ความรักของยัยบ๊องกับนายใจดี

สาววัยใสปีนี้อายุได้ 17 ปี กำลังมองหาเครื่องประดับในตู้ของเธอ เลือกออกมาแล้วก็ใส่เข้าไปใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งตุ้มหู นาฬิกาเรือนสวยของเธออย่างสนอกสนใจ ตู้เสื้อผ้าของเธอสีชมพู
"ใส่อะไรดีน้า อืม อันนี้ก็สวย อันนั้นก็ดี แต่ว่าอืมใส่นาฬิกา casio ที่มีหน้าปัดเป็นสีชมพูที่คุณแม่ซื้อให้ดีกว่า คุณแม่จะต้องปลื้มแน่นอน" สาวน้อยผมตรงและเพิ่งไปย้อมสีน้ำตาลให้สวยสะดุดตากำลังจะทำอะไรให้คุณแม่ปลื้มใจ
"แม่คะ ชุดนี้สวยไหมคะ" พูดพลางหยิบชุดเดรสสีชมพูดูเข้ากันกับนาฬิกาออกมาให้คุณแม่ดู แม่คะ
คุณแม่ของหนิหน่าเดินออกมาพอดี จึงตรงเข้าห้องนอนที่ตกแต่งไปด้วยโมบายรูปดอกไม้มีเสียงกรุ้งกริ้งๆเวลาที่ลมพัด และเตียงลูกไม้สีชมพูที่แสนจะคิกขุ เดินเข้ามา ค่อยๆเดินเข้ามา
"อืมยัยหนิหน่านี่ต้องทำอะไรแปลกๆอยู่แน่เลยนะเนี่ย" แม่รำพึง
"ทำอะไรอยู่จ๊ะลูกรัก" แม่กล่าว
"ชุดนี้สวยไหมคะคุณแม่" หนิหน่าถามเพื่อความมั่นใจ
"สวยจ้า สวยมากเลยลูก แม่ว่าหนูใส่อะไรก็สวยหมดแหล่ะจ้า" แม่คิดในใจหนิหน่านี่นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
"ค่าคุณแม่ คุณแม่นี่ชมจนหนูเขินหมดแล้วนะคะ" หนิหน่าหน้าแดง
"จ้ารีบแต่งตัวไปโรงเรียนเถอะลูก มัวแต่มองหาเสื้อผ้าที่จะใส่ไปเที่ยวเดี๋ยวก็พลันไปไม่ทันโรงเรียนหรอกนะจ๊ะ"
"หนูนี่เป็นผู้ใหญ่แล้วนะจ๊ะ ดูเวลาบ้าง" คุณแม่เอ็ด
หนิหน่าเหลือบไปดูนาฬิกาตายแล้วนี่มันเจ็ดโมงสี่สิบแล้วนี่นา
"ค่า ทราบแล้วค่า"
"แต่แม่คะบ้านเรานี่ก็สวยดีนะคะ แต่หนูว่าควรจะหาต้นไม้มาตกแต่งหน้าบ้านอีกหน่อย จะได้ร่มรื่น"
"นั่นแหน่ะหนิหน่า กี่โมงแล้วจ้า ยังเล่นอยู่อีก พูดพลางหัวเราะ"
"ไปแล้วค่า"
"จ้าขี่จักรยานดีๆนะจ๊ะ สมัยนี้โลกยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย"
"ค่ะไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ หนูโตแล้ว"
"จ้า"
"โตแต่ตัวหรือเปล่าจ๊ะลูก " แม่หัวเราะ
แล้วหนิหน่าก็พาจักรยานที่พึงอยู่กับฝาผนังข้างบ้าน
และเริ่มขับรถจักรยานคันสีชมพูไปโรงเรียนอย่างมีความสุข
"ล้าลัลลา ไปโรงเรียน ๆ"
"ไปดีๆนะจ๊ะลูกรัก คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะจ๊ะ" แม่ยกมือขึ้นพลางไหว้พระให้คุ้มครองลูกสาว