ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

มิ้นท์โหมด
"เอ๋ ยัยมิ้นท์ รถเป็นอะไร เเกไปขี่ชนอะไรมาอีกเนี่ย"เสียงเจื้อยเเจ้วของเเม่ในตอนเช้าดังขึ้นอย่างดังลั่นบ้าน เหตุก็คือ เเม่เห็นรอยบุบของรถมอเตอร์ไซต์คันงามคันเดียวของบ้านเข้าตอนที่กำลังจะเดินไป(เล่นไพ่)ที่บ้านเพื่อน
"หือ ก็สเต็ปเดิมเเหละเเม่ พวกคนรวยรถหรู"ฉันพูดอย่างเบื่อหน่ายขณะที่นอนตีพุงดูทีวีอยู่บนชั้น2
"มันอาจจะไม่เสต็ปเดิมไปทั้งหมดก็ได้ รีบๆโทรหาเขาเลย ลงมาโทรข้างล่างนี่ให้เเม่ได้ยินด้วย เดี๋ยว นี้"เเม่ตะโกนเรียกฉันให้รีบลงมาเเละย้ำคำว่า เดี๋ยวนี้
"จ้าๆๆ ลงไปเดี๋ยวนี้เเหละค่า คุณเเม่สุดที่รัก คุณเเม่ใจดี คุณเเม่ที่ดีที่สุดในโลกา"ฉันพูดประชดประชันอย่างเงียบๆ ขืนเเม่ได้ยินฉันก็โดนด่าหูชาอ่ะเด่ะ
"เร็วๆ เเม่จะรีบไป(เล่นไพ่)ที่บ้านเพื่อนนะ เเกอย่าชักช้าอืดอาดยืดยาดนักสิ ยัยมิ้นท์"เเม่เริ่มบ่นเป็นชุดเมื่อเห็นฉันลงมาเเล้วเอาขนมไปเก็บในตู้เย็นก่อนจะหยินยาคู้มากิน เเละต่อด้วยอีกหลายอย่าง
ชิ เเม่นะเเม่ เเค่ไปเล่นไพ่รีบขนาดนั้นเชียวเลยรึไงนะ คิดได้เเค่นั้นเเม่ก็เริ่มด่าฉันอีกรอบก็เลยจำใจเดินไปหาก่อนก็ได้
"จ้าๆๆ อืม เบอร์นี้ไง...ฮัลโหล ใช่นัทรึเปล่าคะ"ฉันถามก่อนด้วยความสุภาพ เพราะกลัวจะได้เบอร์ปลอมมาอีก ถ้าเป็นงั้นอีกก็โดนด่าฟรีอ่ะดิ
"ใช่ครับ เเล้วนั่นใครครับ"เสียงนุ่มละมุนที่คุ้นเคยตอบรับกลับมาอย่างสุภาพ นี่เขาไม่ได้หลอกฉันสินะ ดีไป จะได้ไม่ต้องไปหางานพิเศษทำเพิ่มเพื่อซ่อมรถเเล้วโว้ยยย
"เอ่อ ฉันมิ้นท์เองนะ คืออยากถามเรื่องค่าซ่อมรถน่ะค่ะ จะเป็นการรบกวนรึเปล่าคะ"ฉันถามไปเพื่อความเเน่ใจเพราะคนรวยก็ยังเป็นคนรวยอยู่วันยันค่ำน่ะเเหละ
"ไม่รบกวนหรอกครับ เเล้วตอนนี้ผมก็มาทำธุระเเถวนี้ด้วย กำลังจะเรียบร้อยเเล้วล่ะครับ เดี๋ยวจะรีบไปนะครับ มารอผมตรงหน้าปากซอยเลยก็ได้ครับผมน่าจะไปถึงอีกประมาณ10นาทีครับ"เขานัทหมายสถานที่ รู้สึกว่าไอ้เสต็ปนี้มันเป็นเสต็ปที่ฉันจะต้องรอเก้อเเฮะ เอาเถอะนะ ก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายจากพวกคนรวยอยู่เเล้วล่ะ
