เกม มรณะั

"บ้าจริงเชียว บอกคำใบ้เเค่นั้นเเล้วฉันจะไปรู้ยังไงกันเนี่ย บ้าเอ้ยยย"คารินสบถกับตัวเองเบาๆขณะที่กำลังกอดเข่าหลบซอมบี้น่าเกลียดน่ากลัวอยู่ในซากตึกที่พังลงมาตอนเริ่มเกมส์ ในระหว่างนี้ถึงเวลาที่เธอจะต้องคิดเกี่ยวกับคำใบ้ที่ยังไม่เข้าใจอยู่

"อืมๆๆ ทิศเหนือ 180องศา ฝาผนัง รึว่า..มันจะเกี่ยวข้องกัน ทิศเหนือ180องศา รึว่าจะหมายถึงทิศใต้กันนะ อืม ก็น่าลองนะ ตรงไปทิศใต้เเล้วเดินเรื่อยๆ จนถึงฝาผนัง เเต่เกมส์นี้มันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้นนา ปัดโถ่โว้ย"เธอพูดกับตัวเองเเละเผลอตะโกนเสียงดังออกมาอย่างลืมตัว ทำให้ซอมบี้ทั้งหลายได้ยินเเละเริ่มเดินมา หญิงสาวจึงรีบวิ่งหนีอออกจากที่ซ่อนตัวในปัจจุบันเเละถือโอกาสหนีเข้าตึกๆหนึ่งที่ดูไม่หรูหราเท่าไหร่เเต่สิ่งที่สดุดตาคือป้ายด้านบนที่เขียนด้วยภาษาอียิปต์โบราณเเละคิดว่าน่าจะเป็นสถานที่ๆมีเครื่องมือเกี่ยวกับเเผนที่มากที่สุดเเล้ว คารินรีบวิ่งหนีเข้าไปที่ตัวตึกเเละปิดล็อกอย่างรวดเร็วก่อนจะเข็นสิ่งของต่างๆที่พอจะปิดกั้นประตูได้เพื่อกันไม่ให้พวกสิ่งมีชีวิตอันไม่พึงประสงค์ทั้งหลายเข้ามา..พอทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เเล้วจึงเดินไปในตัวอาคารจนถึงห้องที่ดูรกเลอะเทอะไปด้วยสิ่งของต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็นหนังสือหรือเเเม้เเต่เครื่องมือทางภูมิศาสตร์

"เอาล่ะ มีอะไรบ้างหว่า นาฬิกา นาฬิกาปลุก เข็มทิศ เเผนที่ีของเมือง ภาพถ่ายทางอากาศของเมืองทั้งเมือง เทอร์โมมิเตอร์ เครื่องมือพยาบาลเครื่องมือทางภูมิศาสตร์เต็มไปหมดเลยเเฮะโอเค คิดไม่ผิดจริงๆที่มาที่นี่ ที่เหลือก็ไขปริศนาเเล้วรอจนเช้าซอมบี้อาจจะหายไปก็ได้"เธอเริ่มหาเครื่องมือที่ต้องการเเละคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า

"ตอนนี้ก็เที่ยงคืนครึ่ง มาถึงที่นี่ก็ประมาณซัก6โมงเย็นผ่านไป6ชม.เเล้วสินะ อีกราวๆ3ชม.น่าจะออกไปได้"เธอพูดกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ตี3 เเล้วนอนลงบนกองหนังสือ ค่อยๆหลับตาพริ้มเเละเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดายเพราะความอ่อนล้าจนกระทั่ง

"กริ๊งๆๆๆๆๆ"เสียงนาฬิกาที่ดังไม่หยุด ช่วยปลุกให้หญิงสาวผู้หลับใหลตื่นขึ้นจากนิทราอย่างงัวเงีย

"อืม ไหนๆๆ ซอมบี้พวกนั้นไปกันรึยังเนี่ย"เธอว่าเเล้วก็ชะโงกหน้าไปดูทางหน้าต่าง ก็ไม่พบเหล่าซอมบี้ที่ไว่ตามมาอีกเเล้ว จึงรีบหากระเป๋าใส่ของที่จำเป็นทั้งหมด เมื่อสิ่งจำเป็นไม่มีเเล้วเธอก็เริ่มมองหาอาหารเเล้วยัดใส่อย่างพอประมาณ โชคดีที่เธอได้เจออาหารเม็ดฉุกเฉินที่เมื่อกินไปเม็ดเดียวก็ทำให้อิ่มไปทั้งวัน จึงประหยัดเนื้อที่กระเป๋าไปพอสมควร เด็กสาวเเบกกระเป๋าออกจากตัวอาคารเเล้วลองมองดูที่เเผนที่เผื่อว่าจะเจอเบาะเเสที่ใช้ได้บ้าง เเละเธอก็พบว่าตัวเองอยู่ที่เมืองนีนาย่าเเละยังเจอสถานที่ๆเรียกว่า 'ทิศเหนือ' ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะเจอสถานที่เเบบนี้ เธอจึงลองเดินไปตามเเผนที่เรื่อยๆโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ จนถึงเมืองที่ว่า เเละเจออุปสรรคอันหนาวเหน็บ เพราะเมื่อก้าวย่างเข้าที่เมืองเธอก็เจอกับอากาศอันหนาวเหน็บจนต้องก้าวกลับมาเพื่อสัมผัสอากาศที่อบอุ่นเเละเริ่มหาสิ่งที่เธอนำมา เสื้อหนาวนั่นเอง เธอรีบสวมใส่เเละวิ่งไปคิดไป ยังไงก็คิดไม่ออกจึงหยุดอยู่ที่บ้านเเห่งหนึ่งที่มีอากาศอบอุ่นด้วยเตาผิงไฟ คารินเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่มีอยู่หลังเดียวเเละไปนั่งข้างเตาผิงไฟพลางคิดถึงปริศนา

"180องศา ถ้าไม่เกี่ยวกับทิศ ก็น่าจะเป็นอุณหภูมิสิ ที่นี่ก็มีบ้านอยู่หลังเดียวที่อยู่ด้านนอกก็หนาวขนาดนั้น คงไม่มีที่อื่นที่มีอุณหภูมิสูงถึง180องศาหรอกนา รึว่าจะเป็นไฟนี่กันนะ"เธอพูดไปเเละหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาวัดอุณหภูมิ ทว่าไฟนั้นกลับมีอุณหภูมิเพียงเเค่2องศา สิ่งนั้นทำให้เธอตกใจอย่างมากจึงใช้มือไปเเตะที่ไฟก็พบว่าไฟกองนั้นไม่ได้มีความร้อนเเต่อย่างใด สิ่งที่ร้อนกว่าคือผนังที่อยู่ด้านหลังไฟต่างหาก เธอเริ่มฉุกใจคิดเเล้วไปหาน้ำมาราดลงบนกองไฟเพื่อดับไฟนั้นเสีย เเล้วก้มลงมองที่ผนังก่อนจะยื่นเทอร์โมมิเตอร์ไปเเนบ สักพักเธอก็หันไปดู พบว่าอุณหภูมิของผนังนั้นสูงถึง180องศา คารินเริ่มเข้าใจในปริศนามากขึ้นเรื่อยๆ เธอเริ่มมองหาอุปกรณ์ทางซ้ายทีขวาทีเเละเดินอยู่รอบบ้านไม่หยุด จนเจอค้อนอันใหญ่ที่อยู่ในห้องเก็บของเธอรีบวิ่งไปที่เตาผิง เเล้วก้มลงไปก่อนจะลงมือทุบที่ผนังจนเเตกเมื่อไม่มีสิ่งใดหล่นออกมาตามที่คาดคิด เธอก็ใช้มือของตัวเองที่สวมถุงมือสำหรับกันความร้อนล้วงไปในผนังนั้นเเม้ต้องทนความร้อนอีกเล็กน้อยเเต่เธอก็ยังคงควานหาสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งมือของเธอไปถูกกับสิ่งๆหนึ่งซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นกระดาษ คารินรีบจับสิ่งนั้นออกมา สิ่งที่เจอคือซองจดหมายที่เขียนว่า 'No.1' เด็กสาวรับเปิดซองออกมาอ่าน ก็พบว่ามีข้อความเขียนอยู่เล็กน้อย มีความว่า'ชิคาโก้ลิลลี่ปริ๊นซ์' เด็กสาวจึงรีบเปิดดูเเผนที่เเล้วก็พบว่าชิคาโก้ลิลลี่ปริ๊นซ์คือสถานที่สำคัญที่มีขนาดเล็กเเห่งหนึ่ง มันคงเป็นที่อยู่ปัจจุบันของเก็น ที่เธอต้องตามหา ตอนนี้ก็เท่ากับว่าภารกิจไขคำใบ้ปริศนาNo.1Get