คดีจำเป็น ตอน คดีปลาซิวซิ่วปลาแดก

       ดร.หยินจุดบุหรี่สูบ และดูรูปที่อยู่บ้านของเจ้านายโรงงานตุ๊กตาของพนักงานคนนั้น ควันภายในห้องของดร.หยินส่งกลิ่นบุหรี่ตลบอบอวล จนผมต้องขอสูบซักมวน 2 มวน สังเคราะห์ให้เพื่อนคนนี้เป็นมะเร็งปอดง่ายขึ้น

"เออ ภีม แน่ใจเหรอวะ รูปที่ตานี่ส่งมา มันอยู่แถววิภาวดีรังสิตน่ะ"

"เออ ก็แถวๆนั้นนั่นแหละ" ผมนั่งดูแม็กกาซีนจุกจิกไปเรื่อย หลังจากที่ต้องรบกับไอ้หมวดบ้านี่ทั้งวัน ไอ้ป้อมกะไอ้โต๊ะซัดเบียร์เป็นตุ่ม จนหน้ามันสองตัว(อย่าเรียกว่าคนเลยครับ) แดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

"เฮ้ย ป้อม โต๊ะ ถ้าเมิงเมาแล้ว พอ ไปนอนไป" ป้อมพูดว่า

"กรูแค่หน้าแดง ยังไม่เมา ถ้าเมาก็ต้องเมิง" สักพักมันอยากช่วยพวกเราเป็นมะเร็งกัน มันจุดบุหรี่สายฝนสูบ

"หึ สายฝนฤาจะสู้ กรองทิพย์" คนพูดนี่ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้โต๊ะนี่เอง มันสูบขึ้นบ้าง เอ๊ ทำไมแถวนี้มีแต่คนกินเหล้าสูบบุหรี่วะ เอ๊า กรูก็หนึ่งในนั้นนี่หว่า

"เฮ้ย พวกเมิงไม่ต้องช่วยกรูตายก็ได้นะ ไอ้ห่านเป็ด" แล้วใครใช้หล่อนสูบบุหรี่ก่อนยะ นังหยิน  

         หลังจากที่พวกเรากินเหล้าสูบบุหรี่กันเรียบร้อยแล้ว ก็ไปตามทางถนนวิภาวดีฯ ทุกคนในรถมีกลิ่นปากจากบุหรี่หมด เย้ๆๆๆๆๆๆ          

         พวกเราฟูลออฟชันครับ ครบสูตรเลย กินเหล้าสูบบุหรี่เล่นไพ่ แต่ยกเว้นเมายานะครับ ที่พวกเราทำไม่เป็น มั่วหญิงก็ไอ้เก้าไงครับ แต่ถ้ามั่วเกย์ก็อีนั่งด้านข้างผมครับ แต่พวกเราสามคนมั่วครับ มั่วนิ่ม หุหุ ครบมั้ยๆ

"ไอ้ภีม ดูแผนที่ให้กรูด้วย เดี๋ยวกรูหลง" 

"เออๆ" ปกติ ไอ้ป้อมไม่ค่อยสูบบุหรี่บนรถหรอกครับ แต่ถ้าไปขึ้นเขาลงห้วย มันจะเปิดหน้าต่างและสูบ แก๊งผมจะสูบบุหรี่เป็นกันหมดครับ เพราะว่ายุคนั้นเขาไม่รณรงค์ต่ำกว่าสิบแปดห้ามซื้อทำนองนั้นครับ พวกเราทำบัตรก็สูบแล้ว เอ้านอกเรื่อง ต่อดีกว่า

          ผมบอกทางที่ไปบ้านของเจ้าของโรงงานตุ๊กตา ผมก็เหลือบไปเห็นตุ๊กตานักบินหน้าตาน่ารักกำลังถือป้ายว่า "HBD ไอ้บ้าป้อม ขอให้เมิงมีความสุขจนตัวตายนะจ๊ะ หุหุ" เอ๊ ใครให้มันหว่า กร๊ากกกกกกกกกก

"เนี่ย ยัยแป้ง ให้กรูมา แม่ม อวยพรแบบนี้ แช่งกรูมันยังง่ายกว่านะ ง่าว" ไอ้ป้อมบ่นไป หยินมันชอบตุ๊กตามาก จึงคว้าจากมือผมไปเลย

"น่ารักเวอร์อ่ะ แหมม อีป้อม กรูอยากหอมแก้มเมิงจัง" จ๊วฟฟฟ กลางตุ๊กตาอีป้อม อีป้อมด่าเปิงมางคอกเลย

"เฮ้ย อีหยิน เดี๋ยวน้ำลายเมิงติดตุ๊กตากรู กรูขี้เกียจซัก" เอ๊า สันดานส่อออกมาแล้วครับ ไอ้ป้อมมันขี้เกียจทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก นอกเรื่องอีกแล้ว พอรถไอ้ป้อมจอดหน้าบ้านเขา บ้านของเขาคือคฤหาสน์ใหญ่หินอ่อนทั้งหลัง เฮ้ย พระที่นั่งอนันตสมาคมดีๆนี่เอง แต่จริงๆไม่ใช่พระที่นั่งหรอกครับ ใครจะไปกล้าสร้างบ้านแบบพระที่นั่งกันเล่า

      คนใช้ในบ้านนี้ก็ถามพวกเราว่า

"มาพบใครคะ"

"ผมมาพบคุณยุวดีครับ" คนใช้คนนี้ลังเลมาก จึงบอกไปว่า

"สักครู่นะคะ" เอ๋ สักครู่ สักครู่อย่างนั้นหรือ สักพัก มีรถชอปเปอร์สีดำเมี่ยมคันโต มาจอดขนาบข้างรถพวกเรา ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้หมวดพะยูนเกยตื้นนี่เอง มันสูบบุหรี่อยู่ข้างๆรถผม

"คุณยุวดีไม่อยู่ค่ะ" คนใช้คนนี้ตอบสั้นที่สุด ผมถามต่อ

"แล้ว เธอทราบรึเปล่าว่า คุณยุวดีไปไหน" ไอ้โต๊ะตอบให้ กวนมากกกกก

"ไปจัดละครหรือไม่ก็ไปดูดวง น้องบอกมันไป"

"ถุ๊ยยยย อีเวร แทนที่จะช่วยเพื่อน เจือกดันเข้าข้างคนใช้นะนี่ อี..." ยังไม่ทันที่อีหยินด่าจบ รถมาสด้าซูมๆสีเขียวสดบีบแตรลั่น จนไอ้ป้อมต้องเขยิบรถขึ้นมาหน่อย คนใช้ในนั้นก็รีบกุลีกุจอช่วยรถมาสด้าสีเขียวสดคันนั้นเข้าไปในบ้าน พอหลังจากที่รถมาสด้าเข้าไปในบ้านแล้ว รถผมเลยสะกดรอยตามไป พอๆกับรถชอปเปอร์ดำทะมึน ที่แซงพวกเราไปก่อนหน้านี้

        ผมได้สะกดรอยตามรถมาสด้าคันนั้นไป เธอออกจากรถและมาพูดกับสุนัขของเธอว่า

"รอนานมั้ยจ๊ะ โมเสส" เธอเรียกหมาพันธุ์โกลเด้นว่า 'โมเสส' ท่าทางต้องเกี่ยวข้องกับโมเสสทอยแน่นอน เธอลูบคลำหมารักของเธอใหญ่ เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างสูงครับ ประมาณนางแบบ ผมเลยออกจากรถมา เธอแทบถอดแว่นตาเลนส์โตดำขอบขาวออกทันที

"คุณ...." ผมรีบแนะนำตัว

"ผมชื่อธีรนัยน์ ธีรว่องชาญกุล..." ผมยังไม่ทันพูดจบ เธอยิ้มออก

"อ๋อ คุณภีม เชิญมาที่บ้านยุก่อนสิคะ" และพาโมเสสไปกินนม "แป๊บนึงนะคะ โมเสส" มันเห่าทีนึง "ไปกินนมกันไป" และเธอส่งหมาโมเสสไปให้คนใช้ดูแลต่อ

       ห้องรับแขกของเธอใหญ่กว่าบ้านของผมเสียอีก ผมและคณะเพื่อนผม (แน่นอนยกเว้นไอ้หมวดนรก) เธอให้เด็กรับใช้ของเธอส่งน้ำมาให้พวกเรา และเธอพูดว่า

"ดิชั้นทราบข่าวเรื่องโมเสสทอยแล้วค่ะ" เธอเศร้ามาก เมื่อพูดถึงโมเสสทอย "ดิชั้นเสียใจกับครอบครัวของเขาเหล่านั้นที่เสียชีวิตด้วยการโดนระเบิด"

"พวกผมเสียใจเหมือนกันครับ" เธอก็ถามผม

"แล้วดิชั้นจะทำอย่างไรดีคะ คุณภีม มันมืดแปดด้านไปหมดเลยค่ะ"

"ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ ทางเราต้องหาทางช่วยคุณให้ได้ครับ" เธอค่อยๆโล่งอก

"ขอบพระคุณคุณภีมเป็นอย่างสูงมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณ ดิชั้นมืดแปดด้านเลยค่ะ บริษัทคู่แข่งของดิชั้นก็ส่งคนมาก่อกวนที่บ้านดิชั้นเรื่อยๆ พอๆกันกับที่โรงงานเลยค่ะ และอีกอย่าง โรงงานของเรา มีหนอนบ่อนไส้"

"หนอนบ่อนไส้" พวกเราอุทานพร้อมๆกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -