Mental Power Heroes

Chapter 1 : พบเจอ...

                   ณ. เช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส

“ ซิกกก ตื่นได้แล้วลูก….”

“ครับบบบ ..แม่”

               ใช่แล้ว..ผมชื่อซิกผมอาศัยอยู่กับแม่2คน พ่อเสียชีวิตในอุบัติเหตุตั้งแต่ผมยังเล็ก ส่วนพี่ชาย เค้าเรียนจบจากโรงเรียนไซคิกเรียบร้อยแล้ว แถมใช้เวลาเพียงแค่2ปีซะด้วยแนะ ตอนนี้ไปทำอะไร อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ อย่างว่าและพี่เค้ามันอัจฉริยะ ผมเรียนที่โรงเรียนนี้มา4ปีแล้วก็ยังอยู่แค่ระดับ2 เฮ้อ…อยากได้ใช้ชีวิตที่สบายๆไม่ต้องคิดอะไรอยู่เหมือนกัน ว่าแล้วก็ไปจัดแจงอาบน้ำซะดีกว่าจะได้ไปโรงเรียนซะที เดียวจะสาย

               วันนี้..เป็นวันเปิดเทอมใหม่วันแรก ในโรงเรียนจะแบ่งระยะเวลาการเรียนออกเป็น2เทอม ใน1เทอมมีสอบ1ครั้ง โดยทางโรงเรียนจะไม่มีกำหนดบอกซะด้วยว่าจะสอบวันไหน วันดีคืนดีอาจจะะโป๊ะเชะพรุ่งนี้สอบก็ได้ แต่ว่าในการสอบแต่ละครั้ง ถ้านักเรียนคนไหนมีความสามารถมากพอ ก็มีโอกาสจะได้เลื่อนระดับ1ครั้งใน1เทอม แต่ส่วนใหญ่เค้าก็ได้เลื่อนระดับกันนะ ฮ่าๆอย่าพูดถึงผมเลย ผมหยุดอยู่ที่ระดับ2มา2ครั้งแล้ว ก็ทำไงได้ละก็ผมไม่ถนัด สายริด(ความแข็งแกร่ง)นี้น่า ไอ้การสอบที่ให้รวมจิตไว้ที่ช้อนแล้วใช้มันทุบหินที่หนักตั้งเกือบ3กิโลให้แตกใครมันจะไปทำได้ แต่ก็ไม่เข้าใจทำไมคนส่วนใหญ่ถึงทำได้หว่า เอาเถอะช่างมัน เดี่ยวก็ต้องทำได้สักวันละนะ

      ป๊าปปปปปป!!!!! ฝ่ามือบินมาจากไหนก็ไม่รู้

“เฮ้ยยย….ซิก ”

“โอ๊ยยย เจ็บ ไอ้เรียว ทำบ้าอะไรวะเนี่ย”

“ฮ่าๆ ก็เห็นแกเดินเหมือนไม่สนใจโลกเป็นใครก็อยากแกล้งทั้งนั้นและ”

“เออ ไปเลยไป๊ อย่ามายุ่งกับฉัน”

“เอาน่า อย่าโกรธไปเลย ดีกันเต๊อะ 555”

            ไอ้หมอนี้ชื่อ เรียว มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่เด็กๆ นิสัยดี ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ขำเหมือนคนบ้าได้ทั้งวัน มันมีผมสีแดงเพลิง หน้าหล่อ  เป็นที่นิยมของหมู่นักเรียนสาวๆเชียวละ มันเข้าเรียนพร้อมกับผมแต่ว่ามันดันสอบเลื่อนระดับได้ไปอยู่ระดับ4แล้ว

            ผมกับมันเดินจนมาเกือบถึงหน้าโรงเรียนแล้ว แต่มองไกลๆเหมือนนาฬิกาจะบอกว่าขณะนี้เวลา 7.59น. แล้ว

“เฮ้ยยย เรียว ซวยแล้ว จะหมดเวลาแล้ว” ผมลืมบอกไป โรงเรียนนี้มีกฏว่าใครมาสายต้องโดนทำโทษโดยการวิ่งรอบสนามต่อสู้10รอบ และดื่มน้ำที่รสชาติสุดแสนจะทน1แก้ว

“เออ วะ ถ้าจะแย่จริงๆนะเนี่ย ฮ่าๆ งันฉันไปก่อนละกันนะ ระเบิดพลังริด!!!” บึ้ม!!ฟิ้ววววววววว พลังMTPสีแดงเพลิงดวงใหญ่ห่อหุ้มขาของมัน พร้อมทั้งเพิ่มแรงดีดตัวและกำลังขาให้พุ่งออกไปข้างหน้าราวปืนใหญ่ออกจากลำกล้อง พอสิ้นเสียงระเบิดผมกลับมองไม่เห็นมันแล้ว ผมมองไปไกลๆ

