Cupid ขอความรักบังเกิดกับฉันที

 
จุดเริ่มต้นของความรักก็คือ’การสูญเสีย’
เพราะเธอสูญเสียความรักตั้งแต่รู้จักกับมัน
มันเป็นเพราะคำสาป...หรือว่าโชคชะตา
           
            “ทำไมถึงได้รักฉันมากมายขนาดนี้หล่ะ”
            ดวงตากลมโตเอยถามคำถามรอบที่ล้านแปดจากผู้ชายตรงหน้าแต่เขาก็ยังมองเธอนิ่งเฉยราวกับถูกต้องมนต์ รอยยิ้มของเขาผุดขึ้นมาจากใบหน้าคมคาย
            “เพราะฉันอยากเอาชนะเธอไง...เธอหน่ะมันนางแม่มดชัดๆ”
            “งั้นหรอ...งั้นถ้าฉันเบื่อแล้วทิ้งเธอไป  เธอก็คงไม่เสียใจเลยสิ”
            เธอทำหน้าขัดใจกับคำตอบของเขา
            “เธอไม่มีทางเบื่อฉันแน่นอน...และเธอก็ต้องหลงรักฉันหัวปรักหัวปรำ” เขาหัวเราะร่าและกอดเธอไว้พลางลูบหัวเธอเบาๆ
            “ชอบฉันมากเลยสิ!!” 
            “อืม..เพราะฉันชอบเธอฉันถึงได้รักเธอไง”
            “บอกเหตุผลที่ชอบฉันมาหน่อยสิ” เธอเงยหน้ามองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างค้นหา เพราะอะไรทั้งที่เธอเลวร้ายกับเขาขนาดนี้เขาก็ยังรักเธอ  ทั้งที่เธอไม่เคยจะเอยคำว่ารักกับเขาเลยด้วยซ้ำไป
            “เพราะเธอคงเป็นผู้หญิงโฉดเท่าที่ฉันเคยเจอมามั้ง ^-^” สายตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แต่แปลกนะที่ฉันกลับถอนตัวไม่ขึ้นเลย...เธอต้องร่ายเวทย์มนต์ใส่ฉันแน่ๆ”
             “หึ!!...เก่งจังเลยนะพูดเอาใจคนเนี่ย”
เธอว่าพลางกัดแขนเขาเบาๆด้วยความหมั่นไส้    คนบ้ามาว่าฉันเป็นหญิงโฉดมันน่ามั้ยเนี่ย
            “คิดจะรักฉันนานแคไหน...เดือน สองเดือน หรือว่า...”
            “ตลอดไป...ฉันจะรักเธอตลอดไป  ต่อให้เธอไม่ฉันฉันก็จะรักเธอ หรือต่อให้ฉันตายฉันก็จะ...”
           “พอเลยๆ อย่าบอกว่าตายแล้วก็ยังรักฉันงั้นสิ!!”
            เขาส่ายหน้าเบาๆ “เปล่า..แต่ฉันจะไปขอคิวปิดให้นำเธอไปสู่รักใหม่”
           “ไม่เอาอ่ะ...ไม่มีใครปัญญาอ่อนเหมือนเธอแล้วหล่ะ” เธออมยิ้มให้กับเขาก่อนจะซบหน้าลงอกกว้างเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา