เกม มรณะั

"welcome to Game of death"เสียงเรียกในครั้งเเรกยังคงก้องในหัวของเด็กสาว

"ใครกันน่ะ เเน่จริงก็ออกมาสิ ออกมา"คารินที่ตกอยู่ในห้วงความมืดตะโกนเรียกให้เจ้าของเสียงออกมา

"ได้สิ ถ้าเธออยากเจอฉันล่ะก็นะ หึๆ"เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่ประโยคนั้นจบก็มีมือเรียวบางมาเเตะที่ไหล่ของเธอ เด็กสาวตัวเเข็งทื่อ เเละหันไปมอง ทว่าสิ่งที่พบกลับไม่ใช่มนุษย์อย่างที่เธอคิดไว้ ใบหน้าของสิ่งนั้นอาบไปด้วยเลือด มีเเผลตามร่างกายมากมาย มือของมันที่เเตะไหล่คารินอยู่มีทั้งเเผลเหวอะ เเละหนอนไชออกมา เเละมาอยู่ที่ไหล่ของเด็กสาว เธอทำอะไรไม่ถูก ใบหน้ามีเพียงน้ำตาไหลอาบเเก้มนวล เมื่อทำสิ่งใดไม่ได้ เธอจึงส่งเสียงกรีดร้องขึ้น ร่างบางทรุดลง เสียงกรี๊ดของเธอยังคงดังไม่หยุด มือของเธอกำลังพยายามปัดมือของสิ่งที่เธอไม่รู้ว่าคืออะไรเพราะสมองเริ่มเลียงลำดับไม่ถูกอยู่ เเต่มือของมันกลับมาเเตะอีกครั้งเเละ....

"คารินจ๊ะ"เสียงหวานดังขึ้นข้างกายเด็กสาวที่ยังส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด เเต่เมื่อได้ยินเสียง ร่างบางก็หยุดการกระทำทั้งหมดลง เเละมองหน้าผู้ที่เรียกชื่อของตน พบว่าเธอคืออาจารย์ประจำชั้นนั่นเอง

"เป็นอะไรรึเปล่า เมื่อกี้อยู่ๆก็ทั้งกรี๊ดทั้งดิ้น ฝันร้ายเหรอ"เสียงของอาจารย์สาวถามเธอ

"คะ..ค่ะ ขอโทษค่ะ"คารินพูดก่อนจะขออนุญาติไปนอนพักห้องพยาบาลเพราะเธอเริ่มรู้สึกมึนหัว ซึ่งอาจารย์ก็อยากให้เธอไปพักเสียบ้างเหมือนกัน เธอจึงเดินไปกับซานเทียร์

"นี่ เมื่อกี้รินฝันอะไรเหรอถึงได้เป็นซะขนาดนั้นน่ะ"ซานเทียร์เริ่มถามเมื่อเดินออกจากห้องพยาบาลเเล้ว

"ปล่าว คือฉันลืมไปเเล้วน่ะ เเต่รู้สึกว่าเป็นฝันร้ายมากๆน่ะนะ ช่างมันเหอะ"เด็กสาวโกหกออกไป เเต่ที่จริงความทรงจำที่น่ากลัวนั้นยังติดค้างอยู่ในหัวของเธอเช่นเดิม

17.00น.

"บ๊ายบายจ้า ริน"ซานเทียร์ลากับคารินตามปกติเมื่อได้เวลากลับบ้านเเล้ว ซานเทียร์เกิดในตระกูลที่สูงส่ง เเละเป็นตระกูลที่ดังระดับโลก เวลากลับเธอจะมีคนขับรถมารับกลับเสมอ ส่วนคารอน เธอเป็นเด็กกำพร้า จึงต้องกลับด้วยรถประจำทางเสมอเพราะรถของศูนย์รับเลี้ยงจะมารับรอบเดียวคือตอนสี่โมงเย็นซึ่งคารินได้เรียนพิเศษจึงกลับช้ากว่าคนอื่น เธอนั่งรถประจำทางกลับมาถึงที่ศูนย์ เเละรีบเดินกลับที่พักโดยเร็ว เเละนอนพักโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเครื่องเเบบ เธอเริ่มเข้าสู่ห้วงเเห่งความฝันทุกทีๆเเละ...

