นางฟ้าตกสวรรค์บันดาลมาเจอเธอ

"แม่ครับ แม่" ในฝันผมเห็นแม่นอนจมอยู่บนกองน้ำที่ได้พัดแม่ผมไปไกล
.................................................................................................................
ผมจึงตกใจตื่น
"แม่ครับ" ป๊อดเดินหาจนทั่วบ้านของเขาซึ่งมีสองห้องนอนและหนึ่งห้องน้ำ และห้องใต้ดินเล็กๆ ส่วนด้านหลังบ้านเป็นครัว และปลูกผักสวนครัวไว้จนทั่ว ห้องแต่ละห้องมีขนาดเล็กมากไม่เกิน 3*4 ตารางเมตร ห้องเล็กขนาดนี้และป๊อดก็ค้นทุกซอกทุกมุมทั้งในห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนอนอันแสนจะรกแล้วแต่ก็ไม่เจอแม่เขาเลย
"แม่ครับแม่ไปไหนครับ"
ป๊อดเดินออกมานอกบ้าน
ทันใดนั้น
"ป๊อดๆ มาช่วยแม่ด้วย ป๊อด" ป๊อดได้ยินเสียงแม่ของเขาแว่วมา ป๊อดจึงเดินตามไปประมาณ 20 เมตร
ป๊อดเห็นแม่ของเขานอนทับแขนจมอยู่ในกองน้ำที่เริ่มจะเหือดแห้งไปบ้างแล้ว
ป๊อดจึงฉุดแม่ลุกขึ้น
"ขอบใจมากนะป๊อด ถ้าไม่ได้ลูกแม่คงแย่แน่เลย"
"อ้าวลูกนี่เย็นแล้วนะ รีบไปหุงข้าว และทำกับข้าวให้แม่ทานได้แล้ว"
"ครับผม"
ป๊อดจูงมือแม่และประคองแม่อย่างยากลำบากเพื่อกลับไปยังบ้านของพวกเขา
ป๊อดเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา เห็นนางฟ้าปิ๋วกำลังนอนหลับและย่อขนาดตัวเองให้เล็กจิ๋ว ดูน่ารัก
"นี่เธอ ตื่นได้แล้ว มาช่วยฉันทำกับข้าวเดี๋ยวนี้นะ"
นางฟ้าขยับปีกหนึ่งครั้ง พร้อมกับลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ราวกับว่าเธอกำลังงุนงง แล้วคทาของเธอได้หายไปแล้ว
ป๊อดไปหยิบเสื้อของเขามาทาบกับตัวของปิ๋ว แต่ดูมันใหญ่ และเก้งก้างสำหรับเธอจริงๆ
"นี่เธอ เอานี่ไปใส่ได้แล้ว"
"เหอ นี่คืออะไรหรอคะ"
ป๊อดทำหน้าเซ็งอย่างสุดๆที่ปิ๋วไม่รู้จักเสื้อผ้า "แล้วเมื่อก่อนเธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าหรือไงกันนะ"
"นี่คือเสื้อผ้าหรอคะ เอ่อ ที่จริงฉันก็เคยใส่มันตอนอยู่บนสวรรค์ แต่ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตาที่เกิดจากอิทธิฤทธิ์ของเราเท่านั้นแหล่ะค่ะ"
"อ่อ งั้นหรอ"
งั้นมานี่มา "อกเธอแบน คงไม่ต้องใส่ไอ้นั่นหรอกมั้ง เอามานี่ เดี๋ยวฉันจะใส่ให้ แต่เธอหันหลังไปก่อนนะ"
"ค่า" นางฟ้าพูดอย่างว่าง่าย 
"แต่เดี๋ยวเธอถอดชุดบ้าๆของเธอซะก่อนสิ"
"อ๋อชุดของฉันเป็นเพียงภาพลวงตาน่ะค่ะ" ว่าแล้วชุดของปิ๋วก็หายไป
"อ๊าย นี่เธอหันหลังไปเดี่ยวนี้นะ ฉันไม่อยากจะเห็นเลย"
