Cupid ขอความรักบังเกิดกับฉันที

1.

พบเจอ

ตี๊ด!!~ตี๊ด!!~ตี๊ด!!~กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง~

“เคนตะ!!”

“ฝันถึงเคนตะอีกแล้วหรอ  เฮ้อ...เรื่องมันก็นานมาแล้วนะยังไม่ลืมอีกหรอ”

ฉันมองดวงตาที่เฉี่ยวคมที่มองฉัน พลางเอื้อมมือไปปิดเสียงปลุกที่น่าลำคาญข้างหู

“ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว  ไปโรงเรียนวันแรกเดี๋ยวก็สายหรอก”

คนที่พูดกับฉันก็คือพี่สาวของฉันเองแหละ  ฉันบิดขี้เกียจพอประมาณ แล้วลุกขึ้นไปยังห้องน้ำก่อนที่ฉันจะหยุดมองตัวเองในกระจก

‘…เรื่องมันก็นานมาแล้วนะยังไม่ลืมอีกหรอ’

แปลกนะเหมือนเรื่องของฉันกับเคนตะยังผ่านมาได้ไม่นานนี้เอง  แค่คิดถึงหน้าเขาน้ำตาของฉันก็ไหลเอาดื้อๆ ฉันนึกถึงจมูกโด่งๆที่คอยแตะแก้มฉันเบาๆ  นึกถึงคิ้วคมเข้มที่ขมวดเข้าหากันเวลาที่ฉันคอยแต่หาเรื่องปวดหัวมาให้  นึกถึงรอยยิ้ม ยิ้มที่ไม่เคยจางหายไปไหน  ยังจะอ้อมกอดอุ่นๆที่คอยปลอบโยนฉันอีก

เหมือนเขาอยู่ใกล้ๆฉันแค่นี้เอง

แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง  ในเมื่อเคนตะ...จากฉันไป 2ปีแล้ว เขาจากฉันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับจากไปโดยที่ฉันไม่มีโอกาสบอกรักเขาด้วยซ้ำไป ~~

ฉันลืมแนะนำตัวเองไปเลย...ขอโทษทีนะที่ฉันมัวแต่คิดถึงเคนตะอยู่..~เอาง่ายๆเลยนะ  ฉันชื่อมากี้ อายุ22ปี กำลังเรียนมหาลัย P คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ

“วันนี้ร้อนเป็นบ้า..อยากอยู่บ้านตากแอร์จริงๆเลย”

พี่เจนนี่เดินบ่นออกมาจากห้อง คือแบบว่าห้องฉันกับพี่เจนนี่ติดกันหน่ะ

ฉันห่างจากพี่สาวฉัน 4 ปีแน่นอนพี่ฉันทำงานแล้วแต่ฉันนี่สิ...ยังไม่จบสักที

“มากี้ไปก่อนนะค่ะพี่เจน ไว้ปิดเทอมคราวหน้าเจอกันใหม่”  ฉันลากกระเป๋าออกจากห้องส่วนพี่เจนนี่ก็ยิ้มให้ฉัน..รู้ไหมพี่ฉันหน่ะชอบบอกว่าฉันเรียนโรงเรียนอยู่เรื่อยทั้งที่ฉันจะจบมหาลัยอยู่แล้วT_T

‘จะไปโรงเรียนแล้วหรอ แหมเคนตะมารับสินะ...เบื่อจริงๆเลยคนมีคู่เนี่ย’

‘พี่เจนนี่ก็ว่าไป เคนตะเขาก็ทำไปงั้นแหละตามปะสาคนบ้า’

‘หึๆ ระวังเถอะไม่มีเคนตะแล้วจะรู้สึก’

ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่รักเขาให้มากๆเหมือนกับที่เขารักฉันนะ  ฉันมันคงโง่จริงๆสินะ

“น้องครับถึงแล้วครับ”

เสียงคนขับแท็กซี่บอกให้ฉันรู้ว่าฉันมาถึงมหาลัยแล้ว

มหาลัย P ขึ้นชื่อว่าเป็นมหาลัยอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้ และฉันก็ย้ายอยู่ที่นี้ได้2ปีแล้ว

ว่าแต่..ฉันต้องแบกกระเป๋าหนักๆคนเดียวหรอเนี่ย ไม่เป็นไรบึกบึนสู้โว้ย!!!

เพล้ง!

“โอ้ย..”อะไรก็ไม่รู้หล่นลงมากระแทกหัวฉันเต็มๆ ฉันร้องด้วยความเจ็บมือก็จับไปตรงที่ปวด

~0๐0~ ฮือๆหัวฉันมีเลือดนิ

“คุณ..เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”

“หึ! เดินมาไม่รู้จักมองทางมันก็สมควร”

คนแรกก็ดูเป็นห่วงฉันอยู่นะแต่ไอคนที่สองเนี่ยมันเป็นใครฟะ  อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นใคร หึย!อยากมองหน้าแต่ดันเงยหน้าไม่ขึ้นอีก

“เฮ้...เลือดเธอออกนิ  ยูตะแกพาเค้าไปโรงบาลเลยนะ”

“เรื่องอะไร  ยัยนี่เซ่อซ่าเองไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย”

          ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสองคนนี้เป็นใครหน้าตาเป็นไง แต่ฉันขอจัดการไอคนปากเสียก่อนเห๊อะ

ตุ๊บ!!

