ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

"พี่พิ้งค์ อย่าไปหาเรื่องเขาสิครับ มีงานด่วนไม่ใช่เหรอครับ"ชายหนุ่มน่าตาดีเเต่งตัวเนี้ยบไม่เเพ้ยัยเจ๊คู่กรณีของฉันเดินออกมา ผมของเขายาวเลยกลางหลัง(นี่ขนาดรวบเเล้วนะเนี่ย)หน้างี้หวานเจี๊ยบถ้าเเต่งหญิงล่ะก็ใช่เลย

"ไม่ นัทก็รู้นี่ว่าพี่ไม่เคยยอมใคร ชิ"ยัยเจ๊เเก่ว่าเเล้วก็เชิดหน้าขึ้น พ่อหนุ่มนั่นเลยถอนหายใจก่อนจะเดินมา

"เดี๋ยวผมเคลียร์เองครับ เจ๊ก็น่าจะพอรู้นะ ว่าผมเคลียร์ได้อยู่เเล้ว ถ้าเจ๊ไม่เชื่อเอาเงินผมไปก่อนเลยก็ได้ เอ้า"เขาว่า่ก่อนจะยื่นกระเป๋าสตางค์ให้กับยัยเจ๊พิ้งค์ ยัยนั่นเลยกระชากไปเหมือนไม่ค่อยพอใจนัก

"ก็ได้ย่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ ชิ"ยัยเจ๊นี่ต้องมีชิทุกคำเลยรึไงกันนะ เเต่ก็ดีไปที่ยัยนั่นเดินขึ้นรถไปซะเเล้ว

"ต้องขอโทษเเทนพี่พิ้งค์ด้วยนะครับ ผมเป็นญาติเขาน่ะ เลยพอจะเข้าใจเจ๊เเกน่ะนะ ค่าเสียหายน่ะคุณไม่ต้องจ่ายหรอกครับ เเต่รถคุณเองก็เสียหายด้วยนี่ครับ"เขาพูดจบก็เดินไปที่รถฉัน

"ก็นะ เเต่อย่างมากก็เเค่เเม่ด่านิดๆหน่อยๆน่ะ ไม่เป็นไรหรอก"ฉันพูดไปที่จริงก็อยากเรียกค่าเสียหายหรอกเเต่เขาช่วยขนาดนี้ก็เรียกไม่ลงอ่ะนะ

"ไม่ได้หรอกครับ ปัญหามันอยู่ที่ว่า ตอนนี้ผมไม่เหลือเงินเเล้วนี่สิ"นั่นไงคะ คนรวยย่อมเป็นคนรวยวันยันค่ำ ยังไงก็งกอ่ะนะ เเต่ฉันก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายหรอก

"งั้น...นี่ครับ เบอร์ผม ถ้าด่วนสุดก็โทรมาตอนช่วง2ทุ่มนะครับ"เขาก้มลงไปเขียนในเศษกระดาษใบหนึ่งเเล้วยื่นให้ เเต่ก็ยังงี้ทุกราย ฉันเจอมาหมดเเล้ว ครั้งก่อนพ่อมหาเศรษฐีเเกให้เบอร์ใครมาก็ไม่รู้ โทรไปเจอด่าเป็นฉอดครับท่านเเต่ก็รับๆมาเหอะนะ

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นน่ะสิคะ คือฉันนัดกับเพื่อนไว้ที่ร้านเกมส์000 เเต่นี่มันเหรดมาเป็นชม.เเล้ว รถฉันก็ดันพังซะอีก เเล้วฉันจะไปยังไงเนี่ย"ฉันร้องทุกข์เล็กๆน้อยๆ

"งั้นก็มากับผมสิครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง ผมก็จะไปพอดี"เขาพูดเเละยิ้มยินดี คนนี้ค่อยใจดีหน่อยเเฮะว่าเเล้วฉันก็เดินขึ้นรถเขาซะให้

"เเต่ผมไม่ค่อยรู้ทางยังไงก็บอกทางด้วยนะครับ"เขาพูดอย่างสุภาพจบคำพูดรถก็เเล่นออกไปอย่างเร็วโดยฉันเป็นไกด์บอกทางจนกระทั่งถึงร้านเกมส์ที่นัดไว้

เเต่พอฉันเดินเข้าไปก็ไม่เจอยัยเเพรเเถมเครื่องก็เต็มทั้งหมด นี่เเพรมันกลับไปเเล้วเหรอเนี่ย พอรู้ยังงั้นฉันก็วิ่งออกไปจากร้านเผื่อว่าพ่อหนุ่มนั่นจะยังอยู่เเต่ฉันว่าป่านนี้เตลิดไปนอกกรุงเทพเเล้วล่ะมั้งถ้าตามเสต็บที่เคยเจอมาอ่ะนะ

เเต่ทุกอย่างก็ผิดจากที่คาดไว้เมื่อฉันที่รีบจนเผลอเปิดประตูโดยการผลักออก ทั้งที่ปกติควรจะดึงเข้ามาส่งผลให้ประตูเจ้ากรรมไปกระเเทกกับคนข้างนอกเข้า

"เอ่อ..ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ หือคุณนี่นา"ฉันขอโทษคนหน้าร้านเเต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบใบหน้าของคนที่อยากเจอเเต่ไม่คิดว่าจะเจอ หมอนี่ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย

"อ้าว ทำไมรีบขนาดนั้นล่ะครับ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"เขาถามกลับมาพร้อมใบหน้ายิ้มเเย้ม

"เอ่อ คือเพื่อนฉันกลับบ้านไปเเล้วน่ะค่ะ ถ้าให้คุณไปส่งอีกรอบจะเป็นการรบกวนรึเปล่าคะ"ฉันถามอย่างเกรงใจ

"ยินดีเสมอครับ"เขาตอบกลับมา เดี๋ยวๆๆ นี่มันจะใจดีไปเเล้ว ไม่เห็นเหมือนเสต็ปคนรวยที่ฉันเจอเลยอ่ะ

"เเล้ว..คุณไม่มีนัดที่นี่เหรอคะ ก็คุณบอกว่าจะมาที่นี่พอดีนี่คะ"ฉันถามลองเชิงอีกที

"เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมาบอกเองครับว่ากลับเเล้วน่ะ"เขาพูดสบายๆเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติ

"เเต่ไปส่งฉันจะไม่เสียเวลาเหรอคะ คุณมีธุระไม่ใช่เหรอ"ถามลองเชิงอีกรอบซิ คนรวยอะไรจะใจดีปานฉะนี้

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมพาคุณไปส่งได้"เขาพูดต่ออีกที เฮ้ยๆๆ ชักออกนอกสเต็ปคนรวยในทัศนคติของฉันออกไปทุกทีเเล้วนะ เเต่ก็เอาเหอะนะ ดีกว่าไม่มีรถกลับบ้าน

ว่าเเล้วฉันก็เดินไปขึ้นรถพร้อมกับเขาอีกรอบเเล้วเขาก็พามาถึงหน้าซอยเดิม ที่จริงพ่อคุณจะไปส่งในซอยด้วยซ้ำเเต่ฉันบอกไปว่ามันกลับรถยากเเต่ที่จริงไม่ใช่หรอก

ก็ขืนเเม่เห็นว่ามีผู้ชายรวยๆขับรถหรูๆไปส่งฉันถึงหน้าบ้านก็จะสั่งให้ฉันพยายามจับหมอนี่มาเพื่อให้เเม่ผลาญเงินทองเขาอ่ะดิ

"เอ่อ..เเต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย"ฉันถามเอาไว้ก่อนเผื่อโทรไปจะได้เรียกชื่อถูก

"นัทครับ เเล้วคุณล่ะ ชื่อมิ้นท์รึเปล่าเอ่ย"เขาตอบเเละถามกลับ หือ เขารู้ชื่อฉันได้ไงอ่ะ

"นี่คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไงกันคะ"ฉันถามออกไป งงง่ะ

"อย่ารู้เลยดีกว่าครับ เอาเป็นว่าผมรู้เพราะผมใส่ใจคุณหรือพูดง่ายๆคือ ผมชอบคุณน่ะ"พรืด น้ำลายเเทบติดคอ เเม่เจ้า นี่เขาจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าพูดอะไรออกมา ชอบฉันๆๆๆๆ อ๊าก เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายมาสารภาพรัก เเถมเพิ่งเจอกันนี่นะ จะบ้าไปรึเปล่าอ่ะ

"เอ่อ ฉันว่าคุณทบทวนให้ดีมันจะดีกว่านะคะ ลาก่อนค่ะ(ลาขาด)"ฉันพูดอย่างรวดเร็วเเล้ววิ่งไปที่บ้านอย่างไว เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอผูชายบ้าอะไรฟะเจอกันเเค่ไม่กี่ชม.เองนะยะ