"เฮ้ยย อะไรมันจะบ้าพลังขนาดนั้นว่ะ แปปเดียวมันเข้าโรงเรียนไปแล้ว"

“เออดี นายมันเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเรียว  คอยดูฉันบ้าง เอาวะ ลองสักตั้ง ” ฮึ้มม…ฟี๊….ปรากฏMTPสีเทาดวงเล็กกระจึ่งนึงเหมือนลูกเบสบอลเกาะอยู่ปลายๆเท้า ด้วยความคึกคะนองผมจึ่งออกตัววิ่งหวังว่าจะเร็วสุดชีวิตแต่ว่า

"ทำไม ทำไม ความเร็วมันช่างต่างกันขนาดนี้" ความเร็วที่ผมวิ่งนั้นแทบไม่ต่างจากหนูแฮมสเตอร์วิ่งเลย จนสุดท้ายแล้วผมก็เข้าโณงเรียนไม่ทันเวลา8โมง 'ฮ่ะๆสายจนได้เรา ตายแหงๆ'

            ตามคาดผมโดนทำโทษแทบจะทันที มีเพื่อนรวมชะตากรรมอีกอีกราวๆ7-8คน โดยมีอาจารย์หน้าโหดยื่นคุ้มอยู่แต่จังหวะนี้ผมไม่สนใจแล้ว สิ่งที่ผมต้องทำคือวิ่งและวิ่ง

"แฮ้กๆๆ.. โอ้ยยยยเหนื่อยยย นี้เพิ่งผ่านไป2รอบเองนะ แล้วไหงสนามต่อสู้มันถึงใหญ่อย่างนี้วะ"

            ผมเงื้อหน้ามองไปข้างบนตึกนักเรียนระดับ4เห็นไอ้เรียวทำปากประมาณว่า ‘สู้ๆนะโว้ยยยย’ พร้อมทั้งยิ้มกวนๆมาที่ผม เยี่ยมไปเลยรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น คอยก่อนเถอะ ถ้าได้เจออีกเมื่อไรจะเตะให้ไปตกแถวขั้วโลกเหนือเลย พอผมวิ่งๆไปสักพักผมเพิ่งจะสังเกตุเห็นว่าในหมู่คนที่มาสายนั้นมีผู้หญิงอยู่ด้วยแหะ ผมเธอสีดั่งน้ำทะเลหให้ความรู้สึกนิ่งเงียบแต่ดูมีพลังยังไงไม่รู็ แต่ดูจากรูปลักษณ์แล้วเธอดูเข้มแข็งมาก แถมยังวิ่งอยู่แถวหน้าๆของกลุ่มอีกต่างหาก แต่ก็ต้องแปลกใจ 'เอ๊ะทำไมเธอค่อยๆชะลอความเร็วลงหว่า' จนตอนนี้เธอวิ่งอยู่ข้างๆผมแล้ว

“สวัสดีค่ะ ฉันโอรี่ เรียกสั้นๆว่า รี่ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรค่ะ”

“ผะผมชื่อ ซิก ครับ” ผมอายจริงๆสภาพผมตอนนี้มันดูแย่มาก ลิ้นห้อย เหงือแตกพลั่กๆ

“อ่อคะ ไหวไหมค่ะเนี่ย”

“ก็..น่าจะพอไหวนะครับ” บ้าเอ้ยยย เหนื่อยจะตายอยู่แล้วววว

“แต่ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยไหวแล้วนะ มา ให้ฉันช่วยคุณเอง” สิ้นคำพูดของเธอ เธอจับมือผมแล้วออกตัววิ่งด้วยความเร็วแบบไม่น่าเชื่อ ตะตะ แต่ ที่สำคัญ  “เฮ้ยยยย นี้เธอวิ่งบนน้ำได้หรอเนี่ย” แถมเหมือนจะไม่ได้วิ่งด้วยซ้ำเหมื่อนเธอบังคับให้น้ำอุ้มตัวเธอและผมไว้แล้วเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ

“คะ พลังMTPของฉันเอง ฉันสามารถควบคุม และ เปลี่ยนพลังจิตของฉันให้กลายเป็นน้ำได้”