"ค่ะๆ"ฉันรับคำไปเเล้ววางสายไปก่อนจะปิดบ้านเเละปั่นจักรยานคันเล็กซึ่งเก่ากึกออกจากซอยไป
10นาทีผ่านไป
เฮ้อ รอเก้ออีกละ อุตส่าห์คิดว่าน่าจะเป็นคนดีเเท้ๆ เเต่ก็ยังดีเเหละที่เขาไม่เอาเรื่องเราอ่ะนะ ไร้สาระเป็นบ้าเลย รีบไปหาที่ทำงานพิเศษเพิ่มเเล้วขอเบิกเงินล่วงหน้ามาซ่อมรถดีกว่าเเยะ พอคิดอย่างนั้นฉันก็ขึ้นปั่นจักยานต์ เเต่ยังไม่ทันได้หันกลับ
"ปิ๊นๆ"เสียงเเตรรถเรียกให้ฉันหันไปตามเสียงนั้นทันที เเละก็เจอรถsmokeดำปิ๊ดปี๋คันหรูที่ไม่เคยเห็น เเต่พอมองไปที่กระจกใสเห็นหน้าคนขับ ฉันก็เอ๋อรับประทานไปทันท่วงที
"นี่ผมสายไปนาทีเดียวเองนะครับ จะหนีเลยหรอ"เขาพูดด้วยเสียงนุ่ม ฉันจึงต้องรีบไปฝากจักรยานต์เก่ากึกนั่นไว้กับบ้านที่รู้จักกันเเละขึ้นรถเขาไปอย่างเร็วเพราะนัทเริ่มเร่งให้รีบเเล้ว
"เอ่อ เเล้วเราจะไปไหนกันคะ"ฉันถามก่อน หวังว่าคงไม่พาฉันไปขายใช่มั้ย ตายล่ะ ฉันยิ่งน่ารักๆอยู่นะ
"ไปห้างเเถวนี้เเหละครับเพราะที่จริงธุระผมยังไม่หมดเเล้วคุณจะไปทั้งอย่างนี้คงไม่ดีเเน่"เขาพูดขึ้นทำให้ฉันเริ่มมองลงไปที่ตัวเอง
จริงสิ นี่มันชุดอยู่บ้านฉันนี่นา เสื้อยืดสีเทาเก่าๆเเละเกือบขาด กับ กางเกงเจๆสีขาวลายโดเรม่อน หวา โคตรน่าเกลียดเลยอ่ะ
"เดี๋ยวพอถึงห้างเเล้วคุณก็รออยู่ในรถนะครับเเล้วผมจะไปกดเงินให้"เค้ายิ้มด้วยความจริงจัง เเละหันไปขับรถต่อจนถึงห้าง
เขาทิ้งฉันไว้ชม.ครึ่ง โอยยย จะเป็นไก่ย่างบนรถเเล้วโว้ย
"ก็อกๆๆ"เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นที่ด้านฉัน เมื่อหันไปก็เจอผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ฉันเลยเปิดกระจกให้เเละถามเขาว่ามีอะไร
"เอ่อ รถคุณจอดขวางรถผมน่ะครับ ผมเลื่อนออกไม่ไหวคุณมาช่วยกันได้มั้ยครับ"เขาบอกกับฉันด้วยหน้าตาใสซื่อ ดูจากเหงื่อบนใบหน้าเเล้วเขาคงไม่ได้โกหกหรอกมั้ง(ดูคนจากเหงื่อบนหน้าจะเเปลกไปไหมพี่)
ฉันคิดก่อนจะลงไปช่วยเขาดันรถ เเต่ยังไม่ทันลงมือ ก็มีมือของใครไม่รุ้มาปิดปากฉันไว้เเล้วลากไปที่ข้างๆรถคันหนึ่ง
