ความรักของยัยบ๊องกับนายใจดี

ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ในจังหวัดภูเก็ต เป็นโรงเรียนประจำจังหวัด
เวลา 8.30 น. ณ ห้องเรียน ม.6/3
"วันนี้จะมีเพื่อนๆมา1 คน เดี๋ยวจะให้แนะนำตัวเลยนะคะ" คุณครูสายใจคุณครูประจำชั้นกล่าว
"ค่า" ทุกคนๆตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เต็มเสียง
หนิหน่ามองตาเข้าไปในตาเพื่อนที่มาใหม่ "แววตาเจ้าเล่ห์จริง" หนิหน่าคิด
เด็กหญิงที่มาใหม่เดินโชว์หุ่นอันเซ็กซี่อวบอั๋นของเธอหนึ่งรอบ ก่อนที่จะแนะนำตัว
เธอมีหุ่นที่เซ็กซี่มาก ด้วยเสื้อผ้าที่รัดรูปแทบเห็นร่องอก และกระโปรงที่สั้นเลยเข่า แถมใส่ชุดชั้นในสีดำอีกต่างหาก 
"ฉันชื่อ วิมาลา ค่ะ เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ หนูอายุ 18 ปีค่ะ " พอพูดเสร็จวิมาลาก็เสยผมเป็นการใหญ่
"แล้วทำไมหนูต้องเสยผมด้วยหล่ะจ๊ะ" คุณครูสายใจถาม
เพื่อนๆต่างพากันสงสัยกันใหญ่ "เออนั่นสิครับ" แบ๊งถามด้วยความสนอกสนใจ
"ก็ คนเซ็กซี่ๆอย่างหนู ก็ต้องโชว์ความเซ็กซี่กันหน่อยสิคะ"วิมาลาตอบอย่างหน้าตาเฉย
"จริงไหมหล่ะคะคุณครู"
"หรอจ๊ะ" น่าตลกดีเนอะ 55 คุณครูหัวเราะ
"ยัยนี่ท่าทางไม่เบา แค่การแต่งตัวใส่ชุดชั้นในสีดำไว้ข้างใน แถมใส่ชุดนักเรียนซะรัดเกือบเห็นร่องอกแสดงว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่" ฟางคิด
"อืมเธอคิดเหหมือนฉันเลยฟาง"
"อ่ะเชิญนั่งสิจ๊ะ" คุณครูกล่าว
วิมาลาเดินเบี่ยงซ้ายไปขวาไม่รู้จะนั่งตรงไหนดีและแล้วเธอก็เหลือบไปเห็นที่นั่งหนึ่งว่าง
วิมาลาเดินตรงเข้าไปนั่งคู่กับฟ้าฟาดอย่างมั่นใจ
เธอยืดอกเดินเหมือนนางแบบและค่อยๆก้มตัวลงนั่งอย่างช้าๆจนเผยเห็นร่องอกที่นูนออกมา
"ว๊าว ว๊าว ว๊าว ว๊าว" แบ๊งที่นั่งอยู่ข้างหลังฟ้าฟาดร้องเสียงดัง
"ผมอยากไปนั่งด้วยจัง อยากอยู่ในร่องใจของเธอ" แบ๊งเอ่ย
"เอ่อ ครับ" ฟ้าฟาดหันหน้าเบี่ยงหลบอย่างรวดเร็วที่ความเขินอาย
"หลบทำไมกันคะ มองมาทางนี้" วิมาลาจับหัวของพระเอกของเราจ้องมองเธอ
"ครับ" ฟ้าฟาดมองแล้วหลบตาอีกครั้ง อายหน้าแดง
 "ไม่ต้องมาทำเป็นไม่เคยหรอกน่า" วิมาลาคิดในใจ
วิมาลาสำรวจฟ้าฟาดอย่างช้าๆ
"เอ่อ คนหล่อ ชื่ออะไรคะ"
"เอ่อ ผมชื่อ ฟ้าฟาด ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" ฟ้าฟาดเอ่ยด้วยคำพูดที่อ่อนโยน
"อ๋อมีแน่ค่ะ หล่อๆแบบนี้ ต้องมีอะไรให้ช่วยแน่ค้า" วิมาลาพูดด้วยน้ำเสียงอันยั่วยวน
วิมาลาหันหน้ามามองฟ้าฟาดพร้อมยิ้มหวานใส่
ฟ้าฟาดยิ้มแบบแสยะยิ้มใส่ "ทำไมเธอดูน่ากลัวเหลือเกิน"
 วิมาลาไม่มีหนังสือเนื่องจากเธอมาเรียนวันแรก เธอจึงหันไปยืมหนังสือฟ้าฟาด
เธอก้มมองหนังสือ เห็นหน้าอกอีกแล้ว
"ว๊าว ว๊าว ว๊าว ว๊าว" แบ๊งร้องอีกครั้ง
"โอ๊ย ผมไม่ไหวแล้ว" ฟ้าฟาดบอก
หนิหน่ามองหน้าฟ้าฟาดและวิมาลาแล้วทำหน้ามู่ในทันที คิ้วขมวดขึ้นทั้งสองข้าง พร้อมกับตบโต๊ะ ปึ๊ง ปึ๊ง ปึ๊ง
"นี่เธอจะทำอะไรเธอจะเล่นดนตรีให้ฉันฟังหรือไงยะ" ฟางบอก
"เปล่าหรอกโมโหใครบางคนน่ะ น่าโมโหจริงๆ"
"หรอ"แก้วบอก
"สงสารฟ้าฟาดจริงๆเนอะ" ฟางกับแก้วพูดพร้อมกัน
"จริงด้วยซิน่าสงสารจริงๆ ทำไมต้องมานั่งคู่กับยัยวิมาลาด้วยเนอะ" ฟางบอก
"ก็ดีแล้วนี่" หนิหน่าหัวเราะ
"คนทึ่มๆแบบนายนั่นอ่ะสมควรจะได้แฟนแบบยั่วยวนใจไง จะได้สมกัน" แต่ตาซืมเหมือนจะร้องไห้
"ก็ฉันมันไม่ดีพอนายนั่นถึงไม่สนใจฉันไง"
"ที่ไหนกันเล่า อย่าคิดมากซิยัยนิ"
"ก็ฉันมันไม่อึ๋มไม่เซ็กไม่ยวนใจใครไง"
"จริงด้วย"
"เอ๊ยไม่ใช่จ้า 55"
หนิหน่าน้ำตาซึมเดินออกมานั่งที่ใต้ต้นไม้เพียงลำพัง ใกล้ๆกับสนามเด็กเล่น หลังจากที่ฟางและแก้วกลับไปแล้ว
เธอปล่อยโฮ "ฮืมๆ ทำไมนายนั่นต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ฉันไม่ยอมนะๆ" หนิหน่าร้องไห้ใหญ่
อยู่หนิหน่าก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
"นี่หนิหน่าเธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ"
"เสียงใครน่ะ หรือว่า เสียงผีนะ" หนิหน่าเริ่มกลัว
หนิหน่าเริ่มเดินหนี
"ไม่ใช่ผีหรอกครับ ผมเอง"
"นายเองหรอ แล้วนายมาทำอะไรหล่ะ"
ฟ้าฟาดโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ ทีอยู่ติดกับสนามเด็กเล่น
"ก็มามองหา เด็กน้อยขี้แยไงครับ" ฟ้าฟาดพูดเบาๆ
 
"ก็มาตามหาใครบางคนที่ดูเหมือนจะเรื่องเศร้านะครับ"
"ใครกันหนอ"หนิหน่าทำหน้างง
"อืมแล้วนี่มานั่งคนเดียวคิดอะไรหล่ะครับ"
"ก็ฉันมีเรื่องเศร้านิดหน่อยน่ะ" หนิหน่าทำหน้าเศร้า
 
"ไม่เป็นไรครับ งั้นเราไปนั่งเล่นที่ชิงช้ากันไหมครับ"
"เออ ก็ได้"
"หนิหน่าคุณน่ารักจัง" ฟ้าฟาดพูดเบาๆอีกครั้ง 
หนิหน่ากับฟ้าฟาดนั่งชิงช้าคนละตัว ลมเย็นๆบรรยากาศสดชื่นทำให้หนิหน่าคลายเศร้าไปบ้างและบางครั้งฟ้าฟาดก็มาแกว่งชิงช้าให้หนิหน่าเบาๆ
"นี่สำหรับความเศร้าของคุณให้มันจางหายไปกับการแกว่งชิงช้านะครับ"
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
 "อีกทีนะครับ"
ฟ้าฟาดแกว่งชิงช้าให้หนิหน่าเหมือนแกว่งชิงช้าให้กับเจ้าหญิงน้อยๆอย่างใจเย็น
ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว สองคนยืนมองกันอย่างเพลิดเพลิน พร้อมถ่ายรูปเก็บไว้
ฟ้าฟาดยิ้มให้หนิหน่าพร้อมกับลูบหัวเบาๆ
 
ทันใดนั้นวิมาลาก็เดินออกมาเจอฟ้าฟาดกับนางเอกของเราแกว่งชิงช้ากันอยู่ท่าทางน่าอิจฉา
"ฟ้าฟาดคะ มาทำอะไรตรงนี้คะ"
"ผม เอ่อ"
"ช่วยไปส่งวิมาลาทีสิคะ วิมาลาเหง้าเหงาน่ะค่ะ"
"นะคะ"
"เอ่อแต่ว่าผม"
"นะคะ"
"ครับ"
แล้ววิมาลาก็จูงมือพระเอกของเราไป ปล่อยให้หนิหน่านั่งเศร้าอยู่คนเดียว
ฟ้าฟาดเดินออกไปไกลแล้ว หนิหน่าร้องไห้เบาๆแล้วก็ขี่จักรยานตัวโปรดกลับบ้าน
 
ทันใดนั้น
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
หนิหน่ารับโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว
"ใครน่ะ"
"ฉันเอง ฟาง เธอเป็นไงบ้าง"
"จะเป็นไง ฉันก็แห้วกินน่ะสิ"
"นั่นแน่เธอยอมรับมาแล้วใช่ไหมว่าเธอชอบนายนั่น"
"เปล่าหรอก ก็แค่นิดหน่อยน่ะ"
"นั่นแน่ ในที่สุดก็ยอมรับออกมาแล้ว"
"จ้า"
 
หนิหน่ากลับบ้านเดินเข้าไปที่ห้องนอน
ไปขีดฆ่ากากบาทรูปของฟ้าฟาดด้วยความโมโห
"นี่แน่ะๆ อีตาบ้า นี่แน่ะๆ"
หนิหน่าขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าและตะโกนลงมา
"ฉันเกลียดนาย นายได้ยินไหม เกลียดๆๆๆ เกลียดเข้ากระดูกดำนายได้ยินไหม" หนิหน่าตะโกนออกมาจากระเบียงบ้านเสียงดัง เสียงก้องไปเจ็ดบ้านแปดบ้าน
"ใครเป็นไรไปจ๊ะ" แม่เดินออกมาดู
"เปล่าค่ะ 55" หนิหน่าพูด
"เหมือนแม่จะได้ยินเสียงใครร้องว่าใครเกลียดใครน้า"
"อ๋อหมามันคงเกลียดแมวนะค่ะ55"
"หรอจ๊ะ ตลกดีเนอะ"
"ฉันจะต้องแก้แค้นนายให้ได้ คอยดูสิ" หนิหน่ารำพัน