ยัยซ่ากับยัยเซ่อและนายตัวร้าย

ตอนที่ 4
เช้าวันจันทร์ แฮยอนตื่นขึ้นมาเห็นทาคุมิก็มานอนกอดเธอ และมือก็ต้องมาจับหน้าอกเธอทุกวันจนเธอไม่อยากบ่น
            “ทาคุมิ ตื่นได้แล้ว” แฮยอนเขย่าตัวทาคุมิ
            “จ้ะๆๆ ตื่นแล้วๆ” ทาคุมิลุกขึ้นมาขยี้ขี้ตา
            “ไปแปรงฟันกับชั้นเลย” แฮยอนลากทาคุมิเข้าห้องน้ำ
            “แปรงให้ชั้นหน่อยสิ” ทาคุมิยื่นแปรงสีฟันให้
            “แปรงเสร็จเดี๋ยวชั้นให้จูบนะ ^^” ทาคุมิได้ยินดังนั้นก็รีบแปรงจนเสร็จ
            “มา ชั้นแปรงเสร็จแล้วนะ” ทาคุมิทำปากจู๋
            “นายไม่รู้เหรอว่าเมื่อกี้เป็นวิธีหลอกเด็กน่ะ ^^” แฮยอนหัวเราะ
ทาคุมิเห็นแฮยอนเผลอ จึงรีบเข้าไปจูบ
            “ฮ่าๆๆ หัวเราะที่หลังดังกว่า ^^” ทาคุมิเยาะเย้ย
            “นี่นาย! เล่นทีเผลอเหรอ?” แฮยอนเตะผ่าหมาก ทาคุมิหนีบขาทัน
            “จุ๊ๆๆ ชั้นไม่เสียทีเธอเป็นครั้งที่สองหรอกนะ” ทาคุมิส่ายนิ้ว
            “หึๆ” แฮยอนต่อยเข้ามาที่หน้า ทาคุมิปัดหมัดทิ้งไป
            “ชั้นบอกแล้วไง ไม่ได้แอ้มชั้นหรอก ^^” ทาคุมิยืนหัวเราะ
            “โอเคๆ ชั้นยอมแล้วๆ” แฮยอนผ่อนแรง
            “ยอมแล้วเหรอ?” ทาคุมิผลักแฮยอนลงไปบนเตียง
            “เฮ้ยยย! นายจะทำอะไร” แฮยอนดิ้น
            “ก็เธอยอมชั้นแล้วนี่นา” ทาคุมิถอดเสื้อ
            “ไอบ้า! ชั้นไม่ได้ยอมแบบนั้น” แฮยอนเอาหมอนตี
            “อะไรของเธอ! ชั้นจะไปอาบน้ำ” แล้วทาคุมิก็เดินเข้าห้องน้ำไป
            “ไอบ้าเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” แฮยอนพึมพำๆ
            “บ่นอะไรอีก!” ทาคุมิตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
            “ไม่มีอะไรรีบๆอาบซะจะได้ไปโรงเรียน!” แฮยอนตะโกนกลับ
1ชั่วโมงผ่านไปทั้งคู่ก็ลงมาชั้นล่าง
            “ไซโจ เอากุญแจรถมาสิ” ทาคุมิกระดิกมือ
            “ผมไปส่งก็ได้นี่ครับ” ไซโจว่าพลางยื่นกุญแจรถให้
            “ทำไมล่ะ? ก็ชั้นอยากไปกับแฟนชั้นนี่ ^^” ทาคุมิหยิบกุญแจแล้วหันไปยิ้มให้แฮยอน
            “งั้นก็ขับระวังด้วยนะครับ” ไซโจโค้งคำนับ
แล้วทาคุมิก็ขับรถมาถึงโรงเรียน แล้วก็เข้าไปจอดรถ จากนั้นทาคุมิก็พาแฮยอนไปทานอาหารเช้า
จนถึงเวลาเข้าเรียน ทาคุมิแล้วแฮยอนก็มานั่งที่ประจำ
            “สวัสดีตอนเช้าจ้านักเรียนทุกคน!” มิสมาเรีย คุณครูประจำชั้นโค้งตัวคำนับ
            “วันนี้มิสมีนักเรียนที่จะแนะนำให้นักเรียนทุกคนรู้จักกันนะคะ” มิสมาเรียว่าพลางกวาดมือไปทางนักเรียนใหม่
            “งั้นมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆหน่อยสิคะ” มิสมาเรียยิ้ม
นักเรียนชายเดินออกมาเป็นคนแรก “สวัสดีครับ ผมปาร์ค ชินเรครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ชินเรโค้งทำความเคารพ