"คาริน เชียรี่ อืม ถูกต้องตามข้อมูล"เสียงของชายที่เธอคุ้นเคย เพราะเป็นเสียงที่เธอได้ยินในความฝันมา ทำให้เธอรีบลุกขึ้นทันที

"นายใช่มั้ยที่พูดอะไรเเปลกๆตอนที่ฉันอยู่ที่โรงเรียนน่ะ"เด็กสาวตะโกนถามชายหนุ่มที่อยู่ห่างจากตนประมาณ1เมตร เขามีนัยตาสีน้ำตาลเเละผมสีเขียวอ่อนใส่เเว่นกรอบดำซึ่งกำลังอ่านหนังสือบางอย่างอยู่

"ก็นะ ถ้าไม่พูดเเบบนั้นเธอก็จะไม่ติดใจจนเก็บมาฝันถ้าเป็นงั้นฉันก็ไม่ได้เจอสิ"เขาพูดโดยที่สายตายังมองที่หนังสืออยู่

"เอาล่ะ ได้เวลาเข้าเกมเเล้วล่ะ ช้ากว่านี้ไม่ได้ละ"ชายหนุ่มพึมพำอยู่กับตัวเองก่อนจะใช้มือจับหัวของคาริน เด็กสาวที่อยากจะดิ้นให้หลุดกลับถูกสะกดให้อยู่นิ่ง

"ขอให้สนุกนะ คารินจัง"ชายหนุ่มพูดกับเธอ ทันทีที่จบคำพูด เด็กสาวก็เริ่มไม่รู้สึกตัวเเละตกลงสู่ห้วงเเห่งความมืด จนกระทั่ง....

       เเสงอรุณยามเช้าส่องเข้ากระทบสายตาของผู้ที่กำลังตกอยู่ในห้วงนิทรา สายลมพัดเอื่อยรอบตัวเธออากาศเย็นสบายทำให้เด็กสาวไม่อยากลืมตา เเต่นึกขึ้นได้ว่าตนเจอกับคนน่าสงสัยเมื่อสักครู่นี้เองจึงลุกขึ้นเเละมองสำรวจทุกทิศทาง สิ่งที่เธอเจอคือตึกร้างสูงมากมายนับไม่ถ้วนเมื่อมองขึ้นฟ้าก็พบกับชายหนุ่มที่เธอพึ่งคุยกับเขาไป เขายืนอยู่บนฟ้า คารินเองยังไม่เชื่อตาตัวเองเลย

"นี่นาย"เด็กสาวพึมพัมกับตัวเอง

"ยินดีต้อนรับนะ คุณคาริน ตอนนี้คุณได้เป็นผู้เล่นของ Game of deathหรือที่พวกคุณเรียกกันว่าเกม มรณะนั่นเอง"เขาพูดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อออกมา

"นอกจากเธอเเล้วก็มีผู้เล่นอีก อืม..7คน จะอธิบายกติกากาีรเล่นเลยนะ.....เธอเป็นผู้เล่นVIPระดับที่1 ดังนั้นการออกตามหาอีก7คนจึงเป็นหน้าที่เธอ คนเเรกที่เธอต้องตามหาก็คือ เก็น ชิโอ เวลาที่เหลือคือราวๆ48ชั่วโมง.."ชายหนุ่มอธิบายยังไม่ทันจบประโยค

"เดี๋ยวก่อน บอกฉันมาก่อนว่านายเป็นใครกันเเน่่่้้่่่ เเล้วไอ้เกมบ้าๆนี่มันอะไรกันน่ะ"คารินตะโกนใส่ชายหนุ่ม

"จริงสินะ ก็ได้ เรียกผมว่าฟิลิปก็เเล้วกัน เอาละ ผมขออธิบายต่อนะ..เธอจะต้องหาซองคำตอบให้พบด้วยคำใบ้จากผม เเล้วรีบไปหาเก็น ชิโอให้พบ เขาถูกพันธนาการไว้ในเกมนี้ เเละรอให้คุณไปช่วยอยู่ คำใบ้ต่อไปก็อยู่ที่เขา เเต่ถ้าไปช้ากว่า48ชั่วโมง เขาจะต้องตาย ส่วนคำใบ้ก็จะกระจัดกระจายไปที่อื่น ซึ่งจะต้องหาเอง ถ้าเธอช่วยได้ครบ7คนเเล้วหาจุดเซฟทั้ง8จุดให้พบ ก็ออกจากเกมได้ เเต่ว่า การออกจากเกมโดยจุดเซฟนั้น ออกได้เพียงคนละจุดเท่านั้น เท่านี้ล่ะ คำใบ้เเรกคือ 1.ทิศเหนือ 2.180องศา 3.ฝาผนัง เเค่นี้ล่ะครับ ขอให้เจอคำตอบนะครับ บาย"ฟูดจบ เขาก็หายไปปล่อยให้เด็กสาวอยู่เเค่คนเดียว

"บ้าจริง ใครจะไปรู้ล่ะ ทิศเหนือ 180องศา กับฝาผนัง มันเชื่อมโยงกันตรงไหนล่ะ ตาบ้าฟิลิป"คารินสบถออกมา เธอเริ่มใจร้อนขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะตอนนี้เธอต้องเริ่มออกเดินทางเเล้ว