ผู้ชนะสิ้นคิด

                “แม่ ผมไม่กินข้าวละนะ” 

                “อ้าวลูก ยังไม่ทันเจ็ดโมงเลยนะจะรีบไปไหนกันห๊า ข้าวปลาไม่กงไม่กิน” 

                “วันนี้รถเมล์สายที่วิ่งประจำจะไม่ผ่านสายนี้อ่ะแม่ เขาปิดซ่อมถนน ผมเลยต้องเสียเวลานั่งหลายตอน” พูดจบ “ชายยศ” หนุ่มหน้าใสวัยแรกรุ่นกิ๊กในชุดนักเรียนมัธยมก็ผลุดวิ่งหลุนๆ ออกไปยังปากซอยทันที  

                เมื่อถึงปากซอย แลซ้ายแลขวา เขาพลันหยุดนิ่งจังงัง สายตาจ้องจับไปทางคนกลุ่มหนึ่งที่ถือป้ายใหญ่บ้างเล็กบ้างสองสามแผ่นส่งเสียงตะโกนโวยวาย ปนเปกับเสียงรถยนต์เรือเมล์ฟังไม่เป็นศัพท์ไม่เป็นเสียง ขณะที่จ้องไปก็มองไม่ค่อยถนัด แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะมีคนรู้จักอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย จึงเข้าไปใกล้ เพ่งแล้วเพิ่งอีกก็มั่นใจ ว่าคนที่คุ้นตาก็คือคนที่คุ้นเคย ลุงของเขานั่นเอง แต่...คุณลุงมาทำอะไรกับเค้าด้วยล่ะเนี่ย คนพวกนี้กำลังประท้วงกันอยู่นะ

                ไม่มีเวลาจะซักไซร้ไล่เลียง ชายยศจึงเดินเลี่ยงออกไป เก็บความสงสัยไว้ก่อนแล้วมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์ที่เขาไม่คุ้นชิน นานทีปีหนจะเหยียบย่างฝ่าตีนมาใช้รถสายนี้ โชคดีที่รอไปไม่กี่นาทีรถก็เข้ามาจอดเทียบ เขาก้าวขึ้นบันไดพลางเบี่ยงตัวมองเอียงๆ หาที่ว่างเพื่อจะได้เสียบเข้านั่งก่อนที่จะมีใครมาแย่ง ---ได้นั่งที่แล้วจึงเอียงคอมองกลุ่มผู้ประท้วง เห็นป้ายเขียนตัวเท่าหม้ออ่านได้ชัดถนัดตา “แกซ่อมถนนแหกตาเรา เพื่อหาเงิน!” --- นึกในใจ ทำไมผู้คนถึงไม่เคยพอใจกับสิ่งที่รัฐฯ หยิบยื่นให้นะ ช่วยซ่อมถนนให้แล้วยังออกมาด่าว่ากันอีก มันมีแต่เสียเงินต่างหาก                                          -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

                “...ใครเป็นหัวหน้าห้องดีสำหรับปีนี้-ด...” เสียงหวานๆ ของคุณครูสาวสวยที่เข้ามาทำหน้าที่ครูประจำชั้น ม. 2/1 ขาดตอนทันทีเมื่อชายยศปรากฎกายตรงหน้าประตูห้องเรียน

                “ชายยศค่ะ”

                “ให้เขาเป็นครับ”

                เพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่ในห้องชี้นิ้วเล็งเป้ามาที่ชายศศักดิ์

                “เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราได้ชายศศักดิ์เป็นหัวหน้าห้องเรียบร้อยแล้ว” คุณครูกล่าวสรุปพร้อมกวักโบกไม้โบกมือให้ชายยศรีบไปนั่งที่

                “แน่ใจนะว่าพวกเธอจะให้คนที่มาเรียนสายในวันแรกเป็นหัวหน้าห้อง” ครูหันมาถามทุกคนอีกครั้งเพื่อฟังเสียงให้แน่ใจ

                “แน่ใจค่ะ/ครับ คุณครูชมพู่” เสียงตอบจากนักเรียนแทบพร้อมเพรียงกัน

                “แล้วรองหัวหน้าล่ะครับครู” มีเสียงหนึ่งดังจากมุมห้อง

                “เอ่อ...ก็ดีนะจ๊ะ จะได้ช่วยกันสอดส่องดูแล แล้วพวกเราอยากให้ใครเป็นท่านรองล่ะจ๊ะ” ครูชมพู่หันไปถาม

                “เก็นครับครู”

                เก็นหันขวับ ตะโกนโต้กลับไปทันควัน “เฮ้ยไอ้แมน! ไรของนายเนี่ย อยากเป็นแล้วไมนายไม่ยกมือเองวะ”

                “แต่ฉันก็อยากให้นายเป็นนะเก็น” เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งเสริม

                “เห็นมั้ย ซันนี่ก็ยังเห็นด้วยเลย เพื่อนๆ ว่าไง เก็นเหมาะสมใช่ป่าว”

                ทุกคนหันไปมองเก็น บางคนยิ้ม เฉย นิ่ง สงสัย แต่ทั้งหมดเงียบกริบ

                “เอาล่ะ ถ้าไม่มีใครคัดค้านเราก็จะให้เก็นเป็นรองหัวหน้าห้องเลาละกันนะจ๊ะ” ครูชมพู่พูดพูดจบ เดินไปที่โต๊ะประจำของเธอเพื่อหยิบตารางเรียนขึ้นมาแจกให้ทุกคน

                “ชาย ช่วยครูเอาตารางเรียนไปแจกเพื่อนๆ ทีซีจ๊ะ” ชายรีบลุกจากโต๊ะลุกลี้ลุกลนไปหาครูพู่ รับกระดาษปึกบาง มือเอื้อมไปสัมผัสผ่านนิ้วเรียวของครู ความรู้สึกหนึ่งแวบผ่านเข้ามา เขาเหลือบตามองครูแล้วหลบเร้นสายตา นำตารางเรียนมาแจกเรียงไล่ไปตามโต๊ะเรียน แล้ววกเดินเวียนไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง

                ทำไม ใจเราเต้นแรงจัง...

                -------------------------------------------------------------------------------------------

            ข้างนอกหน้าต่าง จากในไปจนถึงนอกรั้วโรงเรียนคลาคล่ำด้วยรถรา ทั้งส่วนตัว และบริการรับส่งเด็กนักเรียน มาจอดรอรับลูกเด็กหลานเล็กยามโรงเรียนจวนเจียนจะเลิก ภาพนี้เป็นนาฬิกาบอกเวลาอย่างดีที่สร้างความปั่นป่วนแก่จิตใจของพวกเขาทั้งหลาย และบั่นทอนความแน่วแน่ที่กำลังเกิดขึ้นภายในสมองส่วนหน้าได้อย่างชะงัด นักเรียนในห้องพากันชะเง้อมองรถที่กำลังระวังคน บางคนมองผู้คนที่กำลังข้ามถนนระวังรถ หัวจิตหัวใจออกไปเดินเล่นตรงโน้นกันหมดแล้ว

                หลังเลิกเรียนชายยศมีหน้าที่รวบรวมสมุดของเพื่อนร่วมชั้นไปส่งที่โต๊ะครูสมคิดที่กำลังสอนเรื่องเลขาคณิตและพยายามบอกวิธีพิชิตโจทย์ ส่วนเก็นต้องนำเพื่อนในชั้นที่เป็นกลุ่มเวรทำความสะอาดห้องวิทยศาสตร์สำหรับวันนี้  

                “ก๊อก ก๊อก ก๊อก...”

                “เข้ามาได้จ้า”  ครูชมพู่ขานรับเสียงเคาะประตูขณะที่กำลังก้มจัดเก็บข้าวของส่วนตัวเตรียมออกจากที่ทำงานเป็นคนสุดท้ายของห้องนี้

                “เอ่อ...อ ค...คุณครู่ชมพู่...ค.. ครับ ไม่ทราบว่าโต๊ะของคุณครูสมคิดอยู่ตรงไหนครับ” ชายยศเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก เมื่อพลั้งสายตารุกล้ำเข้าไปในปกเสื้อจนถึงเนื้ออกอูม แล้วรีบก้มหลบหน้าปลีกสายตาไปทางอื่น

                “อ้าว ชายยศเองเหรอ โต๊ะครูสมคิดอยู่ข้างหลังโต๊ะครูนี่เองจ้ะ” ครูมองขึ้นมาปราดหนึ่ง ชี้ไขว้ไปด้านหลังแล้วก้มหาของต่อ

                ชายยศจ้ำพรวดๆ เข้าไปวางสมุดแบบฝึกหัดและออกมาอย่างเร็วจี๋

                ไอ้ชายเอ๊ย! คิดเรื่องบ้าอะไรวะ  ครูนะเว้ย บาปกินหัวแกแน่... เขาพึมพำกับตัวเอง พลางเอามือเขกหัวตัวเองโป๊กๆ

                “ชาย ! ชาย ! มานี่เร็ว !” เสียงตะโกนของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในหัวของเขา นำเขากลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง  เขาสอดส่องมองหาจึงเห็นเพื่อนหญิงในห้องสองคนกำลังเดินมา ...ท่าทางเหมือนคนหนึ่งจะร้องไห้

                “เกิดอะไรขึ้นแก้ว ทำไมมุขถึงร้องไห้” เขาถาม

                “ไอ้แมนมันรังแกมุข ชาย” แก้วตอบด้วยความแค้นใจ

                “มันรังแกยังไงแก้ว บอกเรามา เดี๋ยวเราจะจัดการเอง”

                “ตอนที่เรากำลังทำความสะอาดห้องวิทย์ฯ กัน มันให้เพื่อนมันจับมุขมัดแขนไว้ แล้วมันก็ลวนลามมุข ชายต้องช่วยมุขนะ อย่าปล่อยมันไปให้มันได้ใจเด็ดขาดเลย”

                “ไอ้แมนอยู่ไหน เราจะไปหามันเดี๋ยวนี้แหละ”

                “ห้องวิทย์ฯ ชาย”

                พอได้ความ ชายศก็บึ่งไปยังห้องวิทยาศาสตร์ทันที แต่เมื่อไปถึงห้องก็ถูกล็อคตรึงไว้แน่นแล้ว พวกนั้นไปหมดแล้ว เหมือนจะหนีความผิด   

                ชายยศเดินกลับไปหาแก้วกับมุข สีหน้าเขาดูผิดหวังที่ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ใช่ว่าพรุ่งนี้จะไม่มี คอยดูเถอะ แกจะได้เห็นดี ไอ้แมน...

                กลับถึงบ้านหน้าตาถมึงทึง แม่กับลุงไข่เล็กนั่งคุยกันอยู่ที่ซุ้มนั่งเล่นหน้าบ้านเขาจึงเข้าไปทักทายยกมือไหว้สวัสดี ลุงไข่เล็กมองหน้าเขาแล้วหัวเราะหึๆ

                “เป็นไรล่ะไอ้ชายย้อย โดนผู้หญิงตบหน้ามารึไง ฮึ”

                “เปล่าครับลุง กำลังอยากต่อยหน้าคน”

                “ชิชะ ไอ้หลานชายคนนี้ ตัวกะเปี๊ยกเดียว มึงจะไปสู้เขาไหวเรอะ”

                ชายยศนิ่งไป เหมือนขบคิดอะไรในใจ แล้วแม่ก็แทรกเพื่อตัดบท ตัดช่องทางลุงไข่เล็กไม่ให้แกล้งชายยศจนปล่อยโฮอย่างที่แกเคยทำบ่อยๆ

                “ไปอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะชาย มีอะไรเดี๋ยวค่อยมาคุยกันนะ”

                “ครับ” ชายยศพยักหน้า เดินหลบสายตาทั้งสองคนเข้าบ้านไป

                                           **********************