แล้วก็มีนักเรียนหญิงอีกคน ท่าทางขี้อายเดินออกมา
            “สวัสดีค่ะ ชื่อคุสึดะ มิสึกิค่ะ” มิสึกิค่อยๆโค้งคำนับ
            “เอาละๆ ไปนั่งที่กันได้แล้วจ้ะ ทาคุมิ แฮยอน ฝากดูแล 2คนนี้ด้วยนะ” มิสมาเรียมองมาทาง
ทาคุมิและแฮยอนแล้วยิ้ม ทาคุมิมองหน้าแฮยอนที่ทำหน้าแปลกๆ
            “อ้าววว! แฮยอน ไม่เจอกันตั้งนาน มาเรียนที่นี่เองเหรอ?” ชินเรพูดเมื่อเดินมาเจอแฮยอนและนั่งลงข้างๆแฮยอน ทาคุมิมองหน้าชินเร
            “เอ่อออ คุสึดะครับ มานั่งที่นี่ก็ได้ครับ” ทาคุมิว่าพลางตบเก้าอี้ข้างๆ
            “ขะ...ขอบคุณค่ะ” มิสึกิโค้งตัวก่อนจะนั่ง
            “นี่แฮยอน นี่ใครเหรอ?” ทาคุมิกระซิบถามแฮยอน
            “อ๋อ เพื่อนที่เกาหลีน่ะ” แฮยอนยิ้ม
            “อื้อออ แต่ชั้นดูเหมือนเค้าไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอเลยนะ” ทาคุมิชะโงกหน้าไปมองชินเร
            “นี่ชินเร! คนนี้ชื่อโทรุนะ แต่ส่วนใหญ่เรียกทาคุมิซะมากกว่าน่ะ” แฮยอนชี้มาทางทาคุมิ
            “ยินดีได้ที่รู้จักนะครับ” ชินเรโบกมือทักทาย
‘ชิ! ทำเป็นพูดเพราะ ดูจากหน้าตาแล้วไม่น่าจะสุภาพเลย’ ทาคุมิแค้นในใจ
            “เอ่อออ...ทาคากิ” มิสึกิสะกิดแขนทาคุมิ
            “ทาคุมิครับ” ทาคุมิหันมามอง
            “นายมาจากญี่ปุ่นรึเปล่า? ชั้นรู้สึกคุ้นหน้านายจังเลย” มิสึกิยิ้มหวาน
ทาคุมิมองแล้วก็ยิ้มหวานตอบ แฮยอนมองหน้าทาคุมิ
            “นี่นาย! ทำอะไรน่ะ?” แฮยอนดึงเสื้อทาคุมิ
            “ชั้นก็ทำความรู้จักกับเค้าไงจ๊ะ ^^” ทาคุมิใช้สองมือหยิกแก้ม
แฮยอนดึงมือออกแล้วก็นั่งเรียนต่อ ทาคุมิจึงหันมานั่งเรียน
‘อ็อดดด อ็อดดด’ หมดเวลาเรียน ทั้งสี่คนก็พากันไปหาร้านอาหารทาน
            “ชั้นว่าไปร้านโออิชิดีกว่า” ทาคุมิชี้ไปทางร้านโออิชิ
            “ชั้นว่าร้านกิมจิดีกว่า” แฮยอนชี้ไปทางร้านกิมจิ
            “โออิชิ” ทาคุมิจ้องหน้าแฮยอน
            “กิมจิ” แฮญอนไม่ยอมแพ้จ้องหน้าตอบ
            “โออิชิ!” ทาคุมิเริ่มขึ้นเสียง
            “กิมจิ!” แฮยอนเสียงดังตอบ
            “โอเค๊! งั้นชั้นจะไปร้านโออิชิกับคุสึดะ” ว่าแล้วทาคุมิก็จับมือมิสึกิเดินไปร้านโออิชิ
            “ดี! ชั้นก็จะไปร้านกิมจิกับชินเร” แฮยอนตะโกนตามหลัง
‘นี่นาย! มาจูงมือชั้นทำไมเนี่ย? ชั้นรู้สึกหัวใจเต้นแรง ไม่มีแรงจะเดินแล้ว’ มิสึกิคิดในใจ
            “เป็นอะไรรึเปล่า?” ทาคุมิหันมามอง มิสึกิสะดุ้งเฮือก
            “ปะ...เปล่า” มิสึกิแสร้งยิ้ม
            “ไม่สบายเหรอ? เอ...ตัวก็ไม่ร้อนนี่” ทาคุมิเอามือมาแตะหน้าผาก
            “นี่โทรุ! ปะ...ปล่อยมือชั้นได้แล้ว” มิสึกิตีแขนทาคุมิ
            “อ่อโทษที มันเพลิน ^^” ทาคุมิหันมายิ้มแล้วก็พาเดินเข้าร้านโออิชิ
