เกม มรณะั

"คุณชิโอ อยู่ที่ไหนคะ ถ้าได้ยินช่วยตอบฉันที คุณชิโอ"คารินตะโกนโหวกเหวกโวยวายทันทีที่มาถึงจุดหมายเพื่อกระชับเวลา เเต่ขณะนี้เธอเสียเวลาไปนานมากจนเวลาเหลือเเค่5นาทีเท่านั้น
"นี่..เธอ..อย่า..หนี..นะ"เสียงเเหบพร่าดังขึ้นที่ด้านหลังของเด็กสาว เเต่เธอไม่คิดจะหันไปมอง เพราะในใจกำลังคิดว่า เสียงนี้คงเป็นเสียงของซอมบี้ ไม่เพียงเเต่ไม่หันมอง เด็กสาวก้าวเท้าให้เร็วขึ้น จากเสียงตะโกนหาเด็กชายร่วมชะตากรรมกลับกลายเป็นเรียกร้องให้คนช่วย
"ช่วยด้วย คุณชิโออยู่ที่ไหนคะ ช่วยฉันที"คารินร้องเรียกอย่างลนลานเเละหันหลังกลับไปเมื่อเริ่มจะวิ่งไม่ไหวเเล้วเเละตั้งใจจะหันไปหาวิธีตอบโต้ ทว่า..สิ่งที่ไล่ตามมากลับไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด
"ว้าย คุณชิโอ เป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณก็วิ่งหนีซอมบี้มาใช่มั้ยคะ บ้าจริงๆทั้งที่ยังไม่ค่ำเลยกลับมีซอมบี้ออกมาเเล้ว"เธอพูดกับเก็น เด็กหนุ่มที่ตามหาเเละกำลังนอนหอบอยู่กับพื้น
"จะบ้าเหรอไง ที่ฉันเป็นเเบบนี้ก็เพราะเธอนั่นเเหละ ตอนเธอวิ่งหาฉันไอ้ฉันก็อุตส่าห์วิ่งตามเเล้วเเต่ไม่ทันสักที พอเหนื่อยเข้าก็เลยเรียกเเต่กลายเป็นว่าเธอกลับวิ่งหนีไปซะงั้น สรุปเเล้วที่ฉันหอบขนดนี้ก็เพราะเธอนั่นเเหละ"เก็นว่ากล่าวคารินด้วยเสียงเรียบๆเเละยังปรายสายตาดุๆมาที่เธอ ทำให้เด็กสาวก้มหน้าสำนึกผิดไปสักพัก
"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฮึก ฉัน..ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ"คารินขอโทษเเละเผลอสะอึกสะอื้นเเละก็ยังห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้
"เฮ้อ..เอาล่ะ ฉันขอโทษฉันผิดเองที่ดุเธอ เพราะงั้นช่วย หยุดร้องทีนะ คาริน เฮ้ ฉันบอกว่า ช่วย หยุด ร้อง ที ไม่ได้ยินรึไง ทำเเบบนี้เธอรู้มั้ยว่ามันเสียเวลาน่ะ"เขาพูดเป็นฉอดเมื่อเด็กสาวข้างกายปล่อยให้น้ำใสๆรินไหลจากนัยตา คำพูดประโยคเเรกๆดูเหมือนจะขอโทษเเต่กลับกลายเป็นการว่ากล่าวอีกครั้งเมื่อเด็กสาวร้องไห้หนัีก
"ก็ได้ ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้ เสีย เว ลา"คารินประชดกลับเเละพยายามเน้นคำว่า เสียเวลา
"ไม่ต้องมาประชดฉันหรอกน่า มาดูนี่กันดีกว่า"เขาพูดเเละหยิบซองจดหมายสีขาวขึ้นมา บทสนทนาประชดประชันจึงจบลงไปโดยปริยาย ทั้งสองคนเปิดซองออก ภายในพบว่ามีรูปถ่ายขาวดำใบหนึ่ง ที่พร่ามัวเเละมองลำบากมากเเต่เท่าที่เห็นเป็นรูปถ่ายของครอบครัวๆหนึ่ง ที่เห็นคือเด็กชายอายุราวๆ3-4ปียืนฉีกยิ้มเต็มที่กับเด็กทารกตัวน้อยๆที่เมื่อดูจากการเเต่งกายคงเป็นผู้หญิงอยู่บนอ้อมเเขนของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนอายุประมาณ30ปีกว่า เเละนอกจากนั้นก็เป็นด้านที่พร่ามัวมากๆจนมองเเทบไม่เห็น ส่วนภายในจดหมายก็ยังมีกระดาษใบเล็กๆอีกสองใบ ใบเเรกเขียนไว้ว่า'บุรุษที่ขาดหาย' ส่วนอีกใบเขียนไว้ว่า'เป้าหมายNo.2 ปริ๊นเเอสซาซิน'
"อืม..ดูเเล้วยากน่าดู เเล้วนี่ก็ค่ำๆเเล้วด้วย หาที่หลบก่อนที่จะเจอพวกซอมบี้ดีกว่านะ คุณชิโอ"คารินบอกกับเด็กหนุ่มที่นั่งเครียดกับปริศนาเหมือนกับเธอในตอนเเรกไม่มีผิด ทั้งคู่จึงวิ่งไปหาที่พักเเละก็เจอหลุมนิรภัยที่เก็นไปหลบในตอนเเรก พอเข้าไปด้านในเเล้ว เสียงทุกเสียงก็เงียบไป ไม่มีบทสนทนาอีกเลย..