ส่วนคนที่เรียกให้ฉันออกมาช่วยก็เดินเข้ามาสมทบ ใบหน้านั้นช่างเเสนน่ากลัว เขายิ้มเเสยะก่อนจะนั่งลงค่อมขาฉันเเล้วต่อยที่ท้องฉันอย่างเเรง
ฉันเเทบจะหมดเเรงลงไปทันทีจึงไม่เเรงดิ้น พวกมันอีกคนก็ค่อยๆคลายมือที่ปิดปากฉันไว้เเน่นออก
"ขอโทษนะจ๊ะสาวน้อย พวกเราก็ไม่อยากใช้กำลังหรอกนะ เเต่ถ้าปล่อยไว้เธอก็จะทำงานกร่อยเอาได้น่ะสิ หึๆๆ"ไอ้คนที่หลอกฉันออกมาจากรถพูดขึ้นเเล้วก้มลงมาซุกไซ้ที่คอของฉัน เเล้วขึ้นมากระซิบที่ข้างหู
"รู้มั้ย หลังจากที่เธอเป็นของฉันเเเล้วฉันจะทำยังไงต่อ ฉันจะถ่ายคลิปเธอไปลงในเน็ต ส่งเธอไปให้เพื่อนของฉันอีก10กว่าคนรุมปู้ยี่ปู้ยำเธอ เเล้วก็ส่งเธอไปขาย มีเเต่กำไรทั้งนั้นเลยล่ะ ว่างั้นมั้ยจ๊ะ"ไอ้เลวนั่นกระซิบเบาๆกับฉัน มันมีสิทธิอะไรมากำหนดอนาคตของฉันกัน
เเต่ว่าตอนนี้ฉันก็ไม่มีเเรงเเม้เเต่จะพูดอะไรเเล้ว บ้าจริง ถ้าเมื่อเช้ารีบกินข้าวมาคงจะลุกไปต่อยมันได้สบายๆเเล้วชี้หน้าด่าว่า เเกไม่มีสิทธิกำหนดอนาคตของฉัน
"เอ้า ไอ้เจ ถ่ายเลยโว้ย จะเริ่มสนุกละ"มันพูดกับไอ้คนที่ลากฉันมาเเล้วขึ้นคร่อมตัวฉัน ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ด้วยนะ มันไม่น่าจะเกิดขึ้นสักหน่อย
ทำไม ทำไมๆๆๆ ขณะที่ฉันคิดอยู่ในใจ ไอ้เลวที่อยู่บนตัวฉันก็ถูกกระชากไปจากซอกรถเเล้วถูกอัดด้วยหมัดอย่างเเรงจากนั้นก็ถูกจับหัวโขกที่รถอย่างเเรง ผู้ชายที่ทำอย่างนั้นคือนัท เขามาช่วยฉันใช่มั้ย
"มึงทำอะไรผู้หญิงคนนี้ หา ไอ้สวะเอ๊ย ไอ้(-----เซ็นเซอร์-----)"นัทที่ฉันคิดว่าสุขุมสงบมาตลอดได้สบถคำด่าทอที่ฉันไม่คิดว่าจะหลุดจากปากของเขาเเล้วเดินตรงมาที่อีกคนซึ่งยังจับเเขนฉันเอาไว้ด้วยเเววตาอำมหิต
ไอ้หมอนั่นคงจะกลัวเพราะมันตัวสั่นงั่กๆก่อนจะปล่อยฉันออกเเล้ววิ่งหนีไปอย่างไม่ห่วงเพื่อนอีกคน
ส่วนคนที่ถูกจับหัวโขกที่รถ เมื่อพอจะได้สติก็เผ่นเเน่บ เเต่นัทเองไม่ได้สนใจอะไร เขาวิ่งรี่มาหาฉันเเละพยุงให้ลุกขึ้นโดยที่ไม่พูดอะไรซักนิด
พวกเราเดินมาจนถึงที่รถของนัท เขาค่อยๆพาฉันเข้าไปในรถเเล้วปิดประตูให้ก่อนจะเดินอย่างฉุนเฉียวไปที่เบาะคนขับเเล้วเข้ามานั่งจากนั้นจึงออกรถ