แฮยอนและชินเรก็มาถึงร้านกิมจิ จากนั้นก็หาที่นั่ง
            “นี่แฮยอน!” ชินเรมองหน้า
            “หืมมม? อะไรเหรอ?” แฮยอนเงยหน้าขึ้นมามอง
            “นายทาคุรุ นั่นน่ะ! เป็นอะไรกับเธอเหรอ?” ชินเรมองหน้าจริงจัง
            “เค้าชื่อ ทาคุมิ ไม่ใช่ทาคุรุ ถามทำไมเหรอ?” แฮยอนหลบสายตา
            “เปล่า ชั้นก็แค่อยากรู้ว่าเพื่อนหรือแฟนเท่านั้นเอง” ชินเรว่าพลางตักอาหารให้แฮยอน
แฮยอนไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มหน้าแดง
            “แฮยอน แฮยอน!” ชินเรสะกิดแขนแฮยอนที่กำลังนั่งเหม่อ
            “อะ...อะไรเหรอ?” แฮยอนรู้สึกตัว
            “เย็นนี้ไปดูหนังกับชั้นมั๊ย?” ชินเรตักอาหารเข้าปาก
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)
“ไม่อะ ทาคุมิคงไม่ให้ชั้นไป” แฮยอนส่ายหน้า
“ทำไมเธอต้องไปเชื่อฟังไอ้หมอนั่นด้วยล่ะ!” ชินเรขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“ชั่งเถอะ! ไม่มีอะไรหรอก” ว่าแล้วแฮยอนก็ตักอาหารเข้าปาก
ณ ด้านของทาคุมิและมิสึกิ
            “นี่โทรุ! นายยังไม่บอกชั้นเลยว่านายมาจากญี่ปุ่นรึเปล่า?” มิสึกิจ้องหน้า
            “ใช่! ทำไมเหรอ?” ทาคุมิตอบระหว่างที่กำลังกินข้าวปั้นหน้าไข่หวานของโปรด
            “งั้นนายก็คือแชมป์อินเตอร์ไฮเมื่อปีที่แล้วใช่ปะ?” มิสึกิยังคงจ้องหน้าต่อไป
(- -) (_ _) (- -) (_ _) ทาคุมิไม่ตอบแต่พยักหน้าเฉยๆ
            “ไม่น่าล่ะ ชั้นถึงคุ้นหน้านาย” มิสึกิยิ้ม
            “ทำไมล่ะ? เธอก็แชมป์ยูโดไม่ใช่เหรอ?” ทาคุมิเงยหน้าขึ้นมาจ้องตา
            “ o_0นะ...นายรู้ได้ไง” มิสึกิตกใจ
            “มีอะไรบ้างล่ะที่ชั้นไม่รู้” ทาคุมิยิ้มแล้วก้มหน้าลงไปกินข้าวปั้นหน้าไข่หวานต่อ
‘นายจะมารู้จักชั้นได้ยัง? ในเมื่อนายไม่เคยเจอหน้าชั้นเลย?’ มิสึกิได้แต่คิดในใจ
            “บ่นอะไรในใจ? อิ่มแล้วเหรอ?” ทาคุมิเงยหน้าแล้วลุกขึ้นก่อนจะวางแบงค์พันลงบนโต๊ะแล้วก็จูงมือมิสึกิออกจากร้าน
‘โทรุนี่จูงมือชั้นอีกแล้ว’ มิสึกิบ่นในใจ
            “เป็นอะไรไปอีกล่ะ?” ทาคุมิหันมามองด้วยความเป็นห่วง
            “ปะ...เปล่า” มิสึกิก้มหน้า
            “เปล่าแล้วทำไมมือเย็นๆ? แถมตัวยังสั่นอีก” ทาคุมิพยายามจับหน้ามิสึกิเงยหน้าขึ้น
            “เอ่อ...” มิสึกิอ้ำอึ้ง
“คุสึดะ เธอชอบชั้นเหรอ? - -” ทาคุมิจ้องหน้ามิสึกิ
มิสึกิไม่ตอบแล้วรีบสะบัดมือออก
            “ไม่ให้จับมือ งั้น...” ทาคุมิทำเป็นนึกก่อนจะโอบไหล่มิสึกิ
ขณะแฮยอนเดินผ่านมาเห็นพอดี
            “นี่นายทำอะไรน่ะทาคุมิ!” แฮยอนรีบวิ่งเข้ามา
            “เปล่านี่” ทาคุมิทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