"ค่ะ"
"งั้นฉันจะหลับตาละนะ"
ป๊อดรีบใส่เสื้อผ้าที่หลวมโคร่งให้ปิ๋วอย่างรวดเร็ว
"อ้าวไปทำอาหารกันได้แล้ว อย่าบอกนะว่าเธอก็ไม่เคยทำอาหารเหมือนกัน"
"ค่า" ปิ๋วรีบพยักหน้าด้วยความรวดเร็ว
"นี่เธอ ทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย" ป๊อดบ่นพึมพำ
"จริงๆตอนที่อยู่ที่โน้นฉันก็ไม่ต้องทานอะไรน่ะค่ะ เพราะว่าพวกเราอิ่มทิพย์ และเราก็มีลูกท้อสวรรค์ที่ทำให้เราอิ่มทิพย์ค่ะ"
"อ่อ"
ป๊อดกับปิ๋วเดินเข้ามาในห้องครัว
"งั้นเธอช่วยหยิบ ขิงข่าตะไคร้ที่ฉันมัดไว้ให้หน่อยสิ"
"เอ่อ มันคือ อะไรคะ"
"อ่อ ลืมไป งั้นไม่เป็นไรแล้วหล่ะ เดี๋ยวฉันทำเอง"
"ค่า"
ขณะเดียวกัน แม่ของป๊อดก็กำลังนอนหลับอย่างสบายบนเตียงของเธอ เพื่อรอกับข้าวอร่อยๆจากลูกชายสุดที่รัก
"เสร็จหรือยังหล่ะลูก แม่หิวแล้วนะ"
"คร้าบ ผมกำลังเร่งมืออยู่ครับ รับรองว่ากับข้าวมือนี้ต้องอร่อยแน่นอนครับ"
"จ้า"
ป๊อดเริ่มจากต้มน้ำในหม้อจนเดือด แล้วก็ใส่ขิงข่าตะไคร้ลงไป แล้วพอน้ำเดือดอีกทีเขาก็ใส่นมพร่องมันเนย น้ำพริกเผา และตามด้วยกุ้งตัวโตๆ ออกมาน่าทานจริงๆ
"กลิ่นหอมจังนะคะ" ปิ๋วเอ่ยชม
"อืม แล้วเธอดมกลิ่นเป็นด้วยหรอนั่น อืมฉันล้อเล่นน่ะ"
"ค่า ยิ่งฉันอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ร่างกายและจิตใจของฉันก็จะกลายเป็นมนุษย์แบบพวกคุณเข้าทุกทีแหล่ะค่ะ"
"หรอ"
"งั้นเธอหลบไป ฉันจะเอาอาหารไปเสริฟหล่ะ"
"ค่า"
"แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาล้างจาน และขัดหม้อเหล่านี้หลังจากทานเสร็จแล้ว เธอก็ให้ไปหลบอยู่ในห้องฉันก่อนนะ"
"ค่า"
ป๊อดทำอาหารอีกหลายอย่าง เช่นแกงเขียวหวานไก่ และ ไก่ผัดขิง ทุกอย่างล้วนน่ากินทั้งนั้น
เขานำอาหารไปเสิร์ฟพร้อมกับข้าวร้อนๆ แม่ป๊อดภูมิใจในตัวป๊อดเป็นอย่างมาก
"อร่อยมากจ้าลูก มาทานด้วยกันสิจ๊ะ"
ป๊อดมานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับคุณแม่ของเขา ทั้งสองทานอาหารด้วยกันแบบครอบครัวอบอุ่น
"นี่ถ้าคุณพ่อยังมีชีวิตอยู่ก็คงดีสิครับ ผมจะได้มีโอกาสทานอาหารกับคุณพ่อ"
"จ้า สายไปแล้วหล่ะจ๊ะ ท่านเสียไปนานแล้ว เวลาน่ะมันย้อนกลับมาไม่ได้หรอกลูก"
ในขณะเดียวกัน ปิ๋วกำลังขดตัวด้วยความหนาวและเริ่มหิวโหย เวทมนต์ของเธอกำลังจะเสื่อมลงทุกๆทีแล้ว
 
..................................................................................................................