TRY ME || ลองฉันสิที่รัก แล้วจะติดใจ.

                ...หลายคนอาจจะมองว่านี้คือเรื่องไร้สาระ
                หลายคนอาจจะมองว่าฉันทำไปเพื่ออะไร
                หลายคนอาจจะคิดว่าฉันบ้าไปแล้วหรือเปล่า
                และอีกหลายๆ คำถามสารพัดที่ไม่รู้จบ
                เอาล่ะ ฉันจะตอบให้เคลียร์เลยก็แล้วกัน
                ทั้งหมดที่ฉันทำไป เพราะหัวใจมันสั่ง!
                แล้วจะให้ฉันทำยังไงได้(ว่ะ)!

                ย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน
                “เฮ้ แอนน์เจ มีลูกค้าอยากให้เธอทำธีมโบว์ชัวร์ให้หน่อย คอนเซ็ปท์คือตึกรามบ้านช่องอะไรเทือกๆ นั้น เดดไลน์วันพรุ่งนี้นะครับบ” เสียงจากปลายสายเล่นเอาฉันที่กำลังนอนฟังอย่างสลึมสลือแทบจะสะดุ้งตกเตียง
                “พูดเป็นเล่น!”
                “ไม่เล่นเว้ย เอาเป็นว่าแค่นี้นะ บ๊ายบาย”
                ติ๊ด!
                งานเข้าแล้วฉัน!
                ฉันลุกขึ้นจากเตียงทำธุระตัวเองให้เสร็จเรียบร้อยโดยใช้เวลาแค่ 10 นาทีเศษๆ เท่านั้น จากนั้นก็กระเดือกขนมปังที่ค้างคืนมาแรมปีเข้ากระเพาะพร้อมกับนมอุ่นๆ เกือบค่อนแก้ว เมื่อหันไปมองนาฬิกาข้างฝาผนังขนมปังที่ติดอยู่ตรงคอหอยแทบจะกระเด็นกลับออกมา โอ้วไม่! จะบ่ายโมงแล้ว
                ไม่รอช้า ฉันกระโดดเข้าไปในรถสปอร์ตสีชมพูแปร๋นคันโปรด ขับเข้าไปในเมืองอย่างด่วนจี๋
                ขับมาได้สักพักฉันก็พบวิวที่กำลังเหมาะเจาะในตัวเมือง มีตึกอาคารมากมายพร้อมกับผู้คนที่เดินพลุกพล่านราวกับมด ฉันหยิบกล้องตัวเก่งที่มีอายุแก่กว่าฉันเสียอีกมาห้อยคอและยกขึ้นมาถ่ายรูป
                ตึกรามบ้านช่องสมใจแน่! ฉันนึกขำเมื่อย้อนกลับไปดูรูปที่ตนเองถ่ายเมื่อครู่เพราะมันมีแต่ตึก ตึก ตึกและก็ตึก! เต็มไปหมด แต่บางรูปก็มีผู้คนบ้างประปราย ขั้นตอนที่เหลือก็แค่รีทัชรูปนิดหน่อย ตัดต่อรูปเป็นธีมโบว์ชัวร์อีกนิด จากนั้นก็รอรับเงินได้เลยจ้า ความจริงฉันก็ไม่ได้ต้องการเงินอะไรมาก แค่รับจ็อบเพราะเป็นงานอดิเรกเฉยๆ ตอนนี้ฉันพึ่งจะม.6 เองด้วยซ้ำไป ก็ไม่เลวเลยทีเดียวที่จะลองหางานทำดู
                ในขณะที่ย้อนกลับดูแต่ละรูป มีรูปหนึ่งที่ทำให้ฉันหยุดชะงัก มันเป็นรูปที่ฉันไม่ค่อยตั้งใจจะถ่ายมันเพราะมันเป็นป้ายรถเมล์ซึ่งไม่ตรงกับคอนเซ็ปท์นัก และคนที่นั่งในป้ายรถเมล์นั้นมีก็มีคนนั่งบ้างนิดหน่อย แต่นั่งห่างกันเป็นโยชน์เลยทีเดียว หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชายที่จัดว่าแต่งตัวเก่งแต่นั้นไม่สำคัญเท่าใบหน้าของเขาที่ทำให้หัวใจของฉันแทบหยุดเต้น
                มันคุ้นมากจนน่าตกใจ
                และตอบตามความจริงเลยว่าฉันไม่รู้จักเขา
                แต่ทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้นะ!
                ฉันรีบเดินไปยัง ณ ตำแหน่งนั้นใหม่แต่ทว่า..
                เขาไม่อยู่เสียแล้ว
                และที่น่าตกใจกว่านั้น!
                มีโน้ตวางไว้บนที่นั่งของเขาและมันเขียนถึงฉันด้วย!

                "ถึงแอนน์เจ
                อย่าลืมส่งรูปที่มีผมให้ผมด้วยนะ
                จากผู้ชายที่นั่งตรงนี้"

                 ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจฉันได้เลย
 
 
 
 
.
.
.
.
.
 
 
COMMENT PLEASE :-Dมีตรงไหนผิดพลาดบอกได้ค่ะ <3แก้ไขให้แล้วนะค่ะ ตัวอักษรขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