            “เปล่าเหรอ? แล้วมือนี่ล่ะ!” แฮยอนปัดมือทาคุมิออก
            “อ้าววว! เธอก็เห็นแล้วจะมาถามชั้นทำไม?” ทาคุมิมองหน้า
            “พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลย” มิสึกิแยกทั้งคู่ออกจากกัน
            “เฮ้ยยย! นี่นายเป็นผู้ชายรึเปล่าวะ? ทำผิดยังไม่ยอมรับผิดอีก” ชินเรเข้ามาผลักหน้าอกทาคุมิเซถอยหลังไป
ทาคุมิยิ้มมุมปาก แล้วปัดเสื้อ
            “อย่ามาหาเรื่องชั้นเลย ชั้นไม่อยากมีเรื่อง” ทาคุมิทำหน้ากวนๆ
            “เหรอ? ไอ้คนดี” ว่าแล้วชินเรซัดหมัดเข้าหน้าทาคุมิ
            “ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่อยากมีเรื่อง” ทาคุมิหยุดหมัดชินเรด้วยมือเดียว
            “หนอย!” ชินเรรัวหมัดเป็นชุด ทาคุมิหลบได้หมด
            “พอได้แล้ว แค่นี้ทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก” ทาคุมิจับแขนชินเรบิดข้อมือไปข้างหลังแล้วผลักลงไปนอนกองที่พื้น
            “พอเถอะ ทาคุมิ มิสึกิพาทาคุมิไปที่อื่นก่อน” แฮยอนเข้ามาห้าม
(- -) (_ _) มิสึกิรีบพาทาคุมิเดินออกไป
            “ก็แค่ไอ้พวกนักเลงธรรมดา” ทาคุมิว่าระหว่างเดินผ่านชินเร
            “สักวันชั้นจะอัดแก!” ชินเรตะโกนตามหลัง
จากนั้นทั้งหมดก็เข้าห้องเรียน จนถึงเวลาเลิกเรียน ทาคุมิได้ขับรถออกมาพร้อมแฮยอน ขณะเลี้ยวออกจากโรงเรียนทาคุมิเห็นมิสึกิยืนรอรถอยู่
            “ไม่มีใครมารับเหรอ?” ทาคุมิเปิดกระจกถาม
            “อ๋อ พอดีคุณแม่ไปต่างประเทศน่ะ คนขับรถก็ลากลับบ้าน” มิสึกิหันมาบอก
            “งั้นก็ไปที่ค้างที่บ้านชั้นก็ได้” ทาคุมิว่าแล้วก็ลงจากรถเดินไปจูงมือมิสึกิขึ้นรถ
            “จะดีเหรอโทรุ แฮยอน” มิสึกิมองหน้าทั้งสองที่อยู่ข้างหน้า
            “ไม่เป็นไรหรอก” แฮยอนว่าก่อนหันมองค้อนทาคุมิ
ทาคุมิขับรถมาถึงที่บ้านจึงจอดรถเพื่อให้ไซโจขับรถไปเก็บ
            “ตามสบายคิดว่าเป็นบ้านเธอแล้วกันนะ” ทาคุมิวางสัมภาระ
            “แล้วมิสึกิจะนอนที่ไหนล่ะ ทาคุมิ” แฮยอนดึงทาคุมิเอาไว้
            “ก็นอนกับเธอไง ชั้นจะย้ายไปนอนอีกห้อง” ทาคุมิหยิกแก้ม
            “แต่...” แฮยอนยังพูดไม่จบ
            “แต่อะไร เธอจะให้คุสึดะไปนอนห้องเดียวกับชั้นรึไง?” ทาคุมิยิ้ม
            “โอเค! ไปกันเถอะมิสึกิ” แฮยอนประชดก่อนจะชวนมิสึกิขึ้นไปข้างบน
            “ตอนกลางวันเธอคุยอะไรกับทาคุมิเหรอ?” แฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาให้ห้องนอน
            “เปล่านี่ ชั้นก็แค่ถามว่าเค้ามาจากญี่ปุ่นรึเปล่า” มิสึกิวางของลง
            “แต่ดูเหมือนเขาจะสนใจเธอนะ” แฮยอนทิ้งตัวลงบนที่นอน
            “ทำไมเธอพูดแบบนั้น? เธอเป็นแฟนเค้าไม่ใช่เหรอ?” มิสึกิทิ้งตัวลงตาม
