สาวกับสาว

อลินลืมตาขึ้นมาสายระโยงระยางพันอยู่รอบตัวเธอเต็มไปหมด

หญิงสาวตะโกนเสียงดัง "นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ยยยยยย"

พยาบาลตกใจรีบวิ่งกรูกันมาดูทุกคนต่างตกใจกันใหญ่ว่าหญิงสาวเป็นอะไรไป

พยาบาลคนนึงวิ่งมาถึงเตียงก่อนจึงหันหน้ามาถามอลินขณะที่อลินกำลังจะทำท่าลุกขึ้นท่าทางจะไม่ดีซะแล้ว

"เป็นอะไรไปคะ คุณ"

"นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"

"แล้วคุณเป็นใคร"

"อ้าว" พยาบาลทุกคนทำหน้างง

"ก็คุณเป็นไข้ไงคะ แล้วก็มีเพื่อนคุณพาตัวคุณมาส่งที่นี่ คุณเป็นไข้ ปวดหัว และก็อาเจียนค่ะ"

"จริงสิ "

"อ้าวแล้วยัยจ๋าหล่ะ ยัยจ๋าไปไหนๆ"

อลินค่อยๆยกตัวขึ้นและกำลังจะลุกขึ้นยืน

ภายในห้องสีขาวบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียดเตียงของอลินค่อยๆเลื่อนออก

"คุณคะ ระวัง"

อลินตกใจล้มลงเข็มฉีดยาที่พันไว้ที่แขนหลุดออกมา

"โอ๊ยเจ็บ"

เลือดอลินไหลออกมาเป็นทาง

นางพยาบาลคนนึงรีบเข้ามาทำแผล

"คุณคะทำอะไรค่อยๆหน่อยสิคะ เห็นไหมเจ็บตัวหมดแล้ว"

"โอ๊ยแสบ"

"ก็ดื้ออย่างนี้ถึงต้องเจ็บตัวไงคะ" นางพยาบาลที่อาวุโสที่สุดเตือน

และค่อยๆสอดเข็มฉีดยาอันใหม่ให้อลิน

"โอ๊ย ทำเบาๆหน่อยสิคะ เจ็บนะ" อลินร้อง

เสียงอลินที่แผดออกทำให้จ๋าค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา

"ยัยลิน ๆ"

"เธอเป็นไงบ้าง" จ๋าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

"ใครน่ะ เสียงใครเรียกฉัน" อลินสีหน้าตกใจ มองไปรอบห้อง

"ฉันไม่เป็นไรแล้ว แล้วเธอเป็นไงบ้าง" จ๋ายังคงพูดต่อไป

"คุณพยาบาลคะ ฉันอยากกลับบ้าน" อลินครวญครางอยากกลับบ้าน

"ฉันไม่ได้เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ งั้นขอฉันกลับบ้านนะคะ"

"ไม่ได้ค่ะคุณต้องอยู่ที่นี่ก่อนรอให้มีคำสั่งจากคุณหมอก่อนนะคะ"

"ต้องเป็นผีแน่ๆเลยที่พูดกับฉัน" อลินคิด

เวลาผ่านไปสามสิบนาที

อลินเริ่มตัวร้อนเป็นไข้อีกแล้ว ต่อมน้ำเหลืองของเธอไม่ค่อยดีจึงทำให้เธอเป็นไข้ได้บ่อย

"เห็นไหมคะบอกแล้วว่ายังกลับไม่ได้ เพราะว่าไข้คุณกลับอีกแล้วเห็นไหมคะ"

พยาบาลดุพร้อมกับมาเช็ดตัวให้อลิน

"ฉันอยากกลับบ้านๆ"

อลินเพ้อด้วยพิษไข้ ตามเนื้อตามตัวเธอช้ำไปหมดเริ่มมีแผลตามเนื้อตามตัวอลิน

คุณหมอเข้ามาตรวจไข้ของอลิน ร่างกายเธอมีอุณหภูมิถึง 40 องศาเซลเซียส ซึ่งนับว่าไข้สูงมาก

นางพยาบาลเช็ดตัวอย่างไรไข้เธอก็ไม่ยอมลดอีกทั้งอลินยังไม่สามารถทานอะไรได้เนื่องจากเธอจะอาเจียนออกจนหมดอีกด้วยนี่เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมอลินถึงออกจากโรงพยาบาลไม่ได้

"ผมไม่กลัวอะไรหรอกนอกจากโรคแทรกซ้อนที่เธออาจจะเป็นได้" คุณหมอประจำตัวอลินบอกกับนางพยาบาล

"ต้องให้ไข้เธอลด และเดี๋ยวผมจะเอ็กซเรย์ปอดของเธอ เดี๋ยวให้คุณไปเอาแผ่นฟิล์มมาให้ผมด้วย" คุณหมอบอกกับพยาบาลคนหนึ่ง

"ร่างของอลินถูกเข็นไปยังห้องเอ็กซเรย์ เธอถูกจับถอดเสื้อ และนอนลงเพื่อเอ็กซเรย์ปอด"

"คุณจะทำอะไรช้าน" อลินดิ้นด้วยความทุรนทุราย

"เอ็กซเรย์ครับ กรุณานอนนิ่งๆนะครับ แป๊บเดียว" อลินเงียบเสียงไป ในห้องเอ็กซเรย์นั้นมืดมากจนทำให้หญิงสาวกลัว

แล้วก็มีชายคนนึงท่าทางดุๆจับเธอแนบไปกับเครื่องเอ็กซเรย์แล้วไม่นาน เธอก็ถูกจับใส่เสื้อ แล้วรถคันเดิมก็เข็นร่างของเธอเข้าไปยังห้องพิเศษห้องเดิม

"จ๋าๆ เธออยู่ที่นี่เอง เธอบอกได้ไหมว่าฉันเป็นอะไร ทำไมเค้าต้องจับฉันเอ็กซเรย์ด้วยในเมื่อฉันเป็นแค่ไข้หวัด" อลินพูดด้วยน้ำตา

บรรยากาศเงียบสงบพยาบาลทุกคนต่างปฏิบัติหน้าที่ของตนแต่ส่วนมากจะไปรวมกันอยู่ห้องกลางรอให้มีคนไข้เรียก

"ก็เธอเป็น" จ๋าเกือบเผลอปริปากบอก

"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นิดเดียวเองอลิน หมอเค้าคงกลัวว่าปอดเธอจะอักเสบน่ะ น้ำในปอดคงอาจจะท่วมปอด"

สิ้นเสียงจ๋า ทำให้อลินทำตาโตด้วยความตกใจ

"อย่างนั้นเชียวหรอ นี่ฉันเป็นหนักถึงเพียงนั้นเชียว"

อลินเงียบไปสักพัก

"ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ" พยาบาลคนนึงเข็นเอายามาที่เตียงของอลิน แล้วเอาน้ำมาให้อลินค่อยๆกลืนกินทีละเล็กทีละน้อย

"โอ๊ยฉันปวดหัวอีกแล้ว"

"นอนซะนะคะ เดี๋ยวก็จะดีขึ้นเองแหล่ะค่ะ" พยาบาลเข็นยาออกจากห้องไป

อลินค่อยๆล้มตัวลงนอนอย่างช้าๆและก็แอบกังวลอยู่ภายในจิตใจ ความกังวลไม่มีทางที่จะลดลงได้เลย หญิงสาวจึงลืมตาโพลงขึ้นอีกครั้งและหันไปคุยกับจ๋า

จ๋ายังคงนอนนิ่งและทำท่าใกล้จะหลับแล้ว

"นี่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนี้มากี่วันแล้ว" อลินหันหน้าไปถามจ๋าซึ่งไม่ได้เป็นอะไรมากนักแค่เป็นลมไปเท่านั้น

"นี่เธอได้ยินฉันไหม"

"เฮ้อ" จ๋าบอก

"ห ห ห ห้า วัน จ้า" จ๋ากระซิบ

"อะไรนะ เธอว่าไงนะ"

"ตั้งห้าวันเชียวหรอนี่" อลินอ้าปากกว้างและทวนคำที่จ๋าบอก

"แล้วการเรียนของฉันหล่ะ"

อลินตะโกนเสียงดัง

"แล้วของเธอหล่ะจ๋า"

"อ๋อ"

"อ๋อสบายมากจ้า"

"นอนซะเถอะนะอลิน"

อลินนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาด้วยความกังวลเรื่องเรียน

"นี่ฉันอยู่ที่นี่มา 5 วันแล้วหรอนี่ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน"

หญิงสาวโอดครวญ เธอไม่ได้ดูทีวี ทานอาหารอร่อยๆ ไปช้อปปิ้ง ไปเรียนหนังสือมา 5 วันแล้ว

"ฉันเป็นโรคอะไรกันแน่นะ"

อลินสงสัย

คุณหมอไปนำแผ่นฟิล์มมาดู ท่าทางวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

อลินเป็นโรคอะไรกันแน่ ติดตามชมนะคะ