์'

โถๆๆ ตอนฉันไปทำงานที่ผับฉันเห็นเเกเต้นเย้วๆอยู่กับผู้หญิงบ้างล่ะ นั่งดริ๊งกับคนนู้นคนนี้บ้างล่ะ ทำงานตอนไหนวะเเกอ่ะ

"เจ๊ไปขโมยไอ้ชุดกระโปรงสุ่มไก่นั่นมาจากไหนอ่ะ"พรืด พอเหอะ พ่อน้องชายจ๋า เเกไม่มีอะไรจะทำใช่มั้ยวะ