            “ชั้นก็คิดแบบเธอนั้นแหละ เป็นแฟนกันก็ต้องเชื่อใจกันสินะ” แฮยอนหลับตาลง
            “อื้อออ...นั่นแหละถูกแล้ว” มิสึกิมองเพดาน
            “นี่! จะว่าไปแล้วหน้าของเธอก็คล้ายกับหน้าของชั้นเลยนะ” แฮยอนดีดตัวขึ้นมานั่ง
            “จริงเหรอ?...เอ๊ะ! คล้ายกันจริงๆด้วย” มิสึกิลุกขึ้นมาส่องกระจก
            “ทาคุมิอาจจะชอบเธอเพราะหน้าคล้ายชั้นก็ได้นะ ^^” แฮยอนแซวเล่น
            “แล้วถ้าชั้นไม่ได้ชอบเพราะตรงนั้นหล่ะ” เสียงของทาคุมิ ก่อนที่จะปรากฏตัวที่ประตู
            “นี่นาย! แอบฟังที่พวกเราพูดกันเหรอ?” แฮยอนแยกเขี้ยวใส่
            “แอบฟังเหรอ? ชั้นยืนของชั้นตรงนี้ตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะเรียกว่าแอบฟังนะ” ทาคุมิยืนกอดอก
            “พอเถอะๆ แล้วโทรุนายมีอะไรเหรอ? ถึงขึ้นมาน่ะ” มิสึกิรีบห้าม
            “คุณแม่ให้ไปทานอาหารเย็นกันได้แล้ว” ว่าแล้วทาคุมิก็เดินออกจากห้องไป
            “ดูนิสัยสิ มันน่าชกหน้าจริงๆ” แฮยอนหมั่นไส้
            “อะไรอีก เธอจะชกหน้าใคร” ทาคุมิเดินย้อนกลับมา
            “อ๋อเปล่าจ้ะ” แฮยอนยิ้มแห้งๆ
            “ไปกันเถอะ” มิสึกิเดินลงไปพร้อมแฮยอน
            “อ้าววว มาทานข้าวกัน” ซากุระชวนทั้งหมดมาทานข้าว
            “เอ๊ะ! แล้วนี่ใครหน้าคุ้นๆ” ซากุระมองมิสึกิ
ทาคุมิเดินไปกระซิบกับซากุระ
            “สวัสดีค่ะ หนูชื่อมิสึกิค่ะ” มิสึกิน้อมไหว้
            “จ้าๆ เอ๊ะ! หน้าหนูนี่เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ชั่งเถอะ ! มาๆ มาทานข้าวกันเถอะ” ซากุระชวนอีกครั้ง
หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ แฮยอนและมิสึกิก็ขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องนอน
            “นี่มิสึกิ! เธอว่ามั๊ย? ทาคุมิกับคุณแม่ต้องมีอะไรสักอย่างที่เราไม่รู้แน่ๆเลย” แฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง
            “อาจจะเป็นเรื่องงานก็ได้นะ อย่าคิดมากสิ” มิสึกินั่งบนเตียงนอน
            “อื้อออ อาจจะเป็นอย่างที่เธอพูดก็ได้นะ” แฮยอนเดินไปนั่งบนเตียงนอน
            “งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ ^^” มิสึกิยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ
‘เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาสักทีนะ อีกตั้งเดือนกว่าๆ’ แฮยอนคิดในใจ ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อออ”
            “เป็นอะไรไปเหรอแฮยอน? ถอนหายใจซะดัง ^^” ทาคุมิเดินเข้ามา
            “เข้ามาทำไมอะ?” แฮยอนหันไปมองทาคุมิ
            “ก็มาหาแฟนไงจ๊ะ ^^” ทาคุมินั่งลงข้างๆแฮยอน
            “แน่ใจ? ชั้นนึกว่าจะมาหามิสึกิซะอีก” แฮยอนทิ้งตัวลงนอน
            “เฮ้อออ...เธอนี่เข้าใจยากจริงๆ” ทาคุมิตีขาแฮยอน