            ต่อจากนั้นในเวลาไม่นานนัก ด้วยความช่วยเหลือของรี่ ผมก็วิ่งจนครบ10รอบในเวลาอันรวดเร็ว แต่แล้วก็ต้องมาเจอกับ น้ำที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่บนโลกหรือชื่อของมันคือ 'น้ำมรณะภาพ' สีของมัน เหมือนสีน้ำตาล ออกเทา ดูแล้วไม่รู้ผสมยาพิษเข้าไปด้วยรึปล่าว ผมคิดในใจของอย่างนี้ใครมันจะกระเดือกเข้าไปได้วะ ผมจึงหันซ้ายหันขวากะว่าจะเนียนแอบเททิ้ง ผมเห็นรี่เดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วหยุดอยู่ที่หน้าแก้วเธอหยิบแก้วไปแล้วยกขึ้นดื่มอย่างหน้าตาเฉย แปปเดียวหมดแก้ว ทำเอาผมตาค้างเลย เธอหันมามองแล้วบอกผมว่า

“อร่อยดีเนาะ” ผมทำหน้าแหย่ๆ พร้อมกับคิดว่า'มันอร่อยที่ตรงไหนวะ' เหมือนรี่จะสังเกตุเห็นสีหน้าของผม เธอรีบหยิบแก้วของผมแล้วดื่มอย่างไม่สะทกสะท้านเลย แล้วหันหน้ามายิ้มพร้อมกับพูดว่า

“อื่มม..ฉันว่าเราเข้าเรียนกันได้แล้วละเนาะ ไว้เจอกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ คุณซิก”

ผมก็ตกปากออกไปว่า

“อ่อ..อ่า..ครับๆๆ ขอบคุณนะครับที่คุณช่วยผมไว้”

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” แล้วเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันขึ้นเรียน ผมแอบสังเกตุเห็นเธอขึ้นไปบนตึกเรียนระดับ4 เฮ้อ เรานี้มันอ่อนแอจริงๆ ผมรีบเดินขึ้นไปบนตึกของระดับ2 ใช่แล้วโรงเรียนนี้จะแบ่งตึกออกเป็น6ระดับ มีสนามต่อสู้อยู่ใจกลาง ที่มีตึกทั้ง6ระดับล้อมรอบ ในสนามต่อสู้จะแบ่งเป็นโซนๆมีทั้งเนินเขา ทุ้งหญ้า ป่าทึบ ทะเลสาบ และอื่นๆ ว่ากันว่า ในสนามต่อสู้ยังมีช่องมิติที่เป็นทางเชื่อมไปกับสถานที่ฝึกสุดหฤโหดที่อื่นอีกด้วย แต่ส่วนใหญ่เค้าก็ห้ามนักเรียนที่ยังไม่ขั้นเข้าขั้นไปละนะ

            ผมรีบวิ่งเพื่อที่จะมาเข้าให้ทันคาบแรก เพราะยังไงโฮมรูมผมก็เข้าไม่ทันอยู่แล้วก็เล่นโดนทำโทษซะนานเลย พอผมมาถึงห้องผมก็ตรงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ซ้ายสุดติดกับขอบหน้าต่างของหลังห้อง ผมไม่มีเพื่อน เพราะผมรู้สึกว่าแต่ละคนก็อายุน้อยกว่าผมทั้งนั้น อีกอย่างผมชอบที่จะอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ หลังจากที่ผมจัดแจงข้าวของเรียบร้อยผมก็เห็น อาจารย์ไบกัน อาจารย์สอนวิชา'เชน หรือ การเปลี่ยนแปลง' มือฉมังที่สุดในโรงเรียน ว่ากันว่า ความสามารถของเค้าจัดอยู่ในระดับแนวหน้าที่เป็นรองก็แค่ ผอ. เท่านั้น ทั้งนี้เค้ายังครอบครองตำแหน่งฝ่ายปกครองอีกด้วย เค้าเดินเข้ามาด้วยมาดที่ดูก็รู้ว่าเป็นคนเจ้าระเบียบและดุมากแค่ไหน พร้อมกับพูดว่า

“วันนี้ครึ่งเช้า เราจะไปฝึกกันในสนามต่อสู้ โซนทุ่งหญ้านะขอให้ทุกคนเปลี่ยนชุดแล้วรีบลงมา”สิ้นเสียงของอาจารย์เด็กนักเรียนทั้งห้อง พร้อมทั้งผมก็รีบเปลี่ยนชุดในทันที เพราะคงไม่มีใครอยากลงไปช้าแน่นอน ถ้าไปถึงหลังอาจารย์มีหวังได้โดนด่าแหลกแน่ ยิ่งอาจารย์ไบกอน เอ้ย! ไบกันแล้วเวลาโกรธจะไม่สนใจเลยว่าเป็นศิษย์-อาจารย์กัน เตรียมหามเข้าห้องพยาบาลหรืออาจต้องเตรียมจองศาลาไว้ได้เลย