รักได้คนเดียว

1 อาทิตย์ต่อมา

ตั่งแต่เริ่มเรียนมา วินก็เริ่มทำตัวแปลกๆส่งสายตามาให้ฉันเป็นระยะๆทุกครั้ง

ที่เขามองมาที่ฉันสายตาของเขาจะเปลี่ยนไปทันที่ จากตาดุๆ กลับกลายเป็น

ความออนโยน จนฉันอ่านสายตาของเขาออก แต่มาวันนี้ฉันกับเขาก็ยังไม่ค่อยได้คุยกันเลย นอกจากจะส่งสายตาหากันเท่านั่น

วันนี้ฉันต้องกลับบ้านคนเดียวทั่งอาทิตย์เพราะว่าอาทิตย์นี้เป็นเวรของน้ำหวาน วันนี้ฝนตกนักมาก ฉันไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ...แต่ก็ไม่เป็นไรฝนตกแค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอก ขนาดเดียวกันที่ฉันกำลังลงบรรไดฉันก็เดินชนหลังขนาดใหญ่ของผู่ชายคนหนึ่ง 

ตุ๋บ!

"อ่าวแตงโม" เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

"พี่บาส พี่เรียนอยู่ที่นี่เหรอค่ะ" คือฉันกับพี่บาสรู้จักกันมาตั่งแต่เด็กแล้ว ไม่ได้เจอกันตั่งแต่พี่เขาย้ายโรงเรียน

"อืม...แตงจะไปไหนเหรอ"

"แตงจะกลับบ้านค่ะ"

"เหรอร่มแตงไม่มีนิ...ถ้างั้นเดียวพี่ไปส่งนะ"

พี่บาสกล้างร่มขึ้นแล้วก็เดินไปส่งฉันจนถึงหน้าบ้าน

"ถึงแล้ว...พี่ไปล่ะนะ"

"ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ"

ฉันเปิดประตูรั้วบ้านออก และเดินไปรบฝนที่ใต้หลังคา จู้ๆ ร่างสูงของใครคนหนึ่งก็เดินมาชนฉัน จนฉันเซไปด้านหลังเล็กน้อย แต่โชดดีที่มือของเขาคนนั้นช่วยคว้าตัวฉันไว้เสียก่อน 

"นะ...นาย! O_O" ฉันตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเงยหน้าขึ้นพบว่าเป็น....วิน

"อย่าทำแบบนี้อีก" เขาดันฉันไปติดกับผนังก่อนจะเสียงต่ำ แต่ว่าแววตาของเขาจ้องลึกลงมาในดวงตาของฉันกลับแข็งกร้าว เหมื่อนเขากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง

"ทะ....ทำอะไร"

"อย่าเดินกับมันอีก" เขาย้ำเสียงหนัก

"แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย ฉันจะเดินกับใครมันเกี่ยวอะไรกับนาย"

"ฉันไม่ชอบ"

"แต่..."

"อย่าทำ..." เขาโน้มหน้าลงมาใกล้จนเราได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ฉันยืนสั่นอยู่ใหอ้อมแขนของเขาโดยไม่มีทางเลี่ยง

"นาย.." ฉันพยายามจะยกมือขึ้นดันหน้าเขาออก แต่เขากลับรวบมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ จู่ๆ เขาก็กดจูบลงมาบนริมฝีปากฉันอย่างแนบแน่น

"รู้แล้วใช่ไหมว่าควรทำตัวยังไง" เขาถามชิดริมฝีปากชองฉัน

"เข้าใจไหม"

"แต่..."

"ฉันถาม..." เขอลากเสียงสูง

"ขะ...เข้าใจ แต่...ฝนมันตก แล้วฉันก็ไม่มีร่ม ฉันก็เลย..."

"เธอมีสิทธิ์เดินกับฉันคนเดียวเท่านั้น"

นี่เขากำลังหึงฉันอยู่ใช่ไหม