            “ตีชั้นทำไมเนี่ย? ชั้นเจ็บนะ” แฮยอนลุกขึ้นมาลูบขา
            “ไปกับชั้นหน่อยได้มั๊ย?” ทาคุมินั่งไขว่ห้าง
            “ไปไหนเหรอ?” แฮยอนมองด้วยความสงสัย
            “พวกแอนดริวมันส่งจดหมายมาหาชั้น มันบอกว่าสู้คราวนี้จะให้รู้แพ้รู้ชนะไปเลย” ทาคุมิกลับมานั่งท่าเดิม
            “แล้วจะให้ชั้นไปทำอะไรล่ะ?” แฮยอนมองหน้า
            “ชั้นรู้ว่าแอนดริวมันมีแผนอยู่ ชั้นก็อยากให้เธอกับคุสึดะไปคอยช่วยชั้นหน่อยน่ะ” ทาคุมิมองมิสึกิที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ แฮยอนก็หันไปมอง
            “- -มองอะไรกันอ่ะ? หน้าชั้นมีอะไรติดเหรอ?” มิสึกิเอามือลูบหน้า
            “เอาอย่างนี้ดีกว่า ทาคุมินายออกไปก่อน ให้มิสึกิใส่เสื้อผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวชั้นเล่าให้ฟังเองนะ” แฮยอนดึงทาคุมิให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะดันออกไปจากห้อง
5นาทีผ่านไป
            “เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ” แฮยอนลุกขึ้นยืน
            “ได้สิ เรื่องแค่นี้เอง งั้นเราไปกันเถอะ” ว่าแล้วมิสึกิและแฮยอนก็เดินออกจากห้อง
จากนั้นทาคุมิก็ขับรถมาที่ผับ
            “อื้มมม...มาตรงเวลาดีนี่” แอนดริวออกมาต้อนรับ
            “ยังไง? ว่ามาเลย” ทาคุมิไม่รีรอ
            “อื้มมม นั่นยัยแฮยอน เอ๊ะ! แล้วนั่นใคร เดี๋ยวนี้ควงสองแล้วเหรอ?” แอนดริวมองมิสึกิก่อนจะหันมามองทาคุมิ
            “จะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก!” มิสึกิพูด
            “หึๆ ซ่าดีนี่ งั้นตามมานี่ เพราะที่นี่คงไม่เหมาะหรอก” ว่าแล้วแอนดริวก่อนเดินเข้านำเข้ามาในโกดังเก่าๆพร้อมลูกน้องประมาณ 20คน
            “รีบๆเถอะ อย่ามาลีลา ชั้นขี้เกียจมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ” ทาคุมิตั้งท่าต่อสู้
            “ได้เลย เราจะเจอกันแบบหนึ่งต่อหนึ่ง” แอนดริวถอดเสื้อโยนให้ลูกน้อง
            “มิสึกิ ถ้าทาคุมิไม่ไหวจริง เธอคอยช่วยเค้าด้วยนะ” แฮยอนกระซิบ
            “แน่นอนอยู่แล้ว” มิสึกิยืนมองทาคุมิ
            “งั้นเริ่มได้!” ลูกน้องแอนดริวพูดขึ้น
ทาคุมิเริ่มลุยก่อนด้วยการเตะแสกหน้า แอนดริวกันไว้ได้จึงกวาดขาโดนทาคุมิล้มลงไป ทาคุมิสปริงตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แอนดริวแย็บหมัดเข้ามา ทาคุมิหลบแล้วกระโดดกลับตัวเตะ ทำให้แอนดริวเซ
ทาคุมิจึงใช้ท่ายูโดด้วยการทุ่มลงพื้น แล้วสับลงไปที่หน้าอก แอนดริวกระอักเลือดเล็กน้อย แอนดริวรีบลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงทาคุมิกระเด็นออกไปหัวฟาดกำแพง ก่อนจะยกขึ้นแล้วทุ่มใส่กำแพงอีกครั้ง
            “เฮ้ยยย!” มิสึกิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย
ลูกน้องแอนดริวเห็นว่าพวกทาคุมิตุกติกจึงเข้ามารุม มิสึกิใช้ท่ายูโดที่มีทั้งหมดงัดออกมาใช้ ส่วน
แฮยอนก็คอยช่วยมิสึกิทางด้านหลัง
            “หยุด!!” ทาคุมิตะโกนเสียงดัง พร้อมลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เกาะตัวด้วยมีแววตาที่น่ากลัว ทำให้ทุกคนในโกดังเก่าหยุดชะงักไป
            “หึๆ ยังมีแรงที่จะสู้อีกเหรอ?” แอนดริวหัวเราะเย้ย
            “...” ทาคุมินิ่งไม่ตอบอะไร
            “กลับบ้านไปกินนมแม่ไป๊ ไอหนู” แอนดริวว่าแล้วก็หันหลังจะเดินจากไป
‘อึก !!’ แอนดริวหยุดชะงัก ภาพที่เห็น ทาคุมิกำลังต่อยหมัดเข้าที่ท้องของแอนดริวอย่างแรง ทาคุมิกลับมายืนในท่าตรงแล้วหันหลังเดินจากไป แอนดริวที่โดนต่อยจังๆ ก็ค่อยๆร่วงลงนอนบนพื้น ลูกน้องทั้งหลายต่างก็รีบมารับร่างของแอนดริว
            “รอพวกชั้นด้วยสิทาคุมิ” แฮยอนรีบลากมิสึกิวิ่งตามทาคุมิไป เมื่อออกมาจากโกดังก็ไม่พบทาคุมิ
            “ทาคุมิหายไปไหนแล้วเนี่ย?” แฮยอนควานมองหา
            “สงสัยโทรุกลับไปแล้วหล่ะ เราเดินกลับกันบ้างเถอะ” มิสึกิเดินจูงมือแฮยอนไปที่รถ
‘กึกๆ’ มิสึกิพยายามเปิดประตูรถ แต่แล้วก็หันไปมองหน้าแฮยอน
            “มีอะไรเหรอ? มิสึกิ” แฮยอนมองหน้าตอบ
            “เอ่อ... แฮยอน กุญแจรถอยู่ไหนเหรอ?” มิสึกิจ้องหน้านิ่ง
            “เอ่อ... คงจะอยู่กับทาคุมิมั้ง” แฮยอนเกาหัว
            “เฮ้อ... แล้วโทรุอยู่ไหน?” มิสึกิถอนหายใจ
            “ก็คงจะอยู่กับกุญแจรถนั่นแหละ” แฮยอนค่อยๆพิงตัวกับรถ
            “ยังจะเล่นอีกนะ” มิสึกิตีแฮยอนเบาๆ
            “งั้นก็แปลว่าเราต้องกลับเองสินะ” แฮยอนมองหน้ามิสึกิอีกครั้ง
            “แน่อยู่แล้วล่ะ เธอจะรอให้โทรุมารับรึยังไงล่ะ?” มิสึกิเดินไปโบกมือเรียกรถแท็กซี่ แฮยอนจึงค่อยๆเดินตามไป
30 นาทีผ่านไป ทั้งคู่ก็กับมาถึงบ้าน
            “เอ่อ... ลุงเซนบงคะ เห็นโทรุกลับมารึยังคะ?” มิสึกิทักเมื่อเห็นเซนบงเดินผ่านมา
            “อ๋อครับ เพิ่งเห็นคุณหนูเพิ่งกลับมาสักพักเองครั้ง ท่าทางโทรมมากครับ ไปไหนกันมาเหรอครับ?” เซนบงถามด้วยความสงสัย
            “เอ๋อ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีมีเรื่องกันนิดหน่อยเอง” แฮยอนเกาหัวกลบเกลื่อน
            “เอ่อ... งั้นพวกเราขอตัวกันก่อนนะคะ ลุงเซนบง” มิสึกิน้อมคำนับก่อนจะเดินจากไปกับแฮยอน
            “เราไปดูโทรุกันหน่อยดีมั้ย?” มิสึกิเอ่ยขึ้นขณะขึ้นบันได
            “ทาคุมิไม่เป็นอะไรหรอกน่า เราไปอาบน้ำกันเถอะ ชั้นรู้สึกเหนียวตัวไปหมดแล้ว” แฮยอนว่าพลางลูบแขนตัวเอง
            “อื้อออ ก็ได้” แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในห้อง
 
จบตอนที่ 4