คดีจำเป็น ตอน คดีปลาซิวซิ่วปลาแดก

        พี่น้องคู่นี้ (ไม่ทราบว่าเป็นพี่น้องกันแท้ๆรึเปล่า) ยังทะเลาะกันไม่เลิกรา จนหมวดอู๊ดต่อว่าอิ๋ว

"นี่เธอตั้งใจหาเรื่องชั้นเหรอ"

"อิ๋วไม่ได้ตั้งใจหาเรื่องพี่อู๊ดนะคะ พี่อู๊ดตางหาก ที่ว่าอิ๋ว" สุดท้าย หมวดอู๊ดตัดบท

"กลับไปซะ อิ๋ว ก่อนที่ชั้นจะฆ่าเจ้านายเธอ" แงะ เอาชีวิตช้านนนกันเลยทีเดียวเหรออออออออ  โหดร้ายไปป่ะ

"ข้ามศพอิ๋วไปก่อนแล้วกัน" แน้ อิ๋วก็แน่เหมือนกันนะเนี่ย พี่กับน้องคู่นี้ไม่ค่อยลงรอยกันแต่ชาติปางก่อนเน้อออ จนกระทั่งท่านแด๊ด ออกมาพบหมวดอู๊ด

"อ้าว หมวด"

"ครับผม" หยุดทะเลาะสักครู่ เมื่ออีกฝ่ายทำท่าตะเบ๊ะ

"แล้ว..." และท่านแด๊ดหันมาทางผม ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ โบกมือหยอยๆ

           ท่านแด๊ดดูซีเรียสมาก ที่หมวดอู๊ดจับผมตามแต่ใจตน จึงเรียกหมวดอู๊ดมาต่อว่า

"หมวด ผมไม่เข้าใจคุณ แค่เขาโวยวายกลางร้านอาหาร"

"แค่ เหรอครับท่าน มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ" ผมพยายามไกล่เกลี่ย หลังจากที่ออกจากคุกมากับเพื่อนๆผม

"ใจเย็นๆครับหมวด ผมรู้ว่าคุณทำตามหน้าที่ คุณคงไม่อยากจับผมเข้าคุกหรอก" โต๊ะมันก็แดกดันเข้าไปอีก

"แอร๊ยยย อย่าทำตัวเป็นพระเอกเลยเพื่อน ไอ้หมอนั่นน่ะ ไม่มีหรอกคำว่าหน้าที่ มีแต่หมั่นไส้ อยากจับเข้าคุกไง" หมวดอู๊ดก็เดือดสิครับ

"พูดจาแบบนี้ระวังปากหน่อยนะเว้ย เมิง" ผมแทบห้ามหมวดอู๊ดไว้ไม่ทัน ไอ้โต๊ะมันยังไม่หยุด

"ทำไม" ป้อมรั้งไว้เหมือนกัน

"พอเหอะ มีเรื่องไปก็เท่านั้น เราผิดอยู่ดี" โต๊ะสะบัดจากควบคุมของป้อม

"เมิงก็เป็นซะแบบนี้ล่ะ ป้อม พอๆกันกับไอ้ภีมเลย" ไอ้ป้อมขี้ปลอบอ่ะ

"โอ๋ๆๆๆ กรูขอโทษแต่กรูต้องทำ เดี๋ยวเมิงมีเรื่องท้าต่อยท้าตีกับเขา เราเสียศักดิ์ศรีฟรีๆนะ" ไอ้โต๊ะก็เงียบไป แถมเข้าใจไอ้ป้อมอีก

"เอาล่ะ ผมไม่อยากมีเรื่องกับพวกคุณทั้ง 3 คน เรามาว่างานกันต่อเลยแล้วกัน" ท่านแด๊ดพูดจบ ผมรีบกางหลักฐานมาให้ดู เป็นกระดาษ 2547 ที่กลับด้านกระดาษก็เป็นคำว่า Navi

"สิ่งที่ผมเจอในวันนั้น คือสิ่งนี้ครับ ผมว่าเราควรจะที่นั่นอีกรอบนะครับ ถึงตอนนั้น ผมขอแรงพวกคุณช่วยติดต่อเจ้าของโรงงาน ตามที่อยู่ที่ผมจดไว้นะครับ" แต่จู่ๆ มีคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกับ ดร.หยิน เพื่อนผม

"เฮ้ย ภีม กรูว่านะ เค้าอาจจะให้คำตอบที่ดีกับเมิงได้นะ"

"เอ่อ...นี่คุณนักสืบที่คุณบอกว่า เขาเด็ดเหรอครับ คุณหยิน"

"เด็ดสะระตี่มากเลยล่ะค่ะ หุหุ" หมวดอู๊ดไม่วายติ

"นี่คุณสุภาพกระเทย"

"คะ" นังหยิน เมิงหารู้ไม่แล้ว

"ถ้าคุณแต่งตัวยั่วตะเข้แบบนี้ คุณไม่ต้องมาที่นี่หรอก เขารับคนแต่งตัวสุภาพ ไม่ใช่กระหรี่อย่างคุณ" เออ ใช่ นางก็แต่งตัวเกาะอกหนังงู กางเกงยีนส์เสมอจิ๋ม นังหยินไม่วายออดอ้อนคุณตำรวจ

"แหมมม คุณตำรวจขา พอดีวันนี้รีบๆไงคะ เลยแต่งตัวแบบนี้ล่ะค่ะ ถ้าจะให้พิธีรีตองทั้งวัน มันอึดอัดค่ะ"

"ถ้าอึดอัดมาก ก็ไม่ต้องมาสิครับ ที่นี่มันสถานที่ราชการ แต่งตัวสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างคุณนี่ ระวังติดคุกนะครับ"

"เอ๊ะ คุณนี่"

"หยุดเถอะครับ พอเถอะ" ท่านแด๊ดเริ่มรำคาญ และหันมาต่อว่าหมวดอู๊ด "หมวด คุณไม่ต้องจับผิดใครบ่อยๆหรอก เวลาร่วมงานกันมันจะลำบาก" หมวดอู๊ดหงุดหงิดเต็มที "คุณต้องพึ่งคนเหล่านี้นะ"

"ครับ" เหมือนหมวดเค้าจะยอมแฮะ แต่ก็ไม่ยอมอยู่ดีแหละ ส่วนทางบุคคลที่หยินพามานั้น ก็พูดขึ้นว่า

"ผมเป็นพนักงานของโรงงานตุ๊กตาแห่งนี้ครับ บังเอิญวันนั้นผมไม่สบาย ผมเลยไม่ได้มาด้วย ถ้ามา คงหวังว่า พวกคุณคงไม่ได้คำตอบจากผมหรอกครับ ผมคงจะตายกับพวกนั้น"

ผมพยักหน้า และถามว่า

"คุณทราบสิ่งนี้มั้ย" ผมยื่นกระดาษนาวีมาให้เขา เขาตอบได้ชัดเจน

"นาวี 2547 คือของเล่นชิ้นใหม่ ที่เจ้านายผมตั้งใจ มอบให้กับพนักงานทุกคนครับ มันคือ 10 ปีแห่งการทำงานของพวกเราครับ" ผมพยักหน้าไปอีก และถามต่อว่า

"คุณรู้รึเปล่าว่าที่อยู่นี้ มันคือของจริง"

"ไม่ใช่ครับ" พนักงานคนนี้ปฏิเสธทันควัน

"เอ๊ะ" ทุกคนตกใจกันหมด

"ที่อยู่นี้ ลุงบัวแนะนำให้เจ้านายระวังคนปองร้ายครับ" อืมมม เก็ท ผมเข้าใจจุดนี้แล้ว แต่ไอ้นาวี คงไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก อืมม ระเบิดโรงงานนี่สิ

"แล้วระเบิดโรงงานล่ะครับ"

"เป็นพวกบริษัทตรงข้ามของเจ้านายครับ" บริษัทตรงข้าม บริษัทที่เป็นศัตรูสินะ และพนักงานคนนี้เล่าต่ออีกว่า "พวกเขาตั้งใจขู่ฆ่าเจ้านายผมครับ"

"งั้นน่ะหรือ" ผมนิ่งไป

รู้สึกว่า ผมต้องการ "คีย์สำคัญ" อย่างตะหงิดๆ   

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -