ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

ณ ตลาดเเห่งหนึ่ง

"เจอกันร้านเดิมจ้า"พอตกลงกับเพื่อนรักเสร็จฉันก็วางโทรศัพท์ทันที ฉันชื่อว่าเเพร เป็นลูกคุณหนูที่เเสนจะเพอร์เฟคเเละรักสนุกเเต่ไม่ใจเเตก วันนี้ฉันไปสมัครสอบที่โรงเรียนมัธยมปลายมาล่ะ

เเต่เวลามันเหลืออีกครึ่งวันก็เลยเสียดายจึงได้ออกมาหาเกมส์เล่นกับยัยมิ้นท์เพื่อนรัก เเต่ยัยนั่นบ้านอยู่เเถวๆนี้เลยเดินกลับไปเอารถมอเตอร์ไซต์มาเพราะมีธุระตอนเย็นอีก

ฉันเลยต้องเสด็จมารออ่ะนะ ที่จริงยังไม่ถึงบ่าย2 ถ้ายังอยู่ชุดนักเรียนก็เข้าไม่ได้เเต่ร้านที่ฉันจะไปมีสโลเเกนลับๆว่า ปลอดภัยไร้สารวัตรนักเรียน โฮะๆๆ อ๊ะถึงร้านเกมส์เเว้้ว

"อย่ารังเเกคนที่ม่ายมีคาย ด้วยคำว่าร๊ากเลย"เสียงเรียกเข้าเฮงซวยดังขึ้น(เพราะเป็นเสียงที่เเพรเเละมิ้นท์ร้องกัน)ก็มันบอกว่าถ้าใช้เสียงอื่นเลิกเป็นเพื่อนกันเลยอ่ะ เลยจำใจใช้ไปด้วยเสียงขีดเดียว

"เเพร เราคงไปเหรดประมาณครึ่งชม.อ่ะ พอดีรถชนหน้าซอยนิดหน่อยอ่ะ ยังตกลงกันไม่ได้เลย"มิ้นท์พูดขึ้นมา ก็น่าชนหรอก เล่นบิดซะร้อยยี่ ที่น่าตกใจคือ ที่ผ่านมามันรอดได้ไงนิ

"อือๆ เดี๋ยวจองเครื่องให้เเค่นี้นะ..ว้าย"ฉันวางสายไม่ทันไรด้วยความเซ่อก็ไปชนกับประตูร้านเกมส์ปกติประตูมันก็ทึบอยู่เเล้ว เเต่ก็มีสติ๊กเกอร์ติดไว้ข้างนอกว่าผลัก ส่วนข้างในก็ดึงเเล้วใครกันนี่เปิดมาชนฉันซะได้ เดี๋ยวเเม่จะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลยคอยดู

"ขะ..ขอโทษครับ คือ ประตูร้านมันฝืด ดึงไม่ได้ก็เลยลองผลักดูน่ะครับ ขอโทษจริงๆนะครับ"เด็กหนุ่มที่เปิดประตูออกมาขอโทษฉัน โถๆๆ ให้อภัยจ้า(เมื่อกี้ไหนบอกจะด่าไงยะ)

เเหม ก็หล่อซะขนาดนี้ ใครจะด่าลงง่ะ ตาตี่เหมือนเจย์โชว์ จมูกโด่งเหมือนต่างชาติืิ ปากเเดงเหมือนปากผู้หญิง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาใสซะผู้หญิงยังอาย อ๊ายอธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่าหล่ออ่ะ

"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ"ฉันพูดไปเเละยิ้มให้เขา พอเขายิ้มกลับก็เเทบจะละลาย อ๊าย น่าร๊ากกก

"เอ่อ คุณครับ คือ คุณจะเข้าร้านเกมส์ ทั้งชุดนักเรียนเลยเหรอครับ อย่างน้อยก็กลับไปเปลี่ยนไม่ดีกว่าเหรอฮะ เดี๋ยวเจอสารวัตรนักเรียนเเล้วจะซวยเอาได้นะครับ"

"ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ เดี๋ยวนี้เขาไม่กลัวกันเเล้วค่ะ ฉันก็มาสภาพนี้ประจำเเหละ ไม่เห็นเคยเจอเลยค่ะ"

"สงสัยคงไม่กลัวจริงๆนะครับ ขนาดเค้าอยู่ข้างหลังยังพูดกับผมอย่างนี้เลย แหะๆ"เขาพูดอีกที หือ ข้างหลัง ว่าเเล้วก็หันไป ชูวับๆ หึๆ เจอเลยครับท่าน ชายหน้าเเก่พอควรที่จ้องเขม็งมาที่ฉัน โฮะๆๆ ลักษณะที่ฉันเห็น ใช่เลยขอรับ

"ไม่กลัวจริงเหรอเเม่หนู งั้นก็ต้องคุยกันยาว"ชายเเก่ผู้มาใหม่พูด ทันใดนั้น ก็มีมือมาดึงฉันออกมา ด้วยเเรงฉุดนั้นฉันจึงต้องวิ่งออกไป ชายเเก่คนนั้นวิ่งตามมาเเละตะโกนให้พวกเราหยุดจนเขาหมดเเรง

ส่วนฉันก็ไปหมดเเรงหลังจากทิ้งห่างสารวัตรนักเรียนนั่นมา ว่าเเต่ว่าใครดึงมือฉันมาเนี่ย

"ไหวมั๊ยครับ เหนื่อยชะมัดเลยเนอะ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นฉันจึงเงยหน้ามองเเละก็เจอ พ่อเทพบุตรสุดหล่อที่หน้าร้านเกมส์นี่นา

"นี่ครับน้ำ ผมคงต้องไปเเล้วล่ะ กลับบ้านดีๆนะครับ"เขายื่นน้ำให้ฉันเเล้วก็เดินไป อึ้งค่ะ อึ้ง อ๊ะฉันลืมถามชื่อเขานี่ เบอร์ด้วย ว่าเเล้วฉันก็วิ่งออกไปทันทีเเต่ไปไม่ทัน เพราะไม่เห็นเขาเลยเเม้เเต่เงา นี่เเค่ขอบคุณก็ยังไม่ได้ขอบคุณเลยนะ เสียดายง่ะ กลับบ้านดีกว่า

ณ หน้าซอยของหมู่บ้านเเห่งหนึ่ง

(มิ้นท์โหมด)

"นี่ๆๆ คุณเจ๊ขาาา ไหนบอกว่า่่30น.เสร็จไงคะ นี่มันปาไปตั้งชั่วโมงเเล้วนะคะ จะให้ดิฉันรอยันชาติหน้าเลยเหรอคะ"ฉันกำลังพูดต่อล้อต่อเถียงกับคุณเจ๊วัยไม่น่าจะต่ำกว่า28ปี เพราะเรื่องอุบัติเหตุเล็กๆน้อย(บ้านเธอสิ)

ก็เเค่บิดร้อยยี่ออกมาจากบ้าน พอเขาถอยรถคันหรูสีดำปิ๊ดปี๋มาที่หน้าซอยก็เลยเบรกไม่ทันเเล้วก็ชนตูมเข้า ก็เเค่นั้น(บ้านเธอสิ) อ้อ ลืมเเนะนำตัว ฉันชื่อว่ามิ้นท์เป็นเพื่อนของยัยเเพรจอมเที่ยว ป่านนี้ยัยนั่นหนีกลับบ้านเเล้วมั้งเนี่ย ยิ่งใจร้อนอยู่ด้วยสิเนี่ย

"ถ้าหล่อนไม่ยอมจ่ายค่าเสียหายมาก็รอยันชาติหน้าเเหละย่ะ"เจ๊เเก่นั่นพูดขึ้น ทันใดนั้นก็มีรถหรูสีขาวอีกคันมาจอด