สาวกับสาว
วนิดา
8) ชีวิตใหม่ของอลิน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคุณหมออายุราวๆ 35 เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์แล้วหยิบฟิล์มปอดของอลินขึ้นมาดู
"เอ๋" คุณหมอมองเข้าไปให้ชัดๆ
ยัยจ๋าเดินมาที่ห้องพักแพทย์มาเคาะประตูห้อง
" ก๊อกๆ "
"ไม่ทราบว่าหนูจะเข้าไปได้ไหมคะ"
"คร้าบผม เชิญเข้ามาได้เลยครับ" คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"จ๋าเป็นไงบ้างคะ"
"อืม ตามที่ผมได้ดูนะครับ คนไข้ไม่มีโรคแทรกซ้อนครับ อีกไม่นานก็คงกลับบ้านได้แล้ว"
"จริงหรอคะ"
จ๋าหน้าตาตื่นเบิกตากว้างด้วยความดีใจ
จ๋ากำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"โอ๊ย ชนโต๊ะ คงดีใจมากไปหน่อยค่า 55"
คุณหมอยิ้มตาหยี
"คร้าบไม่เป็นไรครับ"
ยัยจ๋าเข้ามานั่งข้างๆเตียงของอลิน
"อลิน เธอรู้ไหมว่าเธอไม่มีโรคแทรกซ้อน อีกสองสามวันเธอก็กลับบ้านได้แล้ว เธอดีใจไหม"
"อลิน"
"เฮ้อ อ๋อจ้า ดีใจจ้า" อลินนอนพูดเสียงอ่อยๆ
"งั้นฉันจะไปเอาน้ำให้เธอนะ เพราะว่าเธอถอดสายอาหารออกแล้วหนิ"
"จ้า"
ท่ามกลางความยินดี พยาบาลทุกคนล้วนดีใจและซุบซิบถึงอาการของอลินที่จะออกจากโรงพยาบาลในไม่ช้า
"นี่เธอ คนไข้ คุณอลินน่ะ กำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ เพื่อนเค้าน่ะดีใจใหญ่เลยแหล่ะ"
"จริงหรอ เธอ จริงหรอ "
"จริงสิ หรอ หรอ หรอ"
2 วันต่อมา
ร่างของอลินถูกบุรุษพยาบาลเข็นออกมาขึ้นรถพยาบาล และรถแสนสุขคันนั้นก็แล่นตรงไปยังคอนโดของยัยจ๋า และ อลินอย่างสุขใจ
จ๋าฮัมเพลงเบาๆ "ล้า ลัล ล้า ลัล ล้า ดีใจจริงๆเพื่อนฉันได้กลับบ้านแล้ว"
จ๋านึกถึงคำพูดของคุณหมอที่ว่า "ผมไม่อยากให้คุณบอกคุณอลินถึงอาการของเธอนะครับ แล้วอีกอย่างให้เธอทานยาต้านไวรัสเป็นประจำ โดยที่ผมจะเขียนว่าเป็นยาแก้หวัด"
จ๋าแอบวิตกกังวลและเป็นห่วงยัยอลินเป็นอย่างมาก
ในที่สุดเวลาผ่านไป 30 นาที
"ถึงบ้านแล้วอลิน"
บุรุษพยาบาลสองคนค่อยๆเข็นเตียงอลินลงไปจากรถพยาบาลสีขาวกากบาทแดงอันเป็นสัญลักษณ์กาชาด
"ค่อยๆนะครับ"
รถเข็นค่อยๆเข็นเข้าไปยังลิฟต์ของคอนโด และลิฟต์ค่อยๆเลื่อนขึ้นช้าๆ
"ขอทางหน่อยนะครับ คนไข้จะขึ้นลิฟต์ครับ" บุรุษพยาบาลคนนึงบอก ยัยจ๋ายืนอยู่ข้างๆ
เพื่อนๆของอลินมองอลินเป็นตาเดียว
"ยัยอลินเป็นไรเนี่ย" สงสัยกันใหญ่
"ถึงชั้น2 แล้วครับ"
"ไม่ทราบว่าห้องของคุณอลินไปทางไหนครับ"
"ทางนี้ค่ะ อยู่ริมสุดทางขวามือค่ะ" จ๋าบอก
บุรุษพยาบาลค่อยๆยกตัวอลินขึ้นบนเตียง
จ๋าอายเพราะว่าเตียงรกมากไม่ได้จัดมานานแล้ว และเต็มไปด้วยหนังสือที่กองอยู่เต็มไปหมด
จ๋าเขินอาย
แล้วบุรุษพยาบาลก็ลงลิฟต์ไปและขึ้นรถพยาบาลหายไป
"อลินไม่ต้องกลัวนะฉันจะดูแลเธอเอง"
จ๋าบอก
"สู้ๆนะอลิน"
จ๋ายกมืออลินทำท่าสู้ๆ ให้กำลังใจเพื่อน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