ฉันกำหมัดขวาพร้อมกับต่อยลงไปที่คนปากเสียก่อนที่ฉันจะเดินดุ่มๆไปที่ห้องพยาบาลเองเลย  นี่มันวันซวยอะไรของฉันก็ไม่รู้เจ็บตัวแล้วยังเจอผู้ชายนิสัยเสียอีก

พระเจ้าจะกลั่นแกล้งฉันรึไง

“ยัยบ้า!!   อย่าให้ฉันเจอเธออีกนะฉันฆ่าเธอแน่”  บอกได้เลยว่านี่คือเสียงที่ฉันได้ยินชัดเจนที่สุดก่อนที่ฉันจะไม่รู้ว่าเขาด่าอะไรฉันอีกเพราะฉันไม่อยากสนใจคำพูดของผู้ชายปากสวะสักเท่าไรและอีกอย่างมันเป็นคำขู่ที่ไม่น่ากลัวเอาซะเลย

“ว้าย  มากี้ !!! ทำไมหัวแกถึงเป็นแบบนี้หล่ะ”

“นั่นสิ  ดูน่ากลัวจังเลย”

“พอเลย แพร มินต์ เลิกจับหัวฉันโยกไปมาได้แล้ว  ฉันเจ็บนะ”  ฉันบ่นให้เพื่อนสนิทของฉันด้วยความลำคานเมื่อมาถึงห้องเรียน  ก็หัวฉันสิมีผ้าพันหัวเต็มไปหมดอึดอัดจริงๆเลย

“แล้วนี่ใครทำแกหล่ะเนี่ย” แพรถามฉันด้วยความสงสัยแต่ฉันจะบอกได้ยังไงในเมื่อฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

“อ้อ!!  ฉันให้อาร์ตขนของของแกให้แล้วนะ  ฉันก็ว่าอยู่ว่าแกทิ้งกระเป๋าไว้ทำไม”

ฉันวางถุงยาลงที่โต๊ะเรียนก่อนจะมีใบเหลืองหล่นลงมา

“ยินดีด้วยที่วันนี้คุณโชคดี  จะได้กลายเป็น ‘ตัวน่ากำจัด’ ของทุกคน” ฉันอ่านจบก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นยัยมินต์ จ้องฉันด้วยความตกใจ ปนสยดสยอง  “อะไรมินต์  แหม!! ทำหน้าหยั่งกับว่าฉันโดนใบแดงเหมือนในหนัง F4งั้นแหละ” พูดจบฉันก็ยัดกระดาษลงไปที่โต๊ะของคนข้างๆ ที่จริงก็กลัวเหมือนกันนะ ยัดให้คนอื่นแล้วกัน

“แสดงว่ายูตะกลับมาแล้ว  แกไปมีเรื่องกับยูตะมาหรอมากี้”  แล้วฉันจะรู้มั้ยว่ายูตะเป็นใคร

“เปล่านิ” ฉันปฎิเสธไปแต่เหมือนจะไม่มีใครเชื่อฉันสักคน -^-

ผ่านไป5นาที ก็เริ่มมีคนเข้ามาในห้องเรียน  จากนั้นก็

“กรี๊ดดดดดดดดด”

“พวกเรายัยใบไผ่โดนใบเหลือง 0๐0”

ทุกคนทำหน้าตกใจและมองใบไผ่เป็นตาเดียว  ใช่แล้วหล่ะโต๊ะข้างๆก็คือโต๊ะใบไผ่  ไม่อยากจะเชื่อเลยมหาลัยดังๆแบบนี้จะมีเรื่องแบบนี้ด้วย  ปัญญาอ่อนสิ้นดี -_-

“พวกเราจัดการ!!”  ดาด้าหัวหน้ากลุ่มคนรักยูตะลุกขึ้นสั่งการทันที  ส่วนใบไผ่ก็ถอยกรู่ไปหลังห้องตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้  แล้วฉันจะบาปมั้ยเนี่ยที่โดยเคราะห์ให้คนอื่น

“เอ่อ..คือว่านะ ค่อยๆพูดก็ได้นะ เอางี้เดี๋ยวยัยนี่ฉันจะจัดการให้พวกเธอเอง ไม่ต้องถึงมือพวกเธอหรอก”  ฉันรีบเดินไปจับมือใบไผ่ให้ตามฉันมานอกห้อง  “เธอร้องดังๆสิ เอาแบบเจ็บปวดที่สุดเลยนะ”

“ห๊ะ..”

“เร็วๆสิ อยากโดนกระทืบรึไงหล่ะ”

“อ๋อๆ” ใบไผ่มองฉันเป็นเชิงขอบคุณก่อนที่ชีจะเริ่มตีบทแตก “โอ้ย!!  พอแล้วฉันกลัวแล้ว โอ้ยยย”

“ฉันจะกำจัดแกด้วยมือฉันเองใบไผ่  กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” ใช้ได้เหมือนกันนิฉัน แต่ว่าเพื่อนๆกำลังจะออกมาดูแล้ว ไม่ได้ๆ  “นี่เธอรีบไปห้องพยาบาลให้เร็วที่สุดเลยนะใบไผ่” ฉันหันมากระซิบใบไผ่เบาๆ

ใบไผ่รีบวิ่งไปห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ที่จริงก่อนจะย้ายมาที่นี้ฉันก็เคยเป็นพวกอันธพาลเหมือนกันนะ เที่ยวแจกใบดำไปทั่วเลยหล่ะ

“มากี้..ใบไผ่ไปไหนแล้วหล่ะ”  แพรถามฉันเมื่อเดินมาอยู่หน้าห้อง

“ฉันให้ไปห้องพยาบาลแล้วหล่ะ  มีครูมิซึอยู่คงไม่มีใครกล้าทำอะไรยัยนั้นหรอก”  มินต์กับแพรถอนหายใจด้วยความโล่งอก  แต่ฉันอยากรู้จริงๆว่านายยูตะเป็นใคร

“มินต์..คนที่ชื่อยูตะเป็นใครหรอ”