เขาเหยียบคันเร่งออกจากห้างอย่างสุดเท้า เจอโค้งไหนก็ดริฟอย่างเดียวไม่ยอมเหยียบเบรียกไปสักพักจนกระทั่งมาถึงที่ปั๊มเเห่งหนึ่ง เขาก็จอดเเละเป็นเวลาที่ฉันเริ่มไม่เป็นอะไรมากเเล้วด้วย
"เอ่อ..ขอโทษนะครับที่เมื่อกี้ผม..เอ่อ คือผมฉุนไปหน่อยน่ะครับ ก็เลยควบคุมตัวเองไม่ได้ เเล้วนี่ก็ เสื้อผ้าที่ผมซื้อมาให้คุณครับ เดี๋ยวคุณไปล้างหน้าเเล้วก็เเเต่งตัวมาหน่อยนะครับ ผมมีที่ๆนึงอยากให้คุณไปด้วย เอ่อ จะเป็นการรบกวนรึเปล่าครับ"เขาขอโทษฉันด้วยสีหน้าสำนึกผิดก่อนจะยื่นถุงเสื้อผ้าให้ ฉันจึงรับมา
"ไม่หรอกค่ะ ฉันน่ะ ยังติดหนี้คุณอยู่เลยนะ"ฉันพูดกับเขาที่ใบหน้าดูเหมือนล้มเหลวอย่างรุนเเรงเเล้วเดินออกไปจากรถเพื่อเปลี่ยนล้างหน้าในห้องน้ำเเละจัดการชำระล้างร่างกายส่วนที่บอบช้ำ
โชคดีไปที่พวกบ้านั่นไม่ได้ทำร้ายร่างกายของฉันที่ส่วนนอกเสื้อผ้า เพราะฉันไม่อยากให้นัทเห็นรอยนั้น มันอาจจะทำให้เขาล้มเหลวหนักกว่าเก่า พอคิดไปเเล้วฉันก็เข้าไปในห้องน้ำเเคบๆที่เเบ่งเป็น5-6ห้องเพื่อเปลี่ยนชุด
ชุดที่เขาซื้อมาให้เป็นชุดกระโปรงน่ารักๆ เเขนเสื้อเป็นเเขนตุ๊กตา คอกว้าง ที่เอวจะมีโบว์อันใหญ่ประดับอยู่ด้านหลังด้านหน้าจะเป็นเพียงสายคาดธรรมดา
ทั้งชุดมีสีชมพูอ่อนๆดูเรียบๆเเละกระโปรงบานเล็กน้อย เเต่ถ้าใส่ให้ไอ้วุท(น้องชาย)เห็นล่ะก็มันคงทักว่า 'เจ๊ไปขโมยชุดกระโปรงสุ่มไก่นั่นมาจากไหนอ่ะ' ชัวป้าบ
พอใส่ชุดนั้นเสร็จฉันก็เก็บชุดเดิมลงในถุงเเล้วเดินออกมาหน้ากระจกก่อนจะใช้มือสางเรือนผมสีดำสนิทที่ถูกซอยสั้นเเค่ไหล่ให้มันดูเรียบ(กว่าเดิม)เเล้วค่อยเดินไปที่รถ
เมื่อฉันมาถึงที่รถ ก็เจอกับนัทที่พึ่งเดินออกจากเซเวรอีเลเฟ่นพร้อมของกินเต็มมือ ฉันจึงไปช่วยเขาถือด้วยความที่ทน(หิว)ไม่ไหว จากนั้นเราก็ไปที่รถเเละเเกะขนมกินพลางคุยกันไปพลาง จนเขาบอกว่าถึงที่หมายฉันก็หอบขนมเท่าที่จะหอบได้ลงไปด้วย
"ค่อยๆเดินนะครับ มันลื่นน่ะ"เขาบอกเเละช่วยเเบ่งขนมที่ฉันหอบมาไปถือไว้ เเละจับมือข้างซ้ายของฉันเดินเข้าไปที่ป่าโปร่งๆดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ เเละสถานที่ๆฉันพบก็คือ...