ผู้ชนะสิ้นคิด

Chapter2

        ลุงไข่เเหล็ก

          “อ้าว ชายย้อย เอ็งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ให้ซุ่มให้เสียง เดี๋ยวก็โดนกูกุดหัวซะนี่” ลุงไข่เล็กโวยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นชายยศเข้ามานั่งชันเข่าทำหน้าม่อยอยู่บนโซฟาในบ้านแก

          “อ้าวไอ้นี่ เสือกไม่ตอบกูด้วย ถ้าเอ็งจะมานั่งสมาธิที่นี่ กูว่ามึงคิดผิดแล้วย้อย” แกย้อนอีกทีเมื่อเห็นชายยศนิ่งเงียบไม่อื้ออ้ากับแก

          “ลุงเล็กคับ ผมควรทำวิธีไหนดีให้คนผิดโดนลงโทษโดยที่ไม่มีใครรู้เห็น”

          “ฮิๆ ฮุๆๆ ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ” ลุงเล็กได้ยินแล้วก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้  “มึง ฮ่าๆ... มึงนี่มันช่างเหมือนพ่อแกชิบหาย ให้ตายโอ๊ยแม่ควายขวิด”

          “แต่มึงจำไว้นะ! มึงอย่าเสือกทำแบบนั้นให้กูรู้เด็ดขาด!”

          สิ้นเสียงลุงไข่เล็กทุกอย่างเงียบกริบ  ชายยศนั่งอึ้งตัวแข็งทื่ออย่างกับเป็นตะคริวไปทั้งร่าง  ลุงไข่เล็กไม่ค่อยเกรี้ยวกราดใส่เขาบ่อยนัก ถึงแกมักจะใช้คำเก่าสมัยพ่อเฒ่าแม่ทวด แต่ก็ไม่ได้ฟังแล้วสะท้านไปถึงตับไตไส้ปอดเหมือนที่แกเพิ่งพูดเมื่อกี้นี้

อะไรของลุงแกละเนี่ย  

“ใครผิดก็ว่ากันไปตามกฎสิวะ  มึงจะใช้วิธีสกปรกลงโทษคนอื่นไม่ได้  มันต้องเอาความถูกต้องเข้าว่าโว้ย มันจะได้ไม่ย้อนมาทำลายตัวมึงเอง จำใส่กะโหลกมึงเอาไว้!”

ชายยศไม่ขานไม่ตอบ ได้แค่นั่งก้ม พยักหน้ารับหงึกๆ กลัวลุงไข่เล็กจะแพ่นกบาลอย่างที่แกทำกับลูกหลานคนอื่นๆ เวลาโกรธ

                -------------------------------------------------------------------

          “เป็นไงยศ ได้ความอะไรบ้างล่ะไปปรึกษาลุงแกน่ะ”  แม่เอ่ยปากถามทันทีที่ชายยศเปิดประตูเข้าบ้าน

          “ครับ ก็พอได้อยู่” เขาตอบเสียงหงอย  “แต่ผมเห็นว่าเกือบสามทุ่มแล้วก็เลยกลับมาก่อน ไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือแก”

          “ถ้าลุงพูดจาขวานผ่าซากมากไป ลูกก็ไม่ต้องไปถือสานะ  ยังไงๆ ลุงเขาก็รักและหวังดีกับลูกนะ”

          ชายยศเบือนหน้าไปทางต้นเสียง  ตามองต่ำ และนิ่ง อยู่ครู่หนึ่ง เหมือนขบคิดอยู่ในใจ แล้วปรารภขึ้น                 “ครับแม่” 

          “เออยศ แม่มีอะไรจะเล่าให้ฟังแน่ะ ง่วงรึยังล่ะ”  แม่รีบพูดทันควันเมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินหลบฉากหนีเข้าห้องนอน

          “เอ่อ ยังครับ”

          “งั้นมานั่งข้างๆ แม่สิ”

          ชายยศนั่งลงแล้วเอียงตัวนอนตะแคง วางหัวบนตักแม่ แสร้งทำไม่เห็นแม่ผุดยิ้ม

          “เมื่อก่อนตอนที่ลูกยังเล็กๆ ไม่รู้ประสีประสา พ่อของลูกกับลุงไข่เล็กเป็นคู่หูที่ตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋  นับว่าเป็นเพื่อนเกลอของพ่อคนเดียวที่มีเชียวแหละ  เนี่ยแหละเหตุผลที่ลุงไข่แกรักลูกอย่างกับลูกในไส้ตัวเอง” แม่เริ่มเล่าเรื่อง พลางก้มลงมองดูชายยศด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักอันอบอุ่น  ชายยศเองนอนลุ้นรอฟังอดีตของพ่อกับลุงไข่เล็กต่อไป

          “ลุงไข่เล็กเป็นตัวตั้งตัวตีนำพ่อเข้าไปเล่นการเมือง เพราะเห็นว่าพ่อของลูกมีคุณสมบัติพร้อมเพรียง แถมจบด็อกเตอร์จากอังกฤษ แกจึงสนับสนุนเป็นการใหญ่ จนในที่สุดพ่อก็ชนะการเลือกตั้งซ่อมได้เป็น สส. แบบแบ่งเขต  ได้เข้าไปทำงานในสภา ไม่ถึงขวบปีพ่อก็ไปเจอเรื่องไม่ชอบมาพากลเข้า  สืบไปสืบมาก็พบว่ารัฐมนตรีตนหนึ่งใช้อำนาจทางการเมืองบุกรุกป่าสงวนและลักลอบตัดไม้หลายพื้นที่ รวมทั้งยังค้าอาวุธเถื่อนและคอรัพชั่นอีกด้วย กฎหมายไม่เคยเอาผิดคนนี้ได้เลยเพราะมันใช้เงินซื้อกินหมด  พ่อเขาทนดูไม่ได้จึงลงมือเองโดยไม่พึ่งตำรวจหรือพนักงานหน้าไหนเลย  แต่กลับถูกหลอก  เพราะแหล่งข่าวก็เป็นพวกของไอ้ระยำคนนั้น  พ่อของลูกเลยถูกตำรวจวิสามัญ”