รักได้คนเดียว

วิน
 
ตั้งแต่วันที่ผมได้เจอกับแตงโมครั้งแรกที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ผมก็รู้เลยว่าเขาคือคนที่ใช่....
~
 
"แตง ๆๆๆๆ" เสียงตะโกนของยัยน้ำหวานดังมาแต่ไกล
 
"แกมีอะไร"
 
"หลังพักเที่ยงนี้เขาจะมีงานพิเศษอะไรไม่รู้....แกจะไปดูไหม"
 
"งานพิเศษอะไรของแกว่ะ...ฉันไม่ไปหรอก"
 
"แต่นายตะวันฝากให้ฉัน มาบอกแกว่า แกต้องไปให้ได้ เพราะว่าวินสั่งมา"
 
เขาคิดว่าเขาเป็นใครน่ะ " อืม ไปก็ไป"
 
พอพักเที่ยงเสร็จแล้วฉันกับน้ำหวานก็เดินไปที่หอประชุม ที่นังเกือบจะเต็มหมดแล้ว หายังไง้ก็หาไม่เจอ
อยู่ๆ ตะวันก็วินพุ่งใส่ยัยน้ำหวาน
 
"นายไม่มีตาหรือไง" น้ำหวานขึ้นเสียง
 
"โทษรีบไปหน่อย...ไอ้วินให้ฉันจองที่ไว้ให้พวกเธอแล้วน่ะอยู่ตรงกลางแถวที่ ห้า เดี๋ยวฉันพาพวกเธอไปเอง"
พูดเสร็จ ตะวันก็พาพวกฉันเดินไปนั่งที่วินจองไว้ให้ โดยมีน้ำหวานนั่งตรงกลาง ด้านซ้ายของเขาก็มีนายตะวันนั่งอยู่ข้างๆ ส่วนฉันก็นั่งด้านขว้าของน้ำหวาน
 
รุ่นพี่นัท ม.5 "สวัสดีน่ะครับทุกๆคนวันนี้เราก็มีเซอร์ไพร์สมาฝาก โดยมีหนุ่มวินมาช่วยอีกแรง..."เสียงกรี๊ดของสาวๆเริมดังขึ้น"เอาละครับใครๆก็รู้ว่าหนุ่มวินของเราเก่งไปทุกๆด้าน แต่วันนี้เราได้ขอร้องเขามาร้องเพลงให้เราฟัง...." เสียงกริ๊ดของสาวๆดังขึ้นอีกเป็น สองเท่า "แต่..." เสียงเร็มเงียบลง "เขาเป็นคนเขียนเพลงๆนี้เองให้กับคนพิเศษของเขาเอง"เสียงกริ๊ด ดังไปทัวโรงเรียนเลยก็ว่าได้"ไปพบกับเขาเลยครับ.....วินในเพลง...ศรรัก" หลังพี่นัทลงจากเวทีได้...วินก็ขึ้นมาพร้อมกับกีต้าได้ไม่นาน เสียงสาวๆก็ดังขึ้น 
ก่อนที่เขาจะเริ่มร้องเพลง เขาได้หันหน้ามาสบตากับฉันก่อนที่  จะเริ่มร้อง....เวลาเดี๋ยวกันที่เขาทั้งเล่นกีต้าแล้วก็ร้องเพลง ตาของเขาได้สบตาของฉันอยู่ตลอดเวลา






 
พอเขาร้องเพลงจบก็มีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าไปที่หน้าเวทีพร้อมที่จะให้ดอกไม้...ฉันเลยขอตัวยัยน้ำหวานและตะวันออกมา แต่ก่อนออกมา ตะวันก็พูดขึ้น
"แต่ไอ้วินอยากให้เธออยู่รอมันนะ"
 
"คงไม่ได้หรอกฝากขอโทษ เขาแล้วกันน่ะ" ฉันยิ้มให้ตะวันแล้วรีบเดินออกมา
 
ฉันเปิดประตูบ้านออกเพื่อที่จะก้าวข้าเข้าไป แต่ก็มีคนมาคว้าข้อมือฉันไว้แล้วก็ดึงตัวฉันให้ชิตกับตัวเขา
ฉันดิ้นๆ "ปล่อยฉันน่ะ..ไอ้บ้า"
 
"ถ้าฉันจะบ้า...ก็บ้าเพราะเธอนั้นแล่ะ"เสียงเรียบๆอย่างงี้นี้...วิน
"เธอทำไมไม่รอฉัน" เสียงเรียบๆของวินกลายเป็นเสียงต่ำ
 
"นายปล่อยฉันก่อนสิ.."เขาปล่อยฉันทันที่เมื่อฉันบอก ฉันหันไปเพื่อที่จะสบตากับเขา หน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ แล้วดูสภาพของเขาในตอนนี้เหมื่อนคนเหนื่อยมาก "นายไปนั่งรอที่โชฟาก่อนแล้วกัน ดูเหมือนนายจะเหนื่อย"
 
"ไม่ให้ฉันเหนื่อยได้ยังไงล่ะ ก็ฉันวิ่งตามเธอมา" เขาพูดเสร็จก็นั่งลงที่โซฟา
"แล้วเธอรู้ไหมว่าเพลงที่ฉันแต่งน่ะ ให้ใคร"
 
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ..นายยังไม่ได้บอกนิ"   -.-
 
"มานั่งตรงนี้สิ..." ฉันนั่งลงข้างๆเขา แล้วเขาก็โนมหน้ามาที่ฉัน"ฉันแต่งให้เธอโดยเฉพาะเลยนะแตง"
แล้วเขาก็ยืนดอกกุหลาบดอกหนึ่งมาให้ฉัน
 
"นายให้ฉันเหรอ"
 
"อืม...กับคนพิเศษ" แล้วเขาก็โน้มตัวลงมาใกล้ฉันอีกจนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขา.... ปากหนุ่มๆของเขากำลังปกบลงมาที่ปากของฉันเบาๆ อย่างออนโยน