รักได้คนเดียว

ฉันยกของเพื่อที่จะยกของเข้าบ้านเช่าใหม่ของฉันและน้ำหวาน
โดยมี น้ำหวาน พ่อและแม่ฉัน มาช่วยยก
ยกของทั่งหมดเสร็จฉันกับน้ำหวานก็ไปยืนส่ง พ่อและแม่ของฉัน
 
"อยู่กัน สองคนดูแลกันให้ดีๆน่ะและตั้งใจเรียนด้วยล่ะ" พ่อพูดขึ้นก่อนจะขึ้นรถ
 
"ค่ะคุณลุงขับรถดีๆน่ะค่ะ" 
 
"แม่ไปแล้วน่ะลูกมีอะไรก็ไว้โทรหาน่ะ"
 
"ค่ะแม่โชดดีน่ะค่ะ"
 
 
พอพ่อและแม่ของฉันออกรถเสร็จฉันกับยัย น้ำหวานก็เดินเข้าบ้านใหม่
และเริ่มจัดของและตกแต่งบ้าน พอทำทุกอย่างเสร็จก็จนค่ำ
 
"นี่แกฉันว่าเราออกไปหาอะไรกินดีกว่า...หิวจะแย่ อยู่แล้ว" น้ำหวานพูดขึ้นด้วยความหิวโหว
 
"เออ....ว่าแต่แกหิวเลย ฉันก็เหมื่อนกัน"
 
พอพวกฉันเดินถึงปากซอยก็ได้ยินเสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งโวยวายกัน
พวกฉันหยุดเดินแล้วก็ยืนอยู่ข้างๆกำแพงเพื่อที่จะฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
 
"ไอ้คนไม่มีหัวใจน้องฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อแกแต่แกก็ไม่เคยที่จะสนใจ"พูดชายคนนั่นเดินไปใกล้ๆผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ยืน นิ่งๆเหมื่อนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น "ไอ้คนเย็นชาคนยังแกไม่สมควรที่จะให้ใครมารัก"
 
"แล้วใครใช้ให้น้องแกมารักฉันว่ะ....แกทำยังงี้ฉันก็ไม่มีวันรักน้องแกได้หรอกจำไว้" ผู้ชายคนนั่นตอบด้วยเสียงเรียบๆ แต่ฟังแล้วคนรุกยังไงไม่รู้
 
"แกไปจากตรงนี้ซะอย่าหาว่าพวกฉันไม่เตือน" ผู้ชายที่ยืนด้านหลังของผู้ชายเสียงเรียบพูดขึ้น
แค่เอยคำนั่นคำเดียวเขาก็วิ่งจากตรงนั่นไป
"เซงโวย...ไอ้วินผู้หญิงมาจีบมึงทุกวันมึงทำไมไม่สนใจว่ะเมื่อไร เมื่อไร..." เพื่อนของเขาโวยวาย
 
"ถ้าเจอคนที่ใช่ก็เมื่อนั่นล่ะวะ....คัยจะไปเหมื่อนมึงเปลียนผู้หญิงไม่เว็นวัน"
 
"เออๆ...เรื่องของกูว่าแต่คนที่ใช่ของมึงนี่จะมีในโลกไหมว่ะ"
 
"มีไม่มีมึงก็คอยดู...ไปหาอะไรกินดีกว่า" เขาพูดเสร็จก็เดินจากตรงนั่นไป โดยมีเพื่อนเขาเดินตาม
 
 
ชื่อวินเหรอ....
"ยัยแตงแกคิดอะไรอยู่..." น้ำหวานถามด้วยความสงสัย
 
"ปะ...เปล่า ไปหาอะไรกินดีกว่า" พูดเสร็จฉันก็รีบดึงแขนยัยน้ำหวาน
 
"วันนี้ฉันเลี้ยงนะ..." น้ำหวานพูดขึ้น
 
"แต่ฉันต้องเลือกร้านน่ะ..."
 
"ตามใจแกแล้วกัน..."
 
"ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยว"
 
พอฉันพูดเสร็จก็ดึงแขนยัยน้ำหวานไปที่ร้านนั่น
 
"ลุงๆก๋วยเตี๋ยวเส็นเล็กน้ำใสชามหนึ่ง ไม่ใส่ผัก ไม่ใส่กระเทียมเจี๋ยว ใส่แต่ถั่วงอก ลูกชิ้นเยอะๆ น้ำเยอะๆ หน่อยน่ะลุง"
 
"ถ้าเรื่องมากยังงี้แกก็ไม่ต้องกินเลยไป ยัยแตง" ยัยน้ำหวานพูดประชดฉัน "เส็นใหญ่ น้ำขนน่ะลุงแต่ของหนูน่ะใส่ทุกอย่าง"  ยัยน้ำหวานพูดเสร็จเราก็ไปนั่งที่โต๊ะ
 
พวกเธอชังไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมองพวกเธออยู่ โดยนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเธอ
~
 
 
"ไอ้วิน แกได้ยินไหมผู้หญิงคนนั่นสั่งเหมื่อนมึงเลยว่ะ นึกว่าจะไม่มีใครเรื่องมากเหมื่อนมึงอีกแล้ว...พูดง่ายๆหนึ่งเดียวในโลก"
ตะวันมองไปด้านแตงโมและน้ำหวานแล้วหันไปพูดกับวินต่อ"คนแม่อะไรสวยโคตร"
 
วินมองไปที่แตงโม "ผู้หญิงที่มึงเห็นก็ว่าสวยหมดทุกคนนั่นและว่ะ..."
 
"แต่คนนี้ไม่มีที่ติจริงๆว่ะ หน้ารักโครต"
 
"ก็คงจะเหมื่อนผู้หญิงทั่วๆไปล่ะมั้ง"
 
"มึงก็ว่ายังงี้กับทุกคนนั่นและ เพื่อนเขาก็สวยน่ะ ห้าวๆดี ยังงี้และกูชอบ"
 
"มึงจะกินดีๆไหม หรือ จะให้กูเสริมให้"
 
"ครับลูกพี่ โหดได้อีกน่ะมึง" ตะวันพูดเสร็จก็กินต่อ