เกม มรณะั

เมื่อ17ปีก่อน

"คุณคะ เลิกซะทีเถอะค่ะ ไอ้เกมบ้าๆเเบบนี้น่ะ คุณต้องมานั่งเครียดคิดปริศนาทั้งวันทั้งคืนเเบบนี่น่ะ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะคะ"เสียงของหญิงผู้เป็นเเม่ดังขึ้น ตอนนี้คารินพึ่งอายุได้1ปีเท่านั้่้น เด็กปกติยังจำความไม่ได้ก็จริงเเต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังจำสิ่งนี้ได้เสมอมา เธอจำความได้ตั้งเเต่ตอนอายุเเค่2เดือนเท่านั้น ซึ่งก็ไม่มีใครรู้ถึงสิ่งนั้นเลยสักคน สิ่งที่เธอมักจะได้ยินเสมอมาคือเสียงที่เเม่ทะเลาะกับพ่อ เเต่พ่อไม่ได้ตอบโต้สักนิด ทุกวันๆ เธอเห็นพ่อกลับมานั่งหน้าโต๊ะเเละเครียดอยู่กับบางอย่าง ข้างหน้าของพ่อจะเป็นกระดาษขาวโพลนเเละในมือจะเป็นปากกาด้ามโปรดของพ่อ ซึ่งพ่อจะนั่งเครียดอยู่ในห้องเป็นวันๆข้าวปลาไม่ยอมเเตะสักนิด เเละบางทีพ่อก็จะหายตัวไปจากบ้านเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดืิือนเเม่ดูเเก่ขึ้นทุกทีเเต่พ่อกลับยังเป็นเหมือนเดิมเเถมบางทีจะหนุ่มกว่าเดิมเสียอีก เเต่เเม่ก็พยายามขอให้พ่อเลิกทำสิ่งนั้นเสียที เเต่พ่อกลับทำเพียงมองเเม่กลับมาด้วยสายตาเย็นชาเสมอ เพียงเเต่วันนี้กลับไม่ใช่ พ่อลุกขึ้นมาเเละผลักเเม่ลงกับพื้นเเล้วบีบคอเเม่ เเม่พยายามตะเกียกตะกาย เเต่พ่อกลับไม่ยอมถอยออกมาจนกระทั่ง...!ปัง!เสียงปืนดังขึ้น คนที่โดนยิงคือพ่อ ลูกกระสุนเจาะเข้าที่หัวของพ่อทำให้เขานอนเเน่นิ่งไป คนที่ยิงคือเด็กชายวัย4ปีพี่ชายคนเดียวของคาริน มือของเขาสั่นงั่กๆไม่หยุด เเม่ที่พึ่งลุกขึ้นมาอุ้มคารินเเละจูงเด็กชายออกมาจากบ้านอย่างรีบร้อน จนถึงถนนที่มีรถวิ่งพลุกพล่านมากมาย เเม่รอจนถึงจังหวะที่ไม่มีรถเเล้ววิ่งข้ามไปเเต่พ่อที่น่าจะตายไปเเล้วกลับเดินออกมาจากบ้าน เเม่เห็นอย่างนั้นเเล้วจึงรีบมากขึ้น เเต่ว่าเเม่กลับถูกฉุดขาล้มลงเเละไม่ยืนขึ้นเเต่กระซิบกับพี่ชาย

"พาน้องไปเร็วเข้า ลูกจะต้องรอดนะ"นี่คือเสียงสุดท้ายที่เเม่พูด เเม่ผลักพวกเราออกมามาจากถนนเลนซ้าย สิ่งที่พวกเขาเห็นคือรถบันทุกที่วิ่งมาเร็วมากเเละชนเเม่เข้าเต็มๆ คารินได้ยินเพียงเสียงของพี่คร่ำครวญอยู่เเต่เเล้วพี่ก็ลุกขึ้นเเละวิ่งออกมาที่ถนนเเต่มีรถคันหนึ่งวิ่งมา พี่ที่คิดว่าไม่ทันเเน่เเล้วโยนคารินออกไปที่ป่าข้างถนน เด็กสาวที่ถูกโยนออกมาหมดสติลง ภาพที่เธอเห็นก่อนหมดสติคือ พี่ที่อยู่ใกล้รถซึ่งกำลังวิ่งมาเร็วมาก เพียงเท่านี้ พอเธอลืมตาขึ้นก็เจอกับใครบางคนที่ไม่รู้จัก เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตลอด17ปี ภาพในวันนั้นยังคงติดตาเสมอ เเม้เเต่พี่ชาย เธอก็ไม่ได้รู้ว่ายังมีชิวิตอยู่รึเปล่าเพราะข่าวเกี่ยวกับครอบครัวของเธอมีเพียงการเสียชีวิตของเเม่เเละพ่อเท่านั้น เธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวในโรงเรียนเสมอ เเต่เธอเป็นเด็กที่หน้าตาดีเเละมีเสน่ห์ จึงถูกรุ่นพี่หมั่นไส้เเละเเกล้งมาโดยตลอด เธอได้เเต่กลับมาร้องไห้ที่ศูนย์รับเลี้ยงจนกระทั่งขึ้นม.ต้น ซานเทียร์ก็มาดูถูกเรื่องที่คารินอ่อนเเอมากมาย เเละพูดประโยคที่คารินไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีเด็กผู้หญิงในโรงเรียนมาพูดกับเธอ

"เป็นเพื่อนกับฉันดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่งนะ ไม่ใช่คำขอ"ตั้งเเต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้ารังเเกเธออีกเลย...เด็กผู้ชายชื่นชมว่าเธอคือดอกไม้ที่อ่อนโยน ทุกคนยอมรับว่าเธอคือผู้หญิงที่หายากเเละมีเเต่คนอยากเข้าใกล้ มีเพียงเเต่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ยอมรับในตัวเธอ เขาเป็นคนเย็นชาเเต่มีสาวติดทั้งโรงเรียน ก็คือคนที่เธอต้องไปช่วยคนเเรกนี่เอง เขาคือ เก็น